Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
28-09-2017
entre brousse et garrigue
Yves van de chateau de Brignon heeft een aristocratische poes. Ze komt door het venster van de deur piepen als we ontbijten. Ze kijkt boos, wat raar volk zit daar in haar huis? Haar baas moet om 9u15 de deur uit om les te gaan geven en sloft licht zenuwachtig rond in onze buurt. Rien qui manque? Tout en ordre? De druiven die we gisteren nog gretig plukten in zijn tuin waren bedoeld om in een fruitsla te verwerken, dat zien we nu. Allicht heeft hij een potje met een kleiner maatje gevuld.
We gaan vandaag richting Herault, het wordt rotsiger, de natuur snakt hier naar water, waar zitten die regengoden? Thuis, in hun zetel, voorlopig mogen ze daar nog blijven van ons.De mannen zijn nog maar vertrokken of ze moeten al de weg vragen, dat belooft voor de 90 volgende kilometers. We spreken af in St.Bauzille le Putois. Ik stop even in Sauve om inkopen te doen bij de lokale handelaars en ben gecharmeerd door het dorpje met zijn mooie marktplaats waar locals al hun koffietje of aperitiefje drinken in het zonnetje. Vriendelijke mensen.
Er is geen haast bij voor mij, de coureurs rijden toch verkeerd. Rond 13 u komen ze er door, van achter mijn rug, hoewel ik ze voor mij verwacht. Dat is graag verloren rijden zeker? We polsen eens bij de plaatselijke bevolking naar het vervolg van de weg. De waardin kent helaas niet het verschil tussen rechts en links en de plaatselijke gemeentelijke hulpverlener wegwijzer brengt ons in de war door twee possibiliteiten uit te leggen en dit steeds in andere volgorde. Tja, ze hebben een kaart en ze hebben het routeboekje, dat moet lukken.
Het moet gezegd, er zit nog poer in de mannenploeg als ik ze tegemoet fiets, ze zetten zich schrap en lossen mijn wiel niet. (Ik rijd elektrisch, krijg wat kilowatt kado van mijn fiets). Bergop, bergaf, ik krijg ze niet afgeschud.
We logeren in een huis met de mooie naam, entre brousse et garrigue, in Viols le Fort, weerom een mooi dorpje. We merken aan onze gastvrouw waar de naam van het huis vandaan komt, de 'brousse' zit in haar genen, ze moet van Afrika afkomstig zijn, Mali, zegt Johan. Hoe hij dat weet, dat weet ik niet.
Er wordt spaghetti gemaakt met merguezworstjes, de slager heeft me goed voorzien, ik vroeg 500 g, hij smeet 800 g op de weegschaal, un peu plus, c'est bon ? We kunnen nog buiten eten, de avond nestelt zich zachtjes op het terras. Johan vindt keramiek in de kast, volgens hem zijn het kopjes, Geert vindt zulke kopjes maar niks. Het is nochtans handwerk, gebakken in een houtoven, waardering voor de ambachtsman, asjeblief. Michel heeft heel zijn inboedel gewassen, met de hand, in een kuip, propere mens. En ik boek de laatste twee nachten, zondag zijn we in Ansignan, aangekomen!
Vroeg kruipen we in ons bedje, elke avond een beetje vroeger. De buitenlucht, de inspanning, het lekker eten.....
Albezon is een oase van stilte, buiten het rustig ruisen van de rivier beneden ons. Net onder onze kamer een waterbekken, afkomstig van een bron. Net daarnaast is de ingang van het toilettenblok. Ik verwacht me alvast aan een plons vannacht, een van de mannen die in het koude bronwater struikelt. Het kan de verdrinkingsdood als gevolg hebben. Maar de twee mannen zijn wijzer, ze plassen uit het raam of onder de trap of onder hun bed, maar niet in de wcblok, te ver in de koude nacht. De huispoes heeft het getroffen, ze slaapt bij de warme mens in het ene bed en later op het hoofdkussen van de andere warme mens. Feestnacht voor de poes, het jagen staat op time out.
Zouden de mensen vroeger soms gedacht hebben dat het nooit meer licht zou worden, als de duisternis viel, steeds vroeger en steeds langer? Nu weten we perfect dat de dagen ook weer lengen, maar toen ? 'De kleine jongen kijkt angstig op zijn horloge in het jaar 500 voor Christus. Elke dag wordt iets korter, de nachten lijken onheilspellend lang. Wat gebeurt er toch, moedere? Het is niks, jongen, twee jachtseizoenen geleden was het ook zo, we offerden een zwijn aan de god van het licht en voila, de dag won stilaan weer het gevecht tegen de nacht.
Ons ontbijt is eigen produkt, lekker en veel. Geen muis heeft zich aan het bengelend brood gewaagd.
Het rennersteam begint aan een van de mooiste passages van het hele parcours, van Pied de Borne naar Les Vans. De temperatuur is lekker, de poort naar het zuiden staat wagenwijd open. In Les Vans koop ik nog wat brood en chocoladekoeken, waarvan ik er onmiddellijk een oppeuzel. We hebben afgesproken in Gagnieres, klein dorpje met openlucht restaurantje. We krijgen een flinke portie frieten, kip en sla. Geert gaat voor de steak champignon en provencaalse saus. Michel wroet meer in zijn bord dan hij eet, bang van onverteerbare vetten.
Ik verwacht de mannen vroeg in Brignon, waar we geboekt hebben, maar ze blijven maar weg. Ik check alvast in, ben verrast door de grootte van de kamers en vooral van de badkamer. Alles is vol charme ingericht, het is dan ook een chateau, maar dan wel een met een comfortabele toets. Le chateau est a nous,aldus de gastheer, we mogen eten onder de oude blauwe regen, beschut, voor zon en wind. Het is er aangenaam zitten. Johan plukt een paar trossen zoete witte druiven in de tuin (le chateau est a nous!), ze smaken in combinatie met de kaas, het brood en de wijn. Dit is leven als god in frankrijk. Als de gastheer nog even dag komt zeggen verdwijnen de gestolen druivenresten in een oogwenk in de tuin. Hoe rap zijn de refleksen nog van een schuldige oude gabber! We kruipen vroeg onder de lakens van zacht linnen (kasteellakens zegt Geert), er is 111 km overwonnen vandaag.
Miezerige ochtend, maar het ontbijt is stevig en dat maakt veel goed. De jonge uitbaters doen echt hun best.
De roodzwarte renners vertrekken maar ze zijn nog geen 3km ver...en ontdekken dat Geert zijn helm niet op heeft. Terugkeren dus. Verse start, nu zijn ze echt verdwenen. Ik doe boodschappen en rijd de mannen achterna. Het blijft raar rijden, op 1000 m hoogte, maar zonder veel niveauverschil, we zitten duidelijk op een plateau. Ik onthoud vooral de goudgekleurde bomen. Sommige van die bomen hebben zich ontdubbeld, zo lijkt het. Hun ene kant nog fris groen, de andere kant goudgeel. Mooi!!
Vanaf La Bastide begint een lange zalige afdaling over een smalle weg. Ik hoop nog een glimp te kunnen opvangen van op zijn minst de slechtste daler, maar ze zijn ribbedebie, enkel de talrijke kastanjebomen wuiven met hun kleurige takken. Bolster na bolster na bolster ligt op de grond, prikkend naar wie een hand uitsteekt.
