Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Af en toe noteer ik iets in een mini-dagboekje, en dat heeft meestal met iets heel bijzonders te maken. Het kan over het eigen leven zijn, gebeurtenissen in de famiilie of wereldnieuws. Geen lange teksten meer maar een kort zinnetje. En zo zag ik hoe vlug een mens iets vergeet, en meteen wat voor verschillen de herfstmaanden kunnen inhouden. Op 13 september van verleden jaar, 2016, lees ik het volgende: Warmste 13/9 ooit!! Bij 32 graden de dakgoot gekujist thuis. En nu zitten we al een paar dagen met de verwarming aan ... en is het kuisen van dakgoten, terras of gras afrijden bij ouders, meteen volledig verleden tijd. Maar ik wou even zeggen hoe warm het vorig jaar was terwijl we nu een warme trui kunnen gebruiken.
Aan HANS en een paar andere medebloggers, ik geraakt hoegenaamd niet meer op jullie blog. Ik zie alles wel, maar als ik het gastenboek wil tekenen, dan kan ik geen letter meer intikken. Dus, beste mensen denk vooral niet dat ik jullie vergeten ben, of nog erger, geen contact meer met jullie wil. Dus, aan zij die me niet meer regelmatig zien verschijnen op hun gastenboek, dit is de enige reden. Ik hoop jullie gauw terug te zien, en dat aan dit euvel kan verholpen worden. Dank voor uw begrijp! Maarten
VOOR ONS WAS HET EEN BIJZONDERE 9/11 WANT VANDAAG WERD NA 63 JAAR HET OUDERLIJK HUIS VERKOCHT. METEEN IS HET GEDAAN MET "'NAAR HUIS TE GAAN" MAAR WE KUNNEN GELUKKIG NOG BEIDE OUDERS BEZOEKEN IN HET WOONZORGCENTRUM. DE VERKOOP IS BIJZONDER VLOT VERLOPEN, EIGELIJK BINNEN DRIE KWARTIER TIJD NADAT DE TOEKOMSTIGE BEWONERS HET HUIS EN ALLE AANBOUW HADDEN BEZICHTIGD. IK BESPEURDE METEEN EEN GROTE INTERESSE EN HET WAS AFWACTEN OP HUN BOD. IK WAS VERWONDERD VAN DE MANIER HOE KORTDADIG MOEDER REAGEERDE TOEN ZE DE PRIJS WILDEN LATEN ZAKKEN. EN ZO HAALDE MOEDER SAMEN MET VADER HUN SLAG THUIS. NA ELKAAR DE HAND TE HEBBEN GESCHUD, BELOOFDEN ZE MIJN OUDERS HEN ZO VEEL MOGELIJK TE WILLEN HALEN, OM NOG EENS DE TIJD VAN TOEN WAAR ZE ZO LANG GELEEFD EN GEWERKT HEBBEN, TE BELEVEN. EN ZO WORDT DE DRAAD NIET IN EEN KEER DOORGEKNIPT. DUS ALLEMAAL BLIJE MENSEN OP HET EINDE!
Een moederke werd 90 jaar en, al begreep ze dat het leven buiten het rusthuis zo jachtig was, ze verlangde ernaar haar kinderen en kleinkinderen wat vaker te zien. Nu waren ze er allemaal, haar kinderen en kleinkinderen op het grote verjaardagsfeest dat ze voor haar gaven en ze genoten van spijs en drank, en van elkaar. Toen zij vroegen: "Moeke, heb je nog een wens?" antwoordde deze: "Ja, als ik dood ga wil ik gecremeerd worden." "Goed", klonk het als uit een mond, "dat regelen wij voor u." "Maar heb je geen andere wens?" "Neen", zei moeke, "ik heb toch alles." "Ja, dat wel, maar wij willen graag eens iets speciaals voor je doen", zegden de kinderen. "Och ja", zei moeke, “dit nog: als ik dood ben en gecremeerd, strooi mijn as dan uit over de parking van de supermarkt." "Waarom daar, moeke?" vroegen ze verbaasd. "Wel, dan weet ik zeker dat jullie nog één of twee keer per week langs komen."
Moela trok naar een psychiater en zei: “Ik ben totaal verbijsterd, doe iets. Het is onhoudbaar geworden. Elke nacht heb ik dezelfde droom.Ik sta voor een deur, duw en duw en duw ... Er hangt een plaat op de deur maar ik blijf duwen, zonder resultaat. Elke nacht word ik transpirerend wakker, Ik krijg die deur maar niet open.” Na een halfuur, tussen wat antekeningen in, zegt de psychiater: “Zeg Moela, vertel me eens wat op dat plaatje staat.” Zeker van zijn stuk antwoordt Moela: “Daar staat wel erg duidelijk ‘trekken’.
Op 8 september vieren wij het feest van Maria geboorte, negen maanden na haar onbevlekte ontvangenis.
