Christoffel. Het belooft vandaag-07-06-2010- een mooie dag te worden. Vertrokken in Ardon (Spanje) hoop ik na nog enkele km nabij Hospital de Orbigo terug te komen op de Camino. Ik wil nog tot Astorga fietsen: een korte rit wordt dat en zo kan ik morgen in alle vroegte de bergen in. Ik volgde de omleiding die onderdoor Léon loopt om niet door de stad te fietsen;'k rijd er meestal verloren en daarbij is het er druk en gevaarlijk! Zoals ieder morgen heb ik ook vandaag Christoffel, patroon van de reizigers en vooraan mee op de fiets om bescherming gevraagd, en ook weer vroeg ik me af waarom Jacobus niet in Antwerpen is aangespoeld. Nog enkele dagen en ik fiets voor de vierde keer Compostela binnen. Ik rijd door dorpjes die wel uitgestorven lijken. Alleen enkele kinderen die op de schoolbus wachten verstoren de stilte.Waar in Vlaanderen zouden er nog zulk rustige wegen te vinden zijn... ............ Ik kom tot bewustzijn ergens naast de weg.Ik heb een aanrijding met een auto gehad, maar daarvan ben ik me helemaal niet bewust. Een fietser fluistert me in:"Blijf kalm; rustig, alles komt in orde, wees niet bang." Ben ik weer weggedraaid? Twee politieagenten hebben ondertussen mijn identiteits- en verzekeringskaart gevonden in mijn portefeuille in mijn fietstas. Ik voel geen pijn, weet niet wat er is voorgevallen en denk aan niets of niemand, tenzij:"'t Is gedaan met fietsen..." Ik kruip nog op eigen kracht in de ziekenwagen en kom na enkele km toch in Léon terecht, maar dan wel in het universitair ziekenhuis. Na de nodige scans en foto's komt de dokter, die blijkbaar geen talenknobbel heeft naast mijn bed staan en zegt:"Broken. Five weeks", en weg is hij.'s Anderendaagsavonds, na twee ritten met de taxi en drie met een mindervaliedenwagentje en na één en nog eens drie uren vliegen ben ik weer thuis met een gebroken sleutelbeen,een gebarsten schouderblad, een hersenschudding en kneuzingen in mijn gezicht en aan mijn benen. .......... Toen ik vroeger in Frankrijk eens een kettingbreuk had zei een toevallige Antwerpse medefietser: "Uwe Christoffel heeft u blijkbaaar toch niet zo goed geholpen!" Waarop ik antwoordde:Christoffel is er voor de mensen, niet voor de fietsen." Maar nu, waar zat Christoffel nu? -Hoe meer ik er over nadenk, en ik heb er wel de tijd voor, hoe meer ik besef dat ik heel wat geluk gehad heb bij mijn ongeluk. Misschien heeft Jacobus Christoffel wel een duwtje gegeven...
Birds Oh, I love the birds, zei een vrouwtje mij op de camping. Ik was die morgen, zoals meestal, in alle vroegte vertrokken en stond nu op de kampeerplaats in Tailem Bend, Australie. Ik had mijn éénpersoonstentje opgesteld, mijn fiets netjes vastgebonden en wandelde eens rond. Daar zag ik dat zwaarlijvig mens de vogels wat broodkruimels voederen. Die morgen had ik geprofiteerd van een zeldzaam mooi zonnetje. Tot ik opeens een geweldige slag op mijn hoofd voelde; gelukkig droeg ik de in Australie verplichte fietshelm, maar wat kon het geweest zijn? Een afgevallen tak? Onmogelijk. een steen(tje)? Tot ik voor mij een van die mooie vogels zag afkomen. Met veel armgezwaai en geroep kon ik vermijden dat het beest mij raakte; maar hij keerde natuurlijk om en ondertussen was ik gestopt en afgestapt. Met mijn fietspomp zwaaiend kon ik de vogel verjagen. Zijn aanvallen deden mij echt denken aan de jachtvliegtuigen in duikvlucht uit films over W.O.II. Later werd ik nog wel enkele keren aangevallen, maar niet in zulke mate. Toen ik enkele dagen daarna het voorval vertelde aan vrienden waar ik logeerde werd er ijverig op de computer gezocht. Zo kwam ik te weten dat het wel meer gebeurt dat eksters in hun paartijd het gemund hebben op blinkende of schitterende voorwerpen. (mijn helm). Ik hou natuurlijk ook van vogels, altijd. Die dag echter iets minder...
Amerika In het vliegtuig nipte ik nog even van mijn "jonkie". Toen ik aan de Nederlandstalige steward van Northwest Airlines vroeg of er ook zoiets als een oud-ie bestond, wist hij niet wat antwoorden . Later dacht ik dat het misschien oude klare of zoiets zou kunnen zijn. Ik was vertrokken in Brussel op 14/07/1992 met KLM om 11.25 u en via Amsterdam en Boston vloog ik nu in de richting Seattle, hopelijk met mijn fiets in het bagageruim. Ik had hem, zoals voorgeschreven, netjes ingepakt in een grote kartonnen doos: wielen uitgehaald, pedalen omgedraaid, evenals het stuur, banden afgelaten. De landing was voorzien om 21.07u volgende dag en plaatselijke tijd. Zo had ik genoeg tijd, een ganse nacht, om mijn fiets terug op te bouwen en te bepakken. Meerdere mensen hadden mij afgeraden in de Amerika te fietsen: Weet die wel wat hij aanvangt?...Fietsers kennen ze er niet; ze rijden hem zo van de baan...Ziektekosten zijn er onmogeljik te betalen... Bij het eerste daglicht trok ik dus naar buiten en het mooiste wat ik zag was een prachtig fietspad, netjes afgescheiden van de autowegen. ik zou het meerdere dagen volgen. Alleen wist ik niet of ik links of rechts-af moest. ******************