We hebben afgesproken in St Marguerite, maar dat blijkt een vergissing, het moet Pied de Borne zijn. We willen immers richting Villefort, naar het huis van Albezon, waar jongerenkampen plaats vinden en waar we een nacht logeren. Connecties in de bijzondere jeugdzorg! Het huis ligt tegen de flank boven de rivier met de grote witte rotsen. Heel mooi gelegen, mits gezwoeg met onze bagage te bereiken via een smal pad. Hier wanen we ons terug in de Middeleeuwen. Maar dan met wat rudimentair comfort. De permanenten wonen hier met hun twee kinderen voor een periode van twee jaar. Dit is echt back to basics. De kinderen lijken zich alvast goed te vermaken, ze hebben dolle pret met een simpele tennisbal. We koken zelf ons potje en hangen al onze etenswaren in twee tassen aan de luster, onze verdediging tegen knaagdieren, dassen, reeën, everzwijnen en vliegen. Enkel een jumpmuis kan nog aan ons brood. Of een collectief muizen die elkaar helpen. Johan zit te schuiven op zijn stoel om de haard aan te steken en Geert ziet dat ook wel zitten. Maar wat met de rook? Ze laten zich overtuigen door de rede, het zou een vuile boel worden. Geert en ik hebben een grote gastenkamer met badkamertje. Johan en Michel liggen in de slaapzaal, zo ver mogelijk van elkaar, met elk een vluchtweg. Buiten is het stikdonker, dat zijn we niet meer gewoon. Maar het heeft charme. Ik denk dat we heerlijk zullen slapen. Morgen vroeg uit de veren, 110 km voor de boeg. Voor alle zekerheid denken de mannen al vooruit aan 120 km. Verloren rijden doen ze toch.
Le Puy schittert onder ons in de zon als we wakker worden. We kunnen ontbijten a l'aise, lekker ontspannen, er is niks of niemand die ons opjaagt. Tenzij...die televisie wil maar niet spelen en het wereldkampioenschap is al gestart. Ik probeer nog eens naar de eigenaar te bellen, hij komt ons uit de nood helpen. Geert en Michel lopen te glunderen, straks kunnen ze tv kijken. Maar eerst gaan we de stad in, het oude stadsgedeelte bekijken en een restaurantje zoeken om te eten. Er is hier nogal wat kant geklost in het verleden, arme boerenfamilies klosten bij om rond te komen. We wanen ons in Brugge, al moeten we hier aardig wat trappen doen om in het hoger gelegen stadsgedeelte te komen.
Het terras van het restaurant zit stampvol, maar we vinden nog een plaatsje. Nu nog bestellen. De dienster draaft langs en langs, knikt, schudt, zwaait, maar komt niet. We proberen toch haar aandacht te trekken maar ze laat ons over aan ons lot. Gelukkig is er nog de afruimman, een wat oudere, vriendelijke man, zijn haar in een blits staartje, die ons komt verlossen. Oef. We vragen de kaart. Dienster komt af met een bord waar 2 gerechten op staan, ze is duidelijk : c'est ca ou ca. Kiezen of ophoepelen. Wat een stresskip. We kiezen dan maar ca et ca en zijn al tevreden als ze niet veel later de schotels op onze tafel komt zwieren. Toch zijn er ook mensen die heel andere dingen eten. Apartheidspolitiek, dat is het : les touristes ca ou ca, les francais plat au choix.
We laten het niet aan ons hart komen, de koers roept, we kopen nog wat lekkers bij de bakker en installeren ons weer in onze gite. Zalige rust.
De morgenstond heeft goud in de mond, we staan vroeg op, er moet gepoetst worden, we sparen er 75 euro mee uit. Dat kunnen we beter aan lekkere dingen besteden.
Johan verdwijnt in de douche en doet de badkamer blinken als een spiegel. Michel loopt met de stofzuiger rond. Geert vult de auto. En ik commandeer mijn troepen. In gedachten toch. Madame la proprietaire is tevreden over ons werk. In extremis komt ze nog met een sleuteltje aangelopen, het is de sleutel van mijn fiets. Oh lucky me.
Daar zijn ze al vertrokken, ze draaien.goed rond, nog een eindje bergop langs de drukke D88 en dan de groene bergen in. Vandaag bereikt de tocht zijn hoogste punt, 1.252m. Het zal pas in de loop van de namiddag zijn als ze daar zijn en helemaal zeker zijn ze ook niet, waar is dat hoogste punt nu eigenlijk? Volgens Johan is het niet waar Michel denkt dat het is en Geert maakt zich geen zorgen om een hoogste punt meer of minder. Ik heb andere zorgen aan mijn hoofd : er moet proviand ingeslagen worden en er moet dringend getankt worden. Dorpjes zijn er wel, maar ze zien er desolaat uit. Wat een contrast met de schitterende natuur. De loofbomen hebben hun okergele, oranje of bruine jas aan en zelfs zonder zon blinken ze in die prachtige kleuren dat ik mijn ogen er even van moet sluiten. In de velden staat de lila herfsttijloos. En koeien, en famille, stier en koe en kalf samen in de wei. Vredige taferelen.
Ik ben maar net terug van het winkelen en tanken in Langogne of daar verschijnt ook de koersbrigade. Ze geraken prima in vorm. We installeren ons in Hotel Lanquedoc, gerund door een vriendelijk jong koppel Michel en Johan zijn gefascineerd door de vloerverwarming in hun kamer, hun gerief ligt overal uitgestrooid op de vloer, naar eigen zeggen 'om te drogen'. Geert doet een slaapnapje, daarna gaan we nog lekker en goedkoop eten in le Boulodrome.
Bestaat er een beter medicijn tegen slapeloosheid dan de combinatie van stilte, zuivere lucht en een lichaam dat zich heeft moeten reppen om zijn fiets te volgen? We sliepen als herfstroosjes, diep weggekropen onder onze dekens in de koude nacht. Het ontbijt van Onno is voortreffelijk. Lang leve die man met zijn geitesikje. Voelt zich misschien al opgaan in het landelijk leven der geiten en schapen. Ik heb het hem niet gevraagd. De mannen, atypisch als ze zijn hebben een wasje laten doen in de b&b,we leggen alles wat open in de auto te drogen. Verbroederende koerstruitjes en zeemvellen broeken, slips en sokjes.
Ambert wacht beneden, het gaat vlot met de fietsers. Het is altijd leuk om los te rijden als het daalt.
Le chaise Dieu moet deze voormiddag beklommen worden, een lange klim van 15 km, bijwijlen erg steil. Ik rijd de mannen tegemoet, het is hier weerom prachtig. In de verte komen ze aangefietst, Geert en Michel op souplesse omhoog, Johan stampend en beukend. Het zweet druipt van zijn neus, maar hem kennende valt hij liever dood dan op te geven. Wat een inspanning ! En zeggen dat hij al een klein trauma had van deze Chaise Dieu, de berg zit in zijn geheugen gegrift.
God woont boven, op zijn stoel wonen paters in lange pijen, oud en versleten, zowel de pijen als de paters. We vinden een leuk plekje om te lunchen, ik heb flantaartjes gekocht als toetje. Ze hebben hun energie hard nodig.
Le Puy en Velay, een belangrijk knooppunt van de compostelaroute, is onmogelijk te negeren. Grote heiligenbeelden torenen boven de stad uit, een oude kerk idem dito. Ze staan op smalle rotsen als op hun sokkel. Hier moet je met de lift naar de kerk. En en rappel terug naar huis. Ik moet door het stadje en via een lange klim, op het eind nijdig tot onberijdbaar naar de gite die we huren. Gite du lavoir, vlak bij wat eens een wasplaats was. De gite is groot, modern, vol licht en lucht. Spijtig dat er een drukke verkeersweg onder loopt. De mannen spurten ondertussen met rasse wielschreden vooruit, veelal bergaf flitsen ze door de dorpjes. Het is uitkijken voor de -veelal oudere- bewoners. Best zetten ze geen stap buiten de voordeur, of ze rijden schrijlings met de woeste fietsers mee. Le Puy wordt vlot ingenomen, maar dan? Ik rijd de gekristalliseerde mannen tegemoet, rijd hen voor op de laatste beklimming van de dag. Het mag even gezegd, er klinkt nogal wat gezucht achter mijn rug. Begrijpelijk, als je denkt dat je de eindmeet bereikt hebt en je moet nog 4km klimmen... Maar een douche doet wonderen en al vlug zitten ze gezamenlijk te zappen voor het televisietoestel. Veel gezap, geen klank noch beeld. Die rare fransen toch met hun rare televisions! En dat de avond voor het wereldkampioenschap wielrennen. Beduusd gaan ze dan maar slapen, morgen komt er nog een dag, een rustdag zelfs, wat hebben ze dat goed gepland!
