Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Herinneringen bewaar je in je hart, niet op zolder.
In het voor- en najaar ruimen heel wat mensen hun kasten op en keer op keer sta je versteld wat je in die tijd allemaal hebt bijgehouden en verzameld. Het kost vele mensen heel wat moeite om afstand te kunnen doen van die spullen, want aan alles zit wel op de één of andere manier een herinnering vast.
Zeker bij het oprumen van inboedel bij verhuis. En toch, kijk eens bij jezelf hoe vaak je een bepaald voorwerp nog hebt bekeken, vastgehouden... Ook jij zult dan beseffen dat we die spullen vaak opbergen om ze zelden of nooit vast te nemen. We hebben niet altijd tastbare dingen nodig om onze mooie herinneringen vast te houden. Je herinneringen liggen veilig opgeslagen in je hoofd en in je hart... trouwens je hart is veel groter dan je zolder.
Onze Vader die in de hemel zijt. U bent wel oneindig ver weggegaan van deze aarde. Uw naam ligt hier besmeurd, verborgen onder onrecht en geweld. Uw koninkrijk is hier niet te vinden. Hier gebeurt de wil van machtigen, rijken en geweldplegers. Een klein deel van de mensheid heeft volop te eten; de anderen hebben honger. Wij vergeven elkaar niet, maar komen op voor onszelf en de Derde Wereld staat dik bij ons in de schuld. Het kwaad is koning over ons. Zo zit dat.
"Vergiffenis schenken werkt niet als een toverstokje. Willen vergeven is niet hetzelfde als kunnen vergeven. Zo kan het gebeuren dat we wel willen vergeven, maar het niet kunnen. Wanneer hoofd en hart het tenslotte op een akkoordje hebben gegooid en we daadwerkelijk in staat zijn te vergeven, dan blijven nog altijd de pijnlijke ervaringen over die aan de oppervlakte komen, verwarring scheppen en de gevoelens van haat opnieuw aanwakkeren. Dit is wat de vergiffenis van het geheugen genoemd wordt. Het is niet het gemakkelijkste van alles. Dit te kunnen vergt veel tijd."
Iinderdaad beste mensen, 88 is een mooi getal. Enkele jaren terug mocht ik een bijzondere kaart sturen aan mijn vader die toen 88 jar werd. Vandaag is het de beurt aan mijn moeder. Ik ben dan ook blij dat ze ook deze bijzondere leeftijd heeft gehaald. Proficiat moeder bij deze verjaardag. Ik wens je nog heel vele jaren samen met vader, die straks 91 jaar wordt! PROFICIAT MOEDER! En omdat bloemen jouw grote liefde waren, krijg je van mij op vandaag een boeket bloemen. Bloemen, hoe vele uren heb je niet in de tuin gewerkt en daarvoor meerdere eerste en ereprijzen gekregen!
Hoe heerlijk op een zondag met veel zon deze verjaardag te mogen vieren!
Woensdag laatst wou ik even alle ergernissen van afgelopen dagen van me afrijden, en dus ik met de fiets over en weer naar Dadizle, in totaal zo een25 km. Daar breng ik trouwens groot gebracht, daar maken mijn ouders hun laatste dagen door in het rusthuis. Vader moeder zult ge eren, weet ge wel. Toen eht voor hen tijd was om te gaan eten, een veel te vroeg avondmaal, zegde ik eens een koffie te gaan drinken en dan terug te komen. Uit pure gewoonte de fiets genomen, al kon ik ook te voet zijn gegaan. Gezien ik met alle rompslomp en het slechte weer ik nog niet te Dadizele was voor de jaarlijkse noveen, maar evenzeer om te danken voor de goede aflooop van de verkoop van het huis, en om te danken voor de ouders, dan toch maar even de basiliek binnengelopen. Daarvoor echter mijn fiets geparkeerd aan de inkom van het bedevaarts park 'ROSARIUM'. Na een kaarsje te hebben gebrand, en wetende dat mijn ouders pas om 18.00 u teurg in hun kamer zijn, dan maar een koffie gaan drinken. Terug aan mijn fiets, zie ik dat mijn zadel achterste voor is gedraaid en meteen op de laagste stand is geplaatst. Het was bijna niet mogelijk het zadel terug te plaatse. Maar ergens gewaarschuwd door de stand van het zadel, kijk ik in één van de fietszakken en tot mijn ontsteltenis zie ik dat mijn regenmantel is verdwenen! Ik dus toch terug naar mijn ouders waar ik het hun vertelde, en geloof het of niet, maar mijn vader heeft de moeite genomen naar buiten te komen om op zijn eigen manier het zadel weer zo goed als kon weer op juiste hoogte te plaatsen en vast te zetten. Wat een macht heeft die man nog. Toen ik dan eindelijk kon vertrekken passerde ik nog even de stelplaats voor de fietsen, en dan zag ik een container staan voor inzameling kledij. Ik ben er zeker van dat de gast(en) die mijn fiets een draai gegeven hebben, ook mijn regenmantel in die container gedumpt hebben. En iedereen onder jullie weten wat een regenmantel kost. Maar we zijn Vlamingen en hebben altijd geluk: mijn fiets was toch niet gestolen ....
