Bombardement op Mortsel 5 april 1943.

We schrijven 5 april 1943, een mooie lentedag te Mortsel en het leven ging zijn dagelijkse gangetje (voor zover dit mogelijk was in die periode) tot er plots rond 15h00 gedonder te horen viel uit de hemel en er een heel eskader Amerikaanse B17 bommenwerpers te zien waren ( de zgn vliegende forten). 16 van deze B17 waren van de 91BG, 17 van de 303BG en 16 van de 305 BG.  Het tweede eskader bestond uit 11 B24 toestellen van de 44BG en 7 van de 93BG.  Er werden door de B17's 599 bommen gedropt van 1000 pond en door de B24's 216 van 500 pond.  In totaal werden er 245,5 ton bommen op Mortsel gedropt, die door de tegenaanval van de Duitsers her en der verspreid over de wijk Oude God zijn neergekomen en slechts enkele hebben echt hun doel getroffen nl. de Erla fabriek.

     
Het verhaal wat nu volgt is een authentiek verhaal van Mevrouw Antoinette Creytens die op het moment van het bombardement les aan het geven was in de school "De Damen van de Heilige Familie" in Berchem.

In 1942 werd ik gediplomeerd als onderwijzeres in de normaalschool van Tielt.  Ik mocht beginnen in Berchem, in een bijhuis van "De Damen van de Heilige Familie" uit Tielt.  Ik bleef logeren in de school zelf, ook al had ik een oom en een tante in Antwerpen.

Op 5 april 1943, het moet na de namiddagspeeltijd zijn geweest, vlogen de ramen van mijn klas open en waaide er zand binnen.  We hoorden bommen ontploffen en het was nu vluchten naar de kelder van de Zusters.  Alle klassen stormden naar datzelfde deurgat.  In één klas waren de kinderen aan het breien, ze vluchtten met hun breiwerk, maar vergaten hun bolletje breiwol, mijn kinderen zijn in een dradennet naar beneden gezogen.
Het was een half-kelder.  Door een halve ruit kon men naar buiten kijken.  Twee juffrouwen gaven verslag: "Er zijn daar weer vliegtuigen...Mortsel brandt... de Gevaertfabriek brandt..."

De kleuters waren nog buiten.  Ik ben naar buiten gelopen om hen te helpen.  De Zuster was in paniek. "Kom, Zuster, naar de kelder..."  Noem dit geen heldendaad, ik wist ook niet wat oorlog was en kende het gevaar niet.  De sirene had het gevaar niet aangekondigd, maar ze ging wel af om het einde van het bombardement aan te kondigen, zodat wij veilig onze schuilplaats konden verlaten.

Veel ouders kwamen hun kinderen afhalen.  Ik mocht van de Directrice de rang naar Morstel niet begeleiden, ik moest de richting van Antwerpen uit.  De gevolgen van het bombardement waren ook daar te zien.  Een man liep al schreiend over straat, een zakdoek voor zijn ogen vol bloed, een aanhangwagen vol lijken... verschrikkelijk.  Met tranen in de ogen liep ik terug naar school.  Lessen voorbereiden was niet mogelijk.

Voor de school stopte er een auto met zwaar gewonden.  Men kwam kijken in de apotheek van de school of er bruikbare geneesmiddelen waren.  Helaas bevatte de apotheek slechts enkele zwachtels en wat ontsmettingsstof, maar dit was niet voldoende om alle gewonden te verzorgen, dus reden ze verder.

Ondertussen waren wij al aan het werk om onze bedden naar beneden te halen, om slachtoffers te helpen.  Er waren slechts 18 inwonende leerlingen.  De bedden werden nu in de kelder geplaatst, dan moesten de leerlingen niet de trappen doen om te gaan schuilen.  Mijn matras lag in de badkamer, tussen het bad en de muur.

