India "Reizen met de rugzak" in zijn ruimere betekenis: individueel, alles zélf georganiseerd met plaatselijk vervoer. Soms met wagen en chauffeur.
29-03-2014
Maoisten
Vandaag hebben Maoisten roet in het eten gegooid. Volgende maand zijn er verkiezingen in India. Altijd en overal is de verkiezingstijd een spannende periode. Verschillende ideeën, verschillende partijen, demonstraties enz.
Nu is er een communistische groepering actief in de regio: de Maoisten. Die zijn er bijvoorbeeld ook in Nepal.
Zij vertegenwoordigenoveral de oppositie en zorgen voor nogal wat onrust. Zij grijpen deze periode aan om zieltjes te winnen. Of dat gaat lukken op de manier zoals ze vandaag te werk gaan, stel ik me de vraag.
Er was een bomexplosie net in de regio waar wij van plan waren naartoe te gaan. 2 mensen overleden. Daardoor natuurlijk heel wat wegen gesloten. Buitenlanders krijgen geen permit om in de buurt rond te reizen.
Ik ben zeker dat de regio nu veilig is, maar we mogen er niet in. Manus nam ons mee, de stad in om nog maar eens wat tempels te bezoeken. Hij heeft onderhand al de hele Ramayana verteld, wij denken soms dat hij dat doet om de tijd te rekken, maar hij zegt dat hij " gepassioneerd " is, wat we niet durven tegen te spreken!
En er valt een en ander te vertellen over die duizenden Goden en hun incarnaties. Soms zijn we wat oneerbiedig en luisteren we maar met een half oor. We kunnen al die vreemde namen toch niet onthouden, bovendien is het soms toch wel een opgave bij die warmte blijvend alert te zijn.
We hebben dus voorgesteld om vanmiddag een siësta te houden. We denken dat vandaag de warmste dag is, echt niet doen!
We kunnen natuurlijk al een heel boek schrijven over de Indische keuken.
Nu, op deze reis zijn er 2 verschillen: de gerechten die we krijgen in de hotels, en die onderweg.
In de hotels is het simpel: je krijgt een prachtige menukaart met maaltijden uit alle Indiase regio, daarnaast nog een boel Chinese gerechten en om af te sluiten nog enkele Europese.
Meestal draait het hierop uit: van hetgeen je bestelde is slechts de helft voorradig, voor de rest doen zij voorstellen. We zijn uiterst tevreden van de hotels, het eten is er lekker tot heel lekker, mild pikant en meer dan genoeg.
De restaurants onderweg is een ander paar mouwen: op het eerste zicht helemaal niet proper. Je eet er meestal de dagschotel, altijd lekker, meestal betrouwbaar. Marc had eens een aanvalletje van toerista, maar was eenmalig en heeft niet lang geduurd. We staken het op het eten onderweg. Vandaag zei onze gids: "lunch in verry clean restaurant!" Dus gingen we mee.
De dagschotel was er ( ik denk alme dagen ) : Gujarat Thali. Laat dit nu een van mijn favorieten zijn:
je krijgt een groot soort aluminium dienbord met rijst in het midden. Rondom rond staan kleine potjes met verschillende gerechten. Je kan kiezen: vegetarisch of niet vegetarisch. Er hoort ook chapati ( soort brood ) of papadum ( soort gefrituurde pikante pannenkoek ) bij. De kleine potjes worden steeds aangevuld, á volonté dus!
Het voordeel is dat je alleen die schoteltjes eet die je lekker vindt ( ik vind ze meestal allemaal lekker ).
We hebben genoten! Het was echt super lekker!!!
En zeg nu zelf: waar vindt je nog een dagschotel voor 1 Euro?
gisteren bezochten we een Hindutempel. Plots begint er wat te rommelen in mijn buik.
Echt waar: dat gebeurt steeds op de meest onmogelijke plaatsen... Nu heb ik wel al wat ervaring in het toiletbezoek, maar het blijft altijd een beetje spannend.
Een bewaker van de tempel had al snel door waarnaar ik op zoek was en leidde me, langs smalle paadjes en achterdeurtjes naar een bouwvallig stalletje. De afgebladderde deur hing scheef in haar hengsels. Voorzichtig duwde ik die open en bekeek angstig de vloer.
