Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
03-05-2009
HAMED
HAMED
Hamed groeide op in een groot, liberaal moslimgezin in Irak. Verhalen over God werden van vader op zoon doorgegeven. Hamed hoort bij het volk van de Koerden, een volk dat vele vijanden kent. Oorlog is er aan de orde van de dag. Hamed volgde een militaire opleiding onder het bewind van Saddam Hussein. Hij kreeg de leiding over zo'n tweehonderd man.
Hij begaf zich in die tijd ook op het politieke terrein en leerde Saddam Hussein van dichtbij kennen. Hamed kreeg veel moeite met het regime. 'Mijn haat tegenover deze man was groot. Ik maakte plannen om hem te doden.' Dat bleef niet onopgemerkt. Hamed werd gevangengenomen en gefolterd. Hij was wanhopig en wilde dood. Hij deed een zelfmoordpoging. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Later wist hij, toen hij weer wat hersteld was, te ontkomen en hij vluchtte naar Iran. 'In Iran verdachten ze mij van spionage. Ik belandde weer in de gevangenis, maar ik wist te ontsnappen. Tien jaar vocht ik tegen Saddam Hussein. Toen wilde ik terug naar mijn vaderland.' Maar de Iraniërs voelden dat als een soort verraad en gooiden hem in het gevang. Daar leed hij onbeschrijflijk. In zijn wanhoop riep hij tot God: 'Here God, help me!' Hamed wist op een wonderlijke wijze te ontkomen. Hij moest het land uit. Samen met zijn hoogzwangere vrouw - die hij in Iran had leren kennen - en hun kinderen sloeg hij op de vlucht. Dagen en nachten zonder slaap en in groot gevaar volgden. 'Ik had het gevoel of die week wel een jaar duurde.'
Uiteindelijk kwam het gezin in Nederland terecht. Gebroken en uitgeput. Na een halfjaar in een asielzoekerscentrum te hebben doorgebracht, kregen ze een huis toegewezen in het midden van het land. Kort daarna ontving het gezin een vaste status. Ze haalden opgelucht adem. 'Maar in mijn hart was nog geen rust,' vertelt Hamed. 'De angst zat diepgeworteld. Mijn verleden leefde voort in het heden. Zodra het donker werd was ik bang. Ik had angst voor de hel. Was dat mijn eindbestemming? Ik zocht hulp bij artsen en psychiaters. Maar ze konden me niet helpen. De onrust bleef.' Lidia, zijn vrouw, ging naar naailes. Daar baden de anderen tot God. Het viel haar op dat de vrouwen iets positiefs uitstraalden. Ze zag iets in hun ogen. Maar toen Hamed dit hoorde, verbood hij haar er nog heen te gaan. Enkele weken later stond er iemand voor de deur. Lidia herkende haar meteen, het was een vrouw die ze op naailes had leren kennen. Ze vertelde dat ze Lidia al een tijdje miste en vroeg of ze mocht binnenkomen. Hamed: 'Toen viel mij ook op dat deze vrouw iets uitstraalde, een geluk, een vrede die wij misten. Ze vroeg of ze vaker langs mocht komen en liet een Bijbel achter. Ik begon erin te lezen. Dag en nacht las ik in de Bijbel. Ik las over de mens, vies en zondig. Maar ook over Iemand die de mens ervan kon bevrijden. Veel begreep ik er nog niet van.''Na een tijdje verhuisde deze vrouw en verloren we haar uit het oog. Veel vragen bleven onbeantwoord. Tenslotte belandde de Bijbel in de kast.'