Patrick, onze bootsman, fluit tussen zijn tanden als hij hoort wat de eindbestemming is. Dat ziet hij zichzelf niet doen. Hoewel een pak jonger, zit zijn buik in de weg. Van zuivere adoratie scheldt hij ons de drankkosten kwijt. Happy us, maar we hadden best wat meer kunnen drinken.
De Auvergne geeft zichzelf nog niet onmiddellijk prijs, het glooit wederom, aangenaam fietsen (vermoed ik), aangenaam rijden met de auto. Prima fietsweer ook, zonnig maar niet warm. We hebben afgesproken in St Just en Chevalet, 13 u.
Een goede afspraak, zo blijkt.
L'equipe bleue legt zich nog wat te rusten tegen een zonnige muur, gekkogewijs. Twee van de drie zijn goed uitgeslapen, welgemutst, arme Grumpy heeft alle uren van de nacht gezien en heeft een sluimerende hoofdpijn. Een Dafalgan kan helpen.
De logeerplaats ligt in Bertigna, niet zo ver van Ambert (7km). Het belooft nogpittig te worden. Aardig wat klimmetjes, de Auvergne is ongenaakbaar woest. Maar wat een prachtig landschap! Eindeloze bossen, bergen, eenzame dorpjes, smalle wegen die zich slingeren als een kilometerlange slang, grillig, onvoorspelbaar. Ik zie twee maal een ree onhandig de baan oversteken. Een buizerd landt, wat is dat een grote vogel! De loofbomen ontsnappen niet aan het spel der seizoenen, ze kleuren schoorvoetend geel, oranje, bruin.
Het wordt voor mij een hele klus om de b&b te vinden, de gps stuurt me meermaals fout of over een onverharde weg vol putten en keien en vanuit het dorp Bertignat is het nog 4 km klimmen, via een onooglijk weggetje de hoogte in. Maar wat ligt het huis hier schitterend. Ik vraag me bezorgd af hoe die mannen hier gaan geraken, hoe ze dit gaan vinden. Het ligt immers van de route af, verscholen in de grimmige Auvergne. En inderdaad, ze moeten herhaaldelijk de weg vragen, twijfelen of de mensen het zelf wel weten, rijden wat verloren. Een oud vrouwtje wijst hen de weg. Kunnen ze haar wel vertrouwen? Is ze niet dement en zegt ze zo maar wat? De kilometers worden langer en langer, de avond valt. Er staat 88 km op de teller. Genoeg voor vandaag. Ik haal ze op en ben schatplichtig aan mijn gps. De duizend hoogtemeters zijn vandaag meermaals overschreden, driemaal hoera voor de blauwe ploeg.
Geert en ik worden wakker gepiept door de wekker en een schuchter klopje op de deur. We worden aan de ontbijttafel verwacht. Er is er eentje die de nacht meer wandelend dan slapend heeft doorgebracht, er moet iets mis zijn met zijn bioritme, of met zijn slaapgezel. Dat laatste kwam in die lange nacht even in zijn gedachten, maar het werd weer weggewuifd, Johan snurkt niet, roept niet, hij wroet wel, maar niet overdadig. Hopen op beter voor deze avond. Het ontbijt is naar Franse normen lekker. Vooral de bessencake vindt veel aanhang. Of die ook goed zal verteren??
Het is nog fris tot zelfs killig als de mannen vertrekken. Ze mikken op La Clayette, tegen de middag. Daar zal ik hen opwachten met een lunch. Ik doe boodschappen in Cluny, de winkelstraat ontwaakt, er heerst bedrijvigheid en een paar groepen toeristen struinen door het stadje. Een leuke kalme drukte.
Ziezo, wij zijn alvast vertrekkensklaar. Onze boterhammetjes zijn gemaakt. Nu nog wachten op Michel en Johan. Kristine, Johans vrouw, heeft vanmorgen al het haar van Michel in fietsmodus geknipt. Ik denk niet dat ze er veel werk aan heeft gehad.
De rit verloopt voorspoedig, het tanken in Luxemburg (Capellen) is eerder een mager beestje, we krijgen maar voor 13 euro en twee cent aan diesel in de tank gepropt. Maar het is ook een uitgelezen moment voor een plaspauze (wij allemaal in het gebouw, Michel er achter in de struiken, daar is het gratis en vol verse lucht) en een boterhammetje. Ons lunchpakket gaat er aan.
We horen op de radio over het fileleed in en om Brussel en prijzen ons gelukkig dat we door het Franse platteland rijden, van files is er hier geen sprake. Aan dat platteland komt duidelijk een einde als we de autosnelweg verlaten in Tournus en richting Cluny rijden. Het begint hier te heuvelen, de mannen houden hun adem in. Het traject voor morgen is verlengd van 80 naar 90 kilometer. Johan vraagt zich luidop af of hij niet beter met mijn fiets zou rijden. Niet versagen, hè mannen, ze zijn nog niet vertrokken en ze kunnen al niet meer.
Cluny is een mooi stadje, alles draait hier rond de abdij, die nog hoog en breed rechtop staat. Rustige straatjes, restaurantjes, groen, een handvol toeristen. Dat moet in de zomer heel anders zijn, denk ik en ik prijs me gelukkig.
Onze b&b ligt pal in het centrum, tegen le palais de l'abbaye, een groot herenhuis met daarin onze communicerende kamers. De gastvrouw is weg van zwart-wit contrasten. De kamers zijn volledig in die twee tinten. Het oogt wat luguber, onze zwarte, blinkende muren, het doet aan Las Vegas denken, veel blinkblink. De mannen mogen in een stapelbed, zwarte lakens en een magische lichtkubus met afstandsbediening, kleurtje van het licht kunnen ze kiezen. Het wordt fluoroze, waarop we vlug de luiken sluiten want het ziet er niet uit.
We eten Italiaans, drinken een glas wijn. Johan is vast van plan niet verloren te rijden, hij bijt zich vast in de route van de volgende dag, noteert alle te passeren dorpjes.
De nacht valt vlug en koud, we kruipen onder de wol. Ik hoor Geert al gauw knorren. Voor Michel begint een lange nacht.
Het fietsen houdt ons in zijn greep. Morgen vertrekken we terug richting Frankrijk, naar het kloosterstadje Cluny, met de auto. Cluny ligt niet ver van Maçon, tussen Dijon en Lyon. Fietsen achter op de auto, één fiets in de koffer. Vier in totaal, evenveel mensen mee op tocht : Geert, Michel, Johan en ik. De drie mannen plannen tot Ansignan te fietsen in een tiental dagen, dwars door de Auvergne, de Ardèche, de Hérault.... nergens plat dus. Ze zijn leeftijdsgenoten (geboren 1956), sportief, verlost van (te) grote bewijsdrang, maar toch nog voldoende eerzuchtig om dit tot een goed einde te brengen. Ze staan stevig te poot, die drie mannen : Michel en Johan proberen al meer dan veertig jaar jongeren en hun familie te begeleiden, om te gaan met grensoverschrijdend gedrag, telkens opnieuw, met veel geduld. Geert, de statisticus, probeert ook vanalles waar ik niks van begrijp, het heeft met cijfers te maken en met vele miljarden in euro, daarnaast leert hij omgaan met het 'grensoverschrijdend' gedrag van zijn vrouw. Dat ben ik. In dit verhaal ben ik bezemwagen, foerier, kok, logieszoeker, oppepper...... en we overschrijden samen een grens, die van Frankrijk, morgen al.
