India "Reizen met de rugzak" in zijn ruimere betekenis: individueel, alles zélf georganiseerd met plaatselijk vervoer. Soms met wagen en chauffeur.
07-03-2014
India (1)
Vanmiddag vroeg iemand me: Naar India? Jullie zijn daar toch al geweest?!
Ja, inderdaad, al drie keer zelfs. Maar India is groot, gigantisch zelfs! We trekken iedere keer naar een andere streek en bezoeken die grondig.
De eerste keer bezochten we Rajastan. Onvoorstelbaar mooi en super romantisch. De paleizen van de Maharaja's hebben onuitwisbare beelden op mijn netvlies gebrand. De vriendelijke mensen, het lekkere eten, de warme zon en vooral ook de rust van de woestijn.
In Jaisalmer, tegen de grens met Pakistan, genoten we van een onvergetelijk uitzicht van op de muren van het fort van een schitterende zonsondergang. We waren er niet alleen: mensen van allerlei allooi en leeftijd wachtten samen broederlijk op wat al eeuwen iedere dag gebeurde: de allesverterende gloeiende zonnebol zonk gestadig, in een rustig tempo weg achter de horizon. Iedereen werd er zowaar stil van. Broederlijk stonden Italianen, Fransen, Israeli's en een paar Belgen naast elkaar stilzwijgend te genieten van dit alledaagse wonder.
Maar een gebied dat me ook érg fascineerde in Rajastan was Shekawati. Wat ooit een heel rijke streek geweest was verkeert momenteel in een treurig staat van ontbinding. Het gebied maakt deel uit van een belangrijke handelsroute en was een plaats waar veel rijke kopers en verkopers prachtige huizen bouwden. Helaas is er geen geld om die te restaureren. In ieder klein paleisje wonen makkelijk zo'n 30 tot 40 familieleden.
De muren, ooit gedecoreerd met de meest prachtige muurschilderingen, bladderen af en lijken wel vermanend op de bewoners neer te kijken, boos om zoveel onverschilligheid.
Ook de rattentempel liet me niet onberoerd. Mannen vrouwen brengen dagelijks eten naar een immense verzameling ratten. Karni Mata, incarnatie van de goding Durga, liet de tempel bouwen en men zou ratten aanbidden wat dan meteen zou resulteren in veel geluk. Nu zijn er in India waanzinnig veel ratten, en voor mij moeten ze niet zo nodig aanbeden worden...
Maar wat me het meeste raakte, mijn eerste keer in dit beklijvende land, was de schoonheid van de vrouwen. En daarmee bedoel ik niet alleen hun fysieke schoonheid. Ook de gracieuse manier van bewegen, de kleurrijke sari's, de rinkelende armbanden, de bescheiden blikken die ze je toewerpen.
Jonge meisjes, druk bezig met koeivlaaien plat te kloppen om later te verbranden plooien voorzichtig hun meterslange sarong rond hun pols om die toch maar niet vuil te maken.
Ja, India, er valt veel over te vertellen, ik ben nog lang niet klaar...
Een mens kan niet alles doen: huis opruimen, bagage klaarleggen en dan ook nog genieten van het zonnetje.
Maar zoals bij iedereen is de verleiding groot om de boel de boel te laten en te kiezen voor een leuk terrasje terwijl de eerste zonnestralen de oude knoken verwarmen.
En een terrasje, geef toe: dat heeft iets.
Onbegrijpelijk dat die oase van rust in veel landen nog ontbreekt. Zouden Islamlanden de uitvinders zijn?
Vooral mannen kennen de weg naar wat oorspronkelijk theehuizen waren ( zijn ) met beschaduwde zitplaatsen en rustig bubbelende waterpijpen.
Heerlijk praten over niets of juist de wereldproblemen proberen op te lossen, je huwelijksbesognes voorleggen aan je beste vriend of uitzoeken wat nu de beste geldbelegging is...
We hebben er ons allemaal wel s aan bezondigd.
In India een terrasje vinden zal niet makkelijk zijn. Ok, in vijfsterrenhotels aan het zwembad... maar daar zal je ons niet snel vinden, wij logeren graag bij mensen thuis, om veel voeling te krijgen met de plaatselijke gebruiken.
Of anders proberen we een hotelletje te vinden met een tuin.
Daar staan dan meestal wel een paar stoelen en een wankel tafeltje, en als je dan helemaal voor het geluk geboren bent kan je daar misschien nog een drankje kopen.
We zijn verwend, hier in ons luilekkerlandje.
Hopelijk zal het goed weer zijn eind april... Maar dat moet nog niet te snel.