Hamed ging op zoek naar werk. Hij kwam in dienst van een schildersbedrijf. Zijn nieuwe werkgever bleek een christen te zijn. Als deze man bad voor z'n eten, hoorde Hamed hem danken voor de verlossing van zijn zonden en voor het eeuwige leven dat hij ontving van God de Vader door Jezus Christus. 'Het viel mij op dat deze man zeker was van een eeuwig leven met God, iets waarvan een moslim nooit zeker is. Ik wilde er meer van weten. Hij bood aan over zijn geloof te komen ''Ik hoefde er niets voor te offeren. Ik mocht Gods liefde zomaar voor niets ontvangen! Toch was dat geen gemakkelijke boodschap. Dat kon niet, dacht ik. Maar het stond echt zo in de Bijbel! Als je je fouten bij God brengt, je leven zonder God, dan wil Hij je vergeven. Jezus Christus heeft voor jouw zonden geboet met zijn leven. Hij wil je nieuw leven geven, eeuwig leven met Hem. We zijn neergeknield en ontvingen Jezus in ons hart. Alle last viel van mij af. Het was alsof ik bekleed werd met Gods liefde en warmte. Eindelijk daalde er een diepe vrede in mijn hart. De angst was weg. En ik wist het zeker: God is ook mijn Vader!'
Hamed en zijn gezin verkeren nog steeds in moeilijke omstandigheden. Er dreigt regelmatig gevaar vanuit hun geboorteland, terwijl ze in Nederland ook veel afkeer ervaren. Maar één ding blijft onveranderd: uit hun ogen straalt vrede en blijdschap.vertellen bij ons thuis. Ik haalde de Bijbel weer onder het stof vandaan. Die avond werd mij veel duidelijk over wie God is. Toen stelde hij de vraag: "Als je sterft, waar ga je dan heen?" "Naar de hel," antwoordde ik. "Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, ik ben bang voor God, er is geen rust in mijn hart." Maar hij liet me zien dat in de Bijbel staat dat God van mij houdt: "Zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft, eeuwig leven heeft." en "Wie de Zoon heeft, heeft het leven."'
De Heer Jezus staat in een bootje op het meer en de mensen staan op de oever en luisteren naar Hem. De Heer vertelt de gelijkenis van een man die naar zijn land gaat om zaad te zaaien. De vraag is wat er gebeurt met al dat zaad. Niet al het zaad brengt vrucht voort. Alleen het zaad dat in de goede aarde valt. De Heer eindigt deze gelijkenis met de woorden: 'Wie oren heeft om te horen, moet goed luisteren!' Laat het zaad van het Woord in je hart zakken zodat het vrucht kan dragen voor God. Wat is luisteren vaak moeilijk. Wij hebben zelf zo veel te vertellen. Wanneer we niet goed luisteren, begrijpen we vaak niet wat iemand tegen ons zegt, ook niet wanneer God via de Bijbel tot ons spreekt. Dan is het goed om te bidden: 'Heer, leer me luisteren.'
Afgemat door het leven en uitgeput, zoeken wij een plaats waar we stil kunnen zijn, waar we écht kunnen zijn, een plaats van verkwikking. We hunkeren ernaar dat God onze geest herstelt, dat we bij Hem eenvoudigweg alles los kunnen laten en dat we nieuwe kracht ontvangen om verder te leven. Maar we zoeken niet naar Hem op de plaats waar Hij op ons wacht en waar Hij gevonden kan worden: in zijn Zoon, die zijn Woord is.
Of we zoeken naar God omdat er duizend dingen zijn die wij Hem willen vragen, en we denken dat we niet verder kunnen leven zolang we geen antwoord krijgen.
We overstelpen Hem met problemen, met vragen om inzicht, om aanwijzingen, om een makkelijker weg, maar we vergeten dat Hij ons in zijn Woord de oplossing gegeven heeft voor elk probleem en alle kennis die wij in dit leven kunnen bevatten.
We luisteren niet daar waar God spreekt: waar Gods Woord eens en voor altijd de wereld inging, onuitputtelijk en voor altijd voldoende.
Of we denken dat Gods Woord al zo lang op aarde gehoord is dat het tijd wordt voor een nieuw woord, alsof we het recht hebben om hierom te vragen. We zien niet in dat wijzelf opgebruikt en vervreemd zijn, terwijl het Woord dezelfde levendigheid en frisheid als weleer vertoont; het is net zo dicht bij ons als het altijd was.