Mijn fiets zal ik af en toe bovenhalen om mijn spitsbroeders tegemoet te fietsen of een eigen route te ontdekken.
Eens in Ansignan heeft de getallenman wellicht nog een geheime agenda, er zijn daar leuke cols te beklimmen. Wat in de zomer niet aan bod kwam zal nu op zijn verlanglijstje staan : de Col de Jau (1500m) en de Porte de Pailhères (2000m). Laten we hopen dat de laatste nog onbesneeuwd is tegen de tijd dat wij er op willen.
Maar dat is toekomstmuziek. Laten we het stap voor stap, dag na dag bekijken. Het startschot wordt morgenvroeg gegeven. Eén twee drie, pang.
Blij weerzien op zaterdagavond met de jeugd, die moegezeten is door de lange autorit. De slaapplaatsen worden verdeeld, wij behouden de masterbedroom als oudjes van het gezelschap, Margo verkiest donkere duisternis,Thomas en Elke willen onder de sterren slapen op het dakterras. Dat is knus en fris, maar wat ze niet zien is de lange rij kleinvenijnige muggen, die likkebaardend in hun pootjes wrijven, een gastronomische maaltijd, daar, onder dat laken ! Ooh, en daar verschijnt een lekkere bout bovenlakens, wat een feest, zoemzoem, les Belges sont savoureux, pompompom.... Moegetergd, gezoemd en geprikt slaan de jongelui op de vlucht, om twee uur 's nachts, alle muggen buiten, vensters goed dicht, op de broeierige zolderkamer, in een wiegzwevend bed.
Pieter en Mathieu zijn goed geland vanuit Florida, Trumpland, dat laten ze ons weten. Weinig geslapen, dat wel, want twee huilbaby's in hun buurt op het vliegtuig. Maar, kunnen wij asjeblief zeggen waar de sleutel van het huis in De Pinte is ? Ligt niet waar ze hem verwachten. Elkeen boort zijn geheugen aan, wie heeft wanneer de sleutel voor het laatst gebruikt? We begrijpen het niet. Allerlei doemgedachten en schuldgevoelens dwarrelen neer over de familie, er zal een slotenmaker moeten komen. Tot Pieter zijn gsm wil gebruiken en de sleutel uit de broekzak valt. Probleem opgelost, we halen diep en opgelucht adem. We wandelen naar de Pic du Verges, enig klauterwerk op het einde, maar geen erg, het pad staat goed aangeduid en op de gevaarlijke stukken hangen kabels. Ik moet tot mijn spijt ervaren hoeveel beter de conditie van de anderen is, mijn leeftijd danst me voor de ogen. Hilde kan het niet meer aan, Hilde kan het niet meer aan, bonst mijn hart met zware mokerslagen in mijn keel. Tja, het zij zo, het zal een beetje trager moeten in de toekomst, count your blessings, kijk naar wat je wel nog kan. Vallen bij voorbeeld, een kromme kniesprong en daar zit ik op mijn knieën, in het grind, overtuigd dat een botje in mijn voet gebroken is. Vallen is vrouwelijk vandaag, zowel Margo als Elke schuiven ook onderuit. Maar hun vering is nog zo veel beter, ze staan weer op en huppelen verder. Is het vallen voor de vrouwen weggelegd, sleutels verliezen lijkt een mannelijke erezaak. Thomas maakt een avondtochtje met de fiets en verliest de sleutels van het huisje. Het is al donker als we het ontdekken, dit zaakje lijkt verloren. Maar speurneus Margo geeft niet vlug op en vindt de sleutels...op straat. Oef, tweede keer diep ademhalen.
31 juli, maandagmorgen is een via ferrata gepland voor de jeugd. Wij werden ook geinviteerd om deel te nemen, maar sinds de rafting van vorig jaar met meerdere onderdompelingen en honderdduizend angsten, pas ik voor avonturensporten. Vroeg (nou ja) in de ochtend worden we gebeld : de klim gaat niet door, trop nuageux. Ontgoocheling in de jongerenrangen, ze mogen terugbellen vanaf 9u30, men zoekt een alternatief. Dat moet bange Benoit geweest zijn, die de pret afbelde, of werkschuwe Wally, zo redeneren we, vanaf nu gaan we alleen nog in zee met frolijke Freddy van de falprefentie, of ouwe Ollie, die goeierd bij wie het zo nauw niet meer steekt. Het wordt kranige Christa, vrijdag nieuwe poging
Geert en Margo vinden het zalig zwemplekje, waar onze landgenoot op het mosselfeest naar verwees.Idyllisch watertje, diep weggestoken tussen bomen en rotsen, helder beekje, kleine visjes krinkelen en winkelen, maar wat is het water koud! Dat wordt even doorbijten. Gelukkig, de enige die ons hier bezig zien zijn de otter die onder Margo's benen wegdook, de waterpalingslang, op de loer aan het watervalletje, de twinkelende zangvogel, de sjierpende krekel en de kleine visjes, want zoveel theater om in het frisse water te geraken, dat is niet om aan te zien, we zijn daar ontzettend goed in. Elke legt zich te drogen op een reusachtige rots in het midden van het riviertje, ze zal moeten springen om er terug van te geraken. Ze doet dat met verve. Ondertussen zijn we in de ban van de mooie keien en laten die pletsen en ketsen. Als peuter smeet Margo, die in niets wilde onderdoen voor haar broers, de voortand van Thomas in stukken met zo een werpkei. Uren lang heb ik toen gezocht naar het stuk tand, in de hoop dat de tandarts dat er terug aan zou zetten.
Tot slot : het derde sleutelperikel. Wederom, de sleutel van het huisje is verdwenen. We kunnen niet meer binnen. Waar verloren we die vermaledijde sleutel uit het oog. Thomas en Elke gaan op zoek, wij proberen een invasie in het huis via het venster. Geert doet een paar springachtige pogingen om binnen te geraken maar wordt overruled door Margo die een van haar stelten bevallig binnenzwiert. De rest (van haar lijf)volgt gewillig. De sleutel wordt alweer gevonden. Hij lag onder de chauffeurszetel, uit de handen geslipt.
Besluit : mannen kunnen geen sleutels bewaren, vrouwen zijn vallende sterren. Maar misschien mogen we niet veralgemenen.
Al donderdag vandaag, de nationale feestdag zit alweer in de vergeethoek van ons brein, al blijven de mosselen en de frieten toch een vage, maar aangename herinnering. De nieuwe chef van het restaurant doet erg zijn best, gaat op zoek naar bovenste beste bintjes en bakt ze in twee keer. Ze waren lekker en overvloedig, bier schonken ze in grote kannen. Naast ons, een Belg van Mechelse afkomst, die een mas heeft en gites verhuurt. Vriendelijke man, heeft ons aanwijzingen gegeven voor een leuke zwemplaats, enkel ingewijden kennen die. We hebben al gezocht, maar niks gevonden. Volgens de man is het een natuurlijke jacuzzi, een watervalletje waar je met je rug kunt onderzitten. Goed voor verlamde vleugeltjes, al hoor ik er niet meer over klagen. Aan onze andere kant zat het plaatselijk Catalaans verzet, weg met de Belgen en alle andere indringers, zo leek het, er kwam geen tegemoetkomend woord over hun lippen. Het enige dat ze ons wilden vertellen was dat ze Catalaans waren en goed op de hoogte waren van de Belgische cultuur, want ze kenden Jacques Brel. Meer dan dat was niet nodig om te kennen, ze gedroegen zich heel erg 'op zichzelf', dit wil zeggen, ze praatten nogal veel achter hun hand, duidelijk niet voor alle oren bestemd, twee oude tantes en een gezette neef die de klaagzangen moest absorberen. Even dacht ik dat ik ze 'nighthawk calling' hoorde fluisteren, maar Wereldoorlog II is toch al een poos gedaan, dus dat moet inbeelding geweest zijn.
