Vandaag
twee voorstellingen: om 14u en 19 u. De deurwacht is om 8u al present. Vanaf
8u30 duiken de dansers op. Het weer is prachtig. Vandaag lossen cast I en II
elkaar af. Alles is goed voorbereid. Alleen voor de kinderen zal het spannend
zijn. In de namiddag treedt cast 2 voor de eerste keer op, s avonds zwaait
cast 1 voor de laatste keer de toeschouwers uit. Voor de
optredens wordt er opgewarmd. Onvoldoende opwarming resulteert in bewegingen
die niet goed uitgevoerd worden en mogelijke blessures. Daarna moeten de
dansers nog individueel stretchen. Tussen
de opvoeringen trek ik me terug in de artiestenbar. Een babbel met een van de
naaisters. Twee naaimachines: één met witte draad en de andere met zwarte. Zo
hoeft de naaister alleen van machine te wisselen als er iets wits of zwarts
moet hersteld worden. Veel werk is er niet. De kleding is met vaardige handen
in elkaar gezet. Ze mogen trots zijn op hun naaiwerk. En de ontwerpen door
Jonathan zijn ook nu weer bijzonder. Sommige kledingstukken zijn in gewone
kledingszaken gekocht, andere stukken worden zelf gemaakt. Wanneer
ik na een optreden in de artiestenbar kom, vragen de vrijwilligers hoe het
geweest is. Toch telkens spannend als het optreden bezig is. Er kan zoveel fout
lopen, maar tot nog toe verloopt het prima. De dansers werken zich uit de naad.
Dan zie je die kleine spruiten, één en al ernst, dansen op Ik wil je, blijf
bij me of Ebbenhout blues. De liederen spreken aan: sommige omdat ze een
vorm van nostalgie wakker maken, zeker voor de oudere toeschouwers. Hoelang gaat:
Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot al mee? Wanneer was het dat Raymond
van het Groenewoud zijn Twee meisjes op Vlaanderen losliet? En het lentelied
van Jan De Wilde: begin de jaren 70 dansten de studenten in de Grote Alma in
Leuven op die tonen. Tussendoor ook liederen die naar de keel grijpen: Een
vriend zien huilen van Johan Verminnen, of Afscheid, Diep in mij en Is
God dan toch een vrouw van Yasmine. Louis Neefs die plots aanzet met Laat ons
een bloem of Will Tura met Hoop doet leven. Soms snuft er iemand de emotie
weg, dan weer verschijnt discreet een zakdoek, maar kippenvel ondergaat
iedereen. De zaal is razend enthousiast. Bij de finale schalt het lied door de
zaal Ik hou van u van Noordkaap en de zaal zingt mee. Staande ovatie. Cast II
verlaat de schouwburg om morgen terug te komen, cast I doet zijn intrede om een
laatste keer op het podium te staan. Druk in
de kelders: kinderen omkleden, druk in de make-up ruimte, druk bij de kapsters.
Maar de bar-vrijwilligers hebben oog voor de noden van de werk(st)ers en gaan
rond met soep, koffie, broodjes wat maar gewenst wordt. In de
verwarmingstoestellen wordt de rijst of de penne warm gehouden. De dansers
mogen ook een broodje, croque of frisdrank kopen, maar het wel in de bar
opeten. Wordt er gemorst, geen probleem, de EHBO-kleding grijpt in. Even met
een wondermiddel over de vlek en alles is weer zoals voorheen. Ook Aike moet de
behandeling ondergaan. Ergens is ze tegenaan gelopen en haar zwarte bloes, die
ze draagt bij het groeten, heeft een vlek opgelopen. Achteraan zie je dat
natuurlijk niet, maar wie vooraan zit kan er niet naast kijken. De
groteren mogen even naar buiten, en dat doe ik ook. Als m-bassadeur van het M
Museum Leuven, kan ik gratis in en uitlopen. Na de drukte van de schouwburg is
de rust en de ruimte in het museum een welkome afwisseling. Daarna nog even een
boekenwinkel binnen, wie weet of er niks aantrekkelijks ligt, en ja hoor
terug naar de schouwburg. Dan wil ik me terugtrekken in de caravan van Aike en
Carlo. Ze kregen toestemming om de caravan daar te plaatsen. Wie dringend aan
rust toe is kan zich even hier terugtrekken. Nu heeft Aike er twee kleine
dansers in bed gestopt die dreigden over hun toeren te gaan. Na een uurtje
slapen zullen ze er wel weer staan. Dus naar de artiestenbar voor een koffie en
kennismaking met het boek dat ik kocht. s
Avonds loopt de zaal weer vol. Ik zie mensen bellen naar familie of vrienden:
waar zitten jullie en dan maar zwaaien als ze elkaar ontdekken. Voor het begin
wordt een tekstje afgelezen dat die gsms het zwijgen oplegt: Goede middag/avond dames en heren. De
voorstelling gaat zo dadelijk beginnen. Gelieve uw gsm uit te zetten, geen
fotos te nemen en niet te filmen. We wensen u een fijne avond. Plots
zie je overal de lichtjes van de gsm of dergelijk mobieltje oplichten en dan
wordt het stil. Weer valt het licht uit de hemel en speelt Marie met het licht.