Niemand weet waarom keizer Nero de eerste christenen in Rome zo haatte. Hij had alle macht over het leven en de dood van zijn onderdanen en ze waren doodsbang voor hem. Maar de christenen kenden die angst niet, want zij waren hun angst voor de dood kwijtgeraakt. Zij wisten dat de dood hen niet zou kunnen scheiden van de liefde van God en voor hen betekende doodgaan dat ze naar Jezus zouden gaan en dat was fijn. Velen van hen zongen wanneer ze ter dood gebracht werden. Zij wisten dat Nero hun lichamen dood kon maken, maar dat hij hun geest niet kon verbreken, en misschien was dat wel de reden waarom hij hen haatte.
De hele zomer had Nero zichzelf en de bevolking van Rome vermaakt in het Colosseum, het grootste openluchttheater dat ooit gebouwd was, door te kijken naar christenen die voor de wilde beesten werden gegooid. Maar toen de koude Romeinse winter begon, werd het Colosseum gesloten. Wat moest er nu gebeuren, zo vroeg Nero zich af, met de groep van veertig christenen die ontdekt en gearresteerd waren en die zich nu konden voorbereiden op het pleziertje van de keizer? 'Laat ze doodvriezen!' snauwde Nero, terwijl hij uitkeek over het winterlandschap. Hij liet de kapitein van zijn huisbewakers komen om de veertig gevangenen naar een klein bevroren meer te brengen. Daar zouden ze zich moeten uitkleden en het ijs op worden gestuurd om te sterven of om hun beslissing om Jezus te volgen te herroepen. De kapitein en zijn mannen moesten op de oever een groot vuur aanleggen en daar blijven tot de laatste veroordeelde verrader dood was of was teruggelopen naar het vuur om zijn geloof te ontkennen.
Zo luidden de bevelen van Nero, dus de veertig mannen stonden midden op het bevroren meer in de maanverlichte nacht. Zo nu en dan klonk er boven het knetteren van het vuur en het sissen van het geroosterde vlees, een roep op naar de twinkelende sterren: 'Veertig strijders, strijdend voor U, o Jezus, voor U behalen wij de overwinning, voor U eisen wij de kroon op.'
De kapitein luisterde stil en bedroefd, want ook hij kende de weg van Jezus. Hij geloofde dat deze weg naar het eeuwige leven leidde, maar hij had nog nooit de moed gehad om dat te belijden. Hij had al zo veel christenen zien lijden. Hoe kon hij dragen wat zij moesten verdragen? Plotseling werd iedereen stil en alle gezichten keerden zich naar het meer. Een wankelende figuur liep terug naar de oever, zijn hoofd in schaamte gebogen. De heftige pijn van de kou en het zien van het vuur kon hij niet langer verdragen. De soldaten barstten uit in spottend gelach, sleepten hem op de kant, trokken hem kleren aan, gaven hem iets te eten en minachtten hem van binnen.
Op het ijs was het lied van de overwinning verstomd. De groep stond in diepbedroefde stilte en het zingen was opgehouden.
Maar toen werd de grappenmakende groep bij het vuur opnieuw verrast en het lachen hield op. Hun kapitein was gaan staan, had zijn warme kleren uitgegooid en liep nu het ijs op, bleek en vastberaden. De groep verwelkomde hem met blijdschap en opnieuw steeg het lied op naar de hemel, wel met zwakker wordende stemmen.
'Veertig strijders strijdend voor U, o Jezus, voor U behalen wij de overwinning, voor U eisen wij de kroon op.'
DE WIJNGAARD, DE WIJNSTOK, DE RANK EN DE WIJNBOUWER
DE WIJNGAARD, DE WIJNSTOK, DE RANK EN DE WIJNBOUWER
Toen de Heer Jezus sprak over de ware wijnstok en de ranken (zie Johannes 15:1-5), wisten zijn tijdgenoten exact wat Hij bedoelde. Wijngaarden waren in Israël namelijk overal om hen heen. Voor ons is dat anders. Laten we daarom sommige dingen uit de overbekende vergelijking toch maar eens nader bekijken.
