Naar aanleiding van 11 juli hebben wij goed nieuws en slecht nieuws. Laten we maar beginnen met het goede nieuws. Het goede nieuws is dat de verkiezingen van 10 juni meer dan ooit hebben aangetoond dat België niet alleen economisch maar ook sociaal en politiek steeds verder uit elkaar valt. Vlamingen en Walen leven anders, werken anders, denken anders en stemmen anders. Buiten de monarchie – ook al zo’n instelling van bedenkelijk allooi – is er eigenlijk niet wat ons nog samenhoudt. Tot zover het goede nieuws. Over dan maar naar het slechte…

Staatshervorming

De Vlaamse kiezer heeft met zijn massale stem voor CD&V/N-VA, Vlaams Belang en Lijst Dedecker duidelijk gekozen voor “meer Vlaanderen”. Voor autonomie of alleszins meer autonomie. Maar de vraag is of hij/zij die straks ook krijgt. De vooruitzichten geven alvast weinig reden tot optimisme. Tegenover het sterke Franstalige afwijzingsfront staat nog altijd een erg zwakke en verdeelde Vlaamse speler. En die tegenspeler blijkt nog altijd niet veel kaas gegeten te hebben van politieke strategie. Getuige de aankondiging van CD&V/N-VA om genoegen te kunnen nemen met een staatshervorming nà de verkiezingen van 2009…

Aan tegenstrijdige signalen trouwens geen gebrek bij de CD&V. Dure eden voor de Vlaamse camera dat ze niet in een regering stappen zonder staatshervorming en “een oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde”. Maar dat kan – zo valt langs Franstalige kant op te tekenen – evengoed bestaan uit de terugkeer van provinciale kieskringen naar de kleinere arrondissementele kiesomschrijvingen…

In het zuiden van het land spreekt Leterme trouwens een heel andere taal. André Antoine, voorman van de Waalse christen-democraten (Cdh) maakt zich weinig zorgen over de wapperende leeuwenvlaggen op het overwinningsfeestje van CD&V en N-VA. “Eerlijk gezegd, ik ben gerustgesteld. Tussen wat Leterme vertelt als hij voor de micro staat en wat hij ons in het oor fluistert, bestaat een wereld van verschil…” (La Libre Belgique, 13.06.07)

Bij heel wat Vlaamse en Vlaamsgezinde kiezers genoot Leterme op 10 juni duidelijk nog het voordeel van de twijfel. Vlaamse kiezers lezen geen Franstalige kranten, maar de Vlaamse goedgelovigheid en blinde euforie kan straks snel omslaan in een bitter ontwaken.

Loodgieter Dehaene

Dat uitgerekend Jean-Luc Dehaene in het veld wordt gestuurd om de communautaire patstelling te ontmijnen, voorspelt ook al weinig goeds. Het is hallucinant hoe het gros van de Vlaamse pers Dehaene nu bejubelt als de ‘super-loodgieter’, de man ‘die weet hoe een compromis gemaakt wordt’. En, zo laten ze erbij verstaan, ‘loodgieter’ is een ere-titel. Dehaene was de meester-goochelaar die altijd wel wat ‘creatieve oplossingen’ uit zijn hoge hoed toverde voor ingewikkelde problemen. 

Het moet zijn dat de journalisten wat last hebben van selectieve blindheid of een selectief geheugen… Want buiten Vlaamse toegevingen en ergerlijke Belgische compromissen heeft Vlaanderen weinig te danken aan Dehaene. Zijn ‘creatieve oplossingen’ kwamen er in de praktijk op neer dat de waterleiding op het gas werd aangesloten en omgekeerd. België heeft zichzelf hopeloos vastgereden.

Frans De Smet (Het Nieuwsblad) is blijkbaar één van de weinigen die zich dat nog herinnert

“Onze lezersbrieven bewijzen het: veel Vlaamse kiezers snappen niet dat een eensgezinde Vlaamse eis kan botsen op een ‘non’ aan de overkant. Toch is dat de logica van dit hedendaagse België.”

Inderdaad. En dat is ook de essentie van het hele verhaal. België is geen democratie meer. Want de Vlaamse meerderheid is met grendelwetten en alarmbelprocedures aan banden gelegd. En uitgerekend Jean-Luc Dehaene, zo stelt de journalist vast, wordt nu aangezocht om de hekken te slopen die hijzelf, met de beruchte Sint-Michielsakkoorden, mee heeft opgericht…

De in kracht toenemende en nauwelijks tegengesproken pleidooien om de beloofde staatshervorming aan te grijpen om de federale structuren te versterken, laten weinig aan de verbeelding over. Of, om het met de woorden van Leterme zelf te zeggen: “Het begint met de Vlaamse leeuw. Maar op het einde van de rit eindigt het met de Brabançonne.” Met een Belgische loodgieter als Dehaene zit dat er helaas dik in…

Vlaamse staat

Laat er ons alstublieft geen doekjes meer om winden en de feiten onder ogen zien. België is een tot op de draad versleten roestbak, die Vlaanderen geen meter vooruit helpt en vandaag of morgen uit elkaar valt. Daar helpt geen lievemoederen meer aan, laat staan wat politieke cosmetica of pleisterwerk. 

Het Vlaams Blok was de eerste en enige partij die decennia geleden al resoluut heeft gekozen voor Vlaamse onafhankelijkheid. Nadien zijn honderdduizenden kiezers, Vlaamse strijdverenigingen en Vlaamse ondernemers ons gevolgd. Geen halfslachtige, Belgische oplossingen meer. Geen staatshervormingen die alleen maar moeten dienen om België kunstmatig in leven te houden. Gedaan met geven en toegeven! Vlaanderen heeft troeven genoeg om zijn lot in eigen handen te nemen. Vlaanderen heeft geen nieuwe, noodlottige staatshervorming nodig maar een eigen staat. Volk, word staat!