Zondag konden we echt niet langer dralen, er moest een col sneuvelen. Omdat er maar een noemenswaardige col binnen redelijk fietsbereik ligt, hadden we absoluut geen keuzestress, het werd de col de Roq Jalere, net geen 1.000 m, vertrekkend vanuit Sournia, een lieflijk dorpje, ver van de bewoonde wereld. Weinig tot geen volk op de col, geen erg, het uitzicht is er prachtig. Toch 2 mobilhomes gespot, op de top kwamen ze ook bovengesputterd en leken vol ongeloof dat ik voor hen boven was. Ja maar, legde ik hen uit, met mijn electrische fiets is dat 'facile', hoor. Ze twijfelden er aan. Klimmen is nooit facile. En die batterij, die was nu toch op? Ha neen, nog halve batterij en vanaf nu alleen nog bergaf. Tja, dan zijn ze maar voortgereden, richting Prades, dat diep en ver in het dal lag te blinken.
Dinsdag hebben we ons laten verleiden om nog eens met de bus van 1 euro naar Perpignan te rijden. Geert wilde in de stad wat rondslenteren, het vorig stadsbezoek was hem te veel 'shopping' geweest, te weinig 'seeing'. Heel goed is dat rondslenteren niet gelukt, we bleven plakken in een museum, waar een Picasso tentoonstelling was. Veel volk, veel moois, maar lastig voor de beentjes. En, wat ook lachwekkend was, elk bierviltje, elk servietje waar Picasso in die periode (zijn periode in Perpignan in de jaren vijftig) maar iets op had getekend of gekrabbeld, zelfs al was dat een lelijke vis, stond tentoon. Misschien toch wat over the top. Mijn energie was ondertussen ook de top over, er kon nog net de aankoop van een paar solden sandalen af voor Geert (de man die nog sandalen wil dragen, geweldig vind ik dat). De solden werden afgewezen, de meer comfortabele en dubbel zo dure mochten aan zijn voetjes pronken.
En woensdag kregen we bezoek. Jan en Lieve, op vakantie in de Luberon, maakten een ommetje langs de Lanquedoc, recht in de klauwen van de wilde Tramontane, de woeiaard dus. En, toeval lijkt soms niet te bestaan, net op dat moment valt in ons huis de frigo uit. Help, zonder frigo kunnen we echt niet leven. Maar, geen nood, daar is Jan. En die prutst en vijst en probeert tot hij jandorie (!) weet wat er aan de hand is. Het slaat ons met verstomming. Niet de frigo, niet het stopcontact van de frigo, maar de waterkoker is de boosdoener. Wat zijn we weeral blij met dit clever bezoek, jochei. Als fikse beloning mogen ze in ons bed slapen, met fris gewassen lakens en een lucht zonder smog. De volgende ochtend moeten ze vroeg uit de veren, want nog heel wat te rijden, tot Vallieres, of is het Valliere of Vogliere en ligt dat bij Annecy of eerder bij Paris of nee, niet zo ver van Ussel ? Ja, dat weten wij niet, en wat erger is, zij ook niet onmiddellijk. Maar, ze geraken er uit, partir geblazen, zwaaizwaai, daar gaan ze, wegversperrende, dwarse koeien tegemoet. Maar dat wisten ze toen nog niet.
En zo zitten wij weer met ons tweeen te zweten in de zomerse temperaturen van dit zoete Frankrijk. En lezen en dutten en schrijven en tekenen en manillen en scrabblen.
Geert blijft in de ban van zijn linkervleugel. Nu en dan zie ik hem spastisch met zijn linkerarm trekken, het gezicht erbij spreekt boekdelen. Er komt ook een merkwaardig, hoog en scherp vogelgeluid uit zijn, nou ja, mond ter begeleiding van die fladdergymnastiek. Ik vrees dat het boelke ontstekingsvormen begint aan te nemen, zoek in mijn pillendoos iets ter bestrijding, maar vind alleen maar dafalgan 500mg. A priori is hij toch tegen pillengedraai, dus trek ik naar St Paul, de apotheker aldaar, om een pommade contre les entorses de dos. Voltaren dus. Het merkwaardige is dat wrijven en duwen pijnloos is, bewegen daarentegen....en als hij er te veel mee bezig is, wordt zelfs ademen een marteling.
We hopen beiden dat er beterschap in zit, want fietsen zit er niet echt meer in, temeer omdat er iets mis is met de versnellingen van zijn koersfiets. We zouden naar de fietshersteller moeten, maar die woont 35 km hier vandaan, niet om het hoekje dus.
We beperken ons tot wandelen bij het avondgloren, als de felle warmte wat weggetrokken is en overgaat in een zwoele, broeierige avond. Er is een mooie, niet al te lastige, vogelwandeling, die langs de Romeinse aquaduct vertrekt en een klein uurtje in beslag neemt. Het is ook daar dat we de dikke zwarte bramen en rode bessen geplukt hebben. De mensen van hier hebben er her en der hun persoonlijke potager, 'lochting' voor mijn schoonfamilie, en er zijn ook wijnvelden, waar de druiven bijna zichtbaar verkleuren van bleek groen naar vermiljoen en donkerblauw. Ik heb een schaar bij mij om wilde bloemen te knippen. In mijn verbeelding staat het wandelpad er vol van, het valt wat tegen. De okergele fenouil in overvloed, maar het is niet echt mijn favoriete bloem. Toch ook een schaarse paarse aar, mij onbekend, en een dahlia-achtige fuchsia bloem. Handvol bloemen, voldoende om mij blij te maken. Tot we aan het begin, of zo U wil het einde, van de weg komen en daar een bord met grote letters zien, heel recent neergepoot, 'cueillete de legumes, fruits et fleurs strictement interdit, chemin prive'. We schrikken, toen we enkele dagen geleden bessen plukten is een rode auto ons twee keer gepasseerd en toen we daarna ook handgrote vijgen wilde proeven, tevergeefs want ze waren geplukt, was die rode auto daar weer. De KGB van Ansignan en wij, de outlaw, de pikkedievende Belgen. Hou ze in de gaten, klaroen door het dorp, ze stelen als raven! Kijk maar, handen vol bloemen uit onze chemin prive. We besluiten om toch maar die bloemen niet weg te gooien, het zijn tenslotte wilde bloemen, niet uit de moestuinen getsjoept. Schuldbewust smokkelen we ze het dorp in. Ook de zilveren judaspenning, verdroogd en plukklaar, zit in het boeket. Wonderlijk mooi, maar door het plaatselijk verbod, plots smeedijzerheet in mijn handen. Ik twijfel om ze toch maar vlug weg te gooien. Geert moet er om lachen, hij neemt het niet zo nauw, misschien zijn er ook andere klampers op pad geweest, plukkers van courgettes en pompoenen en oleanderbloemen. Dat is ver van onze plannen, wat mensen hier met hart en ziel kweken gaan wij niet plukken.
Vandaag is het nationale feestdag in ons vaderland, en toevallig zie ik een affiche van het plaatselijk restaurant, pas terug heropend, dat ze een feest organiseren ter gelegenheid van dit fete nationale belge. Om acht uur, mosselen met frieten. Inschrijven vooraf. Dat kunnen we onmogelijk negeren, er zouden nogal wat Belgen in het dorp verblijven, alleen, moeilijk te zeggen waar. Vanavond zullen we dat misschien te weten komen, tussen pot en pint. Borden en bestek moeten we zelf meebrengen, frietjes bakken doen zij. Zouden ze dat goed doen ? Ik vraag het me af.