Allereerst de boodschap van de Heer: 'Ik ben de ware wijnstok.' We lezen er makkelijk overheen, maar bedenk wel dat de wijnstok heel belangrijk is: de bron van energie, waarlangs alle voedingsstoffen lopen, en de plek waar de druiven geproduceerd worden.
Dan de ranken: dat zijn wij. Als je verbonden bent met de ware wijnstok, dan ben je een rank. Niets meer of minder dan dat. En of je het nu leuk vindt of niet, ranken brengen zelf geen druiven voort: dat kunnen ze helemaal niet! Ranken dragen vrucht, maar zonder de wijnstok kunnen ze deze vruchten niet voortbrengen! Een belangrijke les voor ons: wij zijn geschapen om in verbinding te staan met een sterkere krachtbron dan wijzelf zijn.
De Heer zegt nadrukkelijk: 'Blijf in Mij.' Dat is dan ook meteen het enige wat wij moeten of hoeven te doen: verbonden blijven met Hem. De rest mogen we aan Hem overlaten. Want hoe vreemd het ook mag klinken, het is niet onze verantwoordelijkheid om vrucht te dragen, om resultaat voort te brengen. Wij kúnnen niet eens zelf vruchten produceren: dat doet Jezus. Wij hoeven niet te zwoegen en te zweten, steeds maar harder te werken, een steeds krapper schema te volgen, en onszelf door wilskracht en zelfdiscipline geestelijk vruchtbaar te maken. Wát een opluchting, als je je dit begint te realiseren!
Want regelmatig vergeten we onze taak, onze rol, en proberen we de wijnstok te zijn. We komen met plannen, met voornemens, met doelen - en we proberen vanuit onszelf geestelijk vrucht te dragen. Waar eindigen we dan? Moe, gefrustreerd, uitgeput en zonder resultaat - omdat we vergeten waren dat een rank vanuit zichzelf geen leven voortbrengt, maar alleen kan dragen wat de wijnstok voortbrengt.
Het gebeurde in de Tweede Wereldoorlog. Een Amerikaans schip was vol soldaten en munitie onderweg naar Europa, toen het schip werd getorpedeerd. Er volgde een verschrikkelijke ontploffing en iedereen stormde naar het dek. Daar verdrongen ze zich bij de kast met zwemgordels. De geestelijken deelden ze uit: 'Kalm, mannen, er zijn er genoeg.' Maar op het laatst kwamen ze er toch vier tekort. Het schip zonk snel en zou binnen een paar minuten ondergaan. Toen deden de geestelijken hun eigen reddingsgordels af en gaven ze aan de laatste vier mannen. Een van hen heeft later verteld:
'Ik deed de gordel om en sprong, ging onder, maar de gordel trok me op. Ik draaide me om en keek naar het schip. Op het verlaten dek, waar de golven al overheen sloegen, stonden onze vier geestelijken - twee protestanten, een katholiek en een jood - arm in arm met gebogen hoofd. Ik hoorde hen heel duidelijk zingen. Toen ging er een siddering door het schip, voordat het in de golven verdween. Dat was de grootste heldendaad die ik heb meegemaakt.'
We geloven dat we alleen door de genade van de Heer Jezus gered kunnen worden.
We geloven dat we alleen door de genade van de Heer Jezus gered kunnen worden.
Genade is iets waar je zelf niets voor hebt gedaan. Je ontvangt niet wat je wel hebt verdiend (dat is de dood als loon van de zonde) en je ontvangt wel wat je niet hebt verdiend (het eeuwige leven). De eerste helft is al ongelooflijk groots - en de Heer Jezus heeft daar een grote prijs voor betaald. Het tweede is nog veel groter - want Hijzelf is dat eeuwige leven. 'Eeuwig' betekent niet zomaar dat het niet stopt. Het is veel meer: de dood is overwonnen en de kwaliteit van het leven dat we krijgen is zo fenomenaal dat het niet kan vergaan. Zoiets kun je niet verdienen - zelfs niet voor een beetje - met welke daad dan ook. Wat niet betekent dat je maar raak leeft. Juist omdat je leeft, wil je de kwaliteit daarvan niet meer bederven door iets wat met de dood te maken heeft.
