Creativiteit en kruiwagens…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een hele tijd geleden had ik een "plezante" discussie met de (toenmalige) directeur van de Kempische Hogeschool (HIK) en tevens CVP-senator, dhr. Vermeulen. Mijn vraag was simpel: of men in de HIK (of andere hogescholen en universiteiten) er geen goed aan zou doen om het vak “creativiteit” in te voeren. Bijna verontwaardigd reageerde de directeur en hij besloot: “Dan kunnen we veel beter een cursus schoonschrift inlassen, dat zou meer opbrengen!”

Ik ben niet pedagogisch geschoold, dus zweeg ik maar, want dhr. Vermeulen was een heel belangrijke man op de HIK en in de Kempische politiek. Nadien heb ik hem een parabel verteld, maar ik betwijfel of hij de draagwijdte ooit heeft willen begrijpenn want politici luisteren vooral naar zichzelf...

Onze overheid heeft de mond vol over een steeds betere opleiding die nodig is om te slagen in het leven. Dat is natuurlijk correct, maar de slaagkans van mensen is niet alleen afhankelijk van hun schoolse resultaten… Mentaliteit, werkkracht en creativiteit zijn minstens even belangrijk, maar deze worden niet met dat (terecht) prezen diploma afgeleverd.

Zo wilde Rosse Pier, kort na de tweede wereldoorlog, ook bij de staat gaan werken, want dat gaf zekerheid. Hij zorgde er dus voor dat hij de juiste partijkaart bezat, en hij bezocht enkele politici van de partij van zijn vader... Al snel mocht hij zich aanbieden bij de stadsdiensten als klerk. Toen bleek echter dat Rosse Pier niet eens kon lezen of schrijven, en dat was een beetje vervelend, zelfs voor iemand met een politieke kruiwagen.

Rosse Pier kwam thuis, vloekte nog eens grondig, en besloot een lening bij zijn vader aan te gaan. Hij kocht zich ditmaal een gewone kruiwagen, monteerde er een soort scheresliep-molen op, en ging de boer op, om de scharen van de Kempische boerinnen te slijpen... Hij werd een bekende figuur in de streek, en zelfs de controleurs van de stoomtram hielpen hem met zijn kruiwagen op de tram, als hij naar een afgelegen boerendorp wou gaan.

De zaken gingen goed, zeer goed zelfs, en de vlijtige Rosse Pier spaarde tot hij geld genoeg had voor een ijzerwinkeltje. Onze Pier begreep het zelf ook niet zo goed, maar hij verdiende zoveel dat hij weldra een tweede winkel - met zijn vrouwtje, dikke Lena - kon openen. Ze wisten allebei van aanpakken en ze konden een grote zaak overnemen; jammer genoeg hadden ze hiervoor onvoldoende kapitaal, om onmiddellijk die eenmalige kans te kunnen grijpen.

Na lang “prakkezeren” besloot Pier naar de bank te gaan, en de bankier die de winkels van Rosse Pier en dikke Lena goed kende, was onmiddellijk bereid in deze naarstige mensen te investeren. De bankdirecteur maakte alle papieren klaar en wilde ze laten ondertekenen… Maar, toen bleek weer dat Pier niet kon lezen of schrijven en met een vet kruis moest ondertekenen! De bankdirecteur viel bijna uit zijn zetel van ’t verschieten, en hij vroeg vol ongeloof: “Maar Pier toch, kan jij niet lezen of schrijven? Piere toch, en je hebt desondanks zo’n schitterende zaken opgebouwd! Je moet niet vragen wat je zou gerealiseerd hebben, moest je op school geleerd hebben te schrijven!”

Rosse Pier was niet erg onder de indruk. Hij keek de directeur eens aan, en met een lange zucht zei hij:”Mijnheer de directeur, ik weet exact wat ik geworden zou zijn als ik tien jaar geleden had kunnen schrijven... dan was ik nu een sikkeneurige guichet-klerk, ergens op een stoffig bureeltje van uw stad…”

25-04-2007, 12:12 geschreven door hartendame2