Rond 9 uur was ik op dinsdag 21 juni '94 aan de grens Estland/Letland, waar de weg van naam verandert; N1 wordt A1, maar niet verbetert. Arme boertjes met 1 of 2 koetjes,15 auto's de laatste 8 km. Ik wissel het overschot van mijn overschot, zie voor de laatste maal de Botnische Golf. Ooievaars zijn hier wel genoeg.
Wacht, zei de schildwacht aan de grens met Letland. Hij wil eerst zijn uniform rechttrekken vooraleer ik een foto neem.
Voor Riga kom ik wel een bijzondere langeafstandsfietser tegen: met één arm. Hij rijdt van Ulm (D) naar St Petersburg!
In Riga, op een druk verkeersvrij plein in't centrum van de stad, vraag ik naar een klein hotelletje. Niet te vinden, zegt de vriendelijke man die duidelijk blij is Duits te kunnen spreken. Hij heeft thuis nog twee plaatsen en biedt er mij een aan. Maar eerst aan de vrouw vragen! We stappen naar haar werk, 2 km dwars door de Letse hoofdstad. Natuurlijk, en neem de netzak maar al mee. Daarna 5 km terug, naar zijn woning. De fiets mag zeker niet buiten blijven, veel te gevaarlijk. Die wordt dus in 't midden van de woonkamer gezet, tegen de tafel. Daarna moet ik een bad nemen; ik zal wel moe zijn. De vrouw komt thuis, we eten en ondertussen praat hij maar door. Z'n vader was een Duitser, soldaat en vermist in de wereldoorlog. Maar nu kan hij nog eens Duits praten.En dat doet hij dan zonder ophouden. Zoveel jaren heeft hij dat niet gedurfd.Ongeveer middernacht, slaaptijd. Ik verwacht dat hij me een van de drie plaatsen zal tonen, maar neen. De zetel wordt uitgetrokken, dekens van boven op de kast getrokken en daar staat mijn bed. Hijzelf slaapt op een tweepersoonszit en ondanks mijn protesten schuift zijn vrouw 2 zetels tegen elkaar en zal daar haar nacht doorbrengen.
's Anderendaags:'t Regent, en ik wil mijn charmante gastheer niet de ganse dag door weer en wind jagen. Maar niks aan te doen. Voor hem geen probleem. Hij doet niets liever. Dus om 10.30 u: wij op weg. Eerst met de trolleybus. En in 't centrum de ene kunstgallerie in en de andere uit.Musea, kerken, de markt ( 3 stekjes rabarber te koop) en de academie. 'k Heb honger, wil een etentje aanbieden, 'n broodje, Nee, nee, veel te duur! Naar westerse normen is het spotgoedkoop, maar neen, niets aan te doen. We gaan dus naar huis... Aja, dat moeten we nog zien, en hier gaan we ook eens binnen.
Wanneer we eindelijk op de bus zitten zegt hij: We rijden nog eens door naar mijn garten! En hij heeft een mooie groententuin, een eindje buiten de stad. Een van de vele volkstuintjes rondom Riga. Er zijn er onnoemelijk veel. Ze houden heel wat gezinnen recht. Hij neemt zijn spade, want moet even gaan waar de keizer gaat. Als we thuis komen rond 19 uur staat het middageten klaar op tafel: soep met vlees, komkommer natuurlijk, aardappelen en griesmeelpap met bessen. Bananen, nescafé en melk. En zonder ophouden praat hij voort. Maar het blijft aangenaam. Tot we gaan slapen. Eerst tanden poetsen met mineraalwater, kraantjeswater is onbetrouwbaar... Daarna bed in,en snurkt hij, ik waarschijnlijk ook.
We hebben heerlijk en overvloedig gegeten en stappen op. Edvin wil mee om me de weg te wijzen. Rasma gaat mee. En ik ben zo ongeduldig om verder te fietsen na drie dagen.Maar gelukkig blijft hij bij mij. Ik moet eerlijk bekennen: alleen was ik nog aan 't zoeken. En hij zou niet kunnen slapen vooraleer hij wist of zijn goede vriend de juiste uitweg uit de stad gevonden had; ik moest zeker bellen, wat ik ook gedaan heb. Zijn vrouw steekt nog enkele uit de kant geplukte takjes op mijn stuur, 't is de middernachtsevening, we nemen afscheid en ik sta er terug alleen voor.
