Deze column vond ik bij het Nationaal Pop Instituut (NL). Ik vond het gewoon even de moeite om dit te publiceren.
Middagdutje
De dag kan me niet vroeg genoeg beginnen: ik hou van de zonsopkomst en het gevoel te leven met de cyclus van de zon. Dat is wel eens anders geweest: de laatste vijftien jaar van de vorige eeuw ben ik uitsluitend naar bed gegaan als de vogeltjes lang en breed in ochtendgezang waren uitgebarsten en begon de werkdag op passende muzikantentijden. Lang tussen de klamme lappen blijven liggen, in de schemering van de namiddag nog even naar de supermarkt en de nacht lonkte alweer in al zijn pracht en met al zijn verleidingen. Als het tegenwoordig voorkomt dat ik een nachtoptreden heb en tijdens de terugreis op de snelwegen de wereld licht zie worden, voel ik me een beetje vies. Het gezang van de vogeltjes associeer ik dan met mindere tijden en slechtere gewoontes. Kop onder de deken en slapen.
Voor je het weet, lig je weer de halve dag op je nest. Daarom ben ik wat strenger voor mezelf geworden. Zaken doe je tijdens kantooruren en de muziek laat je je leven vullen alsof water zijn weg zoekt. Laat alle gaten en kiertjes maar vollopen. De eerste uren van de dag zijn voor het beantwoorden en verzenden van mail. Dan is er altijd wel iets te updaten voor de website en na een ontbijtje kan de studioapparatuur aan om aan tracks te werken of volgt er een repetitie of vergadering. Als ik s avonds een optreden heb, doe ik s middags vaak een dutje om daarna een nieuwe frisse start te maken en pak ik mijn spullen: rugzak, podiumkleding, droog shirtje, pen, een stift voor de kleedkamermuren, paspoort en tekstboekje, pijnstillers en pleisters, een flesje water en een borreltje voor onderweg. Routines.
Een nadeel is het steeds verschuivende slaapritme en de omschakeling van de nightvibe naar het ritme van de natuur. Na een weekend vol optredens is er maar 1 mogelijkheid om dit terug te draaien: lekker een dagje op je rug naar Lost en ander videomateriaal kijken dat is blijven liggen, of wat DVDs huren. Morgen is alles weer goed en beginnen we opnieuw....
Origineel geschreven door Ro Krom; ik herken me wel in wat hij schrijft....
Een van de stromingen binnen de Jazz is de Jazz-Rock; deze wil ik even kort bespreken:
Jazzrock is een muziekstijl die eind jaren zestig voortkomt uit een fusie van rock met jazz. Jazz is van origine een genre dat enkel op akoestische instrumenten wordt gespeeld. Enkele musici die daarop raken uitgekeken, richten hun blik op het elektrische geluid en de daarbij ontstane geluidseffecten van de rockmuziek. Rockmuzikanten zijn op dat moment net bezig het idioom van het popliedje te verlaten, en onderzoeken daarvoor onder andere de jazz. Uit een ontmoeting van beide stijlen komen twee genres voort, fusion en jazzrock. De precieze scheidslijn daartussen is moeilijk te trekken. Globaal kan gesteld dat fusion in essentie jazz is met een sterke rockinvloed, waar jazzrock in beginsel juist rock is met invloeden uit de jazz.
Martin Luther King, Jr.(Atlanta, Georgia, 15 januari1929 - Memphis, Tennessee, 4 april1968), oorspronkelijk Michael Luther King, was een Amerikaansdominee, politiek leider en het meest prominente lid van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging.
King werd beroemd in de jaren '50 en '60 dankzij zijn geweldloze verzet tegen de rassenscheiding in de Verenigde Staten, onder meer door een massademonstratie op 28 augustus1963 en het boycotten van stadsbussen die blanken bevoordeelden. Zijn verbale vaardigheden en charismatische uitstraling leverden hem veel roem op, maar King had ook vijanden. In 1963 hield hij de legendarische toespraak I have a dream. Een jaar later kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede. Op 39-jarige leeftijd werd Martin Luther King doodgeschoten terwijl hij op het balkon van het Lorraine hotel in Memphis stond.
Voor velen is Martin Luther King een symbool voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten gebleven. De derde maandag in januari is in de VS de Martin Luther Kingdag, een nationale feestdag, gewijd aan King en zijn gedachtegoed.
Biografie
Martin Luther King werd geboren op 15 januari1929 als zoon van een pastoor van de baptistenkerk in Atlanta, het zuiden van de Verenigde Staten. Martin ondervond al zeer snel dat er in het zuiden nog vele vooroordelen waren tegenover de Afro-Amerikanen. Na de dood van zijn geliefde grootmoeder deed hij op 12-jarige leeftijd een zelfmoordpoging door van de tweede etage van een huis te springen. Op 15-jarige leeftijd ging hij werken op een tabaksplantage in Connecticut, meer naar het noorden van de V.S., en was onder de indruk van de goedaardige verstandhouding tussen blanken en zwarten, daar. In 1953 trouwde hij met Coretta Scott King.
King studeerde theologie (waarbij zijn grote voorbeeld Mahatma Gandhi was, omdat deze ook streefde naar geweldloosheid bij protesten en wilskracht) en in 1955 kreeg hij ook het doctoraat en werd hij dominee van de baptistische kerk in Montgomery, Alabama.
Op 1 december1955 weigerde de zwarte, zwangere Rosa Parks haar plaats in een bus aan een blanke reiziger af te staan. De politie, blank, werd er bij gehaald en gaf de blanke chauffeur en passagier gelijk. Rosa Parks werd van de bus gegooid. De zwarte gemeenschap van Montgomery, onder leiding van dominee King, reageerde op het incident met een geslaagde busboycot (1955-56) van de voor blanken bestemde stadsbussen en in 1956 bereikte hij een belangrijke overwinning toen de bussen van Montgomery zowel blanken als zwarten toelieten. Hij bereikte spoedig nationale bekendheid vanwege zijn uitzonderlijke spreekvaardigheden en persoonlijke moed.
