Overnachten-Onderdak.

Op 9 juni 1996 is 't zover: ik ben weeral eens weg; begonnen aan 7317 km door Canada, tussen Vancouver en Halifax, of van de Stille naar de Grote Oceaan. Vandaag, op de tweede dag in Amerika, vertrek ik met de boot van Vancouver Island naar Tsawassen ( British Columbia) op het vasteland. Terwijl ik mijn wegenkaart wat nauwkeuriger bekijk krijg ik 't gezelschap van een andere fietser. Dave Johnson woont niet zo ver af, namelijk in Vancouver stad en zijn auto staat in de haven. Hij zegt dat hij me onderweg zal oppikken. Na ongeveer 15 km, wanneer ik hem allang ben vergeten, staat hij bezijden de weg te zwaaien en te wenken. "Of ik de stad niet wil bezoeken," -nee, een grote omweg is me wat veel.

Maar hij laadt mijn fiets en bagage in zijn oude Amerikaanse slee en rijdt me heel de stad rond, neemt me mee naar zijn appartement; ik kan er blijven slapen. Met de fiets rijden we nog eens langs de mooiste plekjes van Vancouver. Nu is hij in zijn keuken bezig. Ik heb ondertussen, terwijl hij boodschappen deed, een bad genomen. Op tafel staat al bruin brood, kaas,... . Dat wordt lekker.

De radio speelt klassieke muziek. T.V. heeft hij niet. Hij is burgerlijk ingenieur; de auto is van zijn vader die verderop woont, want hij gaat te voet naar zijn werk

Dave heeft een gezellige woonst. Modern appartement, 3de verdieping. Eén slaapkamer.Een schommelstoel staat naast het raam,met zicht op de haven. Daarnaast een fruitkist die als tafeltje dienst doet. Allemaal oude spulletjes in een modern gebouw.

Hij vraagt me zojuist of er iets is dat ik niet mag eten. 't Eten is bijna klaar. Dave houdt van vroeg slapengaan. Dus om 22 u was alles stil en om 6 uur waren we terug op. Omelet met stukjes patat en veel uien. Bruin brood ( van meer dan een week oud, maar nog zeer lekker.)

Om 8 uur starten we.  Hij zet me op de goede weg en we nemen afscheid!

Weeral vraag ik me daarna af of ikzelf ook zo gastvrij zou zijn.