|
Gisteren had ik bijna een lang artikel votlooid rond deze practige bloemen die bijna in de vergeethoek zijn geraakt. Dus even opnieuw, maar dan heel sumier. Als kind vond ik overal bij ons de roze dahlia's, in de tuin maar ook op het land. De voorzitter van de vokstuin destijds kon zo veel mensen warrm maken dat wellicht ieder toch wel één bloembol kon planten. En zo gebeurde dat er op de duur zzelfs wedstrijden werden uitgeschreven. Door te ruilen met anderen, door de bollen terug in de grond te steken na de winter, ontsproten andere variëteiten en nog later zag je allerhande vormen en kleuren van die zelfde Dahlia, soms niet meer te herkennen aan de oorspronekelijke. Dit schrijven is het gevolg dat ik recent nog een mooie bloem zag, net als toen. En voor mijn pc nog maals sterft, vlug nog eens melden dat ik ooit met de fiets een boeket Dahlia's naar de directrice van het ziekenhuis bracht n.a.v. haar verjaardag. Ze had haal bureel naast het mijne. Wie zou nu nog zo een boeket durven aanbieden? Je moet ze zelff eerste nog vinden!
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