King stichtte de Southern Christian Leadership Conference (SCLC), waarvan hij de voorzitter was. Dankzij deze vereniging ging hij verder met de strijd voor gelijkheid van de zwarte Amerikanen. Zijn filosofie van niet-gewelddadige weerstand leidde tot zijn arrestatie bij talrijke gelegenheden in de jaren '50 en de jaren '60. King werd gehaat door aanhangers van de rassenscheiding in de zuidelijke staten. Er werd een aanslag op zijn woonhuis gepleegd en hij en andere boycotleiders werden veroordeeld op laste van samenzwering.
Toch hadden zijn campagnes succes: op 28 augustus 1963 hield hij een toespraak in Washington, waar meer dan 250.000 mensen op af kwamen. Hierin beschreef hij dat blanken en zwarten kunnen samenleven en sprak hij de legendarische woorden "I have a dream". In 1964 kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede toegekend. Op 6 augustus 1965 ondertekende president Lyndon Johnson de "Voting Rights Bill" en willigde zo de meeste van Kings eisen in.
De leidende positie van King binnen de burgerrechtenbeweging werd midden de jaren '60 uitgedaagd, toen er stemmen opgingen om meer militante acties te voeren in plaats van het door King nagestreefde vreedzame protest. Hij behield echter zijn belangrijke positie en ging zich ook op andere zaken richten. Zo uitte hij kritiek op de Vietnamoorlog en maakte hij zijn zorg over armoede kenbaar.
Op 4 april1967 exact een jaar voor zijn dood - sprak King duidelijk tegen de rol van de Verenigde Staten in de oorlog, en stelde dat de Verenigde Staten in Vietnam was om het "als Amerikaanse kolonie te bezetten" en dat de Verenigde Staten morele veranderingen behoefden. Op 4 april 1968 werd hij doodgeschoten op het balkon van het Lorraine Motel (sinds 1991 een burgerrechtenmuseum).
Nasleep moord
James Earl Ray, een professionele misdadiger, werd veroordeeld voor de moord, maar dit vonnis werd snel herzien. Ray ontving uiteindelijk ook de steun van leden van de familie van King, die geloofden dat King het slachtoffer van een samenzwering was geweest. Ray stierf in een gevangenis in 1998. Bij een jury in Memphis in 1999 won de familie van King een rechtszaak tegen Loyd Jowers, die claimde (1993) dat hij de moord voor een maffiafiguur had gepleegd. Vele deskundigen echter waren niet overtuigd door het vonnis, en in 2000 werd na een onderzoek van 18 maanden besloten dat er geen bewijsmateriaal tegen Jowers was.
Werken
1958: Stride Toward Freedom: The Montgomery Story. Kings eerste boek gaat over de busboycot van Montgomery en zijn filosofie van geweldloze confrontatie. 1963: Letter from the Birmingham Jail.King reageert op critici en licht zijn filosofie toe. 1964: Why We Can't Wait. Over de demonstraties van 1963 en de mars in Washington.
Brief uit de gevangenis van Birmingham
Vertaling van een citaat: Ik had ook gehoopt dat de gematigde blanken de mythe van de tijd met betrekking tot de strijd voor vrijheid hadden verworpen. Ik heb net een brief van een blanke broeder uit Texas ontvangen. Hij schrijft: "Alle christenen weten dat de zwarten uiteindelijk gelijke rechten zullen krijgen, maar het is mogelijk dat u teveel religieuze haast hebt. De onderwijzingen van Christus hebben tijd nodig om op aarde gestalte te krijgen." Een dergelijke houding komt voort uit een tragisch misverstaan van de tijd, namelijk uit de bizar rationele gedachte dat er iets zou zijn in de voortgang van tijd dat onvermijdelijk alle kwalen zal genezen. In werkelijkheid is de tijd neutraal; hij kan destructief en constructief gebruikt worden. Ik krijg steeds meer het gevoel dat de mensen van kwade wil de tijd veel effectiever hebben gebruikt dan de mensen van goede wil. Wij zullen in onze generatie niet alleen moeten boeten voor de woorden en daden van haat van de kwaadwilligen, maar ook voor het schandalige stilzwijgen van de goedwillenden. Menselijke vooruitgang komt nooit aanrijden op de wielen van de onvermijdelijkheid; het komt alleen door de onvermoeibare inzet van mensen die medewerkers van God willen zijn, en zonder dit zware werk wordt tijd zelf een bondgenoot van de krachten van sociale stagnatie. Wij moeten de tijd creatief gebruiken, in de wetenschap dat de tijd altijd rijp is om het goede te doen. Nu is het de tijd om de belofte van democratie waar te maken en om wat onze nationale rouwklacht dreigt te worden om te vormen tot een creatief lied van broederschap. Nu is het de tijd om onze nationale politiek te trekken uit het drijfzand van raciaal onrecht en te plaatsen op de vaste rots van menselijke waardigheid."
Toespraken
·As the Negro Wins, Labor Wins
·Give Us the Ballot
·We Will Transform the South
·Beyond Vietnam: A Time to Break Silence
·I have seen the Promised Land
Ik heb een droom
Zijn beroemdste woorden "I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal." I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at a table of brotherhood. I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice. I have a dream that my four children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character. I have a dream today."
Vertaling:"Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat dit land zal opstaan en de ware betekenis van haar motto zal naleven. "Wij vinden de volgende waarheden vanzelfsprekend: dat alle mensen gelijk zijn geschapen.""Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat op de rode heuvels van Georgia de zonen van voormalige slaven en de zonen van voormalige slavenhouders gezamenlijk aan de tafel van broederschap zullen aanschuiven.""Ik heb een droom, dat zelfs in de staat Mississippi, een staat die wordt verstikt door onrecht en onderdrukking, zal veranderen in een oase van vrijheid en gerechtigheid."Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat mijn vier jonge kinderen in een land zullen leven waar zij niet worden beoordeeld op hun huidskleur, maar naar de waarde van hun karakter.""Vandaag heb ik een droom!"
