Toen ik met de fiets van thuis uit naar Jeruzalem vertrok kreeg ik van een mijner familieleden een adres van "een goede vriend" in Turkije.'t Was wat men toen nog een gastarbeider noemde. Op 31 juli '98 was ik dan zover.Ik telefoneerde nog eens naar huis; 'k was 12 km te ver gereden! Dus terug maar en inderdaad: op het tankstation waar ik inlichtingen vroeg kende men Abdullah!, en ook Marcel, want die was er al met de auto geweest. Ze lieten daar een telefoontje, ik kreeg er eten en drinken en een uurtje later kwam men me halen, met de auto. Gelukkig maar: de weg was in heraanleg (al jaaaaren, vertelde men me later) en lag dus bezaaid met scherpe stenen. 'k Word hier zeer goed ontvangen. De nicht van Abdullah, die op het Antwerpse Kiel woont, is in verlof in haar vaderland en spreekt vloeiend Nederlands. Abdullah is tegelijkertijd haar oom en schoonvader! Onder het eten van warme yogourtsoep, gebakken aubergines, karnemelk, koude yogurt enz., vertelt men me over het bezoek van Marcel en zijn familie. Daarna worden er natuurlijk de nodige thee's gedronken. 's Avonds trekken we het dorp rond naar familie en kennissen en telkens hoor ik Abdullah vertellen over Flor die met zijn fiets...enz.,enz. en telkens wordt er de nodige thee bij gedronken. 'k Heb laten horen dat mijn baard me veel last bezorgt en dus bezoeken we de plaatselijke "berber". Alles wordt gemillimeterd. Fier als een gieter trekt Abdullah met mij rond het dorp en telkens weer hoor ik hetzelfde verhaal; maar ik denk dat het"groeit". na het middageten en siesta komt de schoonfamilie op bezoek. Er wordt natuurlijk weer thee gedronken maar we eten ook tomaten, komkommer en nootjes. En er wordt enorm veel gerookt! Abdullah is suikerziek. Zijn schoondochter en drie van zijn zonen brengen de nodige geneesmiddelen mee uit Belgie. Van hun inkomen in ons land leeft de ganse familie. En ze bouwen ook natuurlijk: alles wordt op de ouderwetse manier met de katrol, een fietswiel, naar boven getrokken. In de woonkamer staat er één meubel: de tv. En de rest? Aan de muur hangen een schaar, een telefoon en een klok. Op de lemen grond liggen tapijten. Iedereen zit op de grond.Eten wordt op een zeer groot rond bord aangebracht. Doorsnede ongeveer 80 cm. Er staan ook kleine bordjes op en iedereen schept en neemt maar. Eén drinkglas, dat ik nooit heb zien uitspoelen. Toiletpapier kennen ze hier natuurlijk niet. Gebruik uw linkerhand. Er staat wel een kruik met water naast een gat in de grond waarin alles verdwijnt. Vergeet niet de waterkan terug bij te vullen aan het kraantje, ten minste als er druk op de kraan is! Zondagmorgen eten we eitjes, speciaal voor mij bereid. Samen met yogourt, fritten, brood, geitekaas, pruimengelei, honig, en thee... Na het ontbijt trekken we weer op weg. En Abdoellah maar uitleggen: over Marcel, Turkije ... .Hij geniet ervan. We trekken naar een trouwfeest. Tot 13.00 u mag iederen van het dorp gratis komen eten. Ik ben echt nieuwsgierig om eens wat"folklore" te zien. Valt dat tegen. Eerst flink wat aanschuiven om een tafeltje in de grote tuin te bemachtigen. Dan alles vlug naar binnen schrokken en vervolgens plaats maken voor de volgende! We aten o.a. gekookte druivenbladeren gevuld met rijst en schapenvlees. 's Anderendaags, de vierde dag, brengt een lichte vrachtwagen mij en mijn fiets terug naar de grote baan, enkele km's verder en ik kan weeral op weg. En de taal? zal je denken. Misschien wel de helft van het dorp werkte of had in Belgie of Nederland gewerkt en sprak onze taal op een meer dan behoorlijke manier.
Toen ik met de fiets van thuis uit naar Jeruzalem vertrok kreeg ik van een mijner familieleden een adres van "een goede vriend" in Turkije.'t Was wat men toen nog een gastarbeider noemde. Op 31 juli '98 was ik dan zover.Ik telefoneerde nog eens naar huis; 'k was 12 km te ver gereden! Dus terug maar en inderdaad: op het tankstation waar ik inlichtingen vroeg kende men Abdullah!, en ook Marcel, want die was er al met de auto geweest. Ze lieten daar een telefoontje, ik kreeg er eten en drinken en een uurtje later kwam men me halen, met de auto. Gelukkig maar: de weg was in heraanleg (al jaaaaren, vertelde men me later) en lag dus bezaaid met scherpe stenen.