Een Frans toilet, ok, ik vind dat lastig, maar ook wel hygienisch, tenminste wanneer de vorige gebruiker zo vriendelijk was zijn souveniertjes op te ruimen. Dat bleek dit keer wel zo te zijn. Niet direct dat je van de vloer kon eten, dat zou ik nu niet direct doen, maar toch. De hele boel was afgespoeld en drooggemaakt.
Ik knikte goedkeurend, stapte binnen en sloot de deur: aardedonker! Och, niets aan de hand, ik stroopte mijn broek af en ging zitten. Mijn haren kwamen recht toen ik iets langs mijn billen voelde kruipen.
Snel opende ik de deur om te kijken wat er gebeurd was.
In de hoek van het kleine kamertje hing een reuzespinnenweb met een reuzespin! Het beestje was waarschijnlijk evenveel van mij geschrokken als ik van haar. Ik had zo danig naar de vloer gekeken dat het me niet was opgevallen dat ik niet alleen was.
Gelukkig dat we in de hotels nette badkamers hebben... Maar daarover valt natuurlijk niets te schrijven...
Ik vond het verschrikkelijk heerlijk! Verschrikkelijk omdat ik mijn camera niet mocht bovenhalen. Heerlijk om al dat moois te zien! De dames liepen gekleed in niets minder dan een piepklein minirokje en een hele stapel kralen boven hun boezem met daarboven een blauwe sjaal ( omdat dat moet wanneer ze naar de markt gaan). Naar het schijnt dat ze die in hun dorp niet aanhebben, maar dat zullen we morgen waarschijnlijk zien.
De heren liepen rond met pijl en boog, klaar om wild te vangen. Ik vond het een heel aparte ervaring. We bleven heel lang zitten kijken, een beetje achteraf, om zeker niet op te vallen. Er werd gekocht, verkocht, gelachen, gebekvecht, zoals dat gaat op de markt.
Onderweg nog bezoek aan dorp van de Mali en de Boroborozha. Er was 2 keer een trouwfeest aan de gang, een onverwacht extraatje.
De langoors en chimpansees die langs de kant vd weg zaten keken ons wantrouwend aan, maar de 30 cm lange vleermuizen hingen vrolijk, hoog in de boom te kwetteren.
Ik hoopte onderweg op een "Onwelkome" ontmoeting: Mr. Sheba had in deze streek al 2xeen Bengaalse tijger gezien, wie weet...
Maar we zullen nog een paar dagen moeten wachten...
voor foto s van de Bonda: zie Google' India bond (afbeeldingen)
Woensdag is marktdag voor de Kondh stam. Na de tegenvaller van gisteren waren we benieuwd.
Wel, we werden beloond! De mannen zijn niet anders gekleed dan de doorsnee Indier, alleen: ze hebben lange haren en dragen een hakmes over hun schouder. De dames ( en jonge meisjes ) dragen een lange rok en veel " vodden " ( Sorry vr het oneerbiedig karakter ) over de voorkant van hun lichaam. Hun haar zit in 1 grote wrong aan de zijkant v hun gezicht. Het haar zit vol speldjes, briefjes, soms sigaretten en geldbriefjes.
Bovenop hun neus 2 vergulde knopen, onderaan 3 ringetjes. In hun oren veel oorringen. Zij zijn ook hier en daar simpel getatoeëerd.
Af en toe benaderden ze ons om rare dingen te verkopen: kleine sikkeltjes, haarspeldjes... Geen enkele toerist die zoiets wil.
Iedereen wil alleen maar foto s maken, en laat dit nu net verboden zijn. Iedere reiziger moet zelfs een papier ondertekenen dat hij niet zal fotograferen. Op het bureau voor de permit wordt nog eens aangedrongen: NO CAMERA!
Onze gids gaf tekst en uitleg: iedereen is ontevreden: de reizigers, maar ook de inwoners zelf: die verdienden enkele jaren geleden nog een leuke schnabbel aan die fotosessies.
hoe komt dat dan?
Zo spreekt onze gids: in de regio is allerlei erts gevonden dat men zou willen exploiteren. De stammen gaan daar natuurlijk nietmee akkoord: ze zullen hun land verliezen en kunnen nergens terecht: zijn niet opgeleid enz.
De regering wil dat reizigers hier wegblijven, zodat zij niet zouden opkomen voor de plaatselijke bevolking...
Eigenlijk is het allemaal een beetje triest: na de markt bezochten we nog enkele dorpen, razend interessant!