Kijk, smaken verschillen, maar wij vinden over het algemeen de Chinese keuken de lekkerste. Waarom? Steeds vers en meest verscheiden. Misschien minder geraffineerd dan de Thaise, maar, als je een langere tijd door een land trekt dan is het belangrijk om te kunnen variëren.
Nu heeft China 4 grote keukens: de Noordelijke, de Zuidelijke, de Westelijke en, ja hoor, de Oostelijke.
De ene is meer pikant, terwijl de andere zoeter is. Maar steeds nogal verschillend.
Het is ook het land waar we van de meest "rare" culinaire hoogstandjes konden genieten.
Zo hebben we daar slang leren eten. Ik moet toegeven, het klinkt exotisch, maar wat is het verschil met een lekkere paling? OK, levend is dat nogal wat anders, maar op je bord? En is het niet vooral de bereiding die belangrijk is?
Ik wil altijd wel eens proeven van de plaatselijke specialiteiten. Da's niet altijd zo simpel, vooral wanneer dat bijvoorbeeld levende scampi's zijn. Ik hou niet van dat gewriemel in mijn mond, ik heb ze liever dood met n duivelssausje, maar ja, ik moest dat toch s proberen.
Een andere leuke specialiteit zie je op de foto: plaatselijke schildpad.
Leuk, vooral wanneer ze dat dooie diertje opdienen: je zou denken dat de sukkel net uit bad komt, hij zag er een beetje verzopen uit.
Ik twijfelde: hoe begin ik hier nu aan? Ik kon moeilijk een pootje vastnemen met een eetstokje. Helaas had ook niemand in het restaurant voor dezelfde dagschotel gekozen, anders zou ik stiekem kunnen afloeren hoe de Chines etikette werkt bij het verorberen van een klaargemaakte schildpad.
Mijn laatste redding was de vriendelijke kelner. Hoe simpel kan het zijn? Je heft gewoon het deksel op en begint eraan.
De inhoud zag eruit alsof het al een keertje gegeten was! Met lange tanden ben ik er dan toch maar aan begonnen.
Héérlijk! Echt een delicatesse! De Chinezen kunnen er wat van!
En wanneer mijn kleindochter twijfelt aan een nieuw gerecht vertel ik haar over de Chinese specialiteiten. Dan trekt ze even haar wipneusje op en denkt ze waarschijnlijk "wat n gekke oma heb ik toch"... maar ze heeft toch al een keertje gevraagd wanneer we samen het vliegtuig kunnen nemen om naar dat verre exotische land te reizen.
OK, ik geef toe: ik hou van eten. Niet alleen het eten zelf, ook van het klaarmaken kan ik écht genieten. Vooral de buitenlandse keuken interesseert me. Er is altijd wel iets te leren.
Enkele keukens echter hebben me niets bijgebracht: Uzbekistan, Letland, Litouwen en Rusland. Behalve misschien de borsjt: een dikke soep van rode bietjes. Voor de rest: vet, flauw, weinig kruiden, niet echt mijn ding.
Alhoewel... ooit, in een afgelegen plaats in Noord West China. We hadden een yurt voor ons alleen. In geen uren westerse reizigers te bespeuren. We hadden onze "yurtchef" op voorhand moeten betalen voor ons verblijf, een avondmaal en een onbtijt.
Na een flinke wandeling kwamen we 's avonds terug. We dachten onze gezonde honger te kunnen stillen met een lekkere Mongoolse schotel. Helaas. Toen onze "yurtman" zingend "thuiskwam" zagen we dat hij té bezopen was om voor ons een deftige maaltijd te bereiden.
Ik ging op zoek bij de andere yurtbewoners en vroeg of we bij iemand mochten blijven eten tegen betaling natuurlijk.
Een vriendelijk koppeltje van middelbare leeftijd kon nog wel wat eten missen vertelden ze ons.
We schoven aan in de warme tent. We kregen elk heerlijk, vers gebakken brood en een dampende kom maaltijdsoep: vette stukken geit met veel beentjes drijvend tussen bescheiden stukjes wintergroenten.
Nee, lekker kon je het niet noemen, maar zoals altijd is honger de beste saus. We wreven de vette ogen van onze druipende kin en spoelden alles weg met een kop dampende thee.
Veel werd er niet gezegd. Glinsterende ogen en veel handenschudden vertelden ons dat we niet hoefden te betalen, iedereen had genoten.
En onze yurtbaas?
Zijn gesnurk hield ons nog een tijdje wakker. Maar we vonden het niet erg: in de verte klonken de weemoedige gezangen van herders die ver van huis hun familie misten.
Bourgondiërs... Natuurlijk zijn we Bourgondiërs... Zijn we dat niet allemaal?
