Christoffel. Het belooft vandaag-07-06-2010- een mooie dag te worden. Vertrokken in Ardon (Spanje) hoop ik na nog enkele km nabij Hospital de Orbigo terug te komen op de Camino. Ik wil nog tot Astorga fietsen: een korte rit wordt dat en zo kan ik morgen in alle vroegte de bergen in. Ik volgde de omleiding die onderdoor Léon loopt om niet door de stad te fietsen;'k rijd er meestal verloren en daarbij is het er druk en gevaarlijk! Zoals ieder morgen heb ik ook vandaag Christoffel, patroon van de reizigers en vooraan mee op de fiets om bescherming gevraagd, en ook weer vroeg ik me af waarom Jacobus niet in Antwerpen is aangespoeld. Nog enkele dagen en ik fiets voor de vierde keer Compostela binnen. Ik rijd door dorpjes die wel uitgestorven lijken. Alleen enkele kinderen die op de schoolbus wachten verstoren de stilte.Waar in Vlaanderen zouden er nog zulk rustige wegen te vinden zijn... ............ Ik kom tot bewustzijn ergens naast de weg.Ik heb een aanrijding met een auto gehad, maar daarvan ben ik me helemaal niet bewust. Een fietser fluistert me in:"Blijf kalm; rustig, alles komt in orde, wees niet bang." Ben ik weer weggedraaid? Twee politieagenten hebben ondertussen mijn identiteits- en verzekeringskaart gevonden in mijn portefeuille in mijn fietstas. Ik voel geen pijn, weet niet wat er is voorgevallen en denk aan niets of niemand, tenzij:"'t Is gedaan met fietsen..." Ik kruip nog op eigen kracht in de ziekenwagen en kom na enkele km toch in Léon terecht, maar dan wel in het universitair ziekenhuis. Na de nodige scans en foto's komt de dokter, die blijkbaar geen talenknobbel heeft naast mijn bed staan en zegt:"Broken. Five weeks", en weg is hij.'s Anderendaagsavonds, na twee ritten met de taxi en drie met een mindervaliedenwagentje en na één en nog eens drie uren vliegen ben ik weer thuis met een gebroken sleutelbeen,een gebarsten schouderblad, een hersenschudding en kneuzingen in mijn gezicht en aan mijn benen. .......... Toen ik vroeger in Frankrijk eens een kettingbreuk had zei een toevallige Antwerpse medefietser: "Uwe Christoffel heeft u blijkbaaar toch niet zo goed geholpen!" Waarop ik antwoordde:Christoffel is er voor de mensen, niet voor de fietsen." Maar nu, waar zat Christoffel nu? -Hoe meer ik er over nadenk, en ik heb er wel de tijd voor, hoe meer ik besef dat ik heel wat geluk gehad heb bij mijn ongeluk. Misschien heeft Jacobus Christoffel wel een duwtje gegeven...
