Om Orissa te bezoeken moet je toestemming krijgen. Een visum is niet voldoende, je moet voor de streek een "permit" krijgen.

Meestal houdt dat allemaal niet zoveel in... Dat bestaat op veel plaatsen: als je een trekking doet in de Himalaya, als je een plaats bezoekt die niet zo "evident" is, niet platgelopen...

Dan volstaat het meestal om je te laten zien in een piepklein bureautje. Een meneer in een veel te groot kostuum met veel te veel blinkende knopen vraagt dan je paspoort. Hij bekijkt alle blaadjes met een super kritische blik, van: "wat zou ik hier nu allemaal kunnen vinden dat niet koosjer is?" Hij doet alsof hij de Nederlandstalige teksten aan het van buiten leren is, zucht diep en duikt dan, met ware doodsverachting onder zijn bureau.

Met hoogrode konen krabbelt hij naar boven en toont triomferend een vooroorlogse stempel. Zo één "om een boer mé van zijn paard te kloppen" zou ons moeder zeggen.

Hij zucht eens hard op het antieke wapen om dan, met een flinke drive, het paspoort danig te mishandelen door er een rode stempel in te donderen.

Zelfgenoegzaam geeft hij je dan je paspoort met de felbegeerde stempel.

In Orissa kan je niet op eigen houtje rondtrekken. Je moet beschikken over een chauffeur/gids. Wij hebben alles geregeld via internet (ik heb dat eerder al beschreven).

We dachten dat alles in orde was.

Vandaag, midden in een belangrijke meeting kreeg Marc telefoon uit India: de reisorganisatie. Of we "alle papieren nog eens konden scannen en door konden mailen, de letters waren niet helemaal duidelijk"...

We zullen dat wel doen natuurlijk, we kunnen ook niet anders... maar of die persoon die zo moeilijk doet daar dan ook iets zal aan hebben?!?

Maar goed, ieder doet zijn werk, hopelijk krijgen we het papierwerk op voorhand en zullen we ter plaatse overal doorheen lopen...