Oudere leerkrachten waren op weg naar Mortsel om er te helpen in een gebombardeerde school (waarschijnlijk de meisjesschool Sint Lutgardis, hier lagen de leerlingen bedolven onder het puin).  Ik mocht niet mee omdat ik te jong was.

Wat ze daar hebben gezien en meegemaakt, was onbeschrijfelijk.  Ze hebben kinderen gevonden, maar hoe?...  Ouders waren uitzinnig van verdriet.

De overste kwam kloppen op mijn deur: "Juffrouw, zoudt ge eens willen gaan vragen waarom de man van de chauffage nog niet is komen opdagen?"  "Maar Eerwaarde moeder toch, na zo'n verschikkelijke namiddag, zijn ook de mensen die niet in Mortsel wonen in paniek.  Maar ik wil wel eens gaan zien hoe die mensen het stellen.

Nu mocht ik wel opstappen richting Mortsel.  Die mensen woonden in een zijstraat tegenover de Gevaertfabriek.

Dat vrouwtje stond in het deurgat en ze zegde: "Als de bommen voor mij vallen dan spring ik naar binnen, als ze in huis vallen spring ik naar buiten.  Ik heb een pannetje met melk klaargemaakt en mijn man is er mee naar "den Erla", waar onze dochter werkt.  Ze is gewond, haar rug ligt open en we weten niet in welk ziekenhuis ze nu ligt."  Ik heb haar gezegd van waar ik kwam, maar ik kon haar toch nu niet aanspreken over de chauffage panne.  Ik heb nog wat met het vrouwtje gepraat en haar wat gezelschap gehouden, ze was zo in paniek.

Een slapeloze nacht en de dag nadien waren alle leerlingen van mijn klas daar terug.  Mijn godsdienstles is een occasionele les geworden.  Hun gedachten waren bij het bombardement.  Ik liet hun vertellen, ze moesten het ook eens kwijt aan hun juffrouw.

Kinderen zijn kinderen.  Te jong om al dat verdriet op te stapelen.  Ze speelden op de speelplaats net als voordien.

De zondag na het drama ben ik te voet naar Mortsel gegaan.  Waar was de stoep?  Overal steenbrokken en vernielde meubelen.  Ik ben er niet tussendoor gegaan, die aanblik blijft gegrift in mijn geheugen.

Ik was 19 jaar toen het beurde, ik ben er nu 90 en nog zie ik alles voor me alsof het gisteren was.

Getekend: Antoinette Creytens

 Nawoord:

Geen oorlogskruis:

Omdat Mortsel slachtoffer werd van zogenaamd friendly fire werd het vergeten bij het uitdelen van de Oorlogskruisen. Pas na 61 jaar kreeg de stad een erkenning

Mythe:

Een hardnekkige mythe luidt dat een Amerikaans jachtvliegtuig een kring van rook zou getrokken hebben, waarbinnen de bommenwerpers hun bommen zouden moeten droppen. De kring zou met de wind afgedreven zijn, waardoor de bommen boven bewoond gebied in plaats van boven het doelwit zouden gevallen zijn. Dit klopt niet, want een kring met rook was helemaal geen gangbare praktijk bij bombardementen. De bommenwerpers hadden toen Norden-gunsights, speciale richtapparatuur om bommen met grote precisie te werpen. Wel is het zo dat een jachtvliegtuig werd neergehaald en omlaag dwarrelde waarbij het rook verspreidde. Ook is het zo dat de bemanning moeilijk bommen kon richten, terwijl de piloot met bruuske manoeuvres trachtte luchtafweer en jachtvliegtuigen te ontwijken.

