Vanaf het zateravondbalkon
zag ik hem naderen
Bij leunde nog aan bij zijn maat
maar ééns de klok van twaalf
zette hij zijn tijd in en riep heel luid

"Hier ben ik jullie zevende dag
ik draag de zon in mijn blazoen
de weelde van een zalig niets doen
een hele dag lang om te rusten
en ik weet dat alles goed is
want ik ben de zondag
de koning der dagen"

Op lange benen en verwaand
als een gouden gieter verbleef hij onder ons
soms was hij een nukkig wezen
Ambetant en pensenknijpend in de ziel
liet hij het regenen bij bakken
We zagen  hem dan ook graag  vertrekken
om de maandag weer binnen te laten

Ingrid Lenaerts

Maskers kan je toevoegen
aan de grote verzameling
die het leven heet

Ze laten je het ware gezicht raden
achter dat anderewaarmee je speelt
als bontgekleurde koe zij die lacht
met de klingelende oorbellen aan

als de domme kip de kakelt
terwijl ze haar ei zoeklegt
of de zieke kikker die walgt van zichzelf
op een waterleliebald inde vijver.

Maskers kan je verwijderen
voor het open vizier als een andere keuze.

Ingrid Lenaerts

Zij moet een geheim bewaren
zoals een steen in haar maag
gezonken naar duistere diepten

het geheim wil echter ontsnappen
Het komt weer boven drijven
wil aan land

zij duwt het kopje onder
voor de zoveelste keer
Al zouden de kraaien het uitbrengen
dan zou ze de vogels vangen
en verbranden

Zelfs deze fenix zou niet mogen 
opnieuw tot leven wekken.

Ingrid Lenaerts

Doe haar niet meer geweld aan Moeder aarde
Ze heeft het al veel te warm
onder al die broeikasgassen
die stikkende uitlaatgassen en verbrandingen
Heb medelijkden met haar polen
zodat ze niet verder aftoppen
dat ijsbergen niet wegsmelten
niet afkraken als donderende gevaarten
in een kolkende oceaan.
Laat de gletsjers zichzelf zijn
hou ze ter plaatse als eilanden
eeuwige sneeuw
Spaar onze moeder Aarde
van verdere verloedering
orkanen en verzengende hitte

Ingrid Lenaerts

Een nacht op het strobed
van een verlangen
dat uitdagend prikt door je huid
als door de spankracht van de ballon
waarin je tuimelt
onbereikbaar

Zeg maar nee tegen het avontuur
van je wildwater
dat het zich koest houdt en lief is
en dan ben je o zo gedwee schattig wicht

Terwijl ik vloeken moet als een ketter
de dag in dwangbuis houden moet

Ingrid Lenaerts

Daar zit zij te kijken zonder doel
uitgeblust en zwaar onder zwarte gedachten
van ellende in dat hok
dat huis zou moeten zijn

met schimmelkolonies op de muur
als een oprukkend leger
er zijn er gele  en er zijn er bruine
sommige lijken net paddenstoelen
voor een rijke oogst

het vocht zet zilte randen af
op de vloer waar het water leeft
als een brakke plas vergetelheid
Het behang staat bol
van de stinkende bulten

Ze wil hier weg uit dit nest van miserie
Soicale wonigen verzoeken haar dromen 
echter jaren laten ze op zich wachten
Zij is maf  naar lijf en geest 
in dit rovershol.

Ingrid Lenaerts

Bezing de winter als een  glansrijke cantate
over de grootsheid van zijn  natuur
met de lichtheid van de tintelende sneeuwaria
de angstjagende recitatieven van de bassen 
de storm over de wilde zee met paukenslag
het  landschap onder de wisselende luchten
weerklinkt in de koralen van de compositie
besluit de winter met deze uitvoering
door alle natuurssolisten.

Ingrid Lenaerts

Stroef de hond lijkt  tevreden
hier met zijn nieuwe thuis
Gisteren  nog in het dierenasiel
intriest en meewarig achter rasters
in gezelschap van andere sukkelaars
Ze jankten om de ziel te scheuren
verweesd en verlaten tegen wil en dank
Stroef liet zich uitkiezen als vanzelfsprekend
Hij kwispelstaartte om de aandacht
de kop half schuin met de bede
Kan ik met jullie mee daarheen?
wij namen hem volmondig mee.

Ingrid Lenaerts

Februarimaand
heeft het licht weer gevonden
verdrijft duisternis
morgenklaarte zingt
met alle vogels een lied
weer buitelt het hart
nog over wat sneeuw
glinsterend het sneeuwklokje
bij lenteaantocht 

Ingrid Lenaerts

Wilgen trotseren onze landschappen
als oude boomgeslachten
met lange stamboom

Aan de rand van zompige grachten
onder de grijsblauwe winterluchten
vergroeien zij met de traditie der jaren

Ze worden onmisbaar tegen  de wind
die hun takken tegen elkaar zwiept
de bescherming voor de polder

Metgezellen van jaren fier als de grond
met hun stoere kale stronken
na het kappen blijven ze eigenheid trouw.

Ik kan ze niet missen

Ingrid Lenaerts

Uit je eigen lijf stappen
als een monument  van verbazing
dwars door de deur van vervreemdig
naar de blauwe lucht
de deur omvat je in brandglas
aquamarijn en vermiljoen
geeft je spanwijdte
tussen je katoenen vleugels
de nieuwe ikarus naar de zon.
één dag in je leven.

Ingrid Lenaerts