Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
DEZE DATUM STAAT IN MIJN GEHEUGEN GEGRIFT, EN ZEKER IN DAT VAN DAT VAN MIJN OUDERS, WANT PRECIES VANDAAG ZIJN ZIJ REEDS 63 JAAR GETROUWD! HET IS INDERDAAD MAAAR WEINIGEN GEGEVEN. IK WILDE DIT TOCH EENS IN DE KIJKER PLAATSEN. NAAST GROTE VREEUGDE HEBBEN ZIJ OOK HEEL DIEP VERDRIET GEKEND. ZO MOESTEN ZE BINNEN DE VEERTIEN MAANDEN ZOWEL HUN ZOON ALS KLINDOCHJTER AFSTAAN; OOK HET AFSCHEID RECENT VAN HUN OUDERLIJKE WONING WAAR ZE BEIDEN HARD AAN HEBBEN GEWERKT DOET HUN PIJN, MAAR ONDANKS ALLE KWALEN EN KWAALTJES LAATSTE TIJD, BLIJVEN HET TWEE MENSEN DIE GENOEG HEBBEN AAN ELKAAR EN AAN HUN KINDEREN, KLEINKINDEREN EN ACHTERKLEINKINDEREN. MOGEN ZE DAN NOG LANG GEZOND BLIJVEN EN MAG IK NOG HEEL LANG "NAAR HUIS" KUNNEN GAAN.
VOOR DE GEINTERESEERDEN: VADER WORDT IN OKTOBER 91 EN MOEDER 88 IN SEPTEMBER...als het God belieft.
Beste medeblogggers en vrienden ... Mijn pc is stervende.. Al een hele tijd is hij kortademig en moet ik hem een duwtje in de rug geven. Soms word ik midden in een activiteit afgebroken, kan ik mails niet meer vervolledigen, etc. Na inlichtingen te hebben ingewonnen lijkt hij toe aan een eeuwige rust en aan vervanging toe. Dat zal niet zo eenvoudig zijn alles over te zetten, zowel wat blogs, foto's als mijn mailbestand om er de belangrijkste maar te noemen. Dus wanneer je binnekort voor een tijd niets van me hoort, noch via mail, noch via blog, dan is dit de enige reden. Ik hoop jullie echter heel gauw terug te zien. Daar gaat alvast mijn vakantiegeld! Maar zo kom ik gezonder en als nieuw terug, dat hoop ik toch!
Een jongen had voor moeder boodschappen gedaan, heel precies en heel beleefd. Om hem te belonen nam de winkelier de snoeptrommel van het rek, draaide die open en bood hem de kleine aan. "Neem maar, jongen", zie de man. De jongen nam er een snoepje uit, maar de winkelier drong aan: "Toe maar, jongen, neem maar zoveel als je met je hand grijpen kan." Met grote ogen keek de jongen naar de man op en zei: "Oh, wil jij dan voor mij nemen?" "Waarom?" "Jij hebt zoveel grotere handen!"
Meestal zeggen we: kiezen óf delen. Dat is uit twee onaangename dingen toch een keuze doen. Je moet óf het een óf het ander doen.
Kiezen én delen gaat verder: Je groeit in je leven naar een keuze toe. Heb je die gemaakt, dan ga je ontdekken dat je veel met elkaar zult moeten delen.
Kies ik voor jou en jij voor mij, dan delen wij het leven. Waar je niet kunt delen heb je nog niet voor elkaar gekozen.
Jij bent een schat voor mij, ik zal je altijd blijven zoeken. Ik hoop dat ik ook een schat voor jou ben en dat jij ook mij altijd zult zoeken.
Je zal het maar voorhebben en het er slechts met enkele intimi kunnen over hebben, tot het zelfs een gewoonte is. De gewoonte van als jongeman dagelijks een pamper aan te trekken, en niet voor de lol. Dit vertrouwde me iemand toe. De jongeman is ondertussen 35 jaar en is nog steeds bedplasser. Zo, het hoge woord is eruit! Ik mocht dit taboe dan ook met zijn medeweten doorbreken. Want het schijnt dat enkel in het Gentse er zo een duizend mensen rondlopen met dit probleem. Meestal houdt dit bedplassen vanzelf op. Of het hem tegnhoudt uit te gaan? Helemaal niet; hij heeft gewoon aangepaste kledij gezocht, en ze staat hem nog goed ook. Dus als hij verwachht veel te zullen drinken zoals op de Gentse feesten of op festivals, dan trekt hij een extra pamper aan. En zeggen dat er sommigen een pamper aantrekken om heel andere redenen ... Het moet voor de persoon in kwestie, en voor de moeders in het bijzonder toch een hele opgave zijn... Maar is dat het niet voor ieder die met een beperking moet leven. Dus leef en geniet!
WAT HERINNERINGEN AAN EEN PAAR MOOIE REIZEN. LEVEN TUSSEN EN MET DOODGEWONE MENSEN. IN ALLE EENVOUD, SOMS ARMOEDE NABIJ, MAAR ALTIJD GASTVRIJ EN MET DE GLIM%ACH. NATUURLIJK OOK DE PRACHTIGE NATUUR EN RIJKE CULTUUR MEEGEPIKT.
LEVEN MET BIJNA NIETS? HET KRUIS OF EEN INDISCHE GOD IN NABIJHEID, MET RESPECT VOOR DE OVERLEDENEN;
EEN ECHT NATUURWONDER
BIJ HEN TE GAST, VEEL MEER DAN EEN TAFEL EN EEN GIETIJZEEREN BORD IS ER NIET. MET DE VINGERS ETEND.
