Tuintje.

Zo'n 30/40 eerste km als die van zondag 26 juli '98 wil ik nooit meer meemaken:ongelooflijk druk. Turken toeteren altijd: voor of achter, naast je, uit de tegengestelde richting, altijd. Daarbij heb ik nog zeer slechte weg, in herstelling. En dat op zondag; 'k zou liever achter een lekker pintje zitten.

 Daarom stop ik rond 11 uur, zet me bij een in de hitte suffende bompa in de schaduw. Hij verstaat mij natuurlijk niet en roept er een Engelslerend winkelmeisje bij. Zo blijf ik bij die mensen zitten tot 3 uur. Gratis eten en drinken inbegrepen.

 Na Bursa-300.000 inwoners, dat zuigt verkeer aan, bijna buiten de stad, zie ik naast een vleesrestuarant een mooi tuintje. Ik stop en vraag of ik er mijn tentje mag opslaan voor de nacht. Kamperen gaat nu niet omwille van de klanten. Maar men  helpt mij, zoekt en belt, terwijl ik altijd maar blijf doordrammen over dat mooi tuintje. Om halftwaalf zal ik er mijn tent mogen zetten, zegt men. En wie kent men hier als Belg? -Luis Oliveira! (voetballer).Er wordt een doorschijnend plastiekje op tafel gelegd en daarop "kapt" men een echte portie lekker vlees. Daarna volgt ijskreem en natuurlijk thee. De vriendelijke uitbater laat me ook nog twee volle telefoonkaarten opbellen en trekt met mij de stad rond. Hij doet het avondgebed mee in een prachtige moskee (1389). We drinken nog wat appelthee, eten weer vlees ( met geitenkaas). Daarna toont hij mij zijn gebedskamertje, priveemoskee. De spreuken aan de muur worden met doeken bedekt, de fiets mag op 't tapijt,  de schoenen niet. En daar zal ik lekker slapen!