Wentelteefjes met koffie of thee. Dat is het ontbijt een dag later(18 juli '98). Ik ben al vroeg onderweg want Emiel moet ook naar zijn werk. In Lom moeten de wegwijzers nog worden uitgevonden; dus is het weer steeds opnieuw de weg vragen. "Kom bij mij eten", zegt mij iemand, "daarna breng ik je terug op de juiste weg. Ik kan je nu niet opladen, want er steekt een varken in mijn koffer." Ja, waarom zou ik het niet doen? Ik rijd dus de ene maal voor, de andere maal achter zijn eenendertigjaar-oude wagen. Hij spreekt Duits,beter dan ik, is leraar aan een toeristisch instituut, maar vergeet stilaan de Duitse woorden omdat hij de taal maar zelden spreekt. Op de boerenbuiten ploeter ik achter zijn wagen aan door een zandweg. Midden de prachtige natuur woont Emiel,samen met zijn moeder, 69 jaar, en een zoon van 16. Hij heeft ook nog een studerende dochter. Natuurlijk beginnen we weer met een borrel- 58°, zegt hij. Daarna een glas rode, zelfgemaakte wijn. Daarbij hoort komkommer met ajuin, tomaten en olie. Dan beginnen we aan de bonensoep, eten omelet, patatjes met kip. Ik wandel met hem in zijn 4 ha grote moes-en andere tuin. hij stapt op zijn auto af, opent de koffer en inderdaad, hij pakt een biggetje bij zijn twee oren en zwiert het bij de anderen. "Wil je douchen?" vraagt hij. Maar even wachten: een tweehonderdliterwatertank op 'n dakje moet eerst opgewarmd worden. Primitief? -het werkt prima. "De kamer is klaar", zegt hij. "Eerst rust nemen! Eén uur, twee, drie",.. zolang ik wil. En terwijl iedereen thuis zich afvraagt van hoe en waar, zit ik hier op deze prachtige kamer met mooi behang, bureau, kast, naaimachine en diepvries en vul mijn dagboek in.