Maar iedereen bleef een beetje op zijn honger zitten. Alleen Marc en ik waren super blij: liever geen foto s en veel te zien dan andersom!
En morgen zal nog beter moeten zijn: dan gaan we naar de meest primitieve stam. Ik ben hun naam al vergeten maar weet dat ze heel weinig kleren dragen en " leven van alcohol "... Dat belooft!!!
Als je toch foto s wil zien van Kondh tribe: zoek bij Google afbeeldingen: India Kondh tribe
Vandaag konden we iets langer slapen, waarvoor dank. We waren al 2 dagen voor de zon op. Nu liep de wekker pas om 6u15 af. Da s niet zo slecht omdat het dan nog lekker koel is (28 °). Eerst bezochten we een nieuwe tempel, gebouwd door de baas van een staalbedrijf. Mooi, maar beetje " clean ". Ik had daar weer een wc verhaal, maar da s voor later ;0)
De tweede tempel was oud, ik weet het niet meer, was het de 6'de E of de 16'de E?
We mochten binnen in het " inner sanctuarivm " ( het Grote Heiligdom ) waar niet Hindoes normaal niet binnen
Mogen. Nu dus wel, we kregen een tika op ons voorhoofd en een horizontale streep, dan, uit een klein lepeltje een verdacht uitziende vloeistof. We werden geacht daarvan wat te drinken. Manus keek me dwingend aan: niet drinken! Natuurlijk niet, we deden alsof. Dan moesten we de rest over ons hoofd wrijven... Allemaal heel intens!
dit in een piepklein kamertje dat vol stond met kaarsjes, brandende wierook, beelden van allerlei heiligen, bloemetjes en andere offergaven.
Na dit bezoek moesten we een heel eind rijden naar een markt van de Dhesa Khond stam. We mochten ZEKER geen foto s nemen!!
Dus, een mens stelt zich wat voor bij die strenge wet. Wel, dat viel dan serieus tegen. We hebben nu wel al wat markten bezocht, en deze was zeker ook niet mis, maar zeker niet om naar huis over te schrijven: ok, sommige vrouwen hadden een sigaar achter hun oren, speciale neus en oorringen. Maar voor de rest niets speciaals.
Manus begreep niet dat we al zo snel weg waren. Wij begrepen al die heisa niet, we hebben dergelijke toestanden al zoveel meegemaakt, en nooit het verbod van fotograferen meegekregen....
We reden verder naar een dorp van de Khond dat bekend was voor zijn smeedkunst. Dat vond ik toch wel de moeite. De manier waarop die mannen werken om bronzen en koperen beeldjes te maken is toch wel heel speciaal: het is de " verloren was " techniek. Ze maken een beeldje in klei, omwikkelen in was, dan nog een laag was en tussen die 2 lagen wordt het metaal gegoten. De was smelt, het metaal stijft op en zo krijg je een beeldje. Zeer arbeidsintensief. De beeldjes zien er heel speciaal uit, ik kon niet aan de verleiding weerstaan er eentje te kopen ( en dat al op de derde dag, foei!)
In de namiddag bezochten we nog een andere tempel. Manus gaf zeer gedetailleerde uitleg over alle rituelen en voorwerpen in de tempel. Hij is een Brahmaan: de belangrijkste kaste in India. Oficieel bestaan kastes niet meer in India, maar de realiteit leert dat er nog een groot verschil is tss theorie en praktijk!
We hebben vandaag voor de eerste keer de gelegenheid gekregen om een middagdutje te doen, wat we met beide handen aangrepen. Ondanks de airco in auto en hotel is de warmte soms best wel lastig! Wanneer we binnenkomen in ons hotel en de thermometer wijst 27 graden aan grijp ik naar mijn vest omdat dit zo " koud " aanvoelt. De airco op onze kamer staat op 24 graden, zo kunnen we goed slapen. Stilaan worden we het gewoon... T zal raar doen in Kashmir, daar is het maar 9 graden... Maar zover zijn we nog lang niet...
Gisterenavond waren we beiden hondsmoe zoals dat heet. Veel dorst, beetje hoofdpijn, Marc beetje koorts van opkomende verkoudheid ( is nu al over, gelukkig maar...), liggend op een veel te harde matras.
En dan, met n diepe zucht laat n mens zich op bed vallen en vraagt zich af: " waarom India? "
We vragen ons af waarom we zo verzot zijn op dit " Incredible India ".