Toen ik deze titel in de krant zag moest ik meteen denken aan iets wat mezelf is overgekomen, jaren geleden. Een heel goede collega was totaal onverwacht uit het leven gestapt. Ik had met hem nog gebeld de dag voordien, en het ook laten weten aan de directie. Het was de directeur die me stond op te wachten om me het trieste nieuws te melden. Toen de datum van de begrafenis me bereikte, liep ik naar het kantoor van de directeur met de vraag of ik naar de begrafenis mocht gaan. Zijn antwoord dat ik nu nog hoor was: ALS JE DAAR BEHOEFTE AAN HEBT MET! Met uitdrukkelijk daarachter mijn voornaam. Ja, ik had er behoefte aan om zijn woorden te gebruiken. Maar zeg nu zelf, was dit wel een antwoord? Wie heeft er 'behoefte' om naar een begrafenis te gaan; Gelukkig mooht ik wel 'de nodige tijd' nemen om afscheid te nemen van een bijzonder goede collega. En dan nog te bedenken dat de directeur het overlijden me kwam melden omdat 'ik blijkbaar een goede band had' ...
Soms gebeurt het dat ik rusten wil maar toch de slaap niet vat. Dan dwarrelen er beelden door m’n geest van oorlog en geweld De mens als beest, vervuld van haat en blinde woede!
en je kan er zo weinig aan doen, niet persoonlijk reageren....Vandaar die vraag die bij me opborrelde toen ik dit lied hoorde: WAAROM AL DIE AGRESSIE?!
"Ik ben nog altijd bang dat het zo blijft M’n hele leven lang zie ik die strijd Wie is er goed of fout? Wie heeft gelijk? We zien maar al te vaak waartoe het leidt.
De wereld draait al eeuwen door Waar is al die agressie voor? Het maakt me bang, het maakt ons kapot Is dat dan ons lot?
Geen dag zonder angst, zonder haat De wereld moet nog even mee En wie dan zorgt, en wie dan leeft Die moet wijzer zijn dan wij met elkaar Ach geloofde ik maar, dat de hemel op aarde bestaat
Ook stokoude ouders blijven niet eeuwig leven. Al is het soms moeilijk om je dat te realiseren.
Twee ouders hebben van boven de 90 is lang niet iedereen gegeven. Ik tel dus mijn zegeningen. Maar ik weet ook dat er een dag komt waarop eerst de ene en dan de andere de stap in de eeuwigheid zal zetten.
Zo volg ik deze week door een mij onbekend ziekenhuis een roze pijl. Die slingert om hoeken en kanten, jaagt mij de lift in naar de tweede verdieping en trekt mij daarna nog een paar gangen door.
Aan het einde van die roze pijl ligt mijn vader in een ziekenhuisbed.
Met een zuurstofmasker op zijn gezicht en een paar slangetjes in zijn lijf. Het ademen valt hem zwaar. Gekleurde lijntjes kruipen op een scherm af en aan. Ik ken ze alleen uit de medische series en kan nog niet helemaal geloven dat ze nu echt zijn.
‘Ik ben hier hoor’, toetert mijn moeder in het oor van mijn vader. ‘Ik blijf hier en ik zorg voor jou.’ Hij stoot een onbestemd geluidje uit, een soort instemming vanuit het onderbewuste. Ik aai over zijn slappe arm.