Het is feest in de schoot van Anna en Joachim, haar ouders, het is feest voor heel het volk dat uitkijkt naar de komst van de Messias, de Verlosser.
Het is feest in de Kerk die in de geboorte van Maria het begin van het nieuwe verbond gedenkt. Zoals elke verjaardag ons herinnert aan de blijdschap van de geboorte van een mens, zo is Maria’s verjaardag een herinnering aan de nakende komst van de Mensenzoon, maar het is nog meer.
Wij gedenken Maria’s geboorte en dit betekent naast herinnering aan een moment in de geschiedenis ook het opnieuw beleven van de heilsgeschiedenis. Wij mogen nu, zoveel jaar later, opnieuw beleven hoe God zijn heil toont aan ons, gelovigen van nu, de Maria’s van deze tijd.
Gelukkige verjaardag aan ieder die, zoals Maria, voluit ‘ja’ zegt aan de Heer!
Laat onze vriendschap zo sterk zijn dat we het aandurven om zo nodig kritisch te zijn naar elkaar. Laat onze band zo sterk zijn dat we elkaar commentaar kunnen geven zonder dat dit de ander schaadt. Laat ons vertrouwen zo groot zijn dat we ons niet bedreigd voelen als anderen kritiek op ons uiten. Laat het geloof in elkaar zo groot zijn dat we uitgaan van de beste bedoelingen en welgemeend commentaar waarderen.
Operazangeres Flavia Petrelli bezoekt voor een optreden Teatro La Fenice, waar ze jaren geleden voor het eerst kennismaakte met commissario Brunetti. Wanneer ze elkaar daar opnieuw tegenkomen, vertelt ze Brunetti dat een onbekende fan haar op haar reizen volgt en overal een enorme bos gele rozen voor haar achterlaat. Als de fan zich een tijdje later echter toegang verschaft tot haar hotelkamer en daar behalve rozen een bijzondere ketting en liefdesbrieven achterlaat, wordt duidelijk dat ze te maken heeft met een stalker. Dan worden twee mensen uit Flavia's omgeving zwaargewond aangetroffen en lijkt ook de operaster zelf in gevaar.
Altijd een plezier om te lezen. Goed geschreven, ontspannend, dader tot het laatst onduidelijk.
Het bordje is ons allen goed bekend en we staan er meestal niet bij stil tot het onszelf betreft. En dus is de tijd aangebroken dat heel binnenkort het ouderlijk huis te koop wordt aangeboden. Mijn ouders mogen straks wel reeds zeven maanden in een woonzorgcentrum verblijven, ze hadden hun eigendom nog niet willen van de hand doen tot voor kort. Maar nu de schatter is geweest, en een buurman die al jaren aast op onze woning, land en magazijn, wordt het tijd dat alles zo vlug mogelijk achter de rug is, en vader is de eerse om daar op aan te dringen.
Gaandeweg werd de ganse papierwinkel wat vooral mijn moeder bewaarde, reeds stelselmatig grondig gezuiverd zodat haast het essentiële overblijft zoals aankoopakte, contracten, foto's en overlijdensberichten en gedachtenissen. Maar wat te doen met de meubelen en het huisgerief? Mijn zus vond er niets beter op dan alle kleinkinderen op één en zelfde dag te laten komen om spulletjes op te halen, al dan niet groot of klein, zowel in het huis als in de garage en werkplaats. Maar ook voor ons, de kinderen en aanverwanten, is er veel om de hand op te leggen, al dan niet voor de een of ander van emotionele waarde. Zo liep ik gisteren nog eens binnen om te zien, en zo zag ik o.a. de platencolectie. En zo blijf je hangen aan herinneringen die je vergeten waart... en heb je niets gedaan. En wat grote stukken betreft, de meesten zullen het herkennnen, de kinderen en de kleinkinderen hebben zelf alles wat ze nodig hebben, of het valt niet langer in hun smaak hoe duur oook. Dat is dus wat me heden bezig houdt, maar ook mijn ouders voigen de zaak op de voet. Spijtig genoeg kunnen ze maar zo weinig meenemen naar hun nieuwe verblijf. Als broer en zussen proberen we wel zo vee mogelijk naar onze eigen woning over te brengen zoals slaap- en eetkamer. En daarbij de vraag, wat met mijn meubels? En zo draait de wereld door ...
Elke dag eucharistieviering: om 7.30 u., 9 u. en 18.30 u. in de basiliek, om 16 u. in de kapel van het Rosarium.
Elke dag Mariale gebedsviering in de kapel van het Rosarium om 15 u. (op zondag in de basiliek).
Weekend 9 & 10 september: zaterdag: om 16 u. en 18 u. zondag: om 6 u; 7 u; 8 u; 9 u; 10 u; 11 u; 16 u en 18 u. om 10 u. met koor Cantabile Dadizele o.l.v. Bart Feys.
Vrijdag 8 en 15 september om 20 u.: Eucharistie gevolgd door kaarsprocessie.
