je moeder jou in haar armen nam heeft niemand er bij stilgestaan dat het ook wel eens zó kon gaan dat je verdere leven niet zou geven wat ieder wel verwacht van 't leven
Ja, je groeide op en speelde blij ongemakken hoorden daar niet bij Maar toen je zelf ook moeder mocht zijn merkte je: niet alles gaat nou even fijn
je jonge leven bracht al gauw veel ongemak en behalve 't niet kunnen uitoefenen van je vak kreeg je nog veel meer dingen op je dak
je kon niet 100% zorgen voor je man en kinderen omdat pijn en ongemakken je gingen hinderen artsen konden niet dát voor je betekenen waarop andere mensen wél kunnen rekenen
Langzaam raakte je verder van de been je kon ook bijna nergens meer heen Het bed werd je trouwe kameraad in plaats van lopen en fietsen op de straat
Je man stond met de handen in 't haar "wat is het toch allemaal met haar?" van stoel naar kruk en in de scoot-mobiel is alles wat er voor je te genieten viel.
En toch wil je verder leven als een mens zoals iedereen, met een hele grote wens: Laat me weer worden de spil van ons gezin Wie weet, misschien komt er wel een nieuw begin
Ieder mens heeft een verwachting van zijn leven, maar de uitkomst hiervan is niet iedereen gegeven. Sommigen wel, die kunnen profiteren niets op hun levensweg dat het geluk doet keren. Maar anderen moeten, soms vroeg, soms laat, ervaren dat alles niet altijd op rolletjes gaat. Gezondheid is voor velen niet altijd weggelegd en dat is dan nog positief gezegd.
Een groot deel van 't leven hier op aarde heeft helaas voor hun niet die waarde welke ze vroeger hadden gedacht, want hulpbehoevend zijn hadden ze niet verwacht.
En toch hebben zij vaak een kijk op het leven die aan menigeen niet is gegeven. Ze leren leven met de ongevraagde beperkingen en genieten zo van alle hun nog gegeven dingen.
Als je na een lang en werkzaam bestaan eindelijk met 'n welverdiend pensioen mag gaan, lijkt 't soms dat men zich af gaat vragen: hoe vul ik toch die vele, lange dagen.
Maar in deze drukke, veelvragende maatschappij zet je deze gedachten vaak heel snel opzij. Er zijn zoveel medemensen die om hulp vragen dat je in al die vele, lange, vrije dagen tijd tekort komt om de hulp te bieden die men vraagt op zoveel diverse gebieden.
Want in onze levendige, zorgvragende maatschappij hoort vrijwilligerswerk er absoluut en zeker bij. Van jong tot oud, van groot tot klein vindt men "geholpen worden" echt wel fijn.
Dan hebben alle dagen plots weer volop zin en de maatschappij, daar blijf je middenin.
Staat de wereld zo in vuur en vlam ? WAAROM Verdient niet ieder z'n eigen boterham ? WAAROM Moet men nog steeds van anderen profiteren ? WAAROM Wil men van ervaringen nog steeds niets leren ? WAAROM Zijn er zoveel rijken en nog VEEL MEER armen ? WAAROM Kent de mensheid nog altijd zo weinig erbarmen ? WAAROM Zijn alle volkeren op de wereld nog niet één ? WAAROM Vluchten mensen massaal soms overal nog heen ?
Omdat de mens nog steeds niet wil erkennen Dat men aan één mensheid toch zal moeten wennen.
Het leven dat ons wordt gegeven duurt vaak lang, soms ook maar even. Zorg dat je altijd terug kunt zien, niet hoeft te zeggen "maar misschien".
Terugzien op een leven, waarin degene die echt naast je staat, zich niet bewust is van enig kwaad dat je hem of haar hebt aangedaan. Kijk elkaar vooral vertrouwvol aan, zodat je voor die ander wat kunt betekenen, dat die echt steeds op je mag rekenen.
Samen staan we in het leven sterk, verzetten we dan bergen werk. Als zo je leven is voortgegaan, heb je aan de verwachtingen voldaan dat je samen met anderen op deez' aarde geweest bent van onschatbare waarde.
De regen valt in stromen neer, waar blijft toch het mooie voorjaarsweer ? Ons klimaar is totaal verstoord, 't Is helemaal niet zoals het hoort. Lekker aangenaam is er nu niet bij en dat maakt anders de mens zo blij. Dagen en weken zijn zo verleden tijd, 't ritme in de natuur zijn we een beetje kwijt. De zomermaanden staan al voor de deur, met al die bloemen, vol van geur. Maar dan moet eerst de zon ons gaan verblijden met betere en met warmere tijden, zodat de natuur komt tot z'n volle pracht, want daar hebben we nu lang genoeg op gewacht.
Stilstaan, nee dat kunnen je handen niet, je pakt alles aan wat je maar ziet. Je bent pas echt in je element als je hele dagen bezig bent. Liefst met het maken van rok of broek, zo breng je vele uren zoek. Eerst lapjes kopen in de kraam met stof, niet te ruw en niet te grof, dan een patroon gaan zoeken in het modeblad, want iets gaan maken doet je echt wel wat. Veel patronenpapier heb je al nodig gehad, maar hierdoor maak je telkens weer wel wat.