Op 9 juni 1996 is 't zover: ik ben weeral eens weg; begonnen aan 7317 km door Canada, tussen Vancouver en Halifax, of van de Stille naar de Grote Oceaan. Vandaag, op de tweede dag in Amerika, vertrek ik met de boot van Vancouver Island naar Tsawassen ( British Columbia) op het vasteland. Terwijl ik mijn wegenkaart wat nauwkeuriger bekijk krijg ik 't gezelschap van een andere fietser. Dave Johnson woont niet zo ver af, namelijk in Vancouver stad en zijn auto staat in de haven. Hij zegt dat hij me onderweg zal oppikken. Na ongeveer 15 km, wanneer ik hem allang ben vergeten, staat hij bezijden de weg te zwaaien en te wenken. "Of ik de stad niet wil bezoeken," -nee, een grote omweg is me wat veel.
Maar hij laadt mijn fiets en bagage in zijn oude Amerikaanse slee en rijdt me heel de stad rond, neemt me mee naar zijn appartement; ik kan er blijven slapen. Met de fiets rijden we nog eens langs de mooiste plekjes van Vancouver. Nu is hij in zijn keuken bezig. Ik heb ondertussen, terwijl hij boodschappen deed, een bad genomen. Op tafel staat al bruin brood, kaas,... . Dat wordt lekker.
De radio speelt klassieke muziek. T.V. heeft hij niet. Hij is burgerlijk ingenieur; de auto is van zijn vader die verderop woont, want hij gaat te voet naar zijn werk
Dave heeft een gezellige woonst. Modern appartement, 3de verdieping. Eén slaapkamer.Een schommelstoel staat naast het raam,met zicht op de haven. Daarnaast een fruitkist die als tafeltje dienst doet. Allemaal oude spulletjes in een modern gebouw.
Hij vraagt me zojuist of er iets is dat ik niet mag eten. 't Eten is bijna klaar. Dave houdt van vroeg slapengaan. Dus om 22 u was alles stil en om 6 uur waren we terug op. Omelet met stukjes patat en veel uien. Bruin brood ( van meer dan een week oud, maar nog zeer lekker.)
Om 8 uur starten we. Hij zet me op de goede weg en we nemen afscheid!
Weeral vraag ik me daarna af of ikzelf ook zo gastvrij zou zijn.
Nevada city en Virginia city zijn twee spooksteden uit de tijden van de gold rush in de tweede helft van de 19de eeuw. 't Was de tijd van goudzoekers, cowboys en veedieven. Virginia city telt nu nog ongeveer 1500 inwoners, die vooral leven van de miljoenen toeristen die de stadjes jaarlijks bezoeken. Voor enkele dollars kan je er nu nog goud zoeken, je laten fotograferen in western styl of de vele souvenirwinkeltjes bezoeken die de stad telt.
Toen ik er op 1/8/1992 binnenfietste was ik natuurlijk niet de eerste: De gebroeders Cartwright uit het Bonanza (betekent goudmijn) feuilleton deden, op verzoek van hun vader, regelmatig uitstapjes "naar de stad" en Samuel Clemens werkte er in 1863 en gebruikte er voor het eerst de schuilnaam Mark Twain waaronder hij later wereldberoemd werd.
Miami. Eindelijk, na 57 dagen fietsen, zal ik vandaag, woensdag 16 juni 2004, Miami binnenfietsen, het einddoel van mijn reis. Vanaf South Bay heb ik een 41-mijlen lange weg waarin slechts twee bochten voorkomen, en waarop geen eten of drinken te vinden is. 's Morgens rechtstaande eten, daarna de ganse tijd door het suikerriet, dat geweldig stinkt als het geoogst is. Maar ik fiets recht de luchthaven binnen en kan een vlucht boeken voor volgende dag. Spijtig wel, zo kan ik de stad niet zien, maar anders moet ik wel te veel dagen wachten op een plaatsje in het vliegtuig en na twee maanden verlang ik wel naar huis. Daarna ga ik op zoek naar een hotel en heb al vlug wat gevonden: Een kamer voor drie uur of voor een ganse nacht, vraagt een van de schaarsgeklede gibberende matrones achter het desk. Het rendez-vous hotel heeft kamers waar je je auto netjes kunt parkeren zonder opvallen en wanneer ik de deur openmaak valt mijn oog onmiddellijk op het meest schunnige tv-programma dat ik ooit gezien heb.Maar ik slaap er lekker en word door niets of niemand gestoord.
