Rodenbach met negen geklutste eieren….

De mens is een geval apart. We zijn wellicht de enige diersoort die driftig bijdraagt aan zijn eigen ondergang… Dit fenomeen herkennen we niet alleen in de nucleaire wedloop, waardoor we 1600 maal de beschaafde wereld kunnen vernietigen, maar ook in de onverstandige toepassingen van de vele mogelijkheden die de wetenschap ons biedt. Wellicht verstaan simpele wezens, zoals mieren dat niet, maar die zullen onze nucleaire waanzin wel overleven. Maar kom, elk nadeel heb zijn voordeel (J.Cruyff), misschien profiteren de overlevers dan van een betere wereld, zonder mensen (sic).

We zijn al lang niet meer tevreden met wat moedernatuur ons toebedeelt, we moeten zo nodig beter zijn… Dat merk men aan tal van fenomenen, zoals de niet te stoppen genetische manipulatie of, iets meer bescheiden, aan de dopingperikelen. Ook daar ging het van kwaad naar erger… Na de “wespenaffaires” van ons "idool" Museeuw, heeft de doping, met dr. Fuentes en de medeplichtigheid van de Universiteit van Freiburg, werkelijk hallucinante vormen aangenomen.

Het bedrog blijkt niet langer (alleen) de verantwoordelijkheid van de renners te zijn, noch de verantwoordelijkheid van hun wielerploegen. Het bedrog kreeg nu dus een universitaire "veredeling" met het onderzoek en de medewerking van de zeer gereputeerde Duitse sportuniversiteit (Freiburg).

Effe nadenken…

Twee artsen van de Sportuniversiteit van Freiburg die, zoals elke universiteit (dus ook bij ons), in stand wordt gehouden met behulp van belastingsgeld, maakten zich - volgens Prof. Werner Franke (Universiteit van Heidelberg) - schuldig aan misdadige praktijken, vergelijkbaar met wat gebeurde in de DDR!

Helemaal te gek wordt het, als men weet dat de belastingbetalers ook nog eens het onderzoek aan een universiteit (Keulen) betalen, om methoden te ontwikkelen om diezelfde (veroordeelde) misdadige doping op te sporen!

Een brave Erik Zabel snotterde donderdag 24/05/07 wel heel aandoenlijk bij zijn tv-bekentenis, maar een onverbeterlijke Jan Ulrich blijft zijn bedrog (voorlopig) halstarrig ontkennen, zelfs nu al zijn teamgenoten openlijk schuld bekennen. En, de miserie eindigt niet, inmiddels bekende ook de tourwinnaar, Riess, dat hij de boel belazerde. 

Veel Duitse sportliefhebbers waren geschokt, en misschien zelfs gekwetst, toen ze moesten ervaren hoe de prestaties van hun grote wieleridolen “nep” waren, door het gebruik van verboden doping. Maar, na de komedie van VDB en Museeuw verschieten wij daar niet meer van...

Men is juridisch weliswaar onschuldig tot het bewijs van het tegendeel, maar anderzijds passen de bedrieglijke praktijken niet bij de "sportiviteit" en vooral de integriteit van de sportman die een voorbeeld voor de jeugd moet zijn.

Laat ons duidelijk zijn: zoals in de economie (en de farmaceutische industrie), gaat het om geld, véél geld, en dan gelden de elementaire fatsoensregels blijkbaar niet meer.

Moesten de sportuitzendingen van de tv-stations niet als een marketinginstrument gebruikt worden, zou het wielrennen er helemaal anders uitzien. Nu zijn de grootste sportprestaties steeds meer uitgegroeid tot een wedstrijd tussen farmaceutische producenten.  

De legendarische “Flandrien” is op dit "scheve" parcours onder de wielen gekomen, en zal waarschijnlijk nooit meer opstaan. Jammer... Met weemoed denken we terug aan de tijd van toen. Zonder te weten of die beter was...

Neem nu eens Briek Schotte, die na zijn actieve sportloopbaan ook nog sportdirecteur was, kende en herkende de kwaliteiten van de echte wielerkampioen. Hij omschreef ooit een wielerkampioen als: een super atleet, met een integere moraal, zeer moedig en iemand die veel héél veel karakter had…

Marcel Kint, ook al zo’n een wielermonument uit “de Vlaanders”, voegde hier fijntjes aan toe: “Dat kan wel zijn, Briek, dat men als renner een goede moraal, veel moed en veel karakter moet hebben, maar in uw geval mag je niet vergeten dat jij ook, verdomd rap kon fietsen!”

Briek, ijzeren Briek, zal in de legende voortleven als (misschien) de laatste van de onverzettelijke Flandriens. Iemand die verschrikkelijk kon afzien en op zijn manier de tegenstanders gewoon murw kon rijden… Iemand die elke concurrent van zijn generatie in de vernieling kon beuken, ook zonder EPO.

Briek was misschien niet de gladde jongen die gepolijst door het leven ging… Briek was Briek, en hij sprak zijn moers taal, recht voor de raap en met kennis van zaken. Wellicht moet men op de TV zijn West-Vlaams ondertitelen, maar de mensen die naar hem wilden luisteren, kwamen altijd onder de indruk van zijn ongecompliceerde wijsheid, en ze werden er nadien een heel stuk rijker van…

Briek was een echte Vlaming een Flandrien, één uit de duizend… Hij was koppig, sluw en bereid erg diep te gaan om te verwezenlijken wat hij wilde, dat lag in zijn aard.