Achter de naaimachine of de lock gezeten, heb je al heel wat af gezweten, om te maken wat je had bedacht, om het daarna, zoals verwacht te schenken aan je kleinkind, die het dan weer prachtig vindt, wat Oma nu weer heeft gemaakt. Daarmee heb je al menig kinderhart geraakt.
Blijdschap, verdriet, boosheid. Emotionele uitingen die belangrijk zijn en onze stemming weergeven. Wat doe je met boosheid? Je geeft een grens van acceptatie aan. Vreugde en verdriet wil je delen en daar geven we graag tijd aan. Onder boosheid lijden beide partijen; er worden vaak dingen ongenuanceerd gezegd, waar we later spijt van hebben. Boosheid, een verhitte discussie, afkoelen en daarna op een rustig moment de ergernis uitpraten. Dan is er weer heel veel tijd voor vreugde inons te korte leven. BzN122005
Veel praten over TEGENvallers: valt het dan nooit MEE ??
Van het tv-journaal word je niet vrolijk en de krant meldt ook graag wat er mis is in de wereld.
In vergelijking met zoveel ellende hebben we persoonlijk toch een redelijk goed leven, uiteraard met tegenvallers. Een onbeschofte winkelbediende, eindeloze correspondentie met een instantie, moeilijke buren: je kunt er lang over praten en krijgt bijval.
Praat eens over die aardige dame achter de kassa, een vlot antwoord, een koopje, een mooi tv-programma, vriendelijke buren: je krijgt zeker bijval en veel leuke verhalen.
DAAR WORD JE VROLIJK VAN DAN VALT HET LEVEN BEST MEE. BzN112005
We weten alles zo goed en we zijn vaak zo snel! Voordat een ander echt de kans heeft gehad, hebben wij onze invuloefening al gedaan: een beeld gevormd, een stickertje geplakt.
En of het nu een positief stickertje is of een negatief, het is geplakt en is maar moeilijk af te weken. Alles wat die ander doet, wordt uitgelegd met behulp van dat stickertje Hij komt er bijna niet onderuit, zelden nog vanaf. En zo is een vooroordeel bepaald geen voordeel.
Een voordeel voor de ander is het, wanneer je onbevangen kunt kijken, wanneer je je durft te laten verrassen door mensen, door gebeurtenissen. Onbevangen kijken, zonder vooroordeel, is een kunst. Ze zouden er subsidie voor moeten geven !! BzN102005
We zitten met pak en zak in de wachtkamer van het leven. Je verwacht er weer eens alles van... maar onthoud dit: voorspoed en geluk vallen niet zomaar uit de lucht. Voorspoed kan groeien uit hard werken, maar geluk groeit enkel en alleen uit het hart. Uit goedheid en vriendelijkheid, in één woord: uit LIEFDE.
Vooruitgang bestaat niet in nog meer communicatietechniek, nog meer biotechniek, gentechniek en medische techniek. De echte vooruitgang bestaat niet in het lanceren van een aap, een hond of een mens in de ruimte, maar in het vormen van goede en vriendelijke mensen op deze aarde. Zonder liefde heeft beschaving geen zin. Zonder liefde zijn we ook in dit jaar niets anders dan gladgeschoren en net aangeklede barbaren. Red dit jaar uit de klauw van het egoïsme. Maak van de liefde en vriendschap.. een mode !! DE MODE !!
Leeftijd doet echt niet terzake als je een gedicht wilt maken, maar wel het plotselinge idee, want daar kun je wel wat mee.
Alle dingen die je "bezighouwen" kun je aan 't papier toevertrouwen. Dingen waarvan je kunt verwachten: Die brengen mensen op een gedachte.
Je had eerst zelf nooit kunnen dromen, dat je op zulke ideeën zou kunnen komen, maar mensen hebben soms verborgen talent, je speelt ermee, je raakt er aan gewend.
Je schrijft over alles wat je te binnen schiet, want vergeten mag je zulke dingen niet. Ze zijn van waarde voor het nageslacht, en men heeft er méér aan dan je dacht.
Het zet vele mensen toch aan het denken ze zijn vaak blij met die goede wenken. Want het leven is echt de moeite waard, zo worden die gedachte van je toch nog bewaard.
De man was moe, hij zag het leven niet meer zitten, hij zag zichzelf alleen maar zitten op zijn stoel. Hij had geen kracht meer om z'n tuintje om te spitten en kreeg een grenzeloos, vereenzaamd, leeg gevoel.
Toen heeft hij heel lang aan zijn kamerraam gezeten, alsof hij wachtte op een teken, een teken van geluid van buiten, af dat hem weer nieuwe kracht zou geven, maar tevergeefs keek hij er elke dag naar uit.
Zo heeft hij heel lang aan dat stille raam gezeten, de tuin werd groen en toen weer grijs en toen weer groen, totdat hij godzijdank tenslotte heeft begrepen, dat er geen teken kwam......dat hij het zelf moest doen. (Toon Hermans)
Gedichten en Verzamelingen
