Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Sinds ik in India was tussen de gewonen mensen, heeft het land en de menen me blijven boeien. Je leest erover in de zijkolom hier rechts onderaan, maar nu sta ik even stil bij één persoon, toen nog een jonge gast. Eens thuis bleef ik in contact met de jongen via mail en Skype. Op een gegeven moment heb ik hem aangeraden model te worden. Een paar jaar later is hij die wereld effectief ingestapt. En van model werd hij gevaagd in de modewereld waar hij een eigen lijn heeft ontworpen. Zo kwam hij vanuit het arme Calcuta naar Bombay, waar hij een plek kreeg o.a. in de MTV van daar om noG later mee te spelen in een film. Heel recent werd hij gevraagd mee te helpen aan een kalender en dit om Parkinson bekend te maken. Niet te geloven, maar die kalender komt uit in Pakistan. Waar een wil is, is een weg. Door zijn dfrukke bezigheden zal ik hem wellicht nooit meer ontmoeten, al hebben we de wens beiden reeds meerdere malen uitgedrukt. Hieronder vinde je dan ook één van de foto's op bewuste kalender.
HOE KOMT HET TOCH DAT PLOTS WEER BLOGS OPDUIKEN DIE AL JAREN NIET MEER ZIJN BIJGEWERKT, MAAR RECENT IN VERSCHILLENDE CATEGEORIEEN OPNIEUW HOGE TOPPEN SCOREN, DIT TEN NADELE VAN DE VELEN DIE DAGELIJKS ALLES OP ALLES ZETTEN OM IETS MOOIS TE DELEN MET DE MEDEBLOGGER?? MOGEN WIJ AAN DE MENSEN DIE DE BLOGS OPVOLGEN VRIENDELIJK VRAGEN NOG EENS DE GROTE KUIS TE HOUDEN; VELEN HEBBEN BLOGLAND REEDS VERLATEN. DUS LAAT HET NIET ERGER WORDEN! DANK VOOR UW AANDACHT!
ZELF TEKEN IK ELK GASTENBOEK NADAT IK HET BLOG MET AANDACHT HEB DOORGENOMEN. DAT MENSEN NA JAREN TERUG ZIJN OPGESTART KAN IK MAAR TOEJUICHEN, MAAR HET KAN NEIT DAT MENSEN IN DE TOP VIJF STAAN ALS ER NIETS WERD BIJGEWERKT EN DAT SINDS 2013 OF 2014; DUIDELIJK NIET HERBEGONNEN.
Leven zoals je bedoeld bent, onverstoorbaar de aangewezen weg gaan. Niemand beledigen, niemand misbruiken, niemand laten vallen. Gewoon beantwoorden aan de verwachting, mens zijn voor de mensen.
Eén die goed doet, één die betrouwbaar is, reisgenoot, onderdak- op je mooist ben je dan, op je sterkst, mens, onwankelbaar mens.
Jij, je mag thuis zijn bij Hem, heel gelukkig is Hij met jou!
Als Grace en haar broer Andrew het huis van hun grootmoeder erven, besluiten ze daar samen te gaan wonen. Voor hen een logische stap: ze kunnen het prima met elkaar vinden en het huis is groot genoeg. Maar waar ze niet over hadden nagedacht: wat als een van hen wil samenwonen met zijn of haar geliefde? Als de partner van James, Andrew, bij hen intrekt, zet dit de verhoudingen enigszins op scherp.
Grace probeert zich te concentreren op haar promotieonderzoek. Ze krijgt een ongepubliceerd manuscript uit 1951 onder ogen, over een ongetrouwde jonge moeder in de periode tussen de twee wereldoorlogen. Maar als de gebeurtenissen in haar eigen leven een onverwachte wending nemen raakt ze ineens wel heel erg betrokken bij dit onderwerp.
De kindmoeder speelt zich afwisselend af in het Londen van nu en het afgelegen Devon van de jaren veertig, en toont op een aangrijpende manier hoe de maatschappij door de jaren heen is veranderd – maar ook hoe sommige dingen hardnekkig hetzelfde blijven.
EEN BROER, EEN ZUS, EEN GEHEIM ... ZOU JE IN EEN LEUGEN KUNNEN LEVEN OM DEGENE VAN WIE JE HOUDT TE BESCHERMEN? Gelezen tijdens mijn ziekehuisopname!