In mijn begintijd als zendeling werkte ik in India onder de mensen van Hariyan.
Deze mensen waren zeer arm en leefden eigenlijk zonder hoop. Geen enkele persoon van een hogere kaste zou ooit dicht bij hen komen, en zelfs hun schaduw mocht niemand aanraken.
Maar ik verlangde ernaar deze mensen in aanraking te brengen met de Heer Jezus.
Ik woonde in het dorpje Kampli en de meeste leden van mijn kleine gemeente waren van Hariyan afkomstig. Appaiya was de dorpspriester, een boer en een ontwikkeld man. Hij demonstreerde zijn toewijding aan de goden van het hindoeïsme door het lezen van godsdienstige boeken. Omdat ik een christen was, kwam ik nooit zijn huis binnen en had ik ook geen gelegenheid tot hem te spreken.
Maar op een morgen toen ik langs zijn huis kwam, hoorde ik gejammer en gehuil. Ik vernam dat zijn jongste zoon zojuist gestorven was: hij had zichzelf vergiftigd na een ruzie met zijn zuster. Er dromde een massa mensen samen bij de deur.
Het lukte me naar binnen te sluipen en ik fluisterde in het oor van de bedroefde vader: 'Moge de Heer Jezus u zijn vrede geven.' Rustig liep ik de deur weer uit met een gebed in het hart of God tegen deze hindoepriester wilde spreken. De volgende morgen kwam er een boodschapper aan mijn deur. 'Christenpriester, Appaiya vraagt of u bij hem wilt komen,' zei hij. Ik ging meteen naar zijn huis. De priester zat op de gewone manier, met gekruiste benen, op de grond. Maar zijn gezicht stond rustiger. Ik ging ook met gekruiste benen op de grond zitten. 'Gisteren fluisterde u mij uw "mantra" in mijn oor,' zei Appaiya. 'Er kwam een vreemd gevoel van vrede in mijn hart. Wilt u uw "mantra" weer in mijn oor fluisteren?'
'Ik zal hem influisteren,' zei ik. Ik deed het en ging rustig weg. De volgende morgen liet Appaiya me weer roepen. Dit keer nam ik enkele christen-broeders mee.
'Mogen we bidden en u wat uit de Bijbel voorlezen?' vroeg ik de oude priester. Hij knikte en we knielden neer om te bidden.
Toen vertelde ik hem de prachtige geschiedenis van de Heer Jezus. Hoe Hij, die God was, als mens naar deze aarde kwam, hoe Hij stierf om ons van onze zonden te bevrijden, hoe Hij weer opstond en ons eeuwig leven gegeven heeft. Appaiya luisterde aandachtig. Hij knikte met zijn hoofd en zijn ogen lichtten op. Vijf dagen achter elkaar ging ik met mijn broeders naar zijn huis, waar we zongen en baden en ik hem meer over de Heer Jezus vertelde.
Op zaterdag legde ik Appaiya uit dat we de volgende dag niet konden komen. 'Morgen is het zondag,' zei ik, 'en dan kan ik niet naar uw huis komen. We hebben een dienst in ons kleine kerkje.' De priester stemde ermee in en we vertrokken.
De volgende morgen waren de rugloze houten banken in ons eenvoudige kerkje gevuld met Hariyans.
Drie keer won ze goud bij grote internationale wedstrijden kunstschaatsen. Een carrière als ster bij 'Holiday On Ice' volgde. Maar een leven van glitter en glamour maakte haar niet echt gelukkig.