We kunnen het niet uitleggen. Ik vraag Marc: wat moet ik nu schrijven in mijn blog? Hoe kan ik dat nu vertellen wat wij voelen? Ik kan dat niet, sorry. Dat het een " intens " land is ja, maar woorden schieten hier te kort, zelfs onze foto s gaan dit niet kunnen weergeven. Jammer!
Aan het ontbijt vanmorgen zaten nog 2 blanken, de eersten die we zagen sedert onze aankomst in Bubaneshwar. Het waren toch Belgen zeker uit Londerzeel.
Na een korte babbel was het duidelijk: we zijn niet alleen met deze passie voor dit boeiende land. Die mensen waren voor hun 16'de keer in India!
Straks meer over onze ervaringen van vandaag.( hopelijk laat de elektriciteit het niet afweten, zoals vanmiddag, die viel alle 10 minuten uit...)
Ja, men zegt wel eens: reizen is soms hard werken. En soms is dat wel zo. Vooral bij hoge temperaturen! Het kwik stijgt hier overdag boven de 40 graden... Gelukkig hebben we n comfortabele wagen met airco en ook op de slaapkamers kunnen we het fris houden, maar buiten is het puffen en blazen.
Mr Shiba ( niet die vh kattenvoedsel ) is onze prima chauffeur. Hij blijft kalm bij de meest absurde situaties, rijdt op zijn gemak tussen straatkarren en heilige koeien en ontwijkt schijnbaar moeiteloos centimeters diepe putten.
Mr Manus is onze gids. Zegt van zichzelf dat hij " gepassioneerd " is. Begint de Indiase geschiedenis te vertellen en zit anderhalf uur later nog maar aan 2000 voor Christus. Hij kan 2dagen vertellen over de tempel van Kornak zegt hij - hij heeft dat gelukkig niet gedaan. Feit is: de man weet enorm veel, is erg begeesterd maar is moeilijk te stoppen. Daar zullen we voorzichtig een mouw moeten aanpassen ;0)
We zijn erg tevreden met ons duo: ze spreken goed Engels en ze sloven zich erg uit om het ons naar de zin te maken. Wij leggen hen op onze beurt ook wat in de watten en zo is iedereen content.
We hebben gisteren en vandaag ook super veel geluk gehad:
gisteren passeerden we een plaats waar een Hindu festival aan de gang was. Mr Shiba sloeg onmiddellijk zijn stuur om zodat we even een kijkje konden nemen.
Ongelofelijk interessant! Tientallen heiligenbeelden werden bedolven onder kleurige stof om ze te eren. We hadden dat nog nooit eerder gezien. Daarrond natuurlijk een hele kermis. Ik zal proberen daar een foto van op t blog te zetten.
Vandaag alweer geluk: we bezochten een boeddhistisch klooster waar een 2 daags festival ad gang was. Zeer impressionant: toeters en bellen en meer dan prachtige kostuums. Om kouwe rillingen van te krijgen.
Vanmiddag zijn we dan in het "stammengebied" getrokken. Met onze fototoestellen diep in de rugzak verkenden we onze eerste stam: de Khond. Heel typische huizen met mooie schilderingen op de muren, maar de vrouwen droegen dezelfde sari s als de andere Indische vrouwen.
Ik was blij aan te komen in ons hotel om het zweet en het stof af te spoelen.
Morgen gaan we naar andere stammen. We slapen 2x in dit hotel waar prima internet is ( gisteren was er geen in t hotel).
Kijk: kinderen zijn onze trots, het licht in onze ogen, onze toekomst, onze zonnetjes in huis. Maar zo heel af en toe zou je ze met veel plezier tussen het behang kleven...
Zoals vannacht bijvoorbeeld: op de lange vlucht naar New Delhi zat een tweeling van ongev 1 jaar vlak voor ons. 3/4 vd tijd hebben ze geweend: dan eens solo dan in stereo... Iedereen kreeg het daar serieus op de heupen...
24 uren onderweg zijn is ook geen sinecure. Gelukkig dat we overdag vlogen, dat is toch wel minder vermoeiend.
De aankomst was leuk: met een binnenlandse vlucht vlogen we in klein vliegtuigje naar Bubaneshwar. Ik dacht een droge hitte te verwachten, maar onze brilglazen dampten aan vh vocht.
Dat er