Mijn eerste Lourdesreis(1954), zal ik niet gemakkelijk vergeten.Toen we na een goeie week Lourdes bereikten maakten we daar natuurlijk enkele uitstappen in de bergen. Aan een bergriviertje gingen mijn goeie vriend Jules en ik enkele minuutjes in het gras liggen, maar ik viel in slaap. 's Avonds en 's nachts kreunde ik van de pijn. Ik sukkelde toch nog op mijn fiets en met veel moeite geraakten we 's anderendaags tot in Auterives (nabij St. Gaudens). De boerin, waaraan we vroegen om, zoals naar gewoonte, in de schuur te slapen, moet wel gemerkt hebben hoe erg ik eraan toe was, want we mochten in een echt bed op voorwaarde dat we geen "boches" waren.'s Anderendaags fietste ik met moeite tot in het dorp,in een hotelletje. De geneesheer werd verwittigd en kwam zelfs tot twee maal per dag . Longvliesontsteking was het resultaat! Drie dagen later werd ik de trein opgezet en vanuit Toulouse geraakte ik in Antwerpen, waar ik afgehaald werd door mijn broer.Thuis recht't bed in, en door de goede zorgen van mijn moeder kon ik na ongeveer drie maanden terug naar school.
Alles uit uw lijf pompen. 't Zweet loopt in uw ogen." Ambetante", vervelende vliegen Het kleinste versnellinkje en het langzaamste trapje.Brommende auto's blazen uitlaatgassen, natuurlijk in uw richting. Dat is de Chief Joseph Pass die ik vandaag,30 juli 1992, op en over moet. 7264 ft, dat is dus een hoogte van 7264 x 0,3 =2179 meter. Maar de aanloop is moeilijker dan de pass zelve, misschien door de drukkende warmte. Het is prachtig, mooi weer vandaag, eigenlijk te warm om door te "boren". Van 's morgensvroeg al werd de brede vallei steeds smaller. Eerst de Bitterroot river en dan de "creck-en", voor de rest alleen naaldbomen en nog eens naaldbomen , en de weg natuurlijk. Op de top heb ik de waterscheidingslijn of Continental Divide. Na de pas wordt er maar weinig gedaald, gelukkig maar, want er komen nog serieuze pieken.
Een superlange verjaardag. In 1996 had ik mijn langste verjaardag ooit. Ik fietste de avond voordien Winnepeg (Ca) binnen. Het was zondagavond en de stad lag er verlaten bij. Ik besloot mezelf op een pizza te trakteren, bij gebrek aan beters. In 't restaurant zaten nog twee mensen; man en vrouw. ze hadden mij per fiets zien aankomen en ik hoorde ze schatten hoe oud ik wel zou zijn. "Toevallig verjaar ik morgen", zei ik. Zo kreeg ik meteen mijn eten en drinken van die vriendelijke mensen aangeboden. Zoals zo dikwijls met pizza's had ik veel te veel gekregen en de serveerdster bood me vriendelijk aan om de overschotjes in te pakken, " voor thuis voor de hond". Er is serieus wat afgelachen toen ik vertelde dat ik nog minstens een maand onderweg was. En die langste verjaardag? 's Anderendaags: ik fietste een andere uurgordel in en zo had die dag 25 uur. Tot in Falcon Lake had ik een escorte van insekten: vervelende,"ambetante" beesten.
Israel. Vandaag is 't eindelijk zover. Ik heb gekampeerd in de omgeving van de Dode zee en natuurlijk eens geprobeerd of ik er inderdaad netjes zou blijven drijven. En vanmorgen dus ongeveer 15 km terug richting hoofdweg en de King Huissein Bridge. Zeer strenge controles. En hier is geen particulier vervoer toegelaten. Er is ook wel een grensovergang in Eilat, maar dat is 300 km verder. Ik in de bus, mijn fiets er bovenop en zo geraak ik aan de grenspost met Israel. Daar opnieuw strenge controle: een te ijverige beambte wil zelfs mijn fietskader doorzagen om te controleren of er geen verboden spullen insteken. Gelukkig zijn er nog normaaldenkende mensen die dat verhinderen. Jeruzalem binnenrijden wordt wel een kostelijke grap. Ikzelf en mijn fiets in een minibusje nemen de plaats van vier personen in en betalen ernaar. Zo heb ik na meer dan 50 dagen en door Belgie, Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Roemenie, Bulgarije, Turkije, Syrie, Jordanie, op 21 augustus 1998 Israel bereikt.