Beyond Vietnam: a time to break silence
Vertaling van een citaat:Een werkelijke revolutie van waarden moeten ons spoedig de eerlijkheid en gerechtheid van vele van ons vroeger en huidig beleid doen afvragen. Aan de ene kant worden we gevraagd de goede Samaritaan te spelen op de weg des levens; maar dat is niet meer dan een eerste stap. Op een dag moeten we inzien dat de gehele weg naar Jericho moet worden veranderd, opdat mannen en vrouwen niet voortdurend worden geslagen en beroofd op hun levensweg.Echt medeleven is veel meer dan het werpen van een muntje aan een bedelaar; het mag niet een kwestie zijn van zo nu en dan en oppervlakkig. Het komt van inzicht dat de structuur die bedelaars maakt moet worden veranderd. Een werkelijke revolutie van waarden zal spoedig onbehaaglijk klinken indien men het contrast van arm en rijk aanschouwd.Met gerechtigde verontwaardiging zal men aan de andere kant van de oceaan kijken en individuele westerse kapitalisten zien die grote sommen geld in Azië, Afrika en Zuid-Amerika steken met als enig doel het met meer winst weer terug te verdienen zonder enige interesse te hebben voor het verbeteren van de samenleving in die landen. En men zal zeggen: "Dit is niet juist." Men zal moeten kijken naar onze samenwerking met de landeigenaren van Latijns-Amerika en zeggen: "Dit is niet juist.""De Westerse arrogantie om te denken dat zij aan anderen alles kan onderwijzen en niets van hen kan leren is niet juist. Een werkelijke revolutie van waarden moet kijken naar de manier waarop de wereld in elkaar zit, en moet van oorlog zeggen: "Deze wijze om conflicten op te lossen is niet juist.""Deze manier om mensen in brand te steken met napalm, het vullen van onze families met weduwen en wezen, met injecteren van giftige drugs van haat in mensen, die normaliter humaan zijn, het terugkomen van mannen uit donkere en bloederige slagvelden, fysiek gehandicapt en psychologisch gestoord, kan op geen enkele wijze worden verenigd met wijsheid, gerechtheid en liefde. Een land dat jaar na jaar meer geld uitgeeft aan militaire programma's dan aan manieren om mensen naar een beter niveau te brengen nadert een spirituele dood."
I have seen the promised land
Een van de meest indrukwekkende toespraken is de toespraak, die Dr. Martin Luther King de dag voordat hij werd vermoord had gegeven: "It really doesn't matter what happens now.... some began to... talk about the threats that were out -- what would happen to me from some of our sick white brothers.... Like anybody, I would like to live a long life. Longevity has its place, but I'm not concerned about that now. I just want to do God's will. And He's allowed me to go up to the mountain. And I've looked over, and I've seen the Promised Land. I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the Promised Land. And so I'm happy tonight. I'm not worried about anything. I'm not fearing any man. My eyes have seen the glory of the coming of the Lord."
Vertaling: "Het maakt niet meer uit wat er gebeurt... sommigen begonnen te praten over de bedreigingen die er waren - wat er met me zou gebeuren met sommige van onze zieke blanke broeders ... Net als een ieder ander zou ik graag een lang leven will hebben. Levensduur heeft zijn plaats, maar ik ben daar niet meer in geïnteresseerd. Ik wil alleen Gods werk doen. En Hij heeft mij toegestaan de berg te betreden. En ik heb van de berg neergekeken en ik heb het Beloofde Land gezien. Ik kan daar misschien niet met jullie zijn, maar ik wil jullie een ding laten weten, dat wij, als een volk, in het Beloofde Land zullen aankomen. En ik ben zo verheugd vanavond. Ik maak me om niks ongerust. Ik ben voor niemand bang. Mijn ogen hebben de glorie van de komst van de Heer gezien."
Je ziet ze vaak rondlopen in de steden, jongeren volledig in het zwart, met make-up (ook voor de jongens!)... Het zijn de zogenaamde Gothics (of Goths). Graag wil ik bij deze dit cultuurfenomeen belichten. Gezien ik al zo dikwijls deze Goths heb zien lopen wenstte ik mij even te verdiepen in hun cultuur, om te weten wie ze zijn en wat hen drijft. Voilà: een paar conclusies
Gothic, niet te verwarren met gotiek (een bouwstijl van de twaalfde tot de vijftiende eeuw), verwijst naar de ´gothic novel´: een romantisch genre in de Engelse literatuur. Dit genre valt op door zijn nadruk op duisternis, mysterie en griezelverhalen. Romantiek en pijn in combinatie met een interesse voor het mystieke en occulte zijn de kenmerken van gothic. Het imago speelt een grote rol bij gothic: zwarte kleding, make-up, hoog getoupeerde kapsels en een niet-actieve houding.
Muziek De kenmerken van de gothic-muziek zijn duidelijk: duistere, occulte teksten, breed uitwaaierende gitaren, trage, galmende ritmes en een sinistere grafstem of een hoge operastem. Bekende Gothic-bands zijn: Nightwish, Sisters of Mercy, Bauhaus, Cyborg Attack, Suicide Commando, Diary of dreams, Diorama, Death in June, Current 93, Ostara, Converter, Morgenstern. De Nederlandse koploper binnen dit genre is Within Temptation . Met de single Ice Queen stond deze band hoog in de hitparades.
Ontstaan In Nederland ontstond de Gothic-scene in de jaren tachtig van de twintigste eeuw. De beweging waaide over uit Engeland. Sombere teksten, trage, galmende ritmes en bombast waren de belangrijkste kenmerken van bands als Sisters of Mercy, Killing Joke, Joy Division, Depeche Mode of Bauhaus. De bloeiperiode was intens maar kort. Halverwege de jaren tachtig verloor de stroming aan populariteit. De scene trok zich terug in het clubcircuit, waar de liefhebbers elkaar sindsdien af en toe ontmoetten op feesten. In Duitsland trekken duizenden volgelingen elk jaar naar het Wave Gothic Treffen in Leipzig, het grootste festival in dit genre.