Ze neemt plaats achter die grote harp en de klanken de vierde opvoering is
gestart. De zaal
reageert enthousiast, je ziet de dansers groeien. Ze gaan tot het uiterste van
hun kunnen. Weer betovert de emotie de toeschouwers, weer worden de mensen diep
aangegrepen. Weer een zucht bij de pauze die te vroeg komt. Weer barst de zaal
los bij de finale. Weer een rechtstaand applaus. Dit nog een dag volhouden, kan het?
17-03-2011
Zondag 17 april
Wanneer
ik s middags de schouwburg inwandel zie ik Aike buiten genieten van de zon. Hoe
is dat mogelijk, dat is nog nooit voorgevallen. Maar alles verloopt volgens
planning. Eén van de barmannen komt voorbij met toastjes belegd met lekkers.
Jammer dat ik pas gegeten heb, het ziet er zo verleidelijk uit.
Vanaf
12u zijn de opwarmingen bezig. Daarna zal Aike haar dansers nog eens
samenroepen voor de laatste mededelingen. Om 14u zullen de lichten weer
uitgaan. De zaal is weer volgestroomd. Sommige ouders komen voor de tweede keer
naar de voorstelling kijken. De eerste keer om hun kind(eren) te zien dansen,
nu om van het geheel te genieten. Ondanks de vermoeidheid die nu toch moet
toeslaan, dansen ze heel geconcentreerd. Nauwelijks een verkeerde beweging of
een beweging die te vroeg of te laat inzet. Bij Greet en Aike zie ik wel dat de
vermoeidheid haar tol opeist: ze lopen beiden op slippers en Lieve kan alleen
met wilskracht haar ogen openhouden. Gelukkig dat over enkele uren alles weer
voorbij is, maar dan wacht Lieve de samenstelling van Artra. Het Danscentrum
stopt nooit.
Bij de
laatste briefing heeft Aike nog nauwelijks opmerkingen. Wel waarschuwt ze dat
ze voelt dat iedereen er nogal ontspannen bijloopt, wat goed is maar ook risico
inhoudt: verlies aan concentratie. Dus raadt ze aan wat stress op te roepen
wellicht zal dit geen probleem zijn: het laatste optreden moet de kers op de
taart worden.
Aike
legt aan de kinderen uit dat zonder al die mamas en papas die komen helpen
zijn, er helemaal geen sprake was van een optreden. Een spontaan applaus valt
de vrijwilligers te beurt. En vanavond mogen ze hun mama en papa die geholpen
hebben, wel een dikke knuffel geven omdat ze het voorbije optreden tot een
feest maakten. Gejoel in de zaal. Vanavond worden die papas en mamas zeker
bedolven onder zoenen en knuffels.
Het
laatste optreden is altijd een speciaal optreden. Vrijwilligers of docenten
zorgen dan voor een speciale act, meestal na de finale. Wat gaat het nu worden?
Aike maakt zich geen zorgen tot ze tijdens de dans ROOD (een choreografie die
ze zelf ontwierp) plots onbekenden samen met de dansers over het podium ziet
lopen. Wellicht zal in de zaal niemand gemerkt hebben dat de docenten, met hun
zwarte T-shirts en het logo EENVOUD op gedrukt, samen met de in het zwart
geklede dansers één geheel vormend, het podium over dansten. Later werd dit
geïmproviseerde optreden beloond met een gemeende knuffel.