Hoe zit dat daar in India vraagt men ons.
Eigenlijk is er een hele boel te vertellen over de Indische keuken.
Eerst en vooral: er zijn grote verschillen: de keuken uit Rajastan is heel anders dan die van het Zuiden.
Logisch natuurlijk als je ziet hoe ver die streken van elkaar verwijderd zijn.
Een ding hebben ze gemeen: weinig, of totaal geen vlees. Goed voor de vegetariërs onder ons. En lekker! Terwijl ik in India verblijf denk ik steeds: nu wordt ik vegetariër... Tot ik een lekkere T bonesteak voorgeschoteld krijg....
nu goed, soms krijg je wel s vlees, meestal kip. Toegegeven, het beestje is meestal doodgegaan van de honger (lees: weinig of geen vlees aan de knoken), maar het kan smaken!
De keuken is zeer lekker, bovendien n echte kunst! Koken interesseert me, en wanneer ik kan ga ik een kijkje nemen in de keuken, n mens kan altijd bijleren.
De eigenares van onze guesthouse ergens in centraal India nodigde me uit om s morgens vroeg te helpen bij het maken vh. ontbijt..
opstaan voor dag en dauw is voor mij niet echt n probleem, maar om dat nu iedere dag te doen voor een lekkere petit dejeuner... Geef mij maar n croissantje van onze warme bakker.
de mevrouw wijdde me in in de geheimen vd Oosterse keuken. Mosterdzaadjes uitbakken, deeg kneden, stapels groentjes prepareren, noem maar op. Ik stond pas echt versteld toen de kruiden werden bovengehaald: onvoorstelbaar wat n scala aan smaakjes en mengels verborgen lagen in de ontelbare lades in het heiligdom vd Vrouw des Huizes.
Moeilijk.. Dikwijls heb ik thuis geprobeerd om een poging te wagen, maar het bleef bij een zwakke immitatie.
ik kijk er al naar uit, naar die Indische lekkernijen, maar ook naar de frietjes die we sporadisch wel s zullen tegenkomen. Je bent n goeie Belg of niet ;0)
We hebben geen winter gehad. Nee, écht niet, na de hersft kwam de lente. OK, een beetje nat, dat wel, en veel wind, maar zachte temperaturen.
Marc zat vanmorgen, gewapend met de tablet, te zoeken naar de temperaturen in India:
Amritsar: 20°
Shimla (waar monnik Giel zit): 9°, donderdag 17!
Srinagar: 12°
Bubaneshwar: 34°!!
Laat Bubaneshwar nu de eerste plaats zijn die we zullen aandoen. We zullen het geweten hebben! De zomerbloesjes liggen klaar. Al een geluk dat we geen problemen hebben met hoge temperaturen. Niet dat we fervente zonnebaders zijn, maar een fris glaasje onder een koele boom, daar kunnen we van genieten.
Een paar jaar geleden gingen we in Myanmar fietsen bij temperaturen van tegen de 40°. Gekkenwerk? Misschien wel n beetje, maar ook genieten! Ons stalen ros lieten we iedere 30 minuten rusten. 't Was tenslotte een gehuurde fiets en we moesten hem in goede staat terug brengen. We hadden zo onze stekjes waar we een rustpauze namen: 4 krakemikkige stoelen, 2 scheve tafels en een overbejaarde koelbox moesten reizigers verleiden tot een pitstop.
Wij hadden het meer voor de ontwapenende glimlach van het meisje dat de bediening verzorgde. Een kloeke meid van half de twintig. Haar jonge spruit speelde blootpoeps in het zand: gebruikte rietjes op een rijtje leggen, eerst links, dan weer rechts. Geen Barbiepoppen, evenveel plezier.
In de koelbox lagen frisdrankjes. Hipgekleurde Myamarese limonade, maar ook veel duurdere coca cola en pepsi. De blinkende flesjes lagen tussen dikke pakken ijs. Die had een bezorger net gebracht.
Ze lachte toen ze onze bezwete gezichten zag. "Hot?"
"Yes, yes"
Toeristisch reizen hebben ze pas uitgevonden in Myanmar en met een overweldigend succes! Maar er is nog veel werk aan de winkel: oa te weinig infrastructuur en té weinig mensen die Engels spreken.
Nu hebben wij dat nooit een probleem gevonden. Het meisje en wij communiceerden met handen, en vooral ogen. Lachende ogen, verwonderde ogen, vriendelijke en liefdevol, ontwapenend, zoals de Birmezen zijn.
Ze liet ons nooit gaan zonder steevast dezelfde zin (die ze zéker héél speciaal van buiten geleerde had):
"Tomorow... come again?"