Film

Minder bekend is dat het bombardement op Mortsel aan de basis ligt van de Hollywoodfilm "Twelve O'Clock High" (1950) met acteur Gregory Peck, die de rol speelt van ene generaal Frank Savage. De figuur van Savage is gebaseerd op generaal Frank A. Armstrong, die in 1942-1943 als kolonel de 306de Bomb Group had bevolen. Het moreel van 306BG stond op een laag pitje na zware verliezen boven Frankrijk en Armstrong besloot daar iets aan te doen. Hij bood zich op 5 april 1943 onverwacht op het vliegveld van Turleigh (Bedfordshire) aan waar 306BG gestationeerd was en zei dat hij weer zou meevliegen. Daarmee wilde hij een voorbeeld stellen.
Het doel was die dag de Erlafabriek te Mortsel. Armstrong nam plaats in de "lead aircraft" van 306BG, het toestel dat de eskaders van de 1ste Bomb Division zou aanvoeren. De B-17 werd herhaaldelijk onder vuur genomen door Duitse jachtvliegtuigen die wisten dat dit het leidend vliegtuig van de dichte formaties was. Met een generaal aan boord dacht niemand er aan rechtsomkeer te maken. De raid werd doorgezet ondanks hevige Duitse weerstand. Armstrongs B-17 werd herhaaldelijk geraakt en de navigator zwaargewond. Armstrong verbond hem en berekende zelf de koers om naar Engeland terug te keren. Het verhaal maakt deel uit van de geschiedenis van 306 BG. Twee oudgedienden van 306BG, Sy Barlett en Beirne Lay Jr., werden na de oorlog scenarioschrijvers in Hollywood. Zij baseerden zich op dit waargebeurd verhaal voor het scenario voor de film "Twelve O'Clock High", die in 1950 in de bioscoopzalen werd vertoond

Publicaties:

• Rely, Achille, Bommen op Mortsel, Antwerpen.
• Rely, Achille, Geen Oorlogskruis voor Mortsel, Antwerpen, 1993.
• Serrien, Pieter, Tranen over Mortsel, Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 2008.

Bronnen: zelfgeschreven verhaal van Antoinette Creytens
               Wikipedia

Het drama van Meensel-Kiezegem

De titel van het boek had ook de titel van dit artikel kunnen zijn.  Meensel Kiezegem heeft inderdaad een zware tol betaald voor de moord op de collaborateur Merckx.

Er zijn in de loop van de geschiedenis van WOII heel wat zaken gebeurd die, of niet gekend zijn, of die niet aan het licht mogen komen.  Dit kunnen zowel kleine als grote misdaden geweest zijn.  Gelukkig zijn er een aantal die wél de actualiteit hebben gehaald.  Zo is er o.m. het drama van Meensel Kiezegem.  Daar wil ik het in dit artikel over hebben.

·         Wat is er precies gebeurd?

·         Wie heeft wat gedaan?

·         Wat hebben de Duitsers gedaan?

·         Was de vergeldingsactie evenredig dan het gebeurde?

Op al deze vragen zal ik naar waarheid en betrouwbaarheid trachten te antwoorden.

Ik had nog nooit van Meensel Kiezegem gehoord en wist niet eens waar het lag.  Het is dankzij Maurice De Wilde en zijn TV reeks “De Nieuwe Orde” dat ik tot de ontdekking kwam dat het maar een tiental km van mijn woonplaats lag én zo ben ik ook aan de weet gekomen welk een drama zich er heeft afgespeeld.  Ondertussen is het drama van Meensel Kiezegem een “begrip” geworden in de geschiedschrijving van WOII.

Oktaaf Duerinckx schrijft in zijn boek “Meensel Kiezegem Getuigenissen” – een boek opgedragen aan zijn overleden vader: Over het drama van Meensel Kiezegem worden verschillende versies verteld.  Sommige feiten blijken ook onduidelijk te zijn en tegengesteld aan elkaar.  Wat ook eigenaardig volgens Oktaaf, is het feit dat er zo weinig media aandacht is voor dit gebeuren.  Hier moet ik Oktaaf bijtreden en hem 100% gelijk geven.  Er is in de media (zowel gesproken, geschreven als TV) weinig aandacht voor Meensel Kiezegem.  Ook heb ik ondervonden dat men er weinig publicaties van vindt in bv bibliotheken of boekenwinkels.  Gelukkig is er nog het boek van Oktaaf.