Ansignan ligt op enkele kilometers van een stuwmeer, de Agly wordt daar brutaal tegengehouden door een stuwdam. Mensenbemoeienissen in de natuur. Toch ben ik er niet kwaad op, want in mijn ogen is er niets zaliger dan op een hete zomerdag zwemmen in open lucht. In Caramany is er een plekje, beschut door wat bomen, waar je zonder problemen het stuwmeer in kunt. Er staat wel een bordje met baignade interdit, maar dat wordt straal genegeerd. Geert is met geen stokken in het water te krijgen, maar wil wel onder een boompje lezen. Zijn welwillendheid gaat er nog op vooruit als we op de aire de loisirs arriveren en er jonge halfblote meisjes rondlopen. Er horen jongens bij, maar die zijn niet bloot. Ze hebben hun tentjes daar opgesteld en lijken goed geinstalleerd. Alleen vraag ik me af, wat doen ze daar een godganse dag? Ik zie ze wat zitten, in kleermakerszit, best dat we niet op visite zijn bij hen want dat kan ik niet meer opbrengen, wat rondlopen, naar het water, hoofd afspoelen, terug naar de tent, hoofd afdrogen, sleuren, boomstam opheffen en wat verder smijten, takken verslepen. Het valt op (ik moet vooral niet beginnen staren, houd ik mezelf streng voor, maar ik ben in de ban) dat het vooral de vrouwtjes zijn die actief zijn, de mannetjes heb ik nog geen poot weten verzetten. Misschien komen die straks in actie als het wild moet gejaagd worden en het territorium verdedigd en de vrouwtjes besprongen. Allemaal te veel op dit uur van de dag. Ik kan ze geen ongelijk geven, het is een lome, zwoele zomerdag.
Quatorze juillet werd ook in Ansignan met feestgedruis gevierd. Dat hoorden we toen tot in ons huisje 'an other brick in the wall' galmde, een optreden van vier pinkfloyders. In dat lawaai konden we toch niet slapen, beter gaan meevieren. Geert, verrassend bedreven in franse small talk, sprak meteen onze verloren gewaande naaste buren aan. Wij dachten dat die mensen in een maison de retraite verbleven of overleden waren, maar ze stonden daar gezond en wel met hun piepkleine muizige hond en hun kleinkinderen, die om beurten met het hondje mochten wandelen. Af en toe wonen ze in Estagel waar ze een tweede huis hebben. Vreemd idee, vind ik dat, een tweede huis op 20 km. Hier is dat niet zo abnormaal, onze andere buren wonen in de winter in het huis dat pal op het onze kijkt, in de zomer wonen ze in het huis ernaast, omdat het frisser is. Een verhuis met de seizoenen, zoals ook de schapen, geiten en koeien elk jaar verhuizen in een massale optocht naar de hogere weiden en tegen de winter in eenzelfde stoet terug naar beneden. De transhumance, een waar spektakel.
Ik koop fromage de brebis. Ondertussen weet ik al dat dat van een schaap komt, maar waarom staat er dan niet mouton? Wat is een brebis meer dan een mouton? Het antwoord komt uit mijn smartphone gerold, een brebis is een ooi. Dat maakt dat een mannelijk schaap vanaf geslachtsrijpe leeftijd niets meer waard is? Als lammetje kan het nog in de lamsbout, maar later wordt zo'n ram quantite negligeable. Geen herder die zoiets nog wil. Bij de sangliers is het zo dat de mannetjes, eens ze volwassen zijn, niet meer te vreten zijn. Dat vlees stinkt.
Geert en ik, wij hebben ook eens twee brebissen gehad, dat is een verhaal apart. Onze tuin was groot, te groot naar onze zin, 2 schapen zouden best nuttig zijn om het gras op te eten. Wat kenden wij van schapen? De verkoper zag dat ook en draaide ons twee afzichtelijke beesten in onze nek. De ene, stokoud, kop en nek stijf van de reuma, wankel op de poot. De andere brebis, met een joekel van een navelbreuk en ook niet meer van de jongste. Ze aten gras, dat was mooi. Ze aten ook de moestuin van de buurman leeg. Ze aten de schors van onze fruitbomen. Ze braken in en aten onze kamerplanten op. Ze braken uit en liepen te reutelen op de spoorweg. We hebben ze vlug naar de slachter gebracht. Het vlees, we kregen het allemaal mee naar huis, was oneetbaar. Het jaar daarop probeerden we het met een jong bokje, Seppe heette het. Het zag zichzelf in het schuifraam en beukte die vreemde kleine bok in stukken, glas inbegrepen. We hebben het aan een dierenpark gegeven. De boerenstiel was niet aan ons besteed.
We nemen vandaag een rustdag, geen gefiets, geen gewandel. Morgen wordt een zonnige dag met weinig wind, we mikken op een col.
De kattenhistorie van gisteren blijft me achtervolgen in mijn dromen : ik fiets en fiets en fiets en plots, een kat vanuit de berm door de lucht vliegend naar de andere berm, gevolgd door een tweede en een derde kat en dan nog een en nog een... het regent katten voor mijn ogen. Woehoehoei, hoor ik, vanuit de vliegende kattenberm. Woehoehoei, twee grote handen gooien hulpeloze katten de lucht in, vlak voor mijn neus. Het moet die pestkop van een Woeiaard zijn, die de katten omhoog zwiept. Ik zie twee lachende ogen, een deugnietenlach die ik onmiddellijk herken, het is Sooi, mijn vader, die hier komt duvelen. Katten zijn nooit zijn vrienden geweest, hij bedacht velerlei truukjes om ze uit zijn tuin te houden, wat hem overigens maar slecht lukte, maar dit vind ik toch maar niks. Ik probeer hem aan te spreken, maar het beeld is weg, ik zit al in de volgende scene van mijn dromencorso.
Meteo france zegt : ensolleille, vent 25 km/h. Geruststellend weerbericht. Onder vent staat nog iets. Raf. 85 km/h. Wat is raf., vragen we ons af. Rafale, zegt Geert, ik denk dat dat windvlaag is, zoek op. Als de kapitein van een schip een bevel geeft moet je als eerste luitenant gehoorzamen, anders begint de huwelijksboot te wankelen, met dreiging tot kapseizen. Ik zoek dus op : rafale. Windstoot. 85 km/h, dat is niet min. Geen dag voor een hoge col (sowieso dragen we geen col, laat staan een hoge), we gaan voor een combi, fietsen en wandelen. Herhaling van gisteren, maar dan elders.
Het is niet gelogen, die windstoten. We moeten de lange brug over naar Caramany. De wind pakt ons in de flanken op volle kracht. Zwiep, doet mijn fiets. Geert spartelt er zich dapper door, ik durf niet meer fietsen. Te voet dan maar, naar de overzijde, daar is de weg meer beschut door de flanken van de heuvels. Twee meeuwen bieden een vreemde aanblik, ze hangen in de lucht, maar verplaatsen zich geen meter. ze lijken verkalkte sculpturen, op meesterlijke wijze in de lucht opgehangen. Wat zouden die vogels denken? Dat ze aan een normale vlucht bezig zijn, maar dat de omgeving zich mee verplaatst? Dat ze best weten dat ze niks vooruit gaan, maar daar plezier in vinden, zoals wij de jetstream van een jacuzzi?? Dat ze lekker niks moeten doen en de insecten vanzelf in hun bek waaien (als die beesten al insecten eten, is het niet eerder vis, waar ze niet neen tegen zeggen, zo hard waait het nu ook weer niet dat de vissen vanuit het water opwaaien)? Ik weet het niet, ze vertellen het mij niet.