"Yes, yes.. of course!"
We waren er zeker van dat t de volgende dag weer broeierig heet zou zijn. We keken er al naar uit:
Sedert ik Facebookvriendje ben met Monnik Giel heb ik een beetje zicht op het leven in een Buddhistisch klooster.
Giel was vorige week jarig en heeft al zijn mede-monikken (of hoe noem je zoiets?) getrakteerd op een kakelvers eitje.
Je moet er maar opkomen. Tja, dat hij geen Barbietaart tevoorschijn zou toveren, dat kan ik wel geloven, maar n eitje?
Gezond, dat wel, puur natuur en niet duur!!
Ik weet wel dat ze in die mooie kloosters sober leven en dan gaat zo een onverwachte delicatesse er wel in!
Cadeautjes... altijd moeilijk om te geven. Waarmee doe je iemand een plezier?
Mijn kleinzoon houdt het simpel: als t maar van Starwars is! Onze kleindochter gaat graag samen shoppen en dan doorzoeken we winkel na winkel en komen we, geladen met talloze zakjes, moe maar voldaan terug naar huis.
In India zullen ze al blij zijn met een gratis potlood of een kleurige balpen. Vroeger deelden we die met handenvol uit. Dat doen we dus al n tijdje niet meer.
Wanneer we pennen of snoepjes bovenhaalden werden we in geen tijd belaagd door hordes kinderen. Het was alsof ze uit de straatstenen gekropen kwamen. Er kwam geheid miserie van, er waren er altijd wel die handen vol konden bemachtigen, terwijl anderen beteuterd naar hun lege handen staarden. Hoe Marc ook z'n best deed: hij liet ze op een rijtje gaan staan of gaf alleen maar aan de mama... altijd moeilijk....
Nu hebben we de oplossing gevonden.
We nemen een kleine taxi en rijden ermee naar een piepklein winkeltje dat schoolartikelen verkoopt. We kopen daar de doos potloden die op een scheve toonbank staat, een pak latten, potloodslijpers, noem maar op, bijna de halve voorraad van zo'n kleine éénmanszaak. Allemaal spulletjes die kinderen op een lagere school kunnen gebruiken.
Het eerste het beste plattelandsschooltje dat we tegen komen verrassen we dan met onze geschenkjes. Zo hebben we een aantal mensen tevreden gesteld: de taxichauffeur, de winkelier, de directeur, de leerkrachten vd school en vele kinderen.
Ik herinner me de tijd dat Coca Cola gratis latten uitdeelde op school. Wij waren daar zo tevreden mee...
"Een kinderhand is rap gevuld" zegt het spreekwoord, maar tijden en plaatsen veranderen...
Soms zijn we ook wel eens toerist. Dan gaan we naar de zon om lekker uit te rusten met een goed boek en veel zin naar lekker eten.
Wanneer we reiziger zijn ondergaan we een ware transformatie.
We trekken makkelijke kleren aan, zéker niet de mooiste want: wat die wasserijbedienden daar allemaal kunnen mee uitspoken..
De beautycase blijft thuis.
We nemen weinig bagage mee, het moet allemaal in de rugzak een plaatsje vinden. Boeken blijven op ons lijstje staan.
Vele van onze vrienden begrijpen het niet: wat kan er nu zo leuk zijn aan wat wij ginder ver gaan zoeken?
En hoe gaat dat dan?
Waar steek je je die badjas? Doe je dan voor iedere dag n nieuw slipje mee? Zijn die hotels niet op voorhand geboekt? En als er dan geen plaats is? En vinden jullie altijd je weg terug? Ook in die miljoenensteden?
En wat als je ziek wordt? Of een autoaccident tegenkomt? ....
En wat heb je daar dan aan? De laatste vraag waar sterft een stille dood wanneer onze foto s boven water komen.
t Ziet er soms allemaal een beetje makkelijk uit. Soms is reizen een keiharde job. Voor die hele mooie foto s moeten we soms uren op een oude, uiteenvallende bus reizen tussen reiszieke kinderen en grote zakken samengebonden, levende ganzen.
De meeste tempels staan hoog op een berg, kwestie van boetedoening denk ik. 400 trappen oplopen met een temperatuur boven de 35°, echt geen sinecure!
Met toegeknepen billen op een markt op zoek gaan naar iets wat voor een toilet kan doorgaan en dan zien dat je daar niet alleen bent, met z'n zessen gezellig naast elkaar... om van de plaatselijke odeur nog te zwijgen...
Maar het is allemaal zoveel méér:
de gezellige drukte, de nieuwe dingen die je ontdekt, andere smaken, andere muziek, andere geloofsovertuigingen.