De herdenkingen in Oradour (Frankrijk) en Lidice (voormal Tsjechoslowakije) halen steeds de media.  Op beide plaatsen waren het wel de Duitsers die het bloedbad hadden aangericht.  In Meensel-Kiezegem waren de beulen uit het dorp en hebben de Duitsers assistentie verleend.  Dit is een heel andere context.  Misschien willen sommigen dat dit potje zo lang mogelijk gedekt blijft.  Deze stelling zou wel eens de start kunnen zijn van een diepgaande studie over het Drama van Meensel Kiezegem.

Wat is er nu eigenlijk gebeurd?  Gaston Merckx, zoon van een boerenfamilie die zich reeds van bij de inval zeer Duitsgezind hebben opgesteld, was ook lid van de Vlag en het VNV.  Samen met zijn familie behoorde hij tot de zgn. “nieuwe orde” organisaties.

Gaston Merckx was op 30 juli 1944, samen met drie andere vrienden op weg naar de kermis in een naburig dorp, toen hij ergens nabij de grens met Binkom werd neergeschoten.  Zijn moeder eiste, om de dood van haar zoon te wreken, 100 gijzelaars op.

Op 1 augustus 1944, hielden 3 gemaskerde en geüniformeerde mannen een eerste razzia.  Drie mannen werden neergeschoten: August Craeninckx, Petrus Vandermeeren en Oscar Beddegenoodts.  Nu heeft deze razzia slechts zijdelings te maken met de moord op Merckx, deze razzia was reeds voor de dood van Merckx gepland.  Bij deze razzia werden ook vier vrouwen, tien mannen een meisje en een jongetje opgepakt. De broers van Merckx namen aan deze razzia deel.   De echte, grote vergelding moest nog komen…..

Op vrijdag 11 augustus 1944 wordt vanaf 04h00 ’s morgens de gemeente volledig van de buitenwereld afgesloten.  350 Duitsers en Gestapoleden omsingelden het dorp.  Het waren alle mannen van het Sicherheitskorps.  Twee afdelingen van de Vlaamse SS, 50 Duitse feldgendarmen en een groep van de Vlaamse wachtbrigade.  Zij stonden onder leiding van de Vlaamse ss-ers Verbelen en Van Dijck.  Gewapend met geweren en revolvers en 9 mitrailleurs vormden ze drie gevechtsgroepen van elk 100 man.

Bijna de hele mannelijke bevolking werd samengebracht op de speelplaats van de zusterschool, rond een indrukwekkend wapenarsenaal dat in de bossen van Meensel Kiezegem gevonden werd.  Eén na één moesten de opgepakte langs de gemaskerde broers Merckx gaan.  Deze hadden elk één verzetsstrijder aan zich vastgeketend.  Deze mensen waren Prosper Naetens en Alfons Hendrickx.  Beiden waren erg mishandeld en waren er bovendien ook erg aan toe.  Zij moesten van elke aangehouden inwoner zeggen of hij bij het verzet was of niet.

De balans van dezee actie is triest: 4 mensen worden terplekke neergeschoten,63 inwoners stierven er in de kampen, doch 28 gijzelaars onder wie 9 vrouwen en één meisje wisten te overleven en zijn teruggekeerd uit de kampen.

Na het schrijven van dit stuk, ben ik er méér nog van overtuigd dat men het drama van Meensel Kiezegem op gelijke hoogte mag plaatsen met het bloedbad van Oradour en Lidice.

Oktaaf schrijft verder, éénmaal vertrokken uit Meensel Kiezegem, zag iedereen wel in dat de razzia dramatische gevolgen zou kennen.  De hoop op ontkomen was onbestaande.  De gijzelaars werden via Leuven naar St Gillis gereden en van daar naar het hoofdkwartier van de Gestapo gebracht aan de Louizalaan te Brussel.