Bij de
finale staan dansers en zaal op hun kop. Naast de pechvogels, komen ook de
vrijwilligers die zich vrij kunnen maken op het podium. Docenten treden aan,
oorverdovend applaus, Aike en Carlo komen te voorschijn gaat het podium het
houden? Bloemen, nog altijd één zoen. Dansers, vrijwilligers, technici worden
betrokken bij het applaus. Carlo werpt zijn bloemen tussen de dansers. Ook de
andere bloemen verdwijnen richting dansers. Later zullen er 10 dansers heel
gelukkig naar huis gaan met die mooie ruikers.
Ondertussen
heeft de verhuisploeg niet stil gezeten. Deze namiddag is de caravan weggevoerd
om plaats te maken voor de vrachtwagen en de aanhangwagen. Tijdens de laatste
opvoering is al een eerste lading richting Danscentrum vertrokken. Wanneer de
zaal leegstroomt, beginnen vele handen aan de grote opruim: voor de ochtend
moet de schouwburg ontruimd zijn. Het materiaal van de make-up en het kapsalon
staat al netjes in dozen ingepakt. Voor de kleding op de rekken gaat, wordt ze
nagekeken op (haar)spelden of ander vreemd materiaal. Alles zal een wasbeurt
krijgen, dit zal dagen in beslag nemen. Gelukkig belooft het weer warm te
worden, het drogen zal vanzelf gaan.
Eens de
kinderen buiten kan de grote opruim beginnen: papieren van de muren, verloren
voorwerpen verzamelen, vuilzakken naar de container en alles weer verhuizen
naar het Danscentrum. Als de klus geklaard is, een laatste dronk, op de goede
samenwerking, het prachtige resultaat, de vriendschap het wordt laat (vroeg)
als Carlo de deur achter zich toetrekt, gelukkig en doodop. En Aike die zit
al in bed te dromen van een nieuw concept voor het volgende optreden.
16-03-2011
Tussen stilte en storm
Het Hannah-huis is een VZW, die een kleine galerij
uitbaat op de gelijkvloerse verdieping van de Mechelsesteenweg 361 te 3020
Herent.
Op 25 april, paasmaandag, in de namiddag is er de opening
van de tentoonstelling: Tussen stilte en storm, een project van beeldhouwer Pol
Lemaire (1936), en schilder Gerhard Prikoszovits (1961)
Hannah zelf zorgt voor een inleiding. Kort stelt ze de
twee kunstenaars voor. Wat me raakt is vooral de vriendschap, de warmte die ze uitstraalt.
Ze situeert Gerhard als Oostenrijker, maar meer nog als Wener: de invloeden die
hij in zich draagt van de samenleving in het hedendaagse Wenen dat uiteindelijk een smeltkroes geworden is van
verschillende volkeren. Naast leeropdrachten aan verschillende universiteiten
en hogescholen i.v.m. design en kunst, schildert en tekent hij zelf. Sommige
werken zijn zeer kleurrijk, andere in wit-zwart en alle mogelijke grijstinten
daartussen. Bij de meeste werken sta je innerlijk te lachen. De humor haalt de
bitsigheid weg uit wat hij oproept, hoewel soms een koude rilling niet kan
vermeden worden.
Pol Lemaire is in zijn werk de poëzie zelve. De vrouwen
die hij beeldhouwt, of het een groot werk is of klein, hij tekent de vrouwen
met zoveel tederheid, zachte lijnen en nuances, dat je alleen maar stil kan
worden en kijken.
Na de inleiding komt een andere kunstenaar aan bod: de
cellist Herman van Puyenbroek. De warme klank van de cello past zo wondergoed
bij de ruimte. Omdat de temperatuur stijgt, staat de deur open en kunnen de
klanken de straat op, waar een voorbijganger wellicht even zal blijven staan om
te luisteren.
Bij de receptie horen ook hapjes: zelfgebakken, gezonde
taart en fruitsla. Heerlijk. Dat accentueert de huiselijke sfeer.
Even later raken Hannah en ik in gesprek. We hebben
gemeenschappelijke vrienden. We blijken vroeger gelijkaardige sociale
engagementen te hebben opgenomen. Enkele korte zinnen en we laten elkaar weer
los. We zullen via e-mail contact opnemen.
Ik vraag me af wie of wat meest indruk naliet: de
beeldhouwwerken, de schilderijen of Hannah. In elk geval: via deze blog zal het
Hannah-huis een verder verhaal krijgen.
