het einde der tijden heeft zich aangediend wilde je er even op attenderen of ik of jij het nu wel hebben verdiend binnenkort moeten we vroeg uit de veren
de poort staat open
ik kreeg een sms van boven de zaak is in gereedheid gebracht ze konden het niet echt 100% beloven maar aan ieders plaats blijkt gedacht
de poort staat open
vrees niet zo luidde mede de boodschap hoe je je ooit in het stoffelijk gedroeg ons fileprobleem vinden ze daar een grap spraakverwarring gooit men er over de boeg
de poort staat open
aan geloof wordt niet meer gedaan daar heeft men te veel van ons geleerd elkaar omwille van de Heer verslaan is te aards gebleken de vredige stilte wordt vooral vereerd
de poort staat open
in de hemel vertoeven blijkt een plek voor reünisten de ganse dag zielen voorbij zien zoeven zelfs is er een bijeenkomst voor vermisten
de poort staat open
over het uitzicht valt niets te klagen vanonder de oude wereld in de smog daarnaast wordt door engelen ook nog de hel voor bevlekten gedragen maar dit blijkt in het aanschijn van de eeuwige herkenning een herinnering aan een achterhaald bedrog
de poort staat open
eten en drinken is een onbekend begrip even als slapen en werken mens erger je nieten is een bezigheid met stip en lachen om die wij waren komt te samen in het zwarte pieten
de poort staat open
hoe lang het allemaal gaat duren werd niet meegedeeld oneindig in de hemel kuren wordt gemeten langs de menselijke maat met nadruk werd gezegd "er wordt niet verveeld" dat is toch een opluchting waarbij alles valt of staat
in diese struukgewasse naobie braome ende netelgroei soekt die griesbruune foggel siene plecke ende raopt klien biestkes fur siene keinders in die nestebaole ut foer um tu lefe ende um selfe ientloos tu singe fur ons allemaole
og, miene gotteku dies beeske skreewt dun leegte fol rolt geluuje deur miene siele icke kenne nie mer dencke an swarte ende slegte saoke veur effe worrik opgeligt deur himmelse klaengcke um so ofer miene tu waoke
um miene icke fur effe tu sterckere as die piene von ene verlaotene gelieke ene skerpmes miene lief deur sniet ende opsluut in ene kelderkerckere
hore doch daor in't lofboske ene nogtegaole singe hie fult die stille naor ferre gebiet ut is geliek dunne onsichbaore Got maor tone in't kliene die kragte van siene groote lievesgebot
ghie nimt ene wonder waor die hie uut losse hant oewe harte trille doet ut is siene snaovel diene sulcks op gewoone aortse wiese oet
"ga niet weg roep ik naar de gebochelde vrouw wij nemen je er gewoon bij, zien je als normaal we loensen wat naar links en hijsen je met een touw naar de tiende verdieping", aldus opent de verteller zijn verhaal
een geroezemoes verspreidt zich door de zaal is hier nog wel sprake van fatsoen en respect begeven wij ons wellicht op een glijdende schaal als wij een medemens noemen bij, in dit geval, haar gebrek
een stoel nadert het podium in vliegende vaart geschreeuw uit alle hoeken van het wijkgebouw zelfs de koffiejuffrouw, tot op heden fijn besnaard schreeuwt naar de acteur " krijg de klere" in een gepruttel dat eindigt in een venijnige snauw 'jij wordt hier tot Persona Non Grata verklaard" zei de met haar op de tanden uitgedoste kenau
de zaal kijkt haar verstomd doch vol bewondering aan welke wijze woorden laat zij hier zweven zelfs het nobele lokaal bestuur is het niet ontgaan hier wordt nog eens verbale daadkracht bedreven
op het toneel, stilaan gevuld met gebroken meubilair overgoten met zwarte koffie en lauwe thee roept de aangeslagen kunstenaar "dit is niet fair, de ongelukkige vrouw waarover ik wilde spreken is een travestiet, hij draagt een kussen met zich mee"
als ik niet ben gelijk jij wilt, in jouw spiegel; een bloem die eeuwig weerkaatst, tot onophoudelijk bloeien bereid
raak ik verstild, word ter plekke geplaatst achter in de rij der verscheidenheid
zal je mij dan nog zien als ik verdwaal in de tuin van de verschraalde mildheid
ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden mijn ziel door hartstocht naar het aardse bezoedeld of afgedekt door vergrijsde gepantserde huiden
toch kijk ik verder, hoe kan ik anders als ik weet hoe ik, zo de mens is groots in de schepping doch kwetsbaar in zijn bestaan
is het niet zo dat we van nature, erkenning zoeken en dezelfde weg in willen slaan
mijn idool woont in Rooi een meiske met allure langharig blond met een dijk van een stem over haar lijntje nog maar te zwijgen; "daor kunde ge eindeloos naor ture"
bij druilerig weer in de kiosk op de markt wordt zij door het volk toegejuicht
de burgervader, zeer goed geluimd, doet de loftrompet haast eindeloos schetteren
waarna zij zwaaiend en roepend, ontelbare malen, in de gewenste dankbare houding buigt
Rooi staat weer op de kaart zo laat de eerste man weten nu hebben we onze Nikki Hello World, zingt zij, here we are
mijn dorp heeft zich weer in de publiciteit gebeten
ik weet niet wat mij overkomt het lot gaat met mij op de loop men raakt hier toch van verstomd als je het overzicht verliest ja, mijn denken geraakt in de knoop heb ik nu werkelijk zo hard gefietst
was me niet bewust van enige demarrage ok, het was even voluit maar dat heb je met een talentvolle lust het is niet zomaar dat men halverwege de berg stopt en zijn inspiratie sust
althans zo komt mij dat voor dat is zonneklaar maar wat ik wel zie langs de route zijn renners met een lekke band is dat nu een sportief gebaar of hoor ik ze roepen ga maar voor mijn zoete
ik zie geen hand meer voor de ogen de mist heeft mij ingesloten omdat geluk verblindt het succes heeft mij bedrogen ik ga niet meer door het lint