We moeten nog een stevige klim omhoog, maar de wind zit nu in de rug en dat fietst comfortabel, in een twee drie staan we in Belesta, een mooi dorpje, dat zich opmaakt op het dorpsplein om de quatorze juillet te vieren. Hier vertrekt de wandeling van bijna 3 uur. Zo een wandeling vraagt wel wat zoekwerk maar is toch meestal verrassend goed aangeduid. We zien geen mens, de hele trip lang. Veel bloemen, dat wel. Distels met azuurblauwe bloemen, ik zou ze willen plukken om te drogen, maar ze zijn venijnig prikklaar, de blauwe scabiosa alweer, hoge okergele bloemen, die overal in overvloed staan en waarvan ik me afvraag of het wilde venkel zou zijn, fenouil, naar waar de streek vernoemd wordt, en een zachtgeel bloemetje op lange stengel dat uit een vetplantje opschiet. Bessen ook, ze trekken de aandacht van Geert. Dat ze er zo lekker uitzien, dik en donkerblauw, en dat hij eens eentje zal proeven. Tja, daar moet ik donder en bliksem bij sleuren om te verhinderen dat hij zo'n bes gaat opsmikkelen. Misschien zijn het jeneverbessen, dat kan, dan zijn ze alvast niet lekker, maar evengoed kan het een killerbes zijn, die hem binnen het uur zevenmaal dood doet gaan.
Het is warm, heet eigenlijk, en de struiken bieden geen beschutting. De hemel kleurt diepblauw, hier en daar een klein wit schaapje en een vreemd langgerekt moederschaap. De wind, minder fel hier, zo lijkt het,breekt het heetgloeiend zinderen van de zon, daar zijn we blij om.
Geert geeft de rugzak door aan mij, dat gebeurt niet veel. Hij heeft last van zijn rechter vleugeltje. Een vleugelverlamming, zegt hij zelf en wijst tersluiks waar hij een massage verwacht. Het wordt een eerder hardhandige frictie, die mannen, je moet ze niet te veel vertroetelen, want dan dient de ene verlamming na de andere zich aan.
We hopen op onze terugweg een cafeetje te vinden, waar we de tourperikelen kunnen volgen. Er is niks open, de nationale feestdag houdt hier alles en iedereen in de ban. Het wordt een retour direct, eindstation Ansignan.
Er zijn twee natuurelementen hier in Ansignan die je maar beter te vriend kunt houden. Het eerste is de zon. Vooral niet uitdagen, die gloeibol, want vernietigend zijn de priemende stralen in je wit vel. Het tweede element is de wind, die kan doen alsof hij niet thuis is en dan plots, achter het hoekje uit volle macht op je inblazen.
We plannen vandaag een sportduootje : fietsen tot aan de flanken van Caudies de Fenouilledes en van daar een wandeling door een kloof, wiens naam ik onmiddellijk weer vergeet. Als we geluk hebben komen we dan terecht bij de imker-peperkoekenmaker en dat zint ons wel.
We zijn gelukkig als een kind omdat we weer eens op onze fiets peddelen, aan een rustig tempo, er staat geen beetje wind. Geen beetje wind, lacht de achterbakse woeiaard, en hij springt van achter een rotsige bocht te voorschijn, windkracht vijf vooruit. Alle vijf zijn neusgaten zijn wijd open gesperd, hij woehoehoeit en beuheukt tegen onze relatief ranke lijfjes. Dat is schrikken. En dat wordt wroeten. En dat wordt oppassen, want naast de smalle weg is het diep en vol scherp struikgewas. Niets liever zou de woesteling willen dan mij daarin smijten, een bruin-witte vlag die tegen de beukende takken plakt, hulpeloos als een lege plastic zak.
Maar ik laat mij hier niet doen. Als hij roept, roep ik terug. Als hij fluit, fluit ik terug. Als hij op mij springt...dan fiets ik gewoon door. Geert heeft het nog lastiger, het klimt ook continu, deze ontspannen rit krijgt de allures van een bergrit. Het waait zo hard dat ik geen auto's meer hoor komen. Dat is helemaal oppassen geblazen (hoe toepasselijk), plots rijdt daar een auto rakelings langs jouw vechtend lichaam en dan hik je nog omhoog ook van het schrikken. Wat zo'n auto met mij doet, doe ik met de huisdieren, zij schrikken zich vierkant als ik plots voorbij kom, zetten het op een luidkeels geblaf, luider dan het woehoehoe van de wind, het wafwoefwaf van de hond. Ik schrik. Poes schrikt nog harder, springt vierklauwens uit de zijberm, njauwauwauw vlak voor mijn wiel in turbostijl de andere berm in. Aiaiai roep ik nog harder dan al dat geroep tesamen. Het laatste wat ik wil is op mijn buik over het asfalt glijden.
Het klimmen is ondertussen geevolueerd naar vals plat, als je dat niet door hebt, kan zoiets heel ergerlijk zijn. Maar het ergste leed is geleden, we kunnen zelfs een stukje afdalen. Voor alle veiligheid houd ik mijn remmen goed vast.
De gorges zijn goed beschaduwd en weinig vatbaar voor windstoten. Dit is geen terrein voor de woeiaard, noch voor de zon. Het is aangenaam wandelen, wat brugjes over, het riviertje zuinig kabbelend onder ons. We vinden een hoopje grote bramen langs de kant van de weg. Opletten hiervoor, tekennesten zijn als bramen, las ik onlangs. Onmiddellijk vernietigen stond erbij. Ik zou liever onmiddellijk weglopen, zegt Geert. We kijken nog eens aandachtig, voorzichtig. Die bramen zitten vol kersenpitten. ??? We besluiten dat het geen bramen zijn, geen tekennest, maar uitwerpselen van een sanglier (?), chevreuil (?), yeti (?), het zal ons worst wezen welk beest zijn kersenpitten verpakt heeft in een zwart, blinkend spinsel. Wij waren het niet.
De imker is niet thuis. Of slaapt. Ondanks ons geklepper met twee belklokken, ons gejoehoe en gehallo, geen levende ziel. Jammer, want zijn honing is zoet, maar zijn aanblik nog zoeter. Een mens zou er alle dagen honing gaan kopen.
We dalen verder af naar Caudies de Fenouilledes en vandaar naar zijn lievelingsbroer St Paul. De wind, die strekenmaker, heeft zijn kar gekeerd, duwt ons in de rug. We vliegen vooruit,vals plat naar beneden. Geert trapt 50 km per uur, ik houd het bij 35. Ik roep hem toe (maar hij is natuurlijk al lang weg) dat het de bedoeling is om te kijken naar de tour de france in het cafeetje in St. Paul, niet om mee te doen. We zien Thomas De Gendt sneuvelen, we zien hoe Froome zijn leiderstrui verliest. Dat zien we allemaal op een groot scherm in het motardcafe, niet ver van de coiffeur artisan waar Geert volgende week naartoe gaat.
Verschillende redders vandaag. Ten eerste de man met de wasmachine. Onze laatste propere kleren zijn al lang niet proper meer, we deppen ons zweet met de laatste handdoek, het tafelkleed zit vol confituurvlekken, maar hoera, daar is de man met de wasmachine. Hoewel de helling voor onze deur meer dan 20 % is, rijdt die man daar vlot op met zijn camionette. We hadden de afmetingen van de oude machine met koordjes genomen (we hebben hier geen meter) en die koordjes in de winkel laten meten. Dat was belangrijk bij het kiezen van het model, want de plaats voor de machine is heel krap. Dus is het even spannend, maar het lukt. Van blijdschap beginnen we te wassen als gekken. Kleine wasjes, grote wasjes, allemaal in 't wasmasjien.
Als ik op het terras van het cafe de fransen gadesla, dan denk ik steevast dat ze op het punt staan mekaar in de haren te vliegen. Ronkende volzinnen rollen uit mond tegen mond, luid, met gesticulerende armen en handen, mekaar diep in de ogen kijkend. Tot een van de partijen een lach produceert en al de anderen beginnen mee bulderen. Oef, het is een gewoon vrolijke bavarde.