Wat doen we? Stoppen of doorrijden? Ik doe mijn inkopen voor de volgende 70 km, eet en vertrek. 't Is middag, woensdag 25 sept 2002. De klok werd een half uur verder gezet: Belgische tijd+8uur. Donkere wolken, veel wind. 20 Aus dollar voor kamer+ ontbijt, lees ik. Ik fiets nog enkele honderden meter verder maar dan valt mijn ouderwetse frank. Voor die prijs kan ik nog niet op een camping terecht. Dus terug. Ik ben nog niet binnen of het regent pijpestelen. Ik krijg een soort zolderkamertje uit grootmoeders tijd op 't gelijkvloers waarmee ik best tevreden ben. Op alle kamers branden hier electrische vuurtjes. Vanmorgen op de camping kreeg ik het ontbijt aangeboden van mijn gebuur. Daarna naar het Blue Lake, waarvan gezegd wordt dat het water onder invloed van het zonlicht mooi kleurt. Maar er is die dag geen zonlicht te zien en zo is het daar maar een trieste en desolate bedoening. En kom ik doorweekt aan in Nelson, Victoria, Aus. Eerst leg ik alles wat moet drogen open, ik pit een uurtje en laat een mailtje naar huis. ik doe een fikse wandeling rond de Glenelgbaai en vul mijn dagboek verder aan. In de reisgids zoek ik meer inlichtingen over Victoria op. Later ga ik nog één (!) pintje drinken. Aan de toog heb ik zowaar, hoe is het mogelijk, een Nederlander aan de hand. Op 15-jarige leeftijd, in 1953, kwam hij met zijn ouders naar Australie. Naar school is hij hier nooit geweest en hij moet ook flink achter zijn Nederlandse woorden zoeken. Hoe lang is het geleden dat hij zijn moedertaal sprak? Hij weet het niet meer. Toen hij in 1983 voor de laatste maal in zijn vaderland op bezoek was ging hij met zijn oom op café. "Jij bent hier nooit weggeweest", zei die toen hij een pilsje bestelde. Nu heeft hij 150 koeien en 2500 varkens.Da's niet zoveel! Pensioen kan hij niet bekomen; zijn inkomsten liggen te hoog.. "Hoe oud ben je?" vraagt hij, enkele biertjes verder. "Dan ben jij hier an old bastard! Vloekwoorden en zo onthoud ik 't langst en de mensen hier noemen mij nog altijd den Hollander." "Jij bent een ouwe lul", zei hij na het zoveelste glas. "Een ouwe pik", antwoordde ik, maar het was kwaad noch slecht bedoeld.
Toen ik met de fiets van thuis uit naar Jeruzalem vertrok kreeg ik van een mijner familieleden een adres van "een goede vriend" in Turkije.'t Was wat men toen nog een gastarbeider noemde. Op 31 juli '98 was ik dan zover.Ik telefoneerde nog eens naar huis; 'k was 12 km te ver gereden! Dus terug maar en inderdaad: op het tankstation waar ik inlichtingen vroeg kende men Abdullah!, en ook Marcel, want die was er al met de auto geweest. Ze lieten daar een telefoontje, ik kreeg er eten en drinken en een uurtje later kwam men me halen, met de auto. Gelukkig maar: de weg was in heraanleg (al jaaaaren, vertelde men me later) en lag dus bezaaid met scherpe stenen. 'k Word hier zeer goed ontvangen. De nicht van Abdullah, die op het Antwerpse Kiel woont, is in verlof in haar vaderland en spreekt vloeiend Nederlands. Abdullah is tegelijkertijd haar oom en schoonvader! Onder het eten van warme yogourtsoep, gebakken aubergines, karnemelk, koude yogurt enz., vertelt men me over het bezoek van Marcel en zijn familie. Daarna worden er natuurlijk de nodige thee's gedronken. 's Avonds trekken we het dorp rond naar familie en kennissen en telkens hoor ik Abdullah vertellen over Flor die met zijn fiets...enz.,enz. en telkens wordt er de nodige thee bij gedronken. 