Als zorgende engelen wapperen verpleegsters, verplegers en dokters in en uit. Ze verschuiven een knopje, herschikken een buisje, spreken hem toe. Soms meten ze iets wat ons niet duidelijk is en schrijven dat op.
Ik kan alleen wachten en denken aan wat was en wat komt.
En hopen dat God met ons mee wacht, met zijn armen wijd open.
bron: kerknet
maar het kon even goed over mijn eigen vader of moeder gaan,
Commissario Brunetti wordt laat op de avond van een uitgebreide maaltijd weggeroepen omdat het lichaam van een vrouw is gevonden. Ze lijkt aan een hartaanval gestorven te zijn, maar na gesprekken met buren en familie vermoedt Brunetti dat er meer aan de hand is. Met de hulp van inspecteur Vianello en de altijd scherpzinnige Signora Elettra gaat hij op onderzoek uit. De overleden vrouw blijkt onderdak geboden te hebben aan mishandelde vrouwen. Heeft een van hun gewelddadige mannen wraak op haar genomen? Of heeft de verdwijning van een paar zeer kostbare tekeningen ermee te maken? Brunetti probeert de tekeningen op te sporen, maar vrijwel iedereen die ze in handen heeft gehad is dood.
Verfrissend is dat het verhaal het niet van veel lijken en tomeloos geweld moet hebben. Desondanks is de plot ongemeen boeiend, zonder nodeloos ingewikkeld te zijn.
Het is een bedenking die ik maakte toen ik zag hoe mijn vader weer de man was die ik al maanden niet meer had gezien, rechtop lopend, zonder rollator of een arm rond hem, maar de mand die alles toonde en wat hij allemaal zelf had gemaakt aan de toekomstige eigenaar van ons huis. Nu hij even terug thuis was, was het alsof hij er nooit was weggeweest.; stak zelfs een paar machines in werking zonder hulp en dat op zijn 91ste! De practische aard is dan wel niet mogen overgaan naar mij, maar veel eerder naar mijn veel te vroeg overleden broer, maar zeker naar mijn jongste zus, ook al is zij psychologe. Maar nu ben ik aan het uitwijden zoals ons Steffie dat hier soms doet. Het is zoals in het liedje, ik gelijk hoe langer hoe meer op hem, zeker wat uiterllijk betreft. Sommigen van jullie hebben dit al eerder gezegd toen ze een foto van mij en eens een foto van vader zagen; maar diep van binnen delen we dezelfde waarden, dezelfde correctheid, dezelfde perfectie, maar bovenal willen dat de ander het goed heeft, en dat we in alle vrede verder mogen leven, boven alle verschillen van overtuiging. Zo heeft mijjn vader altijd de familie samen gehouden, en dat meer dan wij, zijn kinderen en kleinkinderen. RECHTVAARDIG dat is misschien zijn kernwoord, en wie me langer kent weet dat ook ik dit in de vaandel draag naast een groot VERTOUWEN dat alles goed komt.
Ja, vader je bent en blijft een deel van mij of is het eerder omgekeerd? ik kreeg zo veel van je, zeg maar alles! Nog vele jaren!
Wij zijn geroepen om lief te hebben. Ik zou het willen roepen in deze wereld: tegen de soldaat in de tank tegen het kind met de steen tegen de moeder van de martelaar tegen een drugsbende op zoek naar geld en macht tegen een terreurgroep op oorlogspad……
Maar ik zeg het vooral tegen mezelf Als ik me erger, als ik boos ben, als ik bang ben, als ik niet geloofd wordt…
Zeg het en deel er vanuit: deel rijkelijk uit van de liefde die elke mens in zich draagt, gekregen van een God die zelf liefde is.
Af en toe noteer ik iets in een mini-dagboekje, en dat heeft meestal met iets heel bijzonders te maken. Het kan over het eigen leven zijn, gebeurtenissen in de famiilie of wereldnieuws. Geen lange teksten meer maar een kort zinnetje. En zo zag ik hoe vlug een mens iets vergeet, en meteen wat voor verschillen de herfstmaanden kunnen inhouden. Op 13 september van verleden jaar, 2016, lees ik het volgende: Warmste 13/9 ooit!! Bij 32 graden de dakgoot gekujist thuis. En nu zitten we al een paar dagen met de verwarming aan ... en is het kuisen van dakgoten, terras of gras afrijden bij ouders, meteen volledig verleden tijd. Maar ik wou even zeggen hoe warm het vorig jaar was terwijl we nu een warme trui kunnen gebruiken.
