Als struisvogels handel drijven xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Men moet echt geen groot licht zijn om in te zien dat de vakhandelaars het steeds moeilijker krijgen in hun prijzenslag met de grootdistributie… Ze verdwijnen steeds sneller uit de markt!

Als men het succes ziet van de “Doe-het-zelfzaken”; kan men zich afvragen waarom kleinhandelaars en vooral de vakhandel zo nodig een (hoge) prijs plakken op wat hun enig voordeel is: het verlenen van een vriendelijke en vooral vakkundige service. Eigen schuld dikke bult dus!

De organisaties van zelfstandigen, zoals Unizo, eisen van de overheid beschermende maatregelen, maar dat blijkt dikwijls een “dovemansgesprek”. De overheid bewijst steeds weer haar onwil en/of onbekwaamheid om onze koopkracht te beschermen. De leerling-tovenaars van de Wetstraat zweren bij de concurrentie in een ongeremde vrijemarkteconomie. In werkelijkheid maken ze gebruik van de “lage-prijzen-politiek” van de discounters om hun beleidsfiasco te verdoezelen (onze koopkracht te beschermen)… Let maar eens op: hoe slechter onze koopkracht wordt, hoe groter de winsten van de discounters is!

Dat de neoliberalen een Ikea-wet door het parlement jagen, is dus begrijpelijk, ook al vernietigen ze hierdoor systematisch veel de vak- en kleinhandels (raar, want "de middenstand" was - naar eigen zeggen" toch traditioneel een belangrijk blauw kiezerspubliek)…

Dat de machtsovername door de grootdistributie zorgt voor een toename van de werkgelegenheid is een perverse leugen. Het is ook electoraal onbegrijpelijk, want het uitgeperste personeel van de grootdistributie stemt niet blauw maar overwegend rood!

Vanuit het standpunt van de consument blijkt dat de vak- en kleinhandel zichzelf uit de markt prijzen. Dit is verstaanbaar, want om met de krimpende marges een leefbare winst te realiseren moet de vak- en kleinhandel handelaar meer verkopen dan mogelijk is in hun eigen, beperkte regio.

Inderdaad, met kleine marges is een leefbare omzet moeilijk te realiseren; daarvoor is de “klandizie” van de klassieke buurtwinkels niet groot genoeg. Lage prijzen (en vooral smalle marges) en grote omzetten kunnen alleen als er voldoende kan verkocht worden. Om dit te realiseren heeft men meer klanten nodig. Maar, wegens de dure locaties is dit een oplossing voor de kapitaalkrachtige grootdistributie, die zich grote locaties met een supercompleet aanbod kan veroorloven.

Sedert de productie zich verplaatste naar de lagelonenlanden, hebben we te maken met een gestandaardiseerde massaproductie door een enorm aantal mondiaal verspreide producenten.  In Verweggistan voeren (te)veel producenten een bittere strijd om te overleven, en dit veroorzaakt aldaar een kolossale overproductie en dus een totaal verzadigde markt,

Dat er in de lagelonenlanden (ook van staatswege) met dubbele bodems gespeeld wordt, zoals bijvoorbeeld in China (via niet terugvorderbare bankleningen bij de centrale staatsbank e.a.) is amper een geheim.  

Bedenk dat veel Chinese fabrieken met zeer jonge arbeidskrachten werken die, naast kost en inwonen in het fabriek, een maandloon van amper 90 euro bekomen. Als de ze daar zuinig mee omspringen, kunnen ze hiervan zelfs nog 50 euro naar hun familie op het platteland sturen! Het mag de vakhandel, dus niet verwonderen dat men in het Verre Oosten (super) complete fietsen (met kwaliteitsonderdelen) kan aanbieden tussen de 50 en 60 US-dollar, of (merk)schoenen en (merk)hemden van 2,5 tot 5 US-dollar!

Tal van “zeemeeuwmanagers” ontdekten (al een hele tijd geleden) de mogelijkheden om op de korte termijn - via “outsourcing” (uitbesteding) en “delocatie” (verhuis van de productiemiddelen) - commerciële voordelen te realiseren.  Nu echter  iedereen dit doet (en het wordt nog erger) zijn de concurrentiële voordelen verdwenen, en zit iedereen opgezadeld met een logistieke kater en marges die voor de klassieke branchespelers moeilijk  (minder goed) leefbaar zijn.

Men kan deze feiten niet negeren. Door deze marktontwikkelingen, mag de vak- en kleinhandel zich ook niet langer laten paaien door het schuldig verzuim van hun “middenstandsorganisaties”; ze moeten zelf (en vooral passend) reageren. Een struisvogelpolitiek helpt niet.

Elke kleinhandelaar moet zich eindelijk weer eens de juiste vragen durven. Zij kunnen niet zonder klanten, maar hun klanten kunnen wel zonder hen… Een vriendelijke, klantgerichte service mag geen uitzondering zijn. Als de vakman ons niet meer kan overtuigen, dat we meer zijn dan een rondlopende portemonnee, waarvan ze maximaal willen profiteren, loopt het definitief fout. Dan zien ze ons wellicht alleen maar terug in een wachtrij aan de kas van een of ander grootwarenhuis of bij een doe-het-zelver!

Uw toegenegen Erwan