Palmyra.

Op weg naar Jerusalem fiets ik een zestal dagen door Syrie (8/8/98-13/8/98), het land dat nu zoveel leed te verwerken krijgt. Ik ontmoet de meest vriendelijke mensen ooit. Na mijn middagrust van 10.30 tot 16.00 u geraak ik niet meer vooruit van honger en dorst. 'k Zie een vrachtwagen, volgeladen met levende kippen, midden op de weg in panne staan. de chauffeur doet me teken: drinken? -5 minuten later zit ik naast hem op de baan, langs de verkeerde kant van de weg: druiven, eieren, brood, kaas, komkommer, water... alles tovert hij uit een klein koelkastje dat opzij aan zijn truc hangt.

En 's avonds moet ik warempel 2x mijn briefje laten zien:"bed/kamer". Achter een brommer rijd ik een dorpje binnen: We drinken koffie en thee; mijn kleren gaan in de "automatic". Of ik nog voor een tweetal uren mee wil naar vrienden? We rijden er met een jeep naartoe, om te kaarten! De terugreis doen we met drieen op den brommer, terug "naar huis" We eten lekker, o.a. vissenkoppen. "No in Belgica?"?" zijn de enige woorden die ik echt verstaan heb. Daarna natuurlijk slapen op het dak.

's Anderendaags is er toch een broer die wat Engels spreekt en zo trekken we gedrieen naar Palmyra, midden in de woestijn. Eerst weer met drie op een brommer, dan met vijf in een vrachtwagenkabien, met een klein busje en van in Homs  ongeveer 150 km met de bus de woestijn in.

's Avonds, als we terugekeerd zijn bezoeken we heel wat geburen en telkens wordt er cay (thee) gedronken uit kleine glaasjes en water, ieder uit hetzelfde groot glas. Telkens opnieuw moet ik uitleggen over "madam en de kinderen"...

Hoe zouden al die mensen het nu stellen? ..Als ze nog leven...

15-03-2015, 00:00 geschreven door florA

Yper.

Alles uit uw lijf pompen. Het zweet stroomt in uw ogen. Vervelende vliegen. Op 't kleinste verzetje en met het langzaamste trapje. Brommende auto's jagen hun uitlaat ongewild in uw gezicht. Dat is de "Chief Joseph Pass"(7264 ft=2179m.) Maar de aanloop was moeilijker dan de pas zelf, misschien door de hitte. Want het is prachtig weer. Eigenlijk te warm om er door te boren. Van 's morgens al werd de vallei smaller. Eerst volgde ik de Bitterroot river, daarna kwamen de "creek"-en. voor de rest alleen naaldbomen en de weg. Op de top geeft een bord de waterscheidingslijn tussen de Pacific en de Atlantic aan. (Continental Divide). Na de pas moet er maar weinig gedaald worden. Gelukkig maar, want er komennog serieuze pieken.

Na enkele mijlen rijden bezoek ik het "Big Hole National Battlefield's Visitor Center". Ik zit gans alleen in een prachtige zaal, de gordijnen worden automatisch gesloten, licht uit endaar vertelt een film hoe in 1877 de US-infanterie de Nez Perces indianen verslaat. Wanneer ik tegen een vriendelijke militaire gids eventles over dat vele bloedvergieten begin antwoordt hij me:"Maar jullie in Belgie hebben toch ook Yper gekend!"

01-03-2015, 00:00 geschreven door florA