Aan HANS en een paar andere medebloggers, ik geraakt hoegenaamd niet meer op jullie blog. Ik zie alles wel, maar als ik het gastenboek wil tekenen, dan kan ik geen letter meer intikken. Dus, beste mensen denk vooral niet dat ik jullie vergeten ben, of nog erger, geen contact meer met jullie wil. Dus, aan zij die me niet meer regelmatig zien verschijnen op hun gastenboek, dit is de enige reden. Ik hoop jullie gauw terug te zien, en dat aan dit euvel kan verholpen worden. Dank voor uw begrijp! Maarten
VOOR ONS WAS HET EEN BIJZONDERE 9/11 WANT VANDAAG WERD NA 63 JAAR HET OUDERLIJK HUIS VERKOCHT. METEEN IS HET GEDAAN MET "'NAAR HUIS TE GAAN" MAAR WE KUNNEN GELUKKIG NOG BEIDE OUDERS BEZOEKEN IN HET WOONZORGCENTRUM. DE VERKOOP IS BIJZONDER VLOT VERLOPEN, EIGELIJK BINNEN DRIE KWARTIER TIJD NADAT DE TOEKOMSTIGE BEWONERS HET HUIS EN ALLE AANBOUW HADDEN BEZICHTIGD. IK BESPEURDE METEEN EEN GROTE INTERESSE EN HET WAS AFWACTEN OP HUN BOD. IK WAS VERWONDERD VAN DE MANIER HOE KORTDADIG MOEDER REAGEERDE TOEN ZE DE PRIJS WILDEN LATEN ZAKKEN. EN ZO HAALDE MOEDER SAMEN MET VADER HUN SLAG THUIS. NA ELKAAR DE HAND TE HEBBEN GESCHUD, BELOOFDEN ZE MIJN OUDERS HEN ZO VEEL MOGELIJK TE WILLEN HALEN, OM NOG EENS DE TIJD VAN TOEN WAAR ZE ZO LANG GELEEFD EN GEWERKT HEBBEN, TE BELEVEN. EN ZO WORDT DE DRAAD NIET IN EEN KEER DOORGEKNIPT. DUS ALLEMAAL BLIJE MENSEN OP HET EINDE!
Een moederke werd 90 jaar en, al begreep ze dat het leven buiten het rusthuis zo jachtig was, ze verlangde ernaar haar kinderen en kleinkinderen wat vaker te zien. Nu waren ze er allemaal, haar kinderen en kleinkinderen op het grote verjaardagsfeest dat ze voor haar gaven en ze genoten van spijs en drank, en van elkaar. Toen zij vroegen: "Moeke, heb je nog een wens?" antwoordde deze: "Ja, als ik dood ga wil ik gecremeerd worden." "Goed", klonk het als uit een mond, "dat regelen wij voor u." "Maar heb je geen andere wens?" "Neen", zei moeke, "ik heb toch alles." "Ja, dat wel, maar wij willen graag eens iets speciaals voor je doen", zegden de kinderen. "Och ja", zei moeke, “dit nog: als ik dood ben en gecremeerd, strooi mijn as dan uit over de parking van de supermarkt." "Waarom daar, moeke?" vroegen ze verbaasd. "Wel, dan weet ik zeker dat jullie nog één of twee keer per week langs komen."
Moela trok naar een psychiater en zei: “Ik ben totaal verbijsterd, doe iets. Het is onhoudbaar geworden. Elke nacht heb ik dezelfde droom.Ik sta voor een deur, duw en duw en duw ... Er hangt een plaat op de deur maar ik blijf duwen, zonder resultaat. Elke nacht word ik transpirerend wakker, Ik krijg die deur maar niet open.” Na een halfuur, tussen wat antekeningen in, zegt de psychiater: “Zeg Moela, vertel me eens wat op dat plaatje staat.” Zeker van zijn stuk antwoordt Moela: “Daar staat wel erg duidelijk ‘trekken’.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
