Geloven dokters… Of, geloof ik mijn dokter?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er zijn van die beroepen die men alleen goed kan uitoefenen als er een “roeping” mee gemoeid is. Dat lijkt een oubollig cliché, maar het is een feit dat veel clichés (meestal) ook waar zijn…

Bij het geladen woord “roeping” denken veel mensen aan de roeping voor pastoors of kloosterlingen, maar deze definitie is te beperkt. Want, dokters en onderwijzers zouden alleen voor hun respectievelijk beroep mogen kiezen als ze er onvervalste “roeping” voor hebben.

Onderwijzers moeten onze kinderen voorbereiden op een interessant en vruchtbaar leven; ze moeten hen hen dus veel leren om dat leven voor te bereiden, en niet simpelweg hun vak onderwijzen… Dokters zijn (bijna), per definitie, intelligent en bovendien hebben ze hard moeten werken voor hun diploma. Alleen, intelligentie en hardwerken zijn nog geen garantie om een goede dokter te worden.

Dokters zonder roeping, en dus zonder (weinig) “empathischvermogen” beschouwen hun patiënten vooral als een bron van ruime inkomsten; het zijn bijna als profiteurs van de menselijke miserie… Dit soort dokters zijn goed herkenbaar want ze vertonen geen of weinig betrokkenheid, ze behandelen hun patiënten afstandelijk-arrogant en academisch-betweterig.

Bovendien sluiten die arrogante kwasten zich op in een zelfgekozen kaste (waarvan de orde der geneesheren er bijvoorbeeld één is)... Dat zijn wereldvreemde elitaire groepjes die zich onaantastbaar en zelfs boven de wet wanen. Gewone mensen krijgen daar geen toegang noch gehoor, en echte dokters, zij die op de eerste plaats mensen willen helpen, voelen er zich niet echt op hun plaats.

Goede dokters zijn altijd persoonlijk bezorgd… Ze zijn “empathisch”, zegt men. Leuk woord, want empathie betekent zoveel als het zich invoelen in anderen. Het woord, zoals zoveel moeilijke woorden is van Griekse oorsprong, het komt van “empatheia” wat veel of zelfs alles met hartstocht te maken heeft. Het Griekse stamwoord “empathès” staat ook voor “vatbaar voor gevoelens”. Mooi, want dat wensen we zeker in onze huisdokter terug te vinden.

Zonder ons te bezondigen aan de klassieke platitudes van kleermakers die beweren dat hun miskleunen tenminste nog op straat lopen, en niet in stilte begraven worden… Noch kiezen we voor de uitspraak van een slimme rabbijn die zegt dat God de mensen geneest maar dat de dokter de rekening maakt…

Laat ons eerlijk zijn, goede dokters kunnen (soms) “mirakels” bewerkstelligen. Maar een recent onderzoek (in de USA) toont duidelijk aan dat lang niet alle dokters in mirakels geloven.

Uit een onderzoek bij 1.144 Amerikaanse dokters, blijkt minder dan 10% geen band met de religie te hebben. Maar 54% van de bevraagde artsen beweerde dat God soms de gezondheid van de patiënten kon beïnvloeden... Ruim 90% van "de gelovige dokters" is er van overtuigd dat een zekere “spiritualiteit” bij de genezing van hun patiënten kan helpen, hoewel 38% van de groep ook negatieve invloeden voor mogelijk houdt.

Ene Dr. Jerome E. Groopman, professor in de geneeskunde van Harvard, was zeer verbaasd over het feit dat zoveel (moderne) dokters nog (überhaupt) geloofden in een mogelijke tussenkomst van God aan het ziekenbed. En hij voegde er aan toe, dat mirakels altijd wel een discussiepunt zullen blijven. Hij verwees in dat verband naar de grootste dokterfilosoof uit de Joodse geschiedenis, Maimonides[1], die zich hevig keerde tegen de mening dat magie en toverij in de geneeskunde de loop van het leven kon beïnvloeden of dat de levensloop van iemand ooit veranderde door een bewuste goddelijke tussenkomst.

Mij is een filmscène bijgebleven, waarbij Don Camillo de ziel van een Italiaanse communist kocht met een schriftelijk contractje. Opvallend was hoe diezelfde atheïst zich na korte tijd ongerust begon te maken, en hemel en aarde bewoog om het contract terug te kunnen kopen… Tja, geloven is een raar ding, of, zoals de volkszanger, Dewilde, ooit zei: “Ik geloof niet in een God, maar het kan ook geen kwaad dat ik volgens zijn gebod leef”…