je zit in jouw eigen stoel
hij ruikt nog naar de flat
een eiken fauteuil
met een verleden gevoel

er was ook een ander
maar al jaren onbezet
de beweende leegte
nog wel in een lijstje gezet

de wereld in jezelf
verliest steeds meer
ook het gezicht van weleer
je vraagt naar de onbekende weg
ontelbare malen, keer op keer

over van binnen naar buiten
heerst een vreemd getal
tussen beeldscherm en ruiten
groei je in het laatste verval