We moeten ook nog in het plaatselijk warenhuis zijn, onze voorraad eten wordt grauwelijk vlug naar binnen gespeeld, we staan er zelf versteld van. Overmorgen is het quatorze juillet, we mogen er zeker van zijn dat er dan maar weinig open is. Aan de kassa zie ik weer het tafereel van pittige, volmondige conversaties, de caissière doet enthousiast mee, er wordt geroepen, vingers opgestoken van 'pas op, he, manneken, of'... Ik houd mijn adem in. Blijkt dat ze over de leeftijd van een of andere kennis aan het palaveren zijn. (zegt Geert mij die het fernandelfrans verstaat). Uitbundig volk, die fransen.
De was staat te drogen op het dakterras. Er is behoorlijk wat wind, een droogkast is hier echt overbodig. We zijn nog steeds in de wolken met al dat drogend proper wasgoed en zetten ons ter aanschouwing van zoveel schoons ook op het terras. We hebben een boek speelkaarten gevonden, vragen ons af of we nog kunnen manillen. Dat zijn twee vliegen in een klap : we houden die lekkere was in de gaten en we vullen onze avond (en de glaasjes) met volks vermaak. U vraagt zich wellicht af waarom er wel een 'ten eerste' kwam en nog steeds geen 'ten tweede'. Welaan, hier komt hij. De eerste spelletjes worden vlot door mij gewonnen (heeft niks te maken met mijn kaartkunsten, dan wel met het geluk goede kaarten te krijgen), maar nu is het duidelijk Geert die een grote slag zal slaan. Hij zit ronduit te glunderen achter zijn kaarten en ik voel me al een tweede Bodnar, geklopt voor de aankomst, als plots de hemel mij genadig is en een flinke windstoot op ons afvuurt. Woeiwaai,de wind mengt zich onder het spel, flink wat kaarten in de lucht, spel onspeelbaar en afgeblazen. Het schrikken en de daaropvolgende ontgoocheling in de ogen van mijn tegenspeler zijn kort, maar intens. Mooi om te zien en ik ben verlost van een zware nederlaag. Ik prevel een klein dankjewelleke. De woeiaard bestaat toch echt, me dunkt.
We zijn geen vroeg-uit-de-veren-vogels en vandaag is dat zeker niet anders. De klok van de kerk weet dat en houdt zich in om te kleppen tot negen uur. Dan vindt ze het welletjes en laat haar kunsten horen. Een slag : kwart na. Twee slagen : half uur. Drie slagen : kwart voor. Vier slagen : een uur verder. Vroeger liet ze ook nog eens horen welk uur, maar die zang laat ze nu achterwege. Misschien is ze in de knoop geslagen met het zomeruur en heeft de klokkenregelaar het niet meer goed gekregen.
Het regent. Wie had dat gedacht? We zetten vlug de manshoge ramen open, de warmte laat zich binnen nog voelen, een beetje frisse lucht zal deugd doen. Wat zullen de struiken en bloemen en bomen gelukkig zijn, het is ongemeen droog. Rivieren moeten alle druppels bijeenrapen om nog stroming te produceren.
Regen duurt hier meestal niet lang, we zetten ons klaar om naar Estagel te fietsen, 21km verderop. De drukke D117 vermijden we, er is een prachtig binnenbaantje langs het stuwmeer van de Agly. Een enkele verdwaalde auto kruist ons pad. Latour de France,dorp tegen een flank (zoals alle dorpen hier)lacht ons al van ver tegemoet. We spendeerden hier vorig jaar een namiddag bij de rijkswacht om aangifte te doen van een gestolen portefeuille (die van Geert). De portefeuille zat de vorige dag in de fietstas toen we aan een lange fietstocht begonnen en was verdwenen toen we 's avonds terug thuis kwamen. We hadden 's middags in Bucharach gegeten en hadden fiets (met portefeuille) onbewaakt buiten laten staan. Bij die onbewaakte fiets hadden we een man 'gesignaleerd', achteraf noem je dat zo, met wie we een luchtig praatje hadden gedaan. Besluit : Bucharach zit niet alleen vol hippies, het zijn ook stelende hippies. De rijkswachter van dienst schreef alles keurig op en gaf Geert een voorlopig rijbewijs, wat wel van nut kon zijn om huiswaarts te keren. 's Avonds vonden we de portefeuille terug...diep weggestoken, in de fietstas.
Het was niet het eerste en ook niet het laatste dat we kwijtspeelden. Enkele dagen later kwamen we, wederom, thuis van een fietstocht en de voordeur was op slot. Een goede gewoonte. Alleen, de sleutel was niet meer te vinden. Die moest, samen met zijn gsm, in een klein tasje zitten, achteraan in Geerts fietstruitje. Hier konden we er geen verhaal van dieven en hippies van maken, dit was onze eigen fout. Wat kon er gebeurd zijn ? Er was weer een valpartijtje geweest, Geert die niet uit zijn klikpedalen geraakte en een zijdelingse buiteling maakte enkele meters lager, een stoppelveld in. Zoals ik het hier schrijf begin ik warempel te geloven dat dat vallen van hem ingegeven wordt door een of andere hang naar clownerie, het komt verdacht veel voor. We waren het er over eens, gsm en sleutel lagen in het stoppelveld. Het huis was wel op slot, maar er stond een raam open, vlug naar binnen geklauterd om de autosleutels (oef, die hadden we nog). Vraag : hoe vind je een gsm terug, als je enkel bij benadering kunt zeggen waar die zou kunnen liggen? Juist, ja, we hadden ook die goede inval. In elk geval verhoogde de vondst ons comfort aanzienlijk, want telkens door een raam kruipen om binnen en buiten te geraken, in de herfst van ons leven...
Maar we zijn nog steeds aan het fietsen, we gaan een wasmachine op de kop tikken in Estagel. De website van de winkel had diverse modellen getoond, we hadden al wat ideeën in ons hoofd. Profi Confort, zo heet de winkel. We vinden geen winkel. We rijden een eindje terug, geen winkel. We vragen het : magasin d'electromenager, c'est ou? Ah, oui, c'est la. De winkel blijkt een piepklein winkeltje te zijn. We staan er bij te lachen. Geen Krefel of Van Den Borre hier in Estagel, familiezaakje, klein maar dapper. We raken er uit, kiezen een model op de computer, levering en plaatsing deze week. Ik ben benieuwd. In de zaak staat een oudere man, die voortdurend met Geert in conversatie gaat, maar onverstaanbaar is. We kunnen hem niet antwoorden. Even later komen we die man terug tegen, de aanhouder wint, hij vraagt van waar we komen met de fiets. Van la Belgique. Ohlalala, zeggen zijn ogen. Combieng de kilometer? Plus que 2000, zeg ik. Ohlalala, zeggen zijn ogen. Moi, zegt hij, en ook 'camion'. Al de rest versta ik niet meer, heeft hij met een camion gereden of is hij onder een camion terecht gekomen (de man loopt met krukken), ik gok op het eerste en zeg ook Ohlalala, wat ook kan passen bij het tweede. Au revoir, zeg ik nog rap. Ciao roept hij uit volle borst. Vriendelijke mensen, die fransen.
Het is drukkend warm als we terug rijden, kort na de middag, het heetst van de dag. Overal wijnvelden, abrikozenbomen en het typische struikgewas voor deze streek : de garrigue. Ik kijk uit voor wilde thijm, er is weinig te vinden. Als we boven komen bij de laatste klim, komen we pal in een stormwind terecht, het blijft duwen, zelfs bergaf. Het is de voorbode van een knallend onweer. De eerste dikke druppels vallen als ik in de laatste rechte lijn zit. Geert krijgt wat meer op zijn kop, hij rijdt als een kleine duivel, maar ik zie het water langs zijn nek naar beneden lopen. Hoho, wat vind ik dat leuk.
de hort op