Het zit soms in kleine dingen: een klein meisje geeft je een bloemetje, en nee: ze wil er géén geld voor!
Op de trein vertelt een oude man zijn levensgeschiedenis. Een jonge vrouw neemt je mee naar huis, haar man slacht een konijn, en ze glimlachen...
Je zit ergens in "the middle of nowhere", net lekker geslapen in een grote yourt, geen buffetontbijt, wél alleen maar een vers brood gebakken in een tandoori. De ogen van een tandeloze man schitteren: kijk, kijk, ik heb een brood verkocht aan buitenlanders!!
Na dagen zonder douche, in een stoffige omgeving zijn de eerste waterdruppels op je blote bast het equivalent van het Paradijs! Gewoon onbetaalbaar!
Je leert genieten van kleine dingen die tegenwoordig bij ons zo vanzelfsprekend zijn... Warm water uit een kraan, De knop van de verwarming hoger...
China, februari 1992; bitter koud, sneeuw. In het hotel geen verwarming. Het kamermeisje brengt met een reuzeglimlach een diepe kom met smeulende houtskool. Haar handen zien rood van de kou. Ze is ingepakt van kop tot teen alsof ze de Yeti gaat zoeken in de Himalaya. Ze brengt later nog warme thee en taaie koekjes, maar wil alleen maar het beste aan ons geven.
's Anderendaags neemt ze ons mee naar haar thuis.
We hebben ook graag een beetje avontuur. We moeten niet altijd weten waar we gaan slapen. We zien wel. En eerlijk, het is, op n enkele keer na, bijna nog nooit tegengevallen. Oké, er is n groot verschil tss een Sheraton en een hutje midden in de brousse. Maar het uitzicht dat je hebt bij het ontbijt... dàt kan geen enkel Sheraton je bieden! Om nog maar van de bediening te zwijgen!
Reizen is ook nadenken. Er is veel tijd. Lange vliegtuig - en busreizen en lange avonden waar "niets te doen is".
Dan ga je denken. Over hoe goed we het hier hebben. Waarover we allemaal klagen, waarmee we het niet eens zijn, veelal triviale zaken. je leert écht wel relativeren!
En dan staat vlak voor je een peuter met haar broertje op de arm. Je geeft haar een snoepje. Kindje wrijft over je arm en is verwonderd over het haar dat op je arm groeit en op de kin van je echtgenoot. De hele familie komt kijken en we moeten allemaal samen op de foto!
Ja, we voelen ons er thuis en we voelen ons welkom...
En, toegegeven, 't is ook wel n beetje een microbe ;o)
De fotoproblemen zijn opgelost. Ik heb een app gevonden om foto s te verkleinen en s uitgetest...tiptop!!
Ik ben nu ook facebookvriendje met Monnik Giel.
Hij lijkt op t eerste gezicht n leuke jongen te zijn.
We hebben ook een 15 tal boeken op onze e reader gezet. Wat n uitvinding! Tot vorig jaar sleepten we elk zo n 5 dikke turven mee in onze rugzak. Tja, vele uren op het vliegtuig of de trein worden minder saai met n Patterson op je schoot... Ook de avonden... Op de meeste plaatsen is er na de prachtige zonsondergang niet veel meer te beleven. Marc leest heel snel en heeft meestal niet genoeg met 10 boeken voor 5 weken...
Heb je 10 boeken al eens gewogen? Om dan nog maar niet te spreken vd plaats dat zulk pakket in beslag neemt...
Dus: onder de kerstboom 2 readers. We hebben elk boeken gedownload en denken dat we nu uit de problemen zijn...
Ik heb zo uit het blote hoofd s geteld hoeveel kabeltjes, laders en tussenstukken we gaan nodig hebben om alle apparaten te verbinden en op te laden...
Of we dan zoveel plaats/gewicht zullen sparen?
Tja... De vooruitgang... We zien wel... "alles komt goed" zei de moeder vd porseleinenkast en ze gaf haar varken een zoen ;0))
Ook contact gehad met monnik Giel. Hij zou t leuk vinden mochten we "zijn" klooster bezoeken, maar is nog niet zeker dat hij zal thuis zijn.
We laten dit deurtje voorlopig nog even open staan.
We zijn er zelf nog niet helemaal van overtuigd of we dit wel willen. Natuurlijk hebben we nog veel tijd om daar over na te denken...
Misschien denken we er daar ter plaatse helemaal anders over...
Morgen halen we de rugzakken van t zolder. We controleren ze nog eens op mankementjes. En als er problemen zijn: naar de schoenmaker! De regenvesten, dagrugzakjes en wandelschoenen worden ingespoten tegen het water.