Gezien ik het nog wat kalm aan probeer te doen, hier een paar tekstfragmenten rond vriendschap, vertrouwen en ontrouw... Over alles wat misliep tijdens de korte ziekenhuisopname zal ik het maar niet meer hebben. Dank voor de blijken van medeleven.
en dan naar de misviering uit dank! Dokters hebben zelfs na veertien dagen nog geen oorzaak gevonden van mijn herseninfarct. 'Toeval' was het enige wat mijn huisdokter wist te zeggen. Mager hé!
Maar laat het mz positief bekijken. Ik heb er helemaal niets aan overgehouden.
Voor kleine Erik duurde de preek lang, veel te lang. Hij kreeg het rode, flikkerende lampje van het tabernakel in de gaten. Opgewonden trok hij aan de mouw van opa: “Opa, als het lichtje groen wordt, gaan we dan verder?” Even later kreeg hij de biechtstoel in de mot, trok aan de mouw van zijn oma en merkte op: “Oma, hier verkopen ze niet veel, zeker?” Het wachten aan de pashokjes in de C & A van die zaterdagvoormiddag was hij nog niet vergeten.
In de korte tijd dat ik noodgewdongen opgenomen werd in het ziekenhuis kan ik een boekje opendoen van wat allemaal verkeerd is gelopen, en dan nog te bedenken dat ik via spoed verd opgenomen, maar waar SPOED enkel voor traagheid staat en wachten, ook al vertelde men me dat ik grote risico's tegemoet ging. Ik zal je het ganse lijdensverhaal niet vertellen, want iedereen kent zijn eigen verhaal bij een opname. Maar toch deze: Tijdens mijn verblijf bleek dat 'men' twee dringende onderzoeken had vergeten, één onderzoek moest zeker gebeuren toen ik pas binnen was. Het was bij het ontslag dat de verantwoordelijke specialist me dit kwam vertellen! Ik ben dus twee dagen na elkaar en apart van elkaar nog eens als ambulant patiënt naar het ziekenhuis mogen gaan, terwijl ik daar lag zonder onderzoeken. Dit brengt me tot wat ik hier vandaag wou vertellen.
Ja, inderdaad even lachen. Bij een onderzoek voor mijn hersenen vroeg men me in het kleedhokje mijn broek uit te doen en mijn schoenen tot op mijn slip na... Ooit gehoord als grapje, maar dat is echt! Broek uit om naar het hoofd te zien!
Mathilde d'Udekem d'Acoz is de koningin der Belgen, echtgenote van de Belgische koning Filip en was sinds haar huwelijk tot de troonsbestijging van haar man Hertogin van Brabant. Met haar man koning Filip kreeg de huidige koningin vier kinderen: prinses Elisabeth (25 oktober 2001) prins Gabriël (20 augustus 2003) prins Emmanuel (4 oktober 2005) prinses Eléonore (16 april 2008).
Het zal je maar gebeuren dat je zonder een woord van afscheid iedereen hier verlaat en in het ongewiisse laat; en toch is dit met mij gebeurd, wellicht de eerste keer in meer dan tien jaar bloggen. Gelukkig dat een paar attente medebloggers een opmerking maakten dat ik niet meer online kwam. ik dank hen dan ook uitdrukkelijk voor hun meeleven.
In voorbje week kon je iets lezen dat TIA me had overvallen. Omdat mijn oudste zus zich zorgen maakte, vooral omdat mijn broer aan een hartflalen is overleden, ben ik dan maar naar de dokter gegaan om mijn bloed te laten controleren. Toen de huisarts had geluisterd naar mijn verhaal hoe ik korte tijd blijkbaar geen zuuurstog meer gekregen had, heeft ze dan maar een scan van de hersenen gepland. Nog diezelfde avond kreeg ik de resultaten te horen en alle waarden waren 'goed'. Via de scan had de dokter wel gezien dat er zich iets had voorgedaan maar niet direct noemenswaardig, noem het een infarchtje dat direct overgaat.