De veroordelingen tot de paal in Breendonk, de konvooien naar Duitsland, kortom alles werd daar beslist.

Zij die teruggekomen zijn uit de kampen: Jef Claes, Frans Trompet, Marcel Lodewijckx hebben hun wedervaren verteld aan Oktaaf Duerinckx.  U kunt het boek terugvinden op het internet onder www.getuigen.be en dan naar de pagina kampen gaan, daar kan u op het boek klikken en het lezen

Ja dat moet je doen. Wie op zo’n moment verzaakt kan daarna nooit meer gelukkig leven Dit antwoord kreeg de 22-jarige Ewald-Heinrich von Kleist toen hij zijn vader raad vroeg over het al dan niet meewerken aan een moordaanslag op Adolf Hitler. Op vrijdag 8 maart 2013 is Von Kleist overleden. Hij was de laatste overlevende van de groep officieren die in 1944 ‘Operatie Walküre’ op touw zette en er bijna in slaagde Hitler van zijn leven te beroven.

Ewald-Heinrich von Kleist werd geboren op 10 juli 1922 in Schmenzin, gelegen in het huidige Polen. Hij was afkomstig uit een geslacht van Pruisische landeigenaren. Zijn vader, Ewald von Kleist, was een fanatieke tegenstander van Adolf Hitler en bracht Ewald-Heinrich al op jonge leeftijd antinazistische sentimenten bij. Toch trad Von Kleist, vermoedelijk uit vaderlandsliefde, op 18-jarige leeftijd als infanteriesoldaat in dienst van de Deutsche Wehrmacht. Hij werd vervolgens officier onder kolonel Claus von Stauffenberg, die begin jaren ’40 al speelde met de gedachte Hitler uit de weg te ruimen.

Nog vóór 1944 beraamden Kleist en Von Stauffenberg een aanslag op Hitler. Von Kleist zou een nieuw uniform aan de Führer moeten tonen om vervolgens het bomvest dat hij daaronder droeg te laten ontploffen. Dit ietwat onbezonnen plan werd echter, om onbekende redenen, nooit uitgevoerd. In januari 1944 werkte Von Kleist vrijwillig mee aan de voorbereidingen voor een serieuze staatsgreep. Met zijn vaders goedkeuring verving hij de gewonde Axel Freiherr von dem Bussche-Streithorst als één van de uitvoerders van de aanslag die op 20 juli 1944 werd gepleegd. In eerste instantie was Von Kleist degene die een koffer met explosieven zou plaatsen in Hitler’s hoofdkwartier Wolfsschanze, bij Rastenburg in Oost-Pruisen. Uiteindelijk nam het brein achter ‘Operatie Walküre’, Von Stauffenberg, deze taak echter zelf op zich. De bom ontplofte, maar Hitler overleefde de aanslag.

Van Stauffenberg en vier andere samenzweerders, Friedrich Olbricht, Ludwig Beck, Werner von Haeften en Albrecht Mertz von Quirnheim, werden op 21 juli opgepakt en geëxecuteerd. Von Kleist kwam om onduidelijke redenen ‘slechts’ in het Ravensbrück concentratiekamp terecht, waaruit hij in december 1944 bovendien werd vrijgelaten. Na de oorlog vestigde Von Kleist zich in München, waar hij een uitgeverij begon. In 1962 richtte hij de Munich Conference on Security Policy op. Zijn vrouw, Gundela von Kleist, heeft bekend gemaakt dat Von Kleist op 90-jarige leeftijd is overleden in hun woning te München.

Bron: isGeschiedenis
Bron: Het Nieuwsblad

Bijlagen:
http://jalbum.net/a/1312922   

Op dit moment ben ik bezig met een uitgebreide studie over WOII en dan vooral over de opkomst, de hoogdagen en de ondergang van het Derde Rijk, de Holocaust, de collaboratie van de overheid en de burgers en vooral de mysterieuze slag bij Malmedy op 16 december 1944, te midden van het Ardennenoffensief.