Van jongs af aan groeide Manja Boumans op in het milieu van artiesten, schijnwerpers, glitter en glamour. Haar ouders zaten in de showbizz. Op achttienjarige leeftijd begon zij als soliste bij 'Holiday On Ice'. Aanvankelijk schaatste zij vol geestdrift in de ijsshows. Manja vertelt: 'Dit is het helemaal, dacht ik. Maar ondanks mijn succes ontdekte ik dat er iets ontbrak in mijn leven. Ik ging op zoek naar een doel, naar geluk. Ik heb een katholieke achtergrond. Tijdens een rondreis met een show ben ik een kerk binnengegaan op een moment dat er geen mis was. Daar probeerde ik God te vinden.'
Na zeven jaar stapte Manja de showbizz uit en werd trainster kunstschaatsen. Daar leerde ze ook haar huidige man kennen.
Manja: 'Ik was nog niet zo lang getrouwd toen ik van mijn schoonouders een cassettebandje kreeg over de Bijbel. Zij waren sinds enkele maanden christen geworden en telkens vertelden ze ons over Jezus Christus. Wie Hij was en dat Hij op aarde was gekomen voor ons mensen. Hij ging aan het kruis voor onze zonden, zodat onze relatie met God hersteld kan worden en wij een eeuwig leven met Hem kunnen hebben.
Op het bandje werd gezegd dat God niet in een tempel(gebouw) woont, maar in de mens. Dat opende mijn ogen. Vroeger zocht ik God in een kerkgebouw, maar nu wist ik dat Hij in de mens wil wonen. Is dat niet bijzonder!?'
Manja aanvaardde de vergeving voor haar zonden en opende haar hart voor Gods liefde. 'Als je gaat begrijpen wat Jezus allemaal voor jou gedaan heeft, dan loop je over van dankbaarheid.'
Ze kreeg een steeds sterker verlangen om God te dienen
Ze vertrok met man en kinderen naar Afrika. In Ouagadougou kwam ze in contact met straatkinderen. Ze begon in eerste instantie in haar vrije tijd deze kinderen te helpen. Later zette ze zich namens Stichting Tear Fund fulltime in voor deze kinderen.
De ellende die Manja ziet, laat haar niet onberoerd. 'Er zijn nachten dat ik niet in slaap kom, omdat ik steeds beelden van de kinderen voor me zie en gesprekken herbeleef. Maar God geeft me kracht en blijdschap om dit werk te kunnen doen. We zijn blij als we zien hoe straatkinderen, die door de maatschappij zijn uitgestoten en meestal op het pad van de misdaad terechtkomen, Jezus Christus als hun Verlosser aanvaarden. Het is ook fijn om deze jongeren weer te zien terugkeren in de maatschappij.'
Manja weet nu wat geluk is: 'Weten dat er een Vader in de hemel is die alles onder controle heeft, die van je houdt (ondanks je falen) en die je nooit in de steek laat. Met gelovigen over de hele wereld een band ervaren en samen God danken en aanbidden, dat is geluk voor mij.'
Direct riep Hij hen. Ze lieten hun vader achter in de boot en volgden Hem.
Direct riep Hij hen. Ze lieten hun vader achter in de boot en volgden Hem.
Het woord 'direct' wordt door Marcus heel vaak gebruikt. Daar heeft hij een speciale reden voor. Na de laatste profeet onder het Oude Verbond, Maleachi, gingen vier eeuwen voorbij zonder dat er een profeet optrad. Het leek wel of God zijn volk was vergeten. Met het optreden van de Heer Jezus raakt de heilsgeschiedenis opeens in een stroomversnelling. Het lange wachten is voorbij en nu gebeuren er allerlei dingen 'direct'. De Heiland neemt overal waar Hij komt onmiddellijk het initiatief. Maar ook zij die zijn roepstem hoorden, lieten 'meteen hun netten achter en volgden Hem'. Direct!