EVEN DE FIETS LATEN HERSTELLEN OP STRAT MET WAT VOOR HANDEN IS.
Toen ik in een mail aan een paar Indische vrienden wat nieuws van het thuisfront deelde, en dus ook wat ik bij mijn ouders zoal deed en doe zoals de tuin onderhouden, kreeg ik onverwacht van één van hen - en ik vertaal het nu in eigen woorden - volgende vraag: Hebben jullie dan geen werkers?
En toen besefte ik dat ik dat met eigen ogen had gezien. Ook al zijn bepaalde families zelf niet rijk, door het kastensysteem kon men inderdaad rekenen op "workers", zeg maar huispersoneel. Al was het maar om de stoep te vegen. Zo geraakte ik bevriend met zo een "worker" en het schrijnende, toch in mijn en onze ogen was, dat hij letterlijk 's nachts voor de deur op de mat sliep.
Neen, ik noch mijn ouders hebben "workers". Het is zelfs zo dat onze maatschappij zo in zichzelf is gekeerd, dat je met moeite een klusjesman vindt, ook betaal je die goed. Ook op vele buren moet je wat dat betreft niet meer rekenen..... Tot zover deze mededeling. Lol.
Buiten bij de hoofdingang van het ziekenhuis ging de deur bijna schuil achter een waar wolkendek. Niet van het weer, nee ... rokers, als angtige lepralijders op een kluitje samengedromd. Het rrokverbond is al jaren oud en dergelijke groepen maatschappelijke bannelingen vormen een vertrouwde aanblik, 's winters verstijfd van de kou, 's zomers vrolijk lachend. Het ontstaan van nicotineliefde heeft tot een nieuwe term geleid. Mensen raken aan de praat, door hun gedeelde verslaving gaan sociale barrières die normaal gesproken minder gemakkelijk werden geslecht, nu letterlijk in rook op. Probeer dan maar eens als niet-roker je weg naar buiten te vinden. En ik weet over wat ik schrijf, ook over de 'nieuwe' liefdes, wantt die verstokte rokers vind je vooral bij een afdeling psychaitrie...
Recent schreef ik iets over hoe in de kerk die nu een wielermuseum is geworden, heel wat kaarsjes werder ontstoken bij één of ander heiligenbeeld. Het offeren van een kaars heeft dan ook iets hieligs, een akte van geloof. Ik moet eraan denken toen ik een tijd geleden in een kerk zag dat de automatisering heeft toegeslagen. Precies electrische knoppen om een lampje aan te steken. Dit werkt dus niet voor mij, het gaat me juist om het hele ritueel, het lontje, de geur van de was, de kleur of het motief van de kaars, de vlam zien vatten. Ik put er trost uit, het geeft me het gevoel dat sommige dingen niet te koop zijn, dat eens je buitenstaat, jouw gebed verder gaat. En dat beleef je heel zeker te Lourdes.
Foto van Scheveningse strand gisteren dat na een drukke dag een vuilnisbelt is geworden. De fotograaf, Stefan vd Kamp, schrijft: "Meeuwen pikten de verpakkingen mee en lieten ze vallen in de zee. Al die goederen zijn toch ook meegesleept naar het strand? Hoeveel moeite is het dan om de lege verpakking mee terug naar huis te nemen?
Het is echt niet bedoeling dieper in te gaan op dit item dat veel te gevarieerd is en te vershillend van persoon tot persoon. Wie ooit een depressie doormaakte kan daar genoeg over vertellen, maar deze woorden vond ik toch nuttig om te delen, geheel in de lijn van mijn jarenlang bloggen rond ondermeer AANDACHT hebben voor elk-ander.
Als er wordt gezegd van deze of gene: die heeft wellicht een depressie, dat is een aandoening die behandeld en beluisterd kan/moet worden. Depressie of niet, zeker is dat de persoon in kwestie erg afziet en bang is en verdrietig, en kwaad ook, en zich onzeker en kwetsbaar en onvrij voelt. Dat is geen kwestie van willen of niet willen, of je herpakken. Het is net wél willen, maar niet kunnen, en daar extra van afzien. Tegen een bang of verward kind ga je toch ook niet tekeer of verwijten, dat helpt niet, integendeel. Erbij zijn en luisteren en geruststellen, dat misschien wel. Zo probeer ik dat toch te doen. Maar ja, wie ben ik.
Na maanden van dagelijkse buikpijn, na vele huisdokters en specialisten te hebben gezien, na alles te hebben uitgeprobeerd van natuurmiidelen, huis-en keukenmiddels, tot de duurste en nieuwste medicamenten, heeft een specialist uit China eindelijk gevonden wat de oplossing is voor alle leed i.v.m. darmproblemen van mijn vader! OEF! Dat is voor mijn vader in eerste instantie, maar zeker voor moeder en alle betrokkenen een grote opluchting. Want wie ziek is kan niet meer genieten, en sluit zich af van het sociale netwerk, zelfs in een verzorgingstehuis. Ik hoop dan ook dat ik binnenkort terug de vader zal zien die weer graag tussen de bewoners zal zijn met af en toe een kwinkslag, en dat het terug tijd zal zijn om over gewone dagdagelijkse dingen te praten dan enkel nog over zijn darmprobleem. Zo, dit was het voor vandaag, en nu "zijn" gras gaan afrijden! Moet toch alles in orde gehouden worden, willen we het ouderlijk huis te koop aanbieden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
S