Ondanks het vele werk dat het met zich brengt, wil ik u, beste lezer het verhaal van Erwin Rommel niet onthouden. Het heeft mij een andere man leren kennen dan welke ik kende uit de geschiedenisboekjes.

Erwin Rommel werd op 15 november 1891 geboren als tweede kind van een Gymnasiumleraar en zijn vrouw. Hij volgde een officiersopleiding en heeft als Hauptman deelgenomen in voorste gelederen tijdens WOI.Zo heeft hij oa deelgenomen aan de bestorming van Monte Matajur in de Julische Alpen, hij werd voor deze inzet beloond met de onderscheiding Pour le Mérite. Na de WOI bleef Rommel actief als beroepsofficier en werd na vele jaren bevorderd tot Oberstleutnant.

Rommel is ondertussen al 45 jaar als Hitler op hem opmerkzaam wordt. Hij wordt door de Führer persoonlijk gevraagd om voor een escorte te zorgen ter zijner bescherming voor de Reichsparteitag in Nürnberg. Hitler is zo onder de indruk van de vlekkeloze organisatie van de escorte, dat hij Rommel 's avonds bij hem ontbiedt en hem als hoofd van de FÜhrerhauptquartier maakt. Meteen krijgt Rommel ook de rang van generaal. Voortaan neemt hij aan alle besprekingen deel en neemt samen met de Führer het middagmaal. Laten we wel wezen, Rommel is geen antisemiet zoals de meesten in de Führung. (Volgens zijn zoon Manfred - die Burgemeester van Stuttgart is geweest - dat Rommel pas in 1943 vernomen heeft dat er in het oosten Joden werden vergast en uitgebuit in KZ's) Rommel krijgt later het bevel over de 7de pantzerdivisie, een uitzondering voor een officier van de Wehrmacht. Hij breekt met deze divisie door de vijandelijke linies in Frankrijk en legt zo in één dag een traject van 300 km af.

Later boekt hij als Pantzergeneraal sucessen in de Lybische woestijn en krijgt hierdoor zijn bijnaam "Woestijnvos" omdat hij de ene overwinning op de andere haalt. Hij misleidt de Engelsen door tijdens een militaire parade, telkens dezelfde tanks een blokje om te doen rijden zodat het lijkt dat hij over een enorm potentieel aan tanks beschikt. Hij maakt ook gebruik van andere misleidingen zoals oa kartonnen en houten tanks neer te zetten zodat het uit de lucht lijkt dat er een grote divisie onderweg is in de woestijn. Voor de strijd om El-Alamein laat hij echter verstek gaan. Hij is op dat moment in Duitsland in een "Kurort" De Duitse pantzertroepen trekken zich terug, doch door de aankomst van de Amerikanen in Noord Afrika komt het tot grote verliezen van het woestijnkorps. 200.000 Duitse en Italiaanse soldaten worden krijgsgevangen genomen en de materiele verliezen zijn enorm voor de Duitsers.

In november 1943 wordt hij door Hitler aangesteld als als inspecteur van de Atlantikwall en de kustverdediging. Rommel laat tactische werken uitvoeren omdat volgens hem de vijand alleen kan verslagen worden op het strand. Hij laat allerlei obstakels plaatsen op het strand: bv prikkeldraad. Tevergeefs vraagt hij om ruggesteun van de pantzerdivisies in de omgeving van Calais, doch stuit telkens op een njet van Hitler. Op een regenachtige dag in juni 1944 verlaat Rommel zijn hoofdkwartier om naar huis te rijden voor de 50ste verjaardag van zijn vrouw te vieren, doch dan gebeurt wat iederen had verwacht, maar niet op dat moment: de geallieerden landden in Normandië. Rommel is niet op post maar laat zich zo vlug mogelijk naar Normandië voeren. Het resultaat van deze landing is genoegzaam bekend.