Levensstijl Gothic is meer dan een muziekstroming. Het is een levensstijl, waarin de muziek en het imago worden gekoppeld aan een voorliefde voor romantische horror, fetisjisme of zelfs kinky seks. Sinds het begin van de jaren negentig van de twintigste eeuw leeft het genre weer enigszins op. Uit Hollywood komen gotische films als Interview with a Vampire. Bekende artiesten als Madonna en Nine Inch Nails maken gothic videoclips waarin geflirt wordt met absinth (een drank die dodelijk kan zijn) kraaien en zwarte magie. Nederlandse zalen organiseren regelmatig zeer succesvolle Industrial wave parties en Gothic dance nights. De meeste gothic-liefhebbers dragen donker gekleurde of zwarte kleding. Nekbanden, piercings, een witgepoederd gezicht, zwarte oogschaduw, het hoort allemaal bij het image van een gothic-liefhebber.
Slavenarbeid heeft in de Amerikaanse staat Louisiana geen grote rol gespeeld. Dat er toch veel zwarten wonen, komt omdat die ernaartoe trekken vanuit andere staten en de Cariben, om er zelfstandig te gaan werken als boer. De zwarten zijn van allerlei origine, maar worden allen aangeduid als creolen. De eerste zwarte muziek die zich in Louisiana ontwikkelt is de la-la, een aan de cajun verwante dans - die vertolkt werd op viool, accordeon en wasbord. De la-la is populair in de jaren dertig en veertig van de 20ste eeuw. Daarna wordt ze gecombineerd met de rhythm & blues en rock en soul en ontstaat de zydeco. Het woord is een verbastering van de uitspraak 'le haricots' - een verwijzing naar de goedkope bonen die de creolen te eten hebben. De teksten handelen dan ook over de hardheid van het leven. Met de jaren worden ook instrumenten als elektrische bas, blazers en keyboards aan de zydeco toegevoegd. Zydeco wordt in één adem genoemd met die andere muziek uit Louisiana: cajun. Cajun wordt van origine gespeeld door de Franse gemeenschap aldaar, op accordeon en/of viool, gitaar en triangel. Als de cajun in de jaren tachtig ook buiten Amerika populair wordt, valt dat gunstig uit voor de waardering van zydeco.
23 juli Optreden in Café Cotton Fields (Groenplaats Antwerpen)
Komt dat zien, komt dat zien!
Even een kleine aankondiging: Op 23 juli is er in Café Cotton Fields, op de Antwerpse Groenplaats, een optreden van het trio van Little Eddy (keyb). Samen met Jef Trommelen (ten. sax) en mijzelf (trp & voc) gaat hij de tent weer op zijn kop zetten met mooie jazz-muziek. Iedereen is uitegnodigd voor dit gratis optreden!! Wanneer we zien dat de luisteraars er zin in hebben halen Eddy en ik onze mondharmonica boven, that's a promiss...
Als de Franse kolonialen rond 1750 door de Britten worden verdrongen uit de streek Acadia (wat nu Nova Scotia is, in Canada), komt een deel van hen via de Mississippi in de Amerikaanse staat Louisiana terecht. Louisiana heet dan het armste deelgebied van de Verenigde Staten te zijn waar het leven hard is. Om na een zware werkweek stoom af te blazen wordt het in de Franse gemeenschappen - Cajuns genoemd, afkorting van Louisiana Acadiens - traditie om te feesten. Dansen op muziek; two-step en walsjes. De liedjes, gespeeld op viool, gitaar en - voor het ritme - een triangel, zijn een mengeling van oude Franse liedjes met de muziek van andere volken die in Louisiana leven (Creolen en Europeanen). Tekstueel handelden de nummers over het harde leven. Tegen de tijd dat de platenindustrie opkomt, is de viool vervangen voor de accordeon (nadat beide instrumenten eerst samen worden gebruikt). De belangrijkste redenen hiervoor zijn dat de accordeon beter bestand is tegen het vochtige klimaat in het zuiden, meer geluidsvolume heeft (zeer nodig in de danszalen) en zowel de melodie als het ritme kan vertolken. Begin twintigste eeuw wordt er olie ontdekt in het arme Louisiana, wat tot een grote instroom leidt van Engelsprekende Amerikaanse geldzoekers. Die onderdrukken de Fransen, bestempelen hun cultuur als achterlijk en verbannen hun taal uit het lessenpakket van de scholen. Tevens nemen ze de cajun over, die nu Engelstalig wordt en gelikt gespeeld door hillbilly stringbands. De viool komt daarmee terug in de cajun. Later komen daar elektrische gitaren, steelgitaren en drums bij. Pas in de jaren vijftig begint de oorspronkelijk Franse, rauwe cajun weer aan een opmars. Die stijl wordt in de jaren zestig, als in Amerika een folkrevival losbreekt, opgepikt. Het leidt uiteindelijk tot een wettelijke erkenning van het Frans in Louisiana, met de taal weer terug in de schoolbanken. Als midden jaren tachtig het zogenaamde cajunstijl eten een rage is in restaurants wereldwijd, wordt de cajunmuziek - die daarbij gedraaid wordt - ook buiten Amerika populair. Cajun wordt vaak in een adem genoemd met die andere muziek uit Louisiana: zydeco. Zydeco wordt gespeeld door de Creoolse gemeenschap aldaar, die accordeongespeelde cajun vermengt met soul en R&B.
Bij deze wil ik een zijsprong maken van de Jazz en Blues en een biografie brengen van een landgenoot voor wie ik een grote bewondendering heb; nl. Jacque Brel.
De eeuwige puber wordt op 8 april 1929 geboren in Schaarbeek. Zijn hele jeugd voelt hij zich opgesloten in het saaie keurslijf van een typisch Brussels bourgeois gezin. In 1953, op 24-jarige leeftijd grijpt hij zijn kans. Op uitnodiging van talentenscout Canetti 'vlucht' hij naar Parijs, het Mekka van het chanson. Het succes barst los als hij in 1956 de kans krijgt een plaat te maken, "Quand on n'a que l'amour". Brel wordt legendarisch als vurig performer. Zijn chansons groeien uit tot klassiekers in het genre. Hij schittert zelfs in films én in de musical "L'homme de la Mancha". Helaas is Brel even vurig in het consumeren van zijn leven. Al in 1967 zegt hij het podium vaarwel. Daarna trekt hij met zijn zeilboot de wereld in om zich in 1976 op het eiland Hiva Oa te vestigen. Definitief, want vier pakjes Gitanes per dag eisen hun tol en in 1978 overlijdt hij aan longkanker. Hij wordt begraven op het eiland.