15-03-2011
Werken van Pol Lemaire en Gehrard Prikoszovits
14-03-2011
Verloren (2007)
verloren
in de ruimte van verleden
zoek ik mijn liefste
vergeefs
13-03-2011
Beginnersfouten ... hersteld
laat graven een gat in de aarde
uit Todesfuge van Paul Celan
Een blog beginnen feitelijk niet zo moeilijk op Seniorennet.
Alleen zat ik aanvankelijk vaak te knoeien met de fotos. Dat is nu voorbij.
Alle schilderijen en tekeningen kunnen nu vergroot worden. Dat geeft een beter
beeld, zeker bij de tekeningen van Fuga
van de dood, het begin van mijn blog.
bs133266@skynet.be uw
reactie kwam wel hard aan. Terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn tekeningen
op mijn blog te krijgen, schreef je me, om het zacht uit te drukken, een vrij
onaardige mail. Ik kon je niet eens terugmailen om uit te leggen waarom ik
telkens maar mijn blog wijzigde. Mijn antwoord werd onbestelbaar teruggestuurd.
Zo anoniem reageren vind ik ook niet erg moedig. Echt, ik verzamel geen punten voor
een plaats in welke top ook. Mijn schoolperiode en de daarbij horende examens liggen
ver achter mij, ik hoef mezelf of iemand anders nog iets te bewijzen. Nu is de
tijd van genieten aangebroken, ik probeer alleen de dingen te doen die ik graag
doe. We kunnen maar beter mild zijn voor elkaar Eens de seniorenleeftijd
bereikt, is onze tijd hier beperkt. Ik wil jou en alle senioren toewensen dat
we de jaren die we nog cadeau krijgen, intens mogen beleven; dat we innerlijk
eindelijk rust kunnen vinden en als we definitief uitzwaaien, we terug kunnen
kijken op een rijk leven.
12-03-2011
WAK
Week van de Amateurskunstenaars 2011
Ik ben lid
van kunstkring Gesigneerd in Tremelo. Eén van onze doelstellingen is amateurkunstenaars
gelegenheid geven met hun werk naar buiten te komen. Elk jaar organiseert de
kunstkring tijdens de WeekAmateurKunstenaars een tentoonstelling. Het
gemeentebestuur gaf toelating om die te laten plaatsvinden in de inkomhal en de
raadzaal van het stijlvol vernieuwde gemeentehuis: twee mooie ruimtes, voorzien
van een handig ophangsysteem.
Vrijdagavond:
openingsreceptie. De burgemeester doet eerst zijn woordje, daarna de schepen van
cultuur. Die kan aankondigen dat er een oplossing in zicht is voor een nieuwe
locatie voor Gesigneerd, want vanaf juni neemt de huur van de huidige zaal in
Siddartha een einde. Dat is pas een schepen van cultuur, onmiddellijk is ze mij
sympathiek. Daarna neemt Pol het woord en laat het niet meer los: voor elke
deelnemer heeft hij lovende woorden. Soms denk ik: zijn dit hier allemaal
Rembrandts of Piccassos?
Het is
ontzettend warm. Veel mensen zijn op het evenement afgekomen of is het op de
wijn aangeboden door een gulle gemeente? Ik schuif stil naar buiten. De stem
van Pol heeft geen versterking nodig, ook aan de deur is hij nog goed hoorbaar.
Na het applaus vertrek ik.
Zaterdagnamiddag
ben ik samen met Christel van wacht. De zon brandt, mensen zijn naar zee, of
werken in hun tuin, of Enkelen zakken af naar de tentoonstelling. Gelukkig
komen de deelnemers zelf eens binnenspringen. Ik heb een boek meegenomen, maar
krijg geen twee paginas gelezen. De verhalen van mensen zijn even kleurrijk
als de schilderijen aan de muren.
De
tentoonstelling opent nog alle dagen de deuren tot en met 1 mei. Op werkdagen
tijdens de openingsuren van het gemeentehuis, tijdens het weekend van 14 tot 18
uur.
Op 1 mei is
er een Kunstwandeling van ongeveer 1 km door het natuurgebied van de Hillstraat
in het centrum van Tremelo. Beeldhouwers en dichters, onder wie ook Karel,
tonen hun werken. Hopelijk helpt de zon toeschouwers lokken.
