In de namiddag van Vrijdag, 11 oktober 2002 "land" ik in Batemans Bay en vind gemakkelijk deweg naar Eddy's woonst. Ik word er hartelijk ontvangen en heb er een hele woonst tot mijn beschikking, achter het zijne, en enkel om er te slapen en te wassen, natuurlijk. Gisteren is hij voor de zesde maal grootvader geworden. Hij wordt door al zijn kleinkinderen bompa genoemd. Zo heeft hijzelf dat gewild, en het is het enige Nederlandse woord dat er nog gesproken wordt. Eddy is afkomstig van Merksem- "Maaarksum" en heeft drie kinderen, waarvan één nog thuis woont.
   Zaterdag trokken we met jeep naar de hoofdstad Canberra. Hij zette me voor twee uurtjes af aan het prachtige oorlogsmuseum en bezocht ondertussen zijn pasgeboren kleindochter. Daarna toerden we de hele stad door waar hijzelf jarenlang gewoond heeft en we gingen hier en daar binnen. Vroeger was Eddy wegenbouwer. Hij had tot 14 personeelsleden en heeft de hoofdstad van Australie voor een groot deel van straatklinkers voorzien. Nu is hij gestopt met dit werk. Hij is "binnen". Hij werkt nog als brandweerman en voert vissers de open zee op met zijn prachtige motorboot.
"Ha, ge wilt kangoeroes zien", zegt hij. Wij dus 's zondags naar een nabijgelegen dorp waar de kangoeroes met tientallen tussen de huizen zitten en liggen en uit onze hand van de meegebrachte chocolade komen smullen. Na de middag terug naar huis. Zijn engelssprekende vrouw was de zoon en schoondochter gaan ophalen in Sydney. Zij kwamen terug van hun huwelijksreis want ze waren de week voordien getrouwd na tien jaar samenwonen. Ik was daar dus erg ongelegen aangekomen, maar besefte dit pas later en werd er toch zeer hartelijk ontvangen.
Maandagmorgen liep mijn luilekker leventje er ten einde.