Ondanks felle kritiek en tegenstand aan het begin van zijn carrière, heeft Brel het chanson naar ongekende hoogtes gebracht. Zijn volledige oeuvre opsommen (192 titels) zou te ver leiden. Maar als je het ultieme liefdeslied "Ne me quitte pas" (1959) al op je palmares kan schrijven. Hij is niet alleen songschrijver. Mensen die hem hebben zien optreden, zullen het vuur van zijn voorstellingen nooit vergeten. En dat terwijl een eerste opmerking van zijn ontdekker Canetti was: "Ge denkt er toch niet aan met uwe 'look' op een podium te kruipen?". Zijn bedenking was ongegrond. De zanger met zijn vreemde 'look' had ongekend succes. Brel stopt op het toppunt van zijn roem. Na zijn laatste optreden in het Parijse Olympia krijgt hij een twintig minuten durende ovatie. Bejubeld, gelauwerd en veelvuldig gecoverd leeft hij nu voort in het collectief geheugen.
De grote vertolker leed ook aan grote plankenkoorts. Brel is zo zenuwachtig voor elk optreden dat hij iedere keer moet kotsen alvorens het podium op te gaan. Drie optredens per dag betekent drie keer kotsen. Eens op het podium gaat hij zo hard tekeer, dat hij per optreden 800 gram lichaamsgewicht verliest.
Op 20 december 2005 verkozen onze Franstalige landgenoten Jacques Brel tot Le plus grand Belge.
Zo, ik ben terug uit vakantie uit het verre Mont-Blanc-Sur-Mer (Blankenberge met andere woorden). En wederom klaar voor een jaartje vol blog-plezier!
De laatste tijd duiken er heel wat ritmes op die we tot de jazz kunnen rekenen, maar heel wat dingen worden hierbij veranderd oof weggelaten in vergelijking met de klassieke jazz. Men spreekt dan voornamelijk over de Free Jazz. Hier een kort artikel over deze sub-stroming binnen de Jazz-wereld
Free jazz, fusion en neo bop
Vrijheid en ongebondenheid zijn de politieke leuzen van de jaren zestig. De wens om ook zo te spelen is aan de jazz niet voorbij gegaan. Vanaf de jaren zestig en zeventig worden Chicago en New York centra van free jazz met musici die hun emoties rechtstreeks in klanken tot uiting willen brengen. Volgens de ware democratische principes kent de nieuwe generatie van free jazz musici geen leiders maar slechts deelnemers. Toch zijn er die de weg bereiden voor anderen: John Coltrane (sax), één van de belangrijkste jazzmusici ooit (dit beweren toch velen ), Ornette Coleman (sax, trompet, viool) en Cecil Taylor (piano). Onder de saxofonisten zijn er meer die nog niet betreden paden inslaan: Archie Shepp, Pharoah Sanders, Eric Dolphy en Albert Ayler.
Free jazz vindt in Europa meer aanhang dan in de Verenigde Staten. Het sluit aan bij de in Europa bestaande traditie van moderne klassieke muziek . Avant-garde en free jazz vormen in de jaren zestig de vernieuwende bijdragen aan de jazz.
Een andere stroming vermengt jazz met rock, funk en andere stijlen en wordt bekend als jazz-rock, jazz-funk en fusion (Weather Report). De jazz wint er een nieuw publiek mee. In de jaren tachtig zijn er geen dominerende musici meer in de jazz. In plaats daarvan is er sprake van een aantal ontwikkelingen die zich min of meer onafhankelijk van elkaar manifesteren en deels ook teruggrijpen op de rijke traditie van de jazz geschiedenis. Zo is er de neo-bop met musici zoals Wynton Marsalis , die teruggrijpen op de bebop, maar ook op de grote tenoristen uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig.
Onder de noemer 'nieuw traditionalisme' worden de artiesten ingedeeld die aan het eind van de jaren tachtig opkwamen en de eerste helft van de jaren negentig de countryhitlijsten domineerden. Zij speelden traditionele country die hooguit qua productie was aangepast aan de eisen van de moderne consument. In het jaar 1986 braken kort na elkaar enkele charismatische artiesten door met een eigen interpretatie van 'ouderwetse' country. Ze heetten Steve Earle, Lyle Lovett, Randy Travis en Dwight Yoakam en vormden een welkom tegenwicht tegen de popgeörienteerde artiesten die op dat moment de hitlijsten bezetten.
Wat aanvankelijk een frisse wind is wordt snel door de commercie ingekapseld. Alleen de echte persoonlijkheden zoals Steve Earle laten zich niet verleiden door de grijparmen van de countryindustrie. In de jaren negentig breken een onafzienbare reeks identiek ogende jongens en meiden door, immer getooid met cowboyhoed. Opvallende namen die zich wel weten te onderscheiden zijn k.d. lang, Rodney Crowell, Carlene Carter en Roseanne Cash (foto).
De vroege countrymuziek krijgt al snel impulsen uit andere genres. Jimmy Rodgers, de aartsvader van country, verrijkt de eenvoudige muziek met meer verfijnde elementen uit de big band jazz en laat zich beïnvloeden door de songschrijvers van Tin Pan Alley. The Carter Family is de eerste familiegroep van het platteland die op grote schaal doorbreekt. Gitariste Maybelle Carter bedenkt de karakteristieke finger picking gitaarstijl waardoor ze tegelijkertijd solo en begeleiding kan spelen. Haar stijl is later door ontelbare gitaristen overgenomen. Groepen als The Blue Sky Boys tenslotte introduceren een ander herkenbaar muzikaal handelsmerk: de (mannelijke) samenzang. In de jaren dertig genieten cowboyfilms een enorme populariteit. Acteurs als Rex Allen, Gene Autry en Roy Rogers worden met hun cowboyliedjes ook als zanger geliefd. Aanvankelijk zijn deze liedjes gebaseerd op eenvoudige fiddle-muziek. Langzaam wordt deze muziek verrijkt met invloeden uit de jazz: andere instrumenten en swingende ritmes. Deze nieuwe variant werd eerst 'cowboy jazz' genoemd, later western swing. Naast de gebruikelijke instrumenten waren er nu ook blazers, klarinetten en steelgitaren te horen. Belangrijke namen waren Bob Wills en Milton Brown.