Telkens
verwonder ik me erover hoeveel mensen creatief bezig zijn. Creatieve mensen
zijn de sterkhouders van een gemeenschap: zij beleven hun passie, ze hebben zin
in het leven. Ze zijn onze toekomst.
11-03-2011
Constructie - Deconstructie (2008)
Industrieel
erfgoed
Ergens vond ik een foto van de binnenkant van een
fabrieksgebouw: een enorme silo en daarover een loopbrug. In mijn verbeelding
zag ik de arbeiders daar werken: ze kenden het productiesysteem door en door, wisten
wanneer ze moesten ingrijpen, bijsturen, oliën. Die kraan openen, een andere
weer dichtdraaien. Ik ben altijd al geboeid geweest door oude gebouwen en
werkmateriaal. Ik probeer me voor te stellen hoe ze vroeger leefden. Hoeveel
uren werkten ze, waar gingen ze naar het toilet, waar konden ze hun boterhammen
opeten, hoeveel geluid moesten ze slikken, was er verluchting, verlichting?
Bij deze foto kwam plots het ritme opzetten van
constructie en deconstructie. Plannen maken, investeerders aantrekken, algemeen
concept en planning van het gebouw: constructie. Het bouwen van de fabriek
verloopt gelaagd: ruwbouw, elektriciteit, loodgieterij deconstructie. Als die
deconstructie een goed verloop heeft gekend volgt de opstart van de fabriek:
constructie. Wanneer de fabriek verouderd is komt er weer een periode van
deconstructie: productie wordt gestaakt, arbeiders verlaten de fabriek, ze
wordt een ruïne. Ooit zal ze wellicht verkocht worden omdat men er met een
nieuw project wil beginnen.
Dat ritme van constructie - deconstructie sprak me wel aan. Daarom
gebruikte ik 12 kleinere doeken van 40 x 40.Hierboven een foto van het totaalbeeld: constructie. Hieronder volgen de
doeken afzonderlijk, vergezeld van poëtische impressies die ik schreef ook 12
of hoe een deconstructiefase weer tot constructie kan leiden.
10-03-2011
Constructie - Deconstructie XII
met
waggelpassen verkent
ze de wereld en
het glinsteren van verpakkingspapier schaterend valt
ze in zichzelf de
grond op en blaast
nadien twee
kaarsjes uit
09-03-2011
Constructie - Deconstructie XI
wind giert
rond de huizen snijdt
ademaf roept
angsten op gaat liggen de
wegen blankgeschuurd
weerkaatsen zon onverschillig
08-03-2011
Constructie - Deconstructie X
smeltsneeuw weemakende
kerstmuziek straten gevuld
met haast-mensen weer
wordt het kind gevierd en
een boom gekocht teveel
aan alles even
geen nieuwsberichten
07-03-2011
Constructie - Deconstructie IX
haar
lied doordringend even
luisteren een
muntstuk dankuwel
06-03-2011
Constructie - Deconstructie VIII
buiten trage
druppels binnen een
kinderhand tekent
verloren een
naam op
het bewasemde raam
05-03-2011
Constructie - Deconstructie VII
bezorgd loert
het moederoog naar
verten het
jong weet
alleen van de
uier
04-03-2011
Constructie - Deconstructie VI
onder
brandende zon gedreun
van machines oogst
wordt binnengehaald nog
even wachten tot de
regen komt en de rust van
houtvuur
03-03-2011
Constructie - Deconstructie V
pompoenen in
zomerkleuren gestapeld bij de inkom alsof het
heimwee naar de zomer mee het
huis binnen moet
02-03-2011
Constructie - Deconstructie IV
geur
van verse soep knikkerende
kinderen een
vrouw lacht de zon
geeft schaduw van was
aan de lijn nauwelijks
beroerd door de wind
01-03-2011
Constructie - Deconstructie III
de
nacht schuift naar de morgen met
kleuren van purper en rood nevel
hangt rustend boven de velden een
eerste haan kraait in de
stallen het
ademen van dieren die
naar de dag toegroeien
28-02-2011
Constructie - Deconstructie II
vloedlijn: de zee verengd tot een
gil van verrukking bij
koud water over
blote voeten
27-02-2011
Constructie - Deconstructie I
laag
hangt nevel zich te
onttrekken aan aarde kruipt
traag de weg over als een
herinnering die
niet loslaten wil