Om Orissa te bezoeken moet je toestemming krijgen. Een visum is niet voldoende, je moet voor de streek een "permit" krijgen.
Meestal houdt dat allemaal niet zoveel in... Dat bestaat op veel plaatsen: als je een trekking doet in de Himalaya, als je een plaats bezoekt die niet zo "evident" is, niet platgelopen...
Dan volstaat het meestal om je te laten zien in een piepklein bureautje. Een meneer in een veel te groot kostuum met veel te veel blinkende knopen vraagt dan je paspoort. Hij bekijkt alle blaadjes met een super kritische blik, van: "wat zou ik hier nu allemaal kunnen vinden dat niet koosjer is?" Hij doet alsof hij de Nederlandstalige teksten aan het van buiten leren is, zucht diep en duikt dan, met ware doodsverachting onder zijn bureau.
Met hoogrode konen krabbelt hij naar boven en toont triomferend een vooroorlogse stempel. Zo één "om een boer mé van zijn paard te kloppen" zou ons moeder zeggen.
Hij zucht eens hard op het antieke wapen om dan, met een flinke drive, het paspoort danig te mishandelen door er een rode stempel in te donderen.
Zelfgenoegzaam geeft hij je dan je paspoort met de felbegeerde stempel.
In Orissa kan je niet op eigen houtje rondtrekken. Je moet beschikken over een chauffeur/gids. Wij hebben alles geregeld via internet (ik heb dat eerder al beschreven).
We dachten dat alles in orde was.
Vandaag, midden in een belangrijke meeting kreeg Marc telefoon uit India: de reisorganisatie. Of we "alle papieren nog eens konden scannen en door konden mailen, de letters waren niet helemaal duidelijk"...
We zullen dat wel doen natuurlijk, we kunnen ook niet anders... maar of die persoon die zo moeilijk doet daar dan ook iets zal aan hebben?!?
Maar goed, ieder doet zijn werk, hopelijk krijgen we het papierwerk op voorhand en zullen we ter plaatse overal doorheen lopen...
Vandaag de hele voormiddag geprobeerd verkleinde fotos op de blog te zetten. In het verleden gingen we op onze reizen steeds naar een internetcafé.
Helaas geen aanrader: de virussen komen je daar tegen als je de deur opendoet...
Vandaar: een leuk kerstcadeautje: een tablet! Vanaf nu geen problemen meer: ons blog via de tablet aanvullen en foto s à volonté op de blog plaatsten...
Zo simpel is t allemaal niét!
OK, blognieuws schrijven en plaatsen, tot hier geen probleem. Foto s nemen met tablet ook niet. Maar... die foto s moeten verkleind worden. Daarvoor hebben we al een app gevonden. Eerste probleem van de baan.
Maar, een voorlopig onopgelost probleem: hoe krijg ik nu de foto s van mijn fototoestel op mijn tablet?
Marc heeft al een tussenoplossing gevonden: hij koppelt het fototoestel aan de tablet, gebruikt die als opslag, verkleint de foto maar wil die opslaan op de tablet, dat lukt dus (voorlopig hopelijk) nog niet. Hij kan wél die verkleinde foto op het fototoestel opslaan..
We zijn nog lang niet weg, we kunnen nog wat zoeken.
Als er iemand van de lezers ons kan helpen, graag!
Daarvoor moesten we eerst de lift nemen. Tenminste, zo heet waarschijnlijk die verroeste ijzeren kooi die je met horten en stoten stapvoets een verdieping hoger bracht.
Daar waar nog behangpapier aan de muur hing was die smoezelig en verkleurd van het weinige zonnelicht dat daar spaarzaam naar binnen sijpelde.
Een klusjesman zou handen vol werk hebben om alles op punt te stellen.
Een piepende deur verder, nog een deur. Een voorzichtig klopje kondigde ons aan, een forse "Binnen" verwelkomde ons.
Het kantoor was simpel: 2 houten bureau s verscholen onder bergen dossiers.
Een flinke, maar leuke dame van middelbare leeftijd lachte haar tandpasta witte tanden bloot. Eén en al Indiase vriendelijkheid.
"U komt paspoort ophalen? Even wachten". De heer die rechttegenover haar zat keek verveeld. Papierwerk... wie kan je dààr nu een plezier mee doen?
Naast de mevrouw hingen twee fotos van knappe jonge vrouwen, het type backpacker. Daaronder een grijs A4 tje met in ongelijke letters de woorden: NO VISA!!!