Op twaalfjarige leeftijd krijgt hij een gitaar van zijn broer en ondanks dat hij al jaren niet onverdienstelijk trompet speelt, gaat die al snel voorgoed de koffer in. In het begin zijn het vooral de Beatles die hem stimuleren om gitaar te gaan spelen. Ook mensen als B.B. King en Muddy Waters hebben een grote invloed op hem, maar de meeste invloed heeft gitarist Paul Butterfield. Walter zegt over hem: "Hij speelt dingen drie keer zo snel als een ander en ik zal altijd proberen om die stijl te evenaren". In zijn eerste (school)bandjes speelt de jonge Walter echter geen gitaar, maar mondharmonica. In die tijd speelde hij met zijn band in hetzelfde circuit als een andere band, genaamd Steel Mill. De zanger en gitarist van die band was Bruce Springsteen, die later uit zou groeien tot een van de grootste rocksterren van de laatste twintig jaar. Als Walter zestien jaar is, verhuist hij van Atlantic City naar New Jersey en krijgt hij de gelegenheid om als gitarist in een band aan de slag te gaan. Dit is de band van Louisiana Red, waar hij vier jaar mee samenspeelt.
In 1973 verhuist Walter naar Los Angeles waar hij een aantal jaren in diverse clubbands speelt. In deze periode doet hij ook enorm veel ervaring op bij artiesten als John Lee Hooker, Joe Tex en Percy Mayfield. In 1979 wordt hij gitarist bij Canned Heat. Vijf jaar speelt hij in die band als hij in 1984 kennis maakt met John Mayall en in zijn band The Bluesbreakers gaat spelen. Ook in deze band speelt hij vijf jaar als hij in 1989 op een avond de zangpartijen van John Mayall overneemt, omdat deze te ziek is om op te treden. Een paar mensen van een kleine Deense platenmaatschappij zijn zo onder de indruk van de zang en het gitaarspel van Walter dat ze hem na afloop aanbieden om een eigen band samen te stellen en een tournee door Scandinavie te ondernemen. Walter denkt twee weken na over het aanbod en neemt op zijn verjaardag ontslag bij John Mayall. Walter stelt een eigen band samen met Jimmy Trapp op basgitaar, Daniel 'Mongo' Abrams op hammondorgel en drummer Leroy Larson. Ze toeren door Scandinavie en nemen in 1990 het eerste album op, genaamd 'Life In The Jungle'. Op dit album staan naast een aantal studionummers ook vier live-nummers, opgenomen tijdens het Midtfyn Festival in Denemarken.
Op eigen benen
Het tweede album, 'Prisoner Of A Dream' komt een half jaar na het debuutalbum uit en is het eerste echt complete studio-album van de band. Drummer Klas Anderhel zit achter de drumkit tijdens de opnamen van het album en tijdens de bijbehorende toernee. In oktober van 1992 komt 'Transition' uit en dit is het derde album van de band. Dit maal zit Bernie Persley achter het drumstel en daar zal hij niet snel meer achter vandaan gaan. Na drie albums komt het live-album 'Life, No More Fishjokes' uit met daarop een verzameling van de beste Trout-nummers en een aantal nummers van anderen. In 1994 komt het album 'Tellin' Stories' uit met Martin Gerschwitz achter de keyboards. Hij heeft de plek van Daniel 'Mongo' Abrams overgenomen. Vooral het nummer 'Please Don't Go', dat over het overlijden van Walters moeder gaat, laat een diepe indruk achter. Het zesde album 'Breaking The Rules' verschijnt in 1995 en werd geproduceerd door Walter zelf omdat hij nu alle touwtjes in handen wil hebben en om de echte Walter Trout-sound op het album te krijgen.
In 1997 komt er een nieuw studioalbum uit. Het album heet 'Positively Beale Street' en is opgenomen in Memphis samen met producer Jim Gaines, die in het verleden albums van Stevie Ray Vaughan, Huey Lewis & The News en Steve Miller heeft geproduceerd. Op dit album zit Rick Elliot achter het drumstel omdat Bernie Pershey wegens gezondheidsredenen niet meer kon drummen. Rick Elliot gaat ook met de band mee op toernee, maar in 1998 komt Bernie weer in de band. Martin Gerschwitz besluit uit de band te stappen om verder te werken aan zijn solo-projecten en zijn vervanger is Paul Kallestad, die net als 'Mongo' vroeger een Hammondorgel bespeelt. De band gaat weer op tournee en laat een verpletterende indruk achter.
In 1998 brengt de band z'n nieuwe platenmaatschappij Ruf Records in Amerika het 'Positively Beale Street'-album uit met als titel 'Walter Trout'. Hierop staan dezelfde nummers als op 'Positively Beale Street', maar de volgorde van de nummers zijn iets anders zo-ook de cover en het boekje. In 1999 komt het album "Livin' Every Day" uit. Ook dit album is in Memphis, samen met producer Jim Gaines opgenomen. Voor het eerst is Paul Hallestad, de nieuwe Hammond-orgel speler te horen op een Trout-album. De groepsnaam is veranderd in Walter Trout and the Free Radicals. In 2000 komen er twee live-albums uit, nl. 'Face the Music (live on tour)' en 'Live Trout'. Deze laatste is een dubbelalbum opgenomen op het Tampa Bay Blues Festival in maart 2000. In mei 2001 staat er een nieuw studio-album op de planning. In januari 2001 is de naam van de band wederom veranderd, dit omdat er al een band in Amerika de naam 'the Free Radicals' draagt.