'k Heb laten horen dat mijn baard me veel last bezorgt en dus bezoeken we de plaatselijke "berber". Alles wordt gemillimeterd. Fier als een gieter trekt Abdullah met mij rond het dorp en telkens weer hoor ik hetzelfde verhaal; maar ik denk dat het"groeit". na het middageten en siesta komt de schoonfamilie op bezoek. Er wordt natuurlijk weer thee gedronken maar we eten ook tomaten, komkommer en nootjes. En er wordt enorm veel gerookt! Abdullah is suikerziek. Zijn schoondochter en drie van zijn zonen brengen de nodige geneesmiddelen mee uit Belgie. Van hun inkomen in ons land leeft de ganse familie. En ze bouwen ook natuurlijk: alles wordt op de ouderwetse manier met de katrol, een fietswiel, naar boven getrokken. In de woonkamer staat er één meubel: de tv. En de rest? Aan de muur hangen een schaar, een telefoon en een klok. Op de lemen grond liggen tapijten. Iedereen zit op de grond.Eten wordt op een zeer groot rond bord aangebracht. Doorsnede ongeveer 80 cm. Er staan ook kleine bordjes op en iedereen schept en neemt maar. Eén drinkglas, dat ik nooit heb zien uitspoelen. Toiletpapier kennen ze hier natuurlijk niet. Gebruik uw linkerhand. Er staat wel een kruik met water naast een gat in de grond waarin alles verdwijnt. Vergeet niet de waterkan terug bij te vullen aan het kraantje, ten minste als er druk op de kraan is! Zondagmorgen eten we eitjes, speciaal voor mij bereid. Samen met yogourt, fritten, brood, geitekaas, pruimengelei, honig, en thee... Na het ontbijt trekken we weer op weg. En Abdoellah maar uitleggen: over Marcel, Turkije ... .Hij geniet ervan. We trekken naar een trouwfeest. Tot 13.00 u mag iederen van het dorp gratis komen eten. Ik ben echt nieuwsgierig om eens wat"folklore" te zien. Valt dat tegen. Eerst flink wat aanschuiven om een tafeltje in de grote tuin te bemachtigen. Dan alles vlug naar binnen schrokken en vervolgens plaats maken voor de volgende! We aten o.a. gekookte druivenbladeren gevuld met rijst en schapenvlees. 's Anderendaags, de vierde dag, brengt een lichte vrachtwagen mij en mijn fiets terug naar de grote baan, enkele km's verder en ik kan weeral op weg. En de taal? zal je denken. Misschien wel de helft van het dorp werkte of had in Belgie of Nederland gewerkt en sprak onze taal op een meer dan behoorlijke manier.
'k Ben nu al enkele dagen in Amerika aan het fietsen en vandaag,20/7/1992 rijd ik tussen Portland (Oregon ) en Skamamia; 77mls. Ik heb een rot-voormiddag: ik geraak niet op de goede weg uit de stad en moet dan ook nog over de Columbia-river. Ik vraag 3/4 x de weg, maar niemand die me kan vertellen hoe ik de rivier zal overgeraken. Tot iemand mij zegt dat ik langs de interstate moet.Ik vraag me af of die man gek is, maar een tweede persoon beweert dat hij reeds fietsers gezien heeft, midden op de highway! "Vraag me niet hoe ze tussen de baanvakken geraken, want ik heb nog nooit gefietst!" ( to paddle). Ik dus naar de I-205. Speciaal en alleen voor fietsers, het prachtigste fietspad dat ik ooit gezien heb, met speciale oprit. Links en rechts vijf rijvakken, maar ik zit er veilig tussen betonnen muurtjes waarop nog eens een stevige afrastering. Verboden te stoppen, staat er wel op geschreven, maar ik zondig maar eventjes om een fotootje te maken.
