Tevreden mensen…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn vader is zeker geen doetje, maar hij heeft, voor zover ik weet nooit iemand oneerlijk behandeld. En, hoe ouder ik wordt, hoe verstandiger (en leper) hij lijkt te worden…Want, in een discussie met mijn vader kan je moeilijk gelijkhalen, gewoon omdat hij meesterlijk spreekwoorden ebruikt om zijn stellingen te verdedigen. En, als hij er geen passende vindt, dan maakt hij er wel eentje bij…

Als kind wisten we nooit helemaal zeker waar de angeltjes onder het gras verborgen waren. Met zijn beruchte “vadermoppen” (ondertussen grootvadermoppen) lachten we een beetje uit beleefdheid (soms een beetje groen).

Aan tafel en tijdens onze lange wandelingen spraken we ook over moeilijke dingen, en, om het uit te leggen gebruikt hij bij voorkeur slimme voorbeelden. Metaforen die we nu koesteren... Misschien om ze later te kunnen voortvertellen aan onze kinderen en kleinkinderen, om ook een beetje verstandig over te komen.

Onlangs vroeg één van zijn kleinkinderen of opa gelukkig was. Daar moest hij over nadenken, en toen zei hij: “Weet je, vriendje, ik ben nooit ongelukkig geweest voor de dingen die ik niet heb en ik waardeerde de dingen die ik wel heb. Is dat geluk?”

Maar een hele tijdje later bleek dat die kindervraag hem toch langer bezig te hebben gehouden, want op zijn typische manier gaf hij ons een levensles die u misschien een beetje wereldvreemd zal overkomen, maar die wel de kern van ons leven raakt…

Mijn (wijze) vader vroeg zijn gestudeerde, maar misschin toch niet zo wijze kinderen:”Waarom zouden de mensen ongelukkig zijn als ze niet bezitten wat ze willen? Is het misschien omdat ze niet willen wat ze hebben. Want, als ze moesten willen wat ze hebben, dan bezaten ze ook wat ze wilden…”

Een doordenkertje? Wellicht, maar ook dat doet geen pijn, als je niet overdrijft, zoals sommige politici (sic) die van louter nadenken niks doen...