De nieuwe naam luidt: 'Walter Trout and the Radicals'. De naam van het nieuwe album luidt: 'Go The Distance' en ligt sinds 22 mei2001 in de winkels. Paul Hallestad maakt geen deel meer uit van de band en is vervangen door Bill Mason. Net na het nieuwe album verlaat Bernie de band, hij wil meer tijd met zijn gezin doorbrengen. Het is een komen en gaan bij de band, Bill Mason is reeds weer vervangen door Sammy Avila. Ook in drummerland is het weer raak, Kenny heeft zijn werk gedaan (en echt goed als ik het mag zeggen) en is (heel) kort vervangen door Wess Johnson. Doordat na verloop van tijd deze Wess Johnson niet echt in de band bleek te passen, is zijn plaats begin april 2002 ingenomen door Joey Pafumi. Medio mei 2003 neemt de band een heuse live cd/dvd op in Paradiso Amsterdam. De dvd zal dan eind augustus in verkoop gaan. Deze verschijnt eind augustus van datzelfde jaar onder de naam Relentless in de winkels en is meteen een groot succes, zowel in Europa als in Amerika. Het hele jaar 2004 wordt besteed aan het toeren en er verschijnt geen album van de band.
Begin 2005 verschijnt het verzamelalbum Deep Trout, The Early Years Of Walter Trout. Op dit album staan, zoals de subtitel al doet raden, nummers uit het begin van Walters solocarrière toen hij nog onder contract stond bij het Provogue-label. Naast deze staan er ook een aantal bijzondere nummers op, waaronder een oude opname uit 1973 van het nummer So Sad To Be Lonely, waar je Walter hoort zingen en gitaarspelen in zijn toenmalige band. In Amerika wordt ditzelfde album, met enkele andere nummers, uitgebracht door Walters huidige platenmaatschappij Ruf-Records. Op 24 augustus 2005 overleed bassist "vanaf het eerste uur" Jimmy Trapp aan de gevolgen van een zware beroerte. Omdat Jimmy al langere tijd ziek was, was er al een vervanger voor hem in de persoon van Rick Knapp. Na het overlijden van Jimmy blijft Rick in de band en blijkt een frisse, energievolle invloed op de band te hebben. Binnen de kortste keren heeft hij zijn eigen plek in de band bemachtigd. Voor het jaar 2006 staan twee projecten op stapel: allereerst een jamalbum, waarop naast Walter en de band ook een aantal andere bekende gitaristen zullen meespelen en een nieuw studioalbum, waar Walter al een heleboel nieuwe nummers voor klaar heeft liggen die hij tijdens het toeren in 2005 geschreven heeft.
Vorig weekend was het weer de avond van kitsch en wansmaak; met andere woorden het Eurovisie Songfestival. Volgens mij gaat het niet meer om een liedjeswedstrijd maar om een soort van carnaval. Laten we nu eerlijk zijn: de winnaar van 2006, Lordi, een groep in horrorkostuums die de boel wat kwamen bijeen schreeuwen. Het liedje trok op niets en was duidelijk geïnspireerd op de oude act van Manowar. Als men zo voortgaat zie ik voor serieuze kandidaten geen plaats meer weggelegd in de toekomst
Een typisch woord uit de Blues is de Hoochie Coochie Man. Eigenlijk is de Hoochie Coochie een sugestieve dans, ofwel een beoefenaar van Voodoo-praktijken. In het nummer Hoochie Coochie Man van Muddy Waters (eigenlijk geschreven door Willie Dixon, wordt de sexuele betekenis extra in de verf gezet. Daardoor kreeg de term een betekenis van iemand met sex-appeal en ook de magie van een Voodoo Bezweerder.
Bennett Lester Carter (8 augustus1907 - 12 juli2003) was een Amerikaanse jazz muzikant die bekendheid verwierf als saxofonist, trompetist, componist, arrangist en bandleider. Hij was een toonaangevend figuur binnen de jazz over een periode van bijna 60 jaar (van de jaren 30 tot de jaren 90) en werd door vele collegamuzikanten omschreven als King.
In zijn jeugd woonde Carter in Harlem, vlakbij Bubber Miley die een van de stertrompetisten van Duke Ellington was. Carter werd geïnspireerd door Miley en kocht een trompet. Maar toen hij merkte dat hij niet zo getalenteerd was als Miley kocht hij een saxofoon.
Op zijn 15e begon hij professioneel te spelen. Zijn eerste opnames maakte hij in 1927 en het jaar daarop vormde hij zijn eerste big band. In 1930 en 1931 speelde hij met Fletcher Henderson, waarna hij weer terugkeerde bij zijn eigen band. Bovendien maakte hij arrangementen voor Henderson en Duke Ellington in die jaren en schreef hij hits als Blues In My Heart en When Lights Are Low. Aan het begin van 1930 werden hij en Johnny Hodges gezien als de belangrijkste alt saxofonisten van die tijd. Ook werd Carter een solo trompetist. Vanaf 1930 begon hij dan ook extensief met het opnemen van nummers op de trompet.
In 1935 verhuisde hij naar Europa waar hij de belangrijkste arrangeur werd voor de het dansorkest van de BBC en nam hij enkele albums op. Hij ging in 1938 terug naar amerika en nam hij de leiding over een big band en een sextet alvorens hij in 1943 naar Los Angeles ging om nummers te schrijven voor filmproducties. Carter bleef doorgaan met schrijven en optreden tot in de jaren 90. Hij schreef onder meer nummers voor Louis Armstrong, Ray Charles, Ella Fitzgerald, Peggy Lee en Sarah Vaughan. Zijn grootste hit was Cow Cow Boogie, die hij in 1942 schreef met Don Raye en Gene DePaul voor Ella Mae Morse.
Carter overleed op 95-jarige leeftijd in Los Angeles aan de gevolgen van bronchitis.
Theodore Walter (Sonny) Rollins (7 september1930, New York City) is een Amerikaans jazzmuzikant en tenorsaxofonist. Sonny Rolling heeft al een lange productieve carrière in de jazz. Hij begon op zijn elfde, en speelde al voor zijn 20ste samen met Thelonious Monk. Tegenwoordig toert hij nog en neemt hij nog albums op. Leeftijdgenoten en muzikanten waarmee hij opnam heeft hij overleefd: John Coltrane, Miles Davis en Art Blakey.