Wentelteefjes met koffie of thee. Dat is het ontbijt een dag later(18 juli '98). Ik ben al vroeg onderweg want Emiel moet ook naar zijn werk. In Lom moeten de wegwijzers nog worden uitgevonden; dus is het weer steeds opnieuw de weg vragen. "Kom bij mij eten", zegt mij iemand, "daarna breng ik je terug op de juiste weg. Ik kan je nu niet opladen, want er steekt een varken in mijn koffer." Ja, waarom zou ik het niet doen? Ik rijd dus de ene maal voor, de andere maal achter zijn eenendertigjaar-oude wagen. Hij spreekt Duits,beter dan ik, is leraar aan een toeristisch instituut, maar vergeet stilaan de Duitse woorden omdat hij de taal maar zelden spreekt. Op de boerenbuiten ploeter ik achter zijn wagen aan door een zandweg. Midden de prachtige natuur woont Emiel,samen met zijn moeder, 69 jaar, en een zoon van 16. Hij heeft ook nog een studerende dochter. Natuurlijk beginnen we weer met een borrel- 58°, zegt hij. Daarna een glas rode, zelfgemaakte wijn. Daarbij hoort komkommer met ajuin, tomaten en olie. Dan beginnen we aan de bonensoep, eten omelet, patatjes met kip. Ik wandel met hem in zijn 4 ha grote moes-en andere tuin. hij stapt op zijn auto af, opent de koffer en inderdaad, hij pakt een biggetje bij zijn twee oren en zwiert het bij de anderen. "Wil je douchen?" vraagt hij. Maar even wachten: een tweehonderdliterwatertank op 'n dakje moet eerst opgewarmd worden. Primitief? -het werkt prima. "De kamer is klaar", zegt hij. "Eerst rust nemen! Eén uur, twee, drie",.. zolang ik wil. En terwijl iedereen thuis zich afvraagt van hoe en waar, zit ik hier op deze prachtige kamer met mooi behang, bureau, kast, naaimachine en diepvries en vul mijn dagboek in.
Da. Vandaag,17 juli 1998, geen honden, maar kinderen die mij lastig vallen. Zeer opdringerig; ze gooien met fruit en steentjes, willen sigaretten en geld, springen en fietsen voor mijn wiel... 'k Kom Duitse fietsers tegen die 5 uren aan de grens gewacht hebben: dat belooft! Dit is de streek van de"IJzeren Poort"(Filie de Fer).Ik neem de ferry, glip nogal gemakkelijk overal door en na twee uren komt een douane op mij af."Belgie--Go!" Zo verlaat ik Roemenie en fiets Bulgarije binnen.Gedaan met de DACA. Aan het grote kruispunt naar Vidin vraag ik in 't Engels naar een camping of hotel...Een man geeft mij, al fietsend een schouderklopje, zegt "Da" (ja) en doet mij teken hem te volgen. hij leidt mij naar zij huis, toont het tuinhuisje. Hier kan ik slapen. In de hoek staat een soort bed met deken erop. Het is zeker in maanden niet beslapen en de spinnenwebben zijn niet veraf.-"Goed, zeer goed," zeg ik. We drinken binnen in huis drie borrels, hij toont me wat boeken (van geometrie, de bijbel..) en telefoneert. We springen terug de fiets op; ik heb nog geen woord met hem kunnen spreken; hij spreekt alleen Bulgaars. We bezoeken zijn vriend wiens vrouw de school doet. Ze spreekt perfect Engels. Ik kan kiezen, vertelt ze. Hotel of camperen of bij Emiel slapen ( en eten,alles is gratis.) Natuurlijk terug naar zijn huis dus. Hij koopt onderweg nog brood en koffie. Ik hoor zijn vrouw tegen hem bezig, zoiets van "toch niet in dat vuil rommelkot zeker..."enz, zo kan ik er toch uit opmaken. Enfin-TV zien Eurosport : Mario wint voor de tweede maal in de Tour de France-Ik was me en kleed me om. Weggaan naar enkele vrienden. Weer enkele borrels( 60° zegt er iemand),met komkommerschijfjes,tomaat, paprika, olie en zout.Hij toont me fier zijn tractor met 4 ton graan, klaar voor verkoop. En hij wil me maar steeds een andere weg opdringen. Er komt nog een leraar Engels aan te pas die zelf bekent dat hij niets van de wegen weet. Ik bel nog eens naar huis; om 22 u is 't etenstijd: eerst brood met warm vlees, daarna een halve kip met patatjes en rijst, wijn en cola. ik krijg een mooie kamer toegewezen. Aan het voeten einde staat een tv en op een kast een foto van een knappe jongeman . Ernaast staat een ruiker bloemen en een motorhelm. Slaap ik in het bed van een verongelukte zoon? De dag die soms zo troosteloos was is nog happy geeindigd en ik word zeer gastvrij onthaald door mensen waarmee ik geen woord kan wisselen...