Niemand zal ooit met zekerheid weten of Briek "doping" nam. Tja, misschien wel eens op zijn "Brieks" met in zijn "bidon" niet meer dan een Rodenbach met negen eieren in geklutst, maar zeker geen EPO of testosteron…  Hoe dan ook, als er ooit nog een opvolger voor Briek Schotte, en een voorbeeld voor de jeugd zal opstaan, zal deze behalve een superatleet ook een integere persoonlijkheid moeten zijn.

Uw toegenegen Erwan Ω

25-05-2007, 00:00 geschreven door Ragnar

Als de zeemeeuwen vliegen…

Neoliberale politici, de leerling tovenaars van de totale vrije markt, proberen hun kiezers wijs te maken dat de totale vrije markt in het voordeel is van de consument. Gewoon, omdat de mondiale concurrentie de prijzen drukt… Een rechtstreeks gevolg van de vrije markt is echter het ontstaan van een cultuur in de richting van de laagste (discount-)prijzen. In principe komt het hierop neer: “Poor people need them, rich people love them” (uit Cash 9/2004)...  In werkelijkheid geldt: “We are shopping ourselves out of jobs” (uit TvM 5/2004)… Dat is een realisme die de neoliberale politici niet willen zien.

In de huidige, ongeremde vrije markt geldt: “the survival of the fittest” en bovendien ook: “the lean and mean wins it all”… Simpel en hard! Dit betekent dat managers winst moeten maken, en veel tijd krijgen ze hier niet voor... Het sociale slachtveld dat dit soort managers aanrichten, wordt weggewuifd met goedklinkende modewoorden, zoals: “collateral damage”  of “creatieve vernietiging”…

Door de haast en de zelfoverschatting (van die dure managers) worden enorme fouten gemaakt, met als gevolg: een nooit geziene sociale afbraak. Typische voorbeelden van dit soort “kort-door-de-bocht-management” vindt men zelfs bij (het onaantastbaar gewaande) Mercedes, waar de “deutsche Gründlichkeit” onlangs een heel nieuwe betekenis kreeg….

Volgens de economische redactie van de tv-zender, ARD, wilde Mercedes, door de aankoop van Chrysler, “de wereldspeler” in de automobielsector worden. De aankoop van Chrysler kostte hen 30 miljard Euro…

De veelbelovende (sic) combinatie, die nooit fatsoenlijk werkte (en volgens insiders zelfs niet kon werken), brak Mercedes zuur op. Zodanig dat, verleden week, Chrysler moest verkocht worden voor (amper) 6 miljard Euro.

Voor simpele geesten lijkt dit toch ­­een zeer zwaar verlies... Bovendien moesten er van die zes miljard euro eerst nog snel 5 miljard euro in het verkochte Chryslerfabrieken geïnvesteerd worden… Dus vloeien er amper 1 miljard euro terug naar het Duitse Mercedes! Deze nachtmerrie veroorzaakte dus een nettoverlies van 35 miljard euro…

Dit fenomenaal verlies, is een gevolg van een reeks verkeerde beslissingen door topmanagers… Zij krijgen waarschijnlijk (binnenkort) die beroemde “gouden handdruk” als dank… Dit doet denken aan die beruchte “managersparabel” van de zeemeeuwmanagers… En, het is goed dat men daar eens over nadenkt, als weer eens een groot bedrijf “saneert” (met het geld van de belastingbetaler)!…

Als managers worden afgerekend op de korte termijn, betekent dat, dat ze alleen oog hebben voor onmiddellijke resultaten. Ze werken zonder sociale scrupules en schrappen zoveel banen als ze kunnen, eisen een hoger rendement en creëren hierdoor een onhoudbare situatie…

Dat dit niet lang vol te houden is, voelt iedereen aan. Meer nog, het is tegenwoordig uitzonderlijk als managers bij een en hetzelfde bedrijf meer dan vijf jaar actief zijn. Een anonieme manager beschreef dat ooit eens als volgt…

In een bedrijf werd (weer eens) een wonderknaap aangeworven. Veel tijd om zich in te werken was er niet, want hij moest zo nodige alles veranderen... Daarom bedacht zijn voorganger een eenvoudig hulpmiddeltje. Hij gaf zijn nieuwe collega drie enveloppen met de raad deze in de juiste volgorde te openen als het slecht ging met het bedrijf…

De jonge “barricadespringer” had geen tijd voor “spelletjes” en gooide de omslagen achteloos in een schuif…­ Toen hij echter, na een jaar, met een weerbarstige markt geconfronteerd werd, en zijn ontslag dreigde, herinnerde hij zich die enveloppen. Hij opende de eerste, en daarin stond: “Beste vriend, nu je deze enveloppe opent, weet ik dat het je niet goed gaat. Maak je echter geen al te grote zorgen, vertel de aandeelhouders dat je voorganger er een janboel van maakte, en dat je eerst zijn puin moest opruimen… Dat werkt altijd!”

Toen het echter na zes maanden nog steeds niet beter ging, opende onze jonge manager de tweede omslag. Hij las opnieuw een geruststellende raad goede raad: “Beste vriend, zeg gewoon dat de conjunctuur voorlopig een rem is, maar dat dit hoogstens een tijdelijk fenomeen is… Het werkt, maar maak binnen de eerste drie maand de laatste enveloppe open!”

Zo gezegd zo gedaan, en onze jonge zeemeeuwmanager maakte binnen de drie maanden de laatste omslag open. Daarin stond: “Beste vriend, je maakt nu beter drie enveloppen voor je opvolger!”

Uw toegenegen Erwan.

21-05-2007, 00:00 geschreven door Ragnar