Paulus is nog maar net gaan beseffen wie hij vervolgde - Jezus, de Heer - of hij krijgt meteen al een geweldige opdracht. Jezus wil Paulus gebruiken om de ogen van mensen te openen voor de duisternis waarin ze zijn, zodat ze zich zullen omkeren naar het licht. Ieder die dat doet, krijgt vergeving van zonden. Dat is al een geweldige zegen. Maar God wil meer geven: deel krijgen aan zijn koninkrijk. Wie gelooft in Jezus wordt schoongemaakt van zijn zonden en wordt door God apart gezet voor een speciaal doel: het eeuwige leven beërven en samen met de Heer regeren. Wat een fantastische boodschap mag Paulus brengen!
12 Zo was ik eens, met een volmacht van de hogepriesters en in hun opdracht, op weg naar Damascus, 13 toen ik midden op de dag zag hoe een licht uit de hemel, feller dan de zon, mij en mijn reisgenoten omstraalde. 14 We vielen allen op de grond en ik hoorde een stem in het Hebreeuws tegen me zeggen: Saul, Saul, waarom vervolg je mij? Je kwelt jezelf door je zinloze halsstarrigheid! 15 Ik vroeg: Wie bent u, Heer? De Heer antwoordde: Ik ben Jezus, die jij vervolgt. 16 Maar kom nu overeind, sta op, want ik ben aan je verschenen om je aan te stellen als mijn dienaar, opdat je bekend zult maken dat je mij hebt gezien en zult getuigen van alles wat ik je nog zal laten zien. 17 Ik zal je daarbij beschermen tegen je eigen volk en tegen de heidenen, naar wie ik je uitzend 18 om hun de ogen te openen, zodat ze zich van de duisternis naar het licht keren, en van de macht van Satan naar God. Door het geloof in mij zullen ze vergeving krijgen voor hun zonden, en samen met allen die mij toebehoren zullen ze deel krijgen aan mijn koninkrijk.
19 Ik heb dan ook gedaan wat me door deze hemelse verschijning werd opgedragen, koning Agrippa, 20 en heb eerst aan de inwoners van Damascus en Jeruzalem, en aan allen die in Judea wonen, en later ook aan de heidenen verkondigd dat ze tot inkeer moesten komen en God moesten eren, en zich dienden te gedragen zoals dat bij hun nieuwe leven paste. 21 Dat is de reden waarom de Joden me gegrepen hebben toen ik me in de tempel bevond en geprobeerd hebben me te vermoorden. 22 Omdat God mij echter tot op de dag van vandaag bijstaat, blijf ik mijn getuigenis zonder onderscheid aan iedereen bekendmaken, en daarbij zeg ik niets anders dan wat volgens de profeten en Mozes moest gebeuren, 23 namelijk dat de messias zou lijden en sterven en dat hij als eerste van de doden zou opstaan om aan zijn eigen volk en aan de heidenen het licht te verkondigen.
We geloven dat we alleen door de genade van de Heer Jezus gered kunnen worden.
We geloven dat we alleen door de genade van de Heer Jezus gered kunnen worden.
Genade is iets waar je zelf niets voor hebt gedaan. Je ontvangt niet wat je wel hebt verdiend (dat is de dood als loon van de zonde) en je ontvangt wel wat je niet hebt verdiend (het eeuwige leven). De eerste helft is al ongelooflijk groots - en de Heer Jezus heeft daar een grote prijs voor betaald. Het tweede is nog veel groter - want Hijzelf is dat eeuwige leven. 'Eeuwig' betekent niet zomaar dat het niet stopt. Het is veel meer: de dood is overwonnen en de kwaliteit van het leven dat we krijgen is zo fenomenaal dat het niet kan vergaan. Zoiets kun je niet verdienen - zelfs niet voor een beetje - met welke daad dan ook. Wat niet betekent dat je maar raak leeft. Juist omdat je leeft, wil je de kwaliteit daarvan niet meer bederven door iets wat met de dood te maken heeft.
Een familie in Engeland had twee zonen. De oudste zei dat hij een naam wilde maken voor de familie. Daarom ging hij in de politiek, hij kwam in het Parlement en werd een bekend politicus in zijn land in zijn tijd.