Slechts tien minuten later belde mijn huisdokter terug dat ze de beelden nog wat nader had bekeken, dat ze zelfs de neuoloog van wacht had opgebeld, en dan kwam het ongelooflijke bericht: Pak maar je tas, ik wil dat je nu nog - het was vrijdagavond 20.00 u - wordt opgenomen via spoed. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest familie verwitigen, een koffer pakken, een vervoer regelen, en inderdaad twintig minuten later stond ze aan de deur met een verwijsbrief voor de specilalist.
Gedaan met bloggen of tv-kijjken, de etensresten bleven staan net als de vaatwas. En weg was ik, de nacht in om in een afzonderlijke kamer te wahten tot ik eindelijk om middernacht een kamer kreeg toegewezen. Ondertussen werd me niets meegedeeld wat me overkomen was of de reden van die dringende opname. Het weinige dat een paar menseen me zegden : Je hebt heel veel geluk gehad, je hebt een goede engelbewaarder!
Het is nu dinsdagavond wanneer ik dit schrijf, een paar testen later en slapeloze nachten. Morgen en overmorgen volgen bijkomende testen waar ik zelf nog niet weet waar ze moeten toe leiden. Zelf zie ik er uit als altijd en voel ik me ook goed... Morgen misschien meer hierover. Was het dan toch een herseninfarct dat gelukkig geen enkel spoor heeft nagelaten? Laten we dus zoals mijn jongste zus zei, een dankkaarsje branden.
David besluit om de zomervakantie bij zijn jeugdvrienden in zijn geboortedorp Dalen door te brengen. Ze weten niet goed wat ze met hun leven moeten en halen nachten door met eten, drinken, vrijen, praten, lachen en het plegen van inbraken. De buit wordt verzameld in het verlaten huis in het bos, waar ze ook al hun vrije uren slijten. Voor David staat het huis echter niet voor vrijheid. Integendeel: de beklemming die hij er voelt wordt met de dag groter. Zeker als blijkt dat zijn vrienden meer in hun schild voeren. Wat is er werkelijk aan de hand bij het huis?
De beschreven personages komen goed uit de verf. Langzaam aan wordt de spanning opgevoerd, maar nergens worden de gebeurtenissen ongeloofwaardig. Weer een mooie pageturner binnen de Zweedse misdaadlectuur met een passend plot. Eerder verscheen van deze auteur 'De vrouw die uit het niets kwam'.
Deze tekst spreekt wellicht iedereen op één of andere manier aan. Persoonlijk gaan mijn gedachten naar de verslechterende toestand van mijn vader, maar evenzeeer aan de zichtbare achteruitgang van een vriend met de ziekte van Parkinson.
Ik wens je voor dit nieuwe jaar veel engelen toe die je begeleiden op de weg naar jezelf, mogelijk ... langs een andere weg ...
De engel van de VREDE, die ons, rusteloze mensen, tot rust brengt en ons een innerlijke en uiterlijke vrede schenkt.
De engel van de ONTSPANNING, die ons, gespannen mensen, het vertrouwen geeft dat we voor God in orde zijn.
De engel van de GLIMLACH, die ons, ontevreden mensen, leert glimlachen vanuit een diep begrip, als wij of anderen weer eens fouten maken
De engel van de VRIENDSCHAP, die ons, eenzame mensen, vrienden geeft op onze levensweg zodat we voelen God-is-met-ons, Immanuël.
De engel van de HOOP, die ons, moedeloze mensen, begeleidt bij onze pogingen om te werken aan een betere wereld in ons gezin, in onze parochie, onze gemeente, ons land.
De engel van het GELOOF, die ons, oppervlakkige gelovigen, inspireert tot vurige geloofsverkondigers, tot waarachtige getuigen van Jezus' Blijde Boodschap.
De engel van de LIEFDE, die ons, liefdeloze mensen, aanzet tot dienstbare naastenliefde en tot een innige liefde met God.
Ik wens jullie voor dit nieuwe jaar veel durf om langs andere wegen te gaan, zodat zelfs de engelen er stil van worden ...
Ik wens jullie op jullie tocht voor 2017 vele engelen toe en mogen wijzelf op onze beurt een engel van God zijn.
Een moeder, daar mag je altijd beroep op doen. Zij staat klaar dag en nacht. Ze is vol tederheid in het omgaan met haar kind. Maar komt haar kind in nood dan veert ze recht, vecht, waakt, zou haar leven geven voor haar kind!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