Wat zouden deze dames uitgespookt hebben om niet meer toegelaten te worden in de ex-Britse kolonie? Mijn verbeelding nam me mee: met hun charmes de premier verleid, ach ja, hij is ook maar een mens... Drugs gesmokkeld in dubbele bodems of ivoor...
Gelukkig was het al snel onze beurt. We gaven de uitgeprinte papieren af. We hadden (gelukkig) onze job goed gedaan! We zijn natuurlijk extra voorzichtig want de ervaring heeft ons geleerd dat de kleinste fout, een comma op de verkeerde plaats of een verkeerde kleur op de foto kan leiden tot wekenlang gezwoeg, over - en weer gerij naar de Ambassade enzovoort.
€120 later konden we beschikken. 2 weken zouden we de kleinoden kunnen ophalen. "Moet niet samen komen, één persoon is goed". Dat was dan al een meevaller. Die aardige mevrouw moest ieder van ons maar één keer zien. Ik zal dan toch weinig gelijkenissen hebben met Mata Hari...
Met de muffe geur nog steeds in onze neusgaten zochten we een leuke barista op om met een heerlijke expresso onze "overwinning te vieren.
Zoals voor de meeste landen heb je ook een visum nodig om India binnen te geraken. Een toestemming dus.
Tja, ze kunnen ginder ver natuurlijk niet weten wat je in hun gezegend land komt uitspoken...
Je kan een pedofiel, een moordenaar of boef zijn, of misschien ben je wel een spion. Ik voel me niet direct een Mata Hari (zie er ook niet zo uit), maar dat kan de heren commaneukers niets schelen: geen stempel, dan kom je er niet in!
Los van het feit dat je daar een aardige duit moet voor neerleggen is de papierwinkel soms een echte lijdensweg!
Deze keer was het niet anders: het begint op de website. Een hele boel formulieren om in te vullen om een aanvraag in te dienen. Een mens vraagt zich af of iemand ooit die antwoorden leest ...
Waarom je naar India reist? Tja, dat kan natuurlijk vele redenen hebben, en Mata Hari zou dat niet aan hun vlezige haviksneus gehangen hebben. Waar je woont, wat je doet, net niet je eigenste schoenmaat...
Eens dat allemaal achter de rug moet je op zoek naar de juiste foto: zoveel centimeter op zoveel... witte achtergrond... en dat wordt ter plaatse met een lat secuur gemeten!
De foto. Ooit, toen we naar Iran reisden, moest ik me een sluier aanpassen. Ik zag er niet uit, bij ons zeggen ze: "een echt sloorken", maar ja, een mens moet soms wat doen wanneer men een stukje van de wereld wil zien.
Eens de papieren uitgeprint, de foto netjes eraan vastgemaakt ga je op stap. Gelukkig hoefden we voor de Indische Ambassade niet naar Brussel, ook in Antwerpen konden we terecht. Met de tram tot aan de dierentuin en bijna om de hoek was het "Heiligdom", want zo willen ze het soms wel laten uitstralen.
Heiligdom, Ambassade. Een mens denkt dan direct aan de Ambassadeur: een reizige man in driedelig maatpak, omringd door zwoele, hevig zwetende fotomodellen in een goudkleurige stralende zaal waar alleen maar Champagne gedronken wordt. Statige heren in het kostuums van hun regio die de wereldproblematiek bespreken en zwaaien met papieren naar secretaresses die op hun hoge Loubotins hollen van hot naar her.
Wat een tegenvaller! In de Vestingstraat, vooral op een regenachtige dag grauwe en triest, vonden we het nummer 62. De deur stond open. Een tiental oude, afgebroken brievenbussen vertelden ons dat de bewoners niet direct Lottowinnaars waren. De verfrommelde reclamebladen wezen er op dat vele bewoners al het hazepad gekozen hadden.
Een klein, verkleurd briefje stuurde ons naar de tweede verdieping...
Even ter verduidelijking: jullie (én wij) zullen nog een tijdje geduld moeten hebben. Nog iets méér dan een maand voor we vertrekken. Men heeft me al gezegd dat ik te vroeg begonnen was om te starten met de blog, maar ja... t kwaad is al geschied... Sorry
Ik zal proberen af en toe nog één en ander te schrijven over de voorbereiding en andere zaken die verband hebben met onze India reis.
Moeder kruipt na lange tijd weer achter haar naaimachine...
De brutale overval in Peru heeft ons geleerd dat extra verdoken zakjes toch wel nuttig zijn...
Een aantal lange broeken zijn versleten of we zijn er "uitgegroeid", dus moet ik de nieuwe voorzien van buideltjes.