De jongste was jong tot geloof gekomen. Hij besloot zijn leven te stellen in de dienst van Christus. Hij ging als zendeling naar China en werkte daar zijn leven lang met veel zegen. Hij werd de stichter van het bekende zendingsgenootschap The China Inland Mission. Zijn naam was Hudson Taylor. Door hem zijn veel Chinezen tot Christus gebracht. Hij werd bekend en geliefd over de hele wereld.
Iemand schreef: 'Toen ik in een encyclopedie keek om te zien wat er van de oudste broer terecht was gekomen, las ik van hem alleen maar de vermelding: "de broer van Hudson Taylor".'
Bang voor de Joden, weggekropen achter gesloten deuren, zitten de leerlingen van Jezus bedrukt bij elkaar. Je kunt niet tegelijk bang zijn én vrede hebben. Het één sluit het ander uit. Wanneer de Heer bij binnenkomst hun 'vrede' wenst, dan is dat heel iets anders dan wanneer wij iemand een fijne vakantie 'wensen'. Wij kunnen geen invloed op hun vakantie uitoefenen. Maar de Heer Jezus zegt hier feitelijk: 'Ik gebied dat er vrede in je hart is.' Zo gebood Hij bijvoorbeeld ook de wind toen Hij sprak: 'Zwijg stil', waarop de wind ging liggen. Hier stroomt de blijdschap meteen royaal naar binnen.
19 Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ‘Ik wens jullie vrede!’ 20 Na deze woorden toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De leerlingen waren blij omdat ze de Heer zagen. 21 Nog eens zei Jezus: ‘Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit.’ 22 Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest. 23 Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven.’
24 Een van de twaalf, Tomas (dat betekent ‘tweeling’), was er niet bij toen Jezus kwam. 25 Toen de andere leerlingen hem vertelden: ‘Wij hebben de Heer gezien!’ zei hij: ‘Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven.’ 26 Een week later waren de leerlingen weer bij elkaar en Tomas was er nu ook bij. Terwijl de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. ‘Ik wens jullie vrede!’ zei hij, 27 en daarna richtte hij zich tot Tomas: ‘Leg je vingers hier en kijk naar mijn handen, en leg je hand in mijn zij. Wees niet langer ongelovig, maar geloof.’ 28 Tomas antwoordde: ‘Mijn Heer, mijn God!’ 29 Jezus zei tegen hem: ‘Omdat je me gezien hebt, geloof je. Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven.’
30 Jezus heeft nog veel meer wondertekenen voor zijn leerlingen gedaan, die niet in dit boek staan, 31 maar deze zijn opgeschreven opdat u gelooft dat Jezus de messias is, de Zoon van God, en opdat u door te geloven leeft door zijn naam.
Joh.20:19-31
Christus is degene die vrede gééft. De 'vrede' (sjaloom) die Hij geeft, is veel meer dan afwezigheid van oorlog of wat voor miserabele levensomstandigheden ook. De omstandigheden veranderden niet voor de leerlingen. De haat van de Joden voelden ze dwars door de deuren heen, die zij uit vrees voor de Joden hadden gesloten. Dát veranderde niet, maar zijzelf veranderden toen zij de Heer zagen verschijnen en zijn vredegroet hoorden. Tot tweemaal toe sprak hun Meester: 'Ik wens jullie vrede!' Maar bij de tweede groet laat Hij er meteen op volgen dat het niet zijn bedoeling is dat zij thuis bang bij de pakken zullen blijven neerzitten, maar dat ze de deuren wijd open moeten gooien om daarbuiten zijn werk voort te zetten in de kracht van de heilige Geest, die Hij op hen blaast, als een voorproef van de uitstorting van de heilige Geest op de Pinksterdag. En zo is het inderdaad gegaan. Hij heeft hen uitgezonden in de wereld met zijn vrede in hun harten. Die vrede hebben ze steeds - in leven en in sterven, ook toen ze doodgemarteld werden - op de juiste tijd ervaren.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
lamp
als
Augustinus
MIEKE
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.