Christoffel. Het belooft vandaag-07-06-2010- een mooie dag te worden. Vertrokken in Ardon (Spanje) hoop ik na nog enkele km nabij Hospital de Orbigo terug te komen op de Camino. Ik wil nog tot Astorga fietsen: een korte rit wordt dat en zo kan ik morgen in alle vroegte de bergen in. Ik volgde de omleiding die onderdoor Léon loopt om niet door de stad te fietsen;'k rijd er meestal verloren en daarbij is het er druk en gevaarlijk! Zoals ieder morgen heb ik ook vandaag Christoffel, patroon van de reizigers en vooraan mee op de fiets om bescherming gevraagd, en ook weer vroeg ik me af waarom Jacobus niet in Antwerpen is aangespoeld. Nog enkele dagen en ik fiets voor de vierde keer Compostela binnen. Ik rijd door dorpjes die wel uitgestorven lijken. Alleen enkele kinderen die op de schoolbus wachten verstoren de stilte.Waar in Vlaanderen zouden er nog zulk rustige wegen te vinden zijn... ............ Ik kom tot bewustzijn ergens naast de weg.Ik heb een aanrijding met een auto gehad, maar daarvan ben ik me helemaal niet bewust. Een fietser fluistert me in:"Blijf kalm; rustig, alles komt in orde, wees niet bang." Ben ik weer weggedraaid? Twee politieagenten hebben ondertussen mijn identiteits- en verzekeringskaart gevonden in mijn portefeuille in mijn fietstas. Ik voel geen pijn, weet niet wat er is voorgevallen en denk aan niets of niemand, tenzij:"'t Is gedaan met fietsen..." Ik kruip nog op eigen kracht in de ziekenwagen en kom na enkele km toch in Léon terecht, maar dan wel in het universitair ziekenhuis. Na de nodige scans en foto's komt de dokter, die blijkbaar geen talenknobbel heeft naast mijn bed staan en zegt:"Broken. Five weeks", en weg is hij.'s Anderendaagsavonds, na twee ritten met de taxi en drie met een mindervaliedenwagentje en na één en nog eens drie uren vliegen ben ik weer thuis met een gebroken sleutelbeen,een gebarsten schouderblad, een hersenschudding en kneuzingen in mijn gezicht en aan mijn benen. .......... Toen ik vroeger in Frankrijk eens een kettingbreuk had zei een toevallige Antwerpse medefietser: "Uwe Christoffel heeft u blijkbaaar toch niet zo goed geholpen!" Waarop ik antwoordde:Christoffel is er voor de mensen, niet voor de fietsen." Maar nu, waar zat Christoffel nu? -Hoe meer ik er over nadenk, en ik heb er wel de tijd voor, hoe meer ik besef dat ik heel wat geluk gehad heb bij mijn ongeluk. Misschien heeft Jacobus Christoffel wel een duwtje gegeven...
Birds Oh, I love the birds, zei een vrouwtje mij op de camping. Ik was die morgen, zoals meestal, in alle vroegte vertrokken en stond nu op de kampeerplaats in Tailem Bend, Australie. Ik had mijn éénpersoonstentje opgesteld, mijn fiets netjes vastgebonden en wandelde eens rond. Daar zag ik dat zwaarlijvig mens de vogels wat broodkruimels voederen. Die morgen had ik geprofiteerd van een zeldzaam mooi zonnetje. Tot ik opeens een geweldige slag op mijn hoofd voelde; gelukkig droeg ik de in Australie verplichte fietshelm, maar wat kon het geweest zijn? Een afgevallen tak? Onmogelijk. een steen(tje)? Tot ik voor mij een van die mooie vogels zag afkomen. Met veel armgezwaai en geroep kon ik vermijden dat het beest mij raakte; maar hij keerde natuurlijk om en ondertussen was ik gestopt en afgestapt. Met mijn fietspomp zwaaiend kon ik de vogel verjagen. Zijn aanvallen deden mij echt denken aan de jachtvliegtuigen in duikvlucht uit films over W.O.II. Later werd ik nog wel enkele keren aangevallen, maar niet in zulke mate. Toen ik enkele dagen daarna het voorval vertelde aan vrienden waar ik logeerde werd er ijverig op de computer gezocht. Zo kwam ik te weten dat het wel meer gebeurt dat eksters in hun paartijd het gemund hebben op blinkende of schitterende voorwerpen. (mijn helm). Ik hou natuurlijk ook van vogels, altijd. Die dag echter iets minder...
