Lotgevallen van Joden, Sinti, Roma, maar ook gewone burgers en soldaten tijdens WOII
De bedoeling is om aan de hand van enkele artikels en getuigenissen van personen én van uittreksels van mijn studie over de Joden in Oostbelgië en de Eifel, de lotgevallen te bespreken van wat de mensen allemaal hebben doorstaan gedurende deze wrede periode die begon in 1933 en eindigde op 8 mei 1945
Ik ben Mijn naam is Ludovicus, Igor Albert Verbist, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Igor Albert.
Ik ben een man en woon in Booischot () en mijn beroep is Invallide.
Ik ben geboren op 01/05/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie, Klassieke Muziek, Wereldoorlog 2, Geschiedenis.
Ik ben dus vooral geïnteresseerd in fotgrafie en de tweede wereldoorlog.
Ik hoop langs deze weg mensen te leren met dezelfde interesses.
22-02-2013
De Duitse Oorlogen
Toen ik aan mijn werkstuk over WOII begon, wist ik dat dit een meer jarenplan zou zijn. Ik was me er terdege van bewust dat ik me door een massa aan informatie, documenten, boeken, biografiëen etc moest wroeten om uiteindelijk tot het resultaat te komen dat ik voor ogen had.
Nu ik er al een tijdje mee bezig ben ben ik tot de vaststelling gekomen dat ik veel verder moet teruggaan in de geschiedenis om een verklaring te vinden voor WOII. Alles begint nl bij de Frans-Duitse oorlog in 1870 en de politieke en sociale gevolgen van deze oorlog hebben tot resultaat gehad dat Duitsland geisoleerd raakte binnen Europa en zij de eerste wereldoorlog hebben ontketend.
De tweede wereldoorlog is dan weer een gevolg van de eerste, de opgelegde herstelbetalingen en het verdrag van Versailles is bij velen hard aangekomen. Nog het meest van al bij Hitler. Deze heeft er met leugens, bedreigingen, loze beloften en nog veel meer voor gezorgd dat hij onaantastbaar werd in Duitsland en alle macht bij hem berustte en toen heeft hij zijn ware ik getoond: een machtsgeile dictator die geen tegenspraak dulde en die Europa in de tweede wereldoorlog heeft meegesleurd.
Het zal dus nog een hele poos duren alvorens ik in een begrijpbare taal voor iedereen kan uitleggen waarom deze oorlogen er geweest zijn en hoe ze er gekomen zijn. Eén ding is al duidelijk: de ene oorlog is een logisch gevolg van de andere.
Tijdens de afgelopen crocusvakantie heb ik in het kader van mijn werkstuk over WOII een "studiereis" gemaakt naar de Eifel. Ik hoopte op deze manier wat meer aan de weet te komen over de Westwall en het Bloedbad van Malmedy.
Als eerste heb ik het museum Baugnez 44 historical Center bezocht. Dit museum werd op 17 december 2007 geopend, precies op de plaats waar het bloedbad heeft plaatsgevonden.
Wie denkt dat het museum gewijd is aan het bloedbad van Malmedy, komt bedrogen uit. Er is slechts één diorama gewijd aan dit voorval. Hierdoor is voor mij het museum een beetje aan zijn doel voorbij gegaan.
Voorts biedt het museum een prachtige collectie aan militaria. Er is voor iedereen wat. Wapens, voertuigen, uniformen, tot in detail nagebouwde diorama's, kortom een zeer uitgebreide en vrij unieke verzameling. Leuk is ook dat mijn aan de kassa een audiofoon krijgt, die u een volledige uitleg geeft van wat er in de vitrinekast waar u voorstaat te zien is. Educatief loont dit museum best een bezoek en mag het zich tot de betere Memorials van Europa rekenen. Het toegangsticket heeft de vorm van een dog-tag (een naamplaatje dat de soldaten nog steeds dragen) en bedraag rond de 8.00 voor volwassenen. Ik moet eerlijk zeggen dat je er wel iets voor terugkrijgt voor die 8 euro.
Natuurlijk is het zo dat de rondgang eindigd in de museumshop. Ik dacht hier wat boeken te kopen over de slag bij Malmedy en wat streekkaarten, maar de prijs viel me echt te duur uit. Ik kan deze boeken nieuw zowel als 2de hands goedkoper bestellen via het internet. De shop is echt een tegenvaller, niet qua aanbod, maar qua prijs
Fotograferen is toegelaten, maar hou er wel rekening mee dat uw flits weerkaatst is het glas van de vitrines. U kunt dit voorkomen door het gebruik van een externe flitser met een kleide softbox en deze naar omhoog te richten, ofwel de instelling "museum" op uw camera te gebruiken.
Het Bloedbad van Malmedy refereert aan een oorlogsmisdaad in de tweede wereldoorlog waarbij negentig Amerikaanse krijgsgevangenen werden gedood door Duits SS'ers. Het bloedbad vond plaats op 17 december 1944 door de Kampfgruppe Peiper, een Duitse gevechtseenheid tijdens de slag om de Ardennen.