Zondag 16 september om 19.30 u. in de Basiliek: muzikale bezinning 'Samen op weg naar Maria'
Vrijdag 8 september om 20 u.: Orgelconcert in de Sint-Theresiakerk te Slypskapelle, met organist Paul Demaeyer uit Gent.
Woensdag 13 september: om 17 u.: kinderzegening
Inlichtingen: pastoor: 056 50 91 50 (tel en fax) - pastoor@federatiemoorslededadizele.be of onthaal kerk: 056 50 52 86
Een woord, het kan opbeurend zijn of kwetsend. Het kan van liefde zijn of haat. Het kan van blijheid zijn of van verdriet. Liefde of haat, opbeurend of kwetsend. Het verschil is, maken of breken.
Ik weet het, het blijft een klassieker, en we zouden hier heel veel over kunnen schrijven, maar ik hou het bij deze ene bedenking. Zijn we niet blij dat we naar school mochten gaan, dat onze kinderen dat nu heel zeker kunnen?! Mijn vader klaagt tot op vandaag dat hij niet verder mocht studeren. Dus neem dit recht niet af!
De wereldberoemde pianist Notovich is door zijn virtuoze interpretaties van Franz Liszt een van de meest gevraagde musici ter wereld. Totdat zijn grote liefde Senna verdwijnt. Die avond geeft hij in trance een concert, terwijl hij onder het bloed zit. Hij wordt vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs, maar stort dan in.
Op een dag ziet hij een vrouw op straat lopen die sterk op Senna lijkt. Zij blijkt de geliefde te zijn van de geheimzinnige pianist Valdin, die Notovich uitdaagt voor een pianoduel. Valdin is uitgegroeid tot een meesterpianist door de Duivelssonate, een mythische sonate die de duivel tijdens een droom aan Franz Liszt zou hebben voorgespeeld. Als Valdin tegen de politie zegt dat hij nieuwe bewijzen heeft over de verdwijning van Senna, besluit Notovich het duel aan te gaan. Hij wil erachter komen wat er precies met Senna is gebeurd. Er brandt een strijd los tussen de twee pianisten waarbij meer op het spel staat dan muzikale eer...
Duivelssonate is een vakkundige, mooi geschreven thriller waarin de plot voornamelijk wordt gedreven door handeling. De gekneusde Notovich krijgt met name vorm en inhoud door wat hij doet (of laat), en Van Galen laat het verhaal nergens vastlopen met psychogeleuter. Niettemin zijn de vele personages in Duivelssonate psychologisch goed onderbouwd en uitgewerkt, en de schrijfstijl doet recht aan het klassieke decor waarin dit verhaal zich afspeelt.' - Nu.nl
'Geloven is aannemen wat we niet zien en de beloning voor geloven is zien wat we aannemen.' Deze wijze en ware woorden sprak de kerkvader Augustinus. Zelf had hij de waarheid ervan ontdekt en ervaren.
Wanneer je over zijn woorden nadenkt, valt de vergelijking op tussen geloof en liefde en vriendschap. Want ook bij liefde en vriendschap nemen we aan wat we niet zien en de beloning is dat we zien wat we aannemen. Bij liefde en vriendschap voel je van binnen dat het om iets kostbaars gaat, wat het leven een bijzondere glans geeft. Het voelt goed, vertrouwd en veilig. En dat maakt je tegelijk krachtig en kwetsbaar. Je voelt je herkend en geaccepteerd. Datzelfde gevoel kunnen mensen ook herkennen in hun geloof.
Toon Hermans heeft dat gevoel onder woorden gebracht. 'Stel je voor wanneer iemand van je houdt je alles vergeeft je altijd bijstaat je nooit laat vallen. omdat hij je zwakheid kent. Dan is dat een bijzonder gevoel. Maar stel je nu eens voor dat die iemand de God van hemel en aarde is!
In gedachten zie ik Augustinus knikken en zeggen: '.. de beloning van geloven is zien wat we aannemen.'
Achter de groene takken groeit voor ieder mens de plant “geluk” soms lijkt het bos je ondoordringbaar soms trap je het tere plantje stuk maar met geduld en heel veel liefde vaak met water van een traan kun je het plantje vast zien groeien je moet het alleen weten te staan!
EINDELIJK, NA EEN HALF JAAR WERKEN VOOR DE STAAT, HEB IK OOK WAT GELD OP DE BANK.
MAAR BIJ DEZE:
RECENT ONDERVIND IK DAT IK BIJ TEKENEN VAN EEN GASTENBOEK BIJ SOMMIGEN ONDER JULIE GEEN TITEL VAN MIJN BERICHT MEER KAN INGEVEN, EN DUS OOK NIET VERDER GERAAK. DUS MENSEN, DAT IS DE ENIGE REDEN ALS JE VAN MIJ GEEN TEGENBEZOEK KRIJGT. VIND IK ZELF HEEL VERVELEND;
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