Amerika In het vliegtuig nipte ik nog even van mijn "jonkie". Toen ik aan de Nederlandstalige steward van Northwest Airlines vroeg of er ook zoiets als een oud-ie bestond, wist hij niet wat antwoorden . Later dacht ik dat het misschien oude klare of zoiets zou kunnen zijn. Ik was vertrokken in Brussel op 14/07/1992 met KLM om 11.25 u en via Amsterdam en Boston vloog ik nu in de richting Seattle, hopelijk met mijn fiets in het bagageruim. Ik had hem, zoals voorgeschreven, netjes ingepakt in een grote kartonnen doos: wielen uitgehaald, pedalen omgedraaid, evenals het stuur, banden afgelaten. De landing was voorzien om 21.07u volgende dag en plaatselijke tijd. Zo had ik genoeg tijd, een ganse nacht, om mijn fiets terug op te bouwen en te bepakken. Meerdere mensen hadden mij afgeraden in de Amerika te fietsen: Weet die wel wat hij aanvangt?...Fietsers kennen ze er niet; ze rijden hem zo van de baan...Ziektekosten zijn er onmogeljik te betalen... Bij het eerste daglicht trok ik dus naar buiten en het mooiste wat ik zag was een prachtig fietspad, netjes afgescheiden van de autowegen. ik zou het meerdere dagen volgen. Alleen wist ik niet of ik links of rechts-af moest. ******************
Wat doen we? Stoppen of doorrijden? Ik doe mijn inkopen voor de volgende 70 km, eet en vertrek. 't Is middag, woensdag 25 sept 2002. De klok werd een half uur verder gezet: Belgische tijd+8uur. Donkere wolken, veel wind. 20 Aus dollar voor kamer+ ontbijt, lees ik. Ik fiets nog enkele honderden meter verder maar dan valt mijn ouderwetse frank. Voor die prijs kan ik nog niet op een camping terecht. Dus terug. Ik ben nog niet binnen of het regent pijpestelen. Ik krijg een soort zolderkamertje uit grootmoeders tijd op 't gelijkvloers waarmee ik best tevreden ben. Op alle kamers branden hier electrische vuurtjes.
Toen ik met de fiets van thuis uit naar Jeruzalem vertrok kreeg ik van een mijner familieleden een adres van "een goede vriend" in Turkije.'t Was wat men toen nog een gastarbeider noemde. Op 31 juli '98 was ik dan zover.Ik telefoneerde nog eens naar huis; 'k was 12 km te ver gereden! Dus terug maar en inderdaad: op het tankstation waar ik inlichtingen vroeg kende men Abdullah!, en ook Marcel, want die was er al met de auto geweest. Ze lieten daar een telefoontje, ik kreeg er eten en drinken en een uurtje later kwam men me halen, met de auto. Gelukkig maar: de weg was in heraanleg (al jaaaaren, vertelde men me later) en lag dus bezaaid met scherpe stenen.
Wentelteefjes met koffie of thee. Dat is het ontbijt een dag later(18 juli '98). Ik ben al vroeg onderweg want Emiel moet ook naar zijn werk. In Lom moeten de wegwijzers nog worden uitgevonden; dus is het weer steeds opnieuw de weg vragen. "Kom bij mij eten", zegt mij iemand, "daarna breng ik je terug op de juiste weg. Ik kan je nu niet opladen, want er steekt een varken in mijn koffer." Ja, waarom zou ik het niet doen? Ik rijd dus de ene maal voor, de andere maal achter zijn eenendertigjaar-oude wagen. Hij spreekt Duits,beter dan ik, is leraar aan een toeristisch instituut, maar vergeet stilaan de Duitse woorden omdat hij de taal maar zelden spreekt. Op de boerenbuiten ploeter ik achter zijn wagen aan door een zandweg. Midden de prachtige natuur woont Emiel,samen met zijn moeder, 69 jaar, en een zoon van 16. Hij heeft ook nog een studerende dochter. Natuurlijk beginnen we weer met een borrel- 58°, zegt hij. Daarna een glas rode, zelfgemaakte wijn. Daarbij hoort komkommer met ajuin, tomaten en olie. Dan beginnen we aan de bonensoep, eten omelet, patatjes met kip. Ik wandel met hem in zijn 4 ha grote moes-en andere tuin. hij stapt op zijn auto af, opent de koffer en inderdaad, hij pakt een biggetje bij zijn twee oren en zwiert het bij de anderen. "Wil je douchen?" vraagt hij. Maar even wachten: een tweehonderdliterwatertank op 'n dakje moet eerst opgewarmd worden. Primitief? -het werkt prima.
