Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
De bloedstollende thriller Dode lijn van Emma Rowley gaat over de nachtmerrie van iedere moeder. Kate krijgt haar vermiste dochter aan de telefoon, maar weet niet waar ze is. Een verhaal dat doet denken aan het meisje dat al zo vele jaren vermist is en waar men nu blijkbaaar een goed spoor heeft naar de dader.
Kate werkt als vrijwilliger voor een hulplijn voor vermiste jonge mensen die weggelopen zijn van huis. Kate kan hun boodschap doorgeven aan hun familie, zonder te onthullen waar ze zijn. Op een avond krijgt ze een telefoontje van iemand die klinkt als haar eigen dochter Sophie, die al lange tijd vermist is en van wie elk spoor ontbreekt. De verbinding is heel slecht. Ze hoort dat de jonge vrouw bang is, en niet veilig. Kate is vastbesloten om haar dochter op te sporen, maar iedereen om haar heen denkt dat ze spoken ziet. Kate moet alles op alles zetten om haar vermiste dochter terug te vinden.
Lizzie is kapot van de dood van haar man Zach. Ze gaat naar de plek waar hij een fataal auto-ongeluk had om er bloemen neer te leggen. Vlak voor zijn ongeluk had ze hem een pijnlijke brief gestuurd waarin ze zei hem te willen verlaten. Die brief heeft hij nooit te lezen gekregen. Op de plek van het ongeluk blijken al bloemen van iemand anders te liggen. Lizzie moét zich wel afvragen hoe goed ze haar man eigenlijk kende. Is hij echt dood of moet zij dat alleen maar geloven? Denk aan mij is na Onder je huid wederom een sterke psychologische thriller van Sabine Durrant. Langzaam word je in het verhaal van Lizzie gezogen terwijl je ook de dagboekfragmenten van Zach te zien krijgt. Niets is wat het lijkt.
Bij het opruimen van het ouderlijk huis deed ik nog een leuke vondst in het keldergat op het bankje waar de vazen en allerlei (lege) flessen staan. Een kleine rumfles (dus : géén kleine fles rum, want ik denk dat er nu olie in zit voor de naaimachine… ) van het illustere merk “Rum Rose Marie”. Dat flesje staat daar al zodanig lang dat je er natuurlijk nooit op let. Maar OK… als rum-liefhebber sprong het mij nu weer in het oog en het smeekte om meegenomen te worden en niet te eindigen in de glasbak.
Het is een merk van rum uit de periode 1950-1960 en wanneer je nu zo’n fles (75 cl) koopt op een veiling, betaal je tussen 110 en 220 euro. Santé !
Maar het was het madammeke op het etiket dat ik zo leuk vind. In piepkleine lettertjes staat er op “d’apres Millière” en ik ben even aan het zoeken gegaan en… bingo ! Het is gebaseerd op een prent van een Antilliaanse schone van Maurice Millière, een kunstenaar die prachtige tekeningen en schilderijen maakte voor o.a. La Vie Parisienne, de Playboy van rond de Eerste Wereldoorlog. Ik vind die vrouwenfiguurtjes schitterend : beetje de garçonne-look, kleine borstjes, teder figuurtje…
Ik vraag me af aan wie ik, wanneer mijn tijd komt, mijn bezittingen zal nalaten? De klok en het mariabeld uit het huis van mijn ouders, die op mijn schoorsteenmantel staat, mijn bescheiden bibliotheek, mijn cd's, mijn foto's, mijn pc en inhoud? Zal ze iemand in huis nemen, of zal mijn huis worden geruimd door een handelaar en verkocht worden op een reeks vlooien- en rommelmarkten, of erger nog, gedumpt worden op een treurige plek, de oude kleiputten van weleer, zodat de foto's wit worden door de regen, de boeken worden aangevreten door de ratten en mijn mooie kostuum langzaam uiteenvalt bij het donkere en eenzame water?
Wat heb ik nu echt bereikt in mijn leven? Wie zou zich nu eigenlijk herinneren als ik morgen doodga?
In "Een klasse apart' heeft het jongensgymnasium St. Oswald een roerig jaar achter de rug: een moord, het vertrek van het schoolhoofd, een rampzalig eindexamenresultaat... Roy Straitley, leraar klassieke talen, had eigenlijk met pensioen zullen gaan maar hij voelt dat hij zijn school nu niet in de steek kan laten. De komst van een nieuw schoolhoofd zal hopelijk rust brengen. Maar het nieuwe hoofd blijkt een oud-leerling te zijn die zelf het middelpunt was van het schandaal dat de school eerder aan de rand van de afgrond bracht. Straitley wordt verscheurd tussen zijn loyaliteit jegens St. Oswald enerzijds en de angst dat hij zelf de school te gronde zal richten anderzijds. Kan hij zowel zijn geliefde school als zichzelf trouw blijven?
Een briljant plot. Met haar kenmerkende zwarte humor zet Joanne Harris de lezer continu op het verkeerde been. Het einde is zowel buitenissig als goed gevonden; maar het verhaal geeft ook weer hoe er het aan toe gaat in de lerarenkamer, ook hier en nu!
Dit gebed komt oorspronkelijk van vier Litause meisjes gevangen in Noord-Siberië. Op kleine blaadjes papier schreven zij gelijkaardige gebeden neer om een zuster te redden uit de wanhoop. De omslag van het gebedenboekje is gesneden uit de grote communistische krant “Pawda”.
Zo begint het, dacht ik. Een grote vrachtwagen die wordt aangedreven door geruchten en hatelijkheden, verplettert goede mannen onder zijn wielen. Zo eindigt het, maar de brave man die te zijn werk deed en er voor geprezen werd, draagt de bandensporen een leven lang mee.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