Ondertussen zijn buiten Rommel, ook andere Stafofficieren van mening dat de oorlog voor Duitsland voorbij is en dat de tijd van de kapitulatie is aangebroken. Er onstaat zelfs een samenzwering van enkele hoge officieren tegen Hitler. Rommel heeft zich hiervan steeds gedisstantieerd. Op 20 juli houdt Hitler een bespreking in de Wolfsschanze en Claus Schenk Graf Von Stauffenberg plaats een tas met explosieven naast Hitler. Als bij wonder overleeft Hitler ook deze aanslag. De betrokkenen worden nog dezelfde dag gevangengenomen en gedood.

Ondertussen is er ook uitgelekt dat er een groep hogere officieren Hitler van de macht willen brengen door een putsch en in deze context valt ook de naam van Rommel en worden er bezwarende uitspraken gedaan door de Hofacker vertrouwelingen. De processen gaan van start en alle bedeligden worden ter dood veroordeeld.

Op 14 oktober 1944 zit Rommel thuis, herstellende van een luchtaanval op zijn dienstvoertuig, als er zich twee generaals van de Wehrmacht aandienen die hem willen spreken. Rommel neemt afscheid van zijn vrouw en zijn oudste zoon met de woorden " Binnen 20 tot 30 minuten ben ik dood". Hij stapt samen met de twee generaals in een klaarstaande wagen en onderweg wordt halt gehouden en slikt Rommel een gifkapsule. En inderdaad 30 minuten later wordt zijn vrouw op de hoogte gebracht dat haar man gestorven is aan een hartaanval ten gevolge van de aanval op zijn dienstwagen en zijn nog zwakke gezondheid. Iedereen die bij de zaak betrokken is krijgt absoluut spreekverbod en op 18 oktober 1944 wordt Erwin Rommel met alle militaire eer en egards begraven in Ulm.

Generalfeldmarschall Gerd von Rundstedt, houdt de grafrede, Hitler heeft zich niet op de begrafgenis van zijn lievelingsgeneraal die tot een rivaal geworden is laten zien. Wel werd er in zijn naam een énorme krans neergelegd op de kist met het lijk van Erwin Rommel.

Zijn vrouw kreeg als weduwe zijn generaalspensioen iedere maand uitgekeerd. Hitler kon het niet maken om Rommel voor een rechtbank te dagen en hem te laten vermoorden. Daarom dat hij Rommel voor de keuze stelde: het pistool of de gifkapsule. Een openbaar process en een ter dood veroordeling zou van Rommel alleen maar een "Martelaar" gemaakt hebben.

Churchill heeft over deze man ooit gezegd: "Veldmaarschalk Rommel verdiend zowel als mens dan als bevelhebber respect"  Dit zeg méér dan genoeg over wat voor mens Rommel eigenlijk was.

In een vraaggesprek met de zoon van Rommel (welke lang burgemeester van Stuttgart is geweest), is door hem bevestigd dat Rommel op de hoogte was van de plannen van de aanslag in juni 44 op Hitler en dat hij sympathiseerde met de uitvoerders en de bedenkers, maar dat hij nooit een bespreking heeft meegemaakt of aktief heeft deelgenomen aan de uitvoering van deze aanslag. 

Dit is ook later teruggevonden n de archieven.  Rommel stond net als vele andere hoge officieren op de lijst met "sympathisanten", maar nergens is er enig bewijs gevonden (en ook niet niet van de andere offcieren) dat zij daadwerkelijk aktief hebben meegeholpen aan de voorbereidingen.  De aktentas met de bom werd geplaatst door Claus Schenk Graf Von Stauffenberg en dezze was ook het brein achter deze hele operatie.


* geraadpleegde bronnen: Der Spiegel van 29.10.2012 - ARD Televisie uitzending 01.11.2012

Erwin "Woestijnvos" Rommel

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team