Kampfgruppe Peiper was een onderdeel van het 6de SS Pantzerarmee en had als taak de brug over de maas in Hoei te veroveren. Peiper moest secundaire wegen gebruiken om zijn doel te bereiken en dit was met het zware materiaal bijna ondoenbaar. Bovendien raakte hij door zijn brandstofvoorraad heen. Hitler had ten slotte de opdracht gegeven de vijand angst aan te jagen met een snelle en genadeloze aanval. Dit werd door Sepp Dietrich bevestigd op het proces in Dachau, waar Peiper (bij gebrek aan bewijzen) tot een gevangenisstraf werd veroordeel en in 1956 vrijkwam. Het ging de Duitsers aan het front niet van een leien dakje door de weerstand van de Amerikaanse soldaten. De Duitse infanterie die een opening moest forceren op 16 december 1944 door de vijandelijke linies wachtte tevergeefs op de komst van Peiper. Deze werd opgehouden door opstoppingen op de slechte wegen en kwam pas de 17de toe. Hier lukte een doorbraak naar Honsfeld, waar eveneens krijgsgevangenen werden neergeschoten. Pieper hoopte van hieruit Büllingen te bereiken om brandstof in te slaan. Ook hier heeft er zich een afslachting van krijgsgevangen voorgedaan. Peiper besloot dan terug te keren naar zijn oude route en ligneuville te veroveren. Dit bleek door het slechte weer en de toestand van de wegen niet mogelijk, dus besloot hij om af te buigen naar Baugnez, tussen Malmedy,Ligneuville en Waimes. En op deze manier is hij op de bewuste kruising terecht gekomen
Tussen 12h00 en 13h00 bereike de Kampfgruppe Peiper de kruising. Ondertussen was er een Amerikaans konvooi onderweg met 30 voertuigen naar Ligneuville om zich te St Vith bij de 7th Armored Division aan te sluiten. Peipers groep zach het konvooi en opende het vuur. Door het eerste en het laatste voertuig van het konvooi uit te schakelen moesten de Amerikanen(die slechts licht bewapend waren) zich snel overgeven. Terwijl de Kampfgruppe onder leiding van Peiper zelf verder trok, werden de gevangen Amerikanen naar een veld gebracht, waar zich ook andere gevangenen bevonden. Vanaf dit moment beginnen de versies van het verhaal elkaar tegen te spreken en is iedere versie anders. Een eerste these is deze dat de overgebleven SS'ers, onder wie Sepp Dietrich, om nog onbekende reden het vuur openden op alle gevangenen. Een andere these is dat er enkele Amerikanen trachten te vluchten en dat de SS'ers daardoor zijn beginnen vuren (dit wordt heden ten dage als de meest plausiebele reden aangenomen) Een andere these spreekt dan weer van Amerikanen die hun wapens hebben kunnen terugpakken en de SS'ers onder vuur namen, wat waar is en wat niet zal altijd een raadsel blijven. Op het proces over deze slachting waren het de woorden van de SS'ers tegenover die van de overlevenden. Er is op het proces in Dachau over dezez slachtpartij veel verwarring ontsaan en veel versies zijn naar voor gekomen.
Een maand later werden de slachtoffers gevonden. Velen onder hen hadden schotwonden in het hoofd wat duidt dat de SS'ers het zekere voor het onzekere hebben genomen en het adagium toegepas dood is dood.
In totaal bereikten 43 overlevenden de geallieerde troepen. Deze werden na verzorging ondervraagd en vertelden allen hetzelfde verhaal. Het bloedbad werd natuurlijk door de Amerikanen gebruikt als propaganda ten de Nazi's.
Ondertussen gaat Peiper rustig door. Na de slachtpartij op de kruising te Baugnez, werden onderweg nog meer Amerikaanse krijgsgevangenen afgeslacht, zelfs de burgers werden niet gespaard. Vanuit Stavelot, La Gleize, Cheneux en Stoutmont kwamen nog berichten binnen van meer slachtpartijen onder Amerikaanse krijgsgevangen. Op 19 december probeerde de Kampfgruppe de brug over de Amblève in te nemen. Hierbij werden 100 Belgische burgers afgeslacht.
De Amerikaanse troepen konden Peiper eindelijk stoppen in de smalle Amblève-vallei waar ze alle bruggen hadden opgeblazen. De kampfgruppe werd omsingeld in de buurt van La Gleize, maar Peiper en 800 andere konden ontsnappen via een bos, maar met achterlating van hun wapens en pantzers. De kampfgruppe kon zich herbewapenen en nam deel aan de slag om de Ardennen, ze bleven doorgaan met het afslachten van krijgsgevangenen. Bronnen spreken van 550 tot 750!
Het bloedbad leidde tot een rechtzaak tegen Peiper en de nog levenden SS'ers van de Kampfgruppe. Meer dan 70 mensen moesten voor de rechtbank verschijnen, de rechter legde aan 43 de doodstraf op - die echter niet waerd uitgevoerd - 22 kregen levenslang en 8 anderen een kortere straf. Alle veroordeelde gevangenen werden in de jaren 50 vrijgelaten. De laatste die vrijkwam was Peiper, toen was het december 1956.
Ik heb me voor dit stuk gebaseerd op informatie van Wikipeda en zaken die ik her en der al gelezen had. Dat dit stuk voor discussie vatbaar is weet ik ook. Ik beweer dan ook niet dat ik hier de echte reden van deze slachting heb genoemd. Ik herhaal nogmaals, er zijn zoveel versies dan dat er boeken en documenten zijn over deze bloedige gebeurtenis.