Op 22 juni 1956 nam hij Saxophone Colossus op, één van zijn hoogst gewaardeerde albums. Op het album ook Tommy Flanagan (piano), de Jazz Messengers (Art Blakey)-bassist Doug Watkins en drummer Max Roach. Het was pas zijn derde album als bandleider, maar toch nam hij al zijn meest bekende nummer op: "St Thomas", een calypso afgeleid van een liedje dat zijn moeder zong in zijn jeugd: 'het was een traditional'. In de jaren '50 was Rollins een leidende kracht in wat later bekend werd als hard bop. In 1957 begon hij ook met het gebruik van bas en drums als begeleiding van zijn solo´s, bijvoorbeeld op de twee vroege opnames 'Way Out West' (Contemporary, 1957) en 'A Night at the Village Vanguard' (Blue Note, 1957).
Frustraties en albums
In 1959, toen hij gefrustreerd raakte met zijn - volgends hemzelf - muzikale beperkingen, nam hij een tweede (en beroemd geworden) verlof van de muziek. Om een zwangere buurvrouw niet lastig te vallen, ging hij oefenen op de Williamsburg Bridge. Zijn 'comeback'/album heette dan ook The Bridge.
Ook in de jaren ´60 bleef Sonny een van de avontuurlijkere muzikanten. Elk album verschilde hemelsbreed van de voorgaande. Hij deed latin/rtmes op 'What's New', haalde de avant-garde in met 'Our Man in Jazz', en herontdekte de normen op 'Now's the Time'. Hij speelde ook de soundtrack van 'Alfie'.
Wederom gefrustreerd nam hij zijn derde, en voorlopig laatste, verlof. Hij besteedde zijn tijd aan yoga, meditatie en Oosterse filosofieën. In 1972 raakte hij in contact met RandB, pop, en funk/ritmes. Hij had nu ook elektrisch versterkte gitaar en bas in zijn band. In deze periode speelde hij zijn solo´s zonder begeleiding. In 1985 kwam zijn album 'Solo Album' uit.
Zijn meest bekendheid behaalde hij met uitvoeringen op de album Tattoo You van de Rolling Stones uit 1981. Hij speelt op de nummers 'Slave', 'Waiting on a Friend' (de solo) en mogelijk 'Neighbours'.
Op 11 september 2001 was Sonny Rollins vlakbij het World Trade Center toen de torens instortten. Vlak daarna nam hij het live/album "Without a Song: The 9/11 Concert" op.
Overzicht
Rollins staat bekend om het feit dat hij eenvoudige, oppervlakkige of ongewone muziek gebruikt, en daarop een improvisatie baseert (Bijvoorbeeld: "There's No Business Like Show Business" op 'Work Time', "I'm an Old Cowhand" op 'Way Out West', en "Sweet Leilani" op 'This Is What I Do'). Hij heeft weinig nummers gecomponeerd, maar bekend gebleven zijn wel "St. Thomas", "Oleo", "Alfie's Theme" en "Airegin"
Zijn latere albums zijn niet zo bijzonder als zijn eerdere, maar zijn optredens zijn al, meer dan 25 jaar, nog steeds krachtig, en van een grootheid.
Zoals ieder jaar wordt het weer zomer, zoals ieder jaar zal Tien om te zien zijn (veel te veel) tenten weer opslaan aan de kust en daar de peis en vree verstoren.
Ik heb abslouut niets tegen festivals waar MUZIEK gespeeld wordt, maar bij Tien om te Zien is de muzikaliteit dikwijls ver te zoeken. Veelal gaat het om een hoop lawaai die als muziek beschouwd wordt, maar dan wel muziek zonder inhoud en melodie. Het lijkt er ook steeds meer op dat gevestigde waarden uit de Vlaamse showbizz, denken we aan Johan Verminnen, Will Tura ., wegblijven van het podium omdat hun muziek door het steeds jonger wordende publiek minder en minder geapprecieerd wordt. Zeg nu zelf, als je TOTZ bekijkt: het zijn ofwel liedjes geschreven voor kinderen (K3, M-Kids) die dan gewoonlijk nog barslecht gezongen zijn; of het gaat over carnavalsmuziek waar niemand een boodschap aan heeft, denken we aan Ik heb een toeter op mn waterscooter, gewoon afgrijselijk!! Wanneer gaat men eens terug echte goede muziek beginnen maken in Vlaanderen??
Ik spreek in de vorige alinea niet over Jazz en Blues, want voor die genres hebben we heel wat talent van eigen bodem, denken we hier aan André Donni (schitterende clarinettist en tenor-saxophonist), Roland van Campenhout (die zowat van alle markten thuis is) en nog zovelen die het Vlaamse muzieklandschap een prachtige kleur geven. Gelukkig is er nog Jazz en Blues!!!
Hillbilly Music is een naam die waarschijnlijk al velen onder u zullen gehoord hebben; maar wat is die Hillbilly music nu eigenlijk? In veel afbeeldingen worden de Hillbillies afgebeeld als een zootje ongeregeld in overall-broeken en met slechts een paar tanden in hun mond (kijk de sites met Hillbilly-humor maar na op het intenet!). Zoals ik hiervoor al proclameerde, Het is een stereotype. Het gaat hier weldegelijk om een volwaardige muziekstijl, die heel wat heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van de hedendaagse countrymuziek.
Hillbilly Music, beter bekend als Country & Western (doch niet helemaal hetzelfde, de verschillen komen later nog aan bod) was de blanke Amerikaanse volksmuziek. Het was de muziek die ontstaan was in het arme, rurale zuiden van de USA Country & Western was meer dan jodelende cowboys, het genre kende een aantal varianten: Bluegrass, Western Swing, Honky-Tonk. Grote namen in de C&W waren Jimmie Rodgers, Gene Autry, Bob Wills en Hank Williams. Allemaal sterren van de Grand Ole Opry, de radio- (en later ook tv-)show die decennialang het summum van C&W-cultuur vertegenwoordigde.
In het kielzog van een periode van grote populariteit in het begin van de jaren vijftig, zouden enkele muzikanten met frisse ideeën nieuwe (zwarte) elementen aan de traditionele C&W toevoegen en zo zou Rockabilly ontstaan. In het algemeen veranderde de C&W zeer weinig, wat eigen is aan het zeer conservatieve karakter van de muziek en van het milieu waar het uit komt.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