Aan de binnenkant (onzichtbaar) naai ik kleine zakjes, net groot genoeg om geld en bankkaarten in te verstoppen. Willen stiekeme gluiperds deze bemachtigen dan moeten ze ons wel tot op ons babyvelletje uitkleden. Tja, 100% zekerheid is er waarschijnlijk nooit, maar het vermindert toch wel weer het risico...
Marc is al enkele maanden bezig met de voorbereidingen:
afspraken maken met een reisagentschap in Odissa: we willen een soort jeep met chauffeur en gids om ons te begeleiden in Odissa (Orissa). Waarom? Er is geen andere mogelijkheid om die streek te verkennen. De gids spreekt de verschillende talen vd verschillende stammen, kent de plaatsen, weet waar/wanneer er interessante markten zijn enz.
Het reisbureau stelt één en ander voor. Marc geeft die voorstellen aan mij. Ik zoek op het internet wat goed en wat minder interessant is... Kijk op forums en stel vragen aan mensen die de streek eerder al bezochten.
Dan sturen we de veranderde plannen door aan het reisagentschap. Die bekijken of het mogelijk is om deze plannen aan te houden. Dat was het dus niet... Onze plannen moesten we dan wéér veranderen omdat we op dié dag dààr moesten zijn omdat dan de wekelijks markt plaatsvindt... weer alle voorstellen overhoop, totdat we dan toch aan een deftige planning komen die voor iedere partij past. Ook over de prijs wordt dan nog wat gepalaverd en dan eindelijk is iedereen akkoord.
Marc organiseert ook de binnenlandse vluchten en reserveert een aantal hotels: de eerste weken wordt dat geregeld door de plaatselijke reisorganisatie. Daarna reserveren we enkel hotels waar het aangeraden is: In Srinagar omdat we zéker dié boot willen... In Amritsar omdat we een hotel willen met uitzicht op de Gouden Tempel enz.. als je dat niet doet kant het wel eens zijn dat er geen plaats meer is wanneer je daar aankomt.
Ondertussen ben ik volop bezig met de reisroute in het noorden. Hier zullen we op ons eentje doorreizen. Ik zoek welke plaatsen belangrijk zijn, hoe het zit met de hotels, verplaatsingen, of de Dalai lama zal thuis zijn enz.
De reisroutes. Bijvoorbeeld: naar Srinagar reizen. Srinagar ligt midden in Kasjmir, redelijk heftig gebied.
Je hebt 2 keuzes om er naartoe te gaan: per vliegtuig of langs de autoweg: de autostrade volgen en er niet vanaf wijken (2 dagreizen). Wij zullen dus de heenweg vliegen, de terugweg per taxi of bus, we zien daar ter plaatse wel.
Gelukkig is het internet een onschatbare bron aan informatie! Echt iédere informatie over élk onooglijk dorpje is er te vinden, hoeveel kilometer, welke transportmiddelen, welke logementen en zo meer. Onvoorstelbaar. 20 jaar geleden moesten we het met héél wat minder doen, was dan ook een beetje méér avontuur... Nu hebben we bijna alles al gezien op het web, blijft er weinig onverwachts meer over...
Ook het "medicijnenkastje" is mijn afdeling: we hebben ondertussen ons vaccin tegen Typhus al achter de kiezen en de malariatabletten zijn besteld. We reizen slechts 2 weken doorheen malariagebied maar moeten wél 6 weken pillen slikken... dure tabletten, maar we willen toch het risico niet lopen...
Ook de Immodium en Motilium liggen al klaar...
Volgende week checken we ons fototoestel: de batterijen en de geheugenkaartjes...
Onze belangrijke papieren zijn al ingescand en die kunnen we altijd terugvinden op het internet: ons reispaspoort, ons visum, overeenkomsten met het reisagentschap enz...
Ja, inderdaad, t is een paar jaar geleden dat we een blog hadden. Waarom het een tijdje stil lag?
We hadden het op onze laatste reizen moeilijk om foto s te zetten op de blog in de internetcafés.We hadden bij het overladen namelijk een virus op ons fototoestel overgebracht. Ook in verschillende cafés mochten we gewoon niets aansluiten uit angst voor virussen...
Nu zijn we van plan om een tablet mee te nemen en via de tablet foto s op de blog te zetten.
Natuurlijk zullen we in het begin vd de reis al geconfronteerd worden met andere problemen: we zullen in Orissa geen fotos mogen nemen, bij wet verboden. Een serieuze tegenvaller dus, maar toch gaan we ons daar strikt aan houden, uit respect voor de mensen. Orissa is namelijk de armste streek in India, en dat wil wat zeggen... Jammer maar helaas... jullie zullen t moeten doen met tekst alleen, geen beelden...
