Palmyra.

Op weg naar Jerusalem fiets ik een zestal dagen door Syrie (8/8/98-13/8/98), het land dat nu zoveel leed te verwerken krijgt. Ik ontmoet de meest vriendelijke mensen ooit. Na mijn middagrust van 10.30 tot 16.00 u geraak ik niet meer vooruit van honger en dorst. 'k Zie een vrachtwagen, volgeladen met levende kippen, midden op de weg in panne staan. de chauffeur doet me teken: drinken? -5 minuten later zit ik naast hem op de baan, langs de verkeerde kant van de weg: druiven, eieren, brood, kaas, komkommer, water... alles tovert hij uit een klein koelkastje dat opzij aan zijn truc hangt.

En 's avonds moet ik warempel 2x mijn briefje laten zien:"bed/kamer". Achter een brommer rijd ik een dorpje binnen: We drinken koffie en thee; mijn kleren gaan in de "automatic". Of ik nog voor een tweetal uren mee wil naar vrienden? We rijden er met een jeep naartoe, om te kaarten! De terugreis doen we met drieen op den brommer, terug "naar huis" We eten lekker, o.a. vissenkoppen. "No in Belgica?"?" zijn de enige woorden die ik echt verstaan heb. Daarna natuurlijk slapen op het dak.

's Anderendaags is er toch een broer die wat Engels spreekt en zo trekken we gedrieen naar Palmyra, midden in de woestijn. Eerst weer met drie op een brommer, dan met vijf in een vrachtwagenkabien, met een klein busje en van in Homs  ongeveer 150 km met de bus de woestijn in.

's Avonds, als we terugekeerd zijn bezoeken we heel wat geburen en telkens wordt er cay (thee) gedronken uit kleine glaasjes en water, ieder uit hetzelfde groot glas. Telkens opnieuw moet ik uitleggen over "madam en de kinderen"...

Hoe zouden al die mensen het nu stellen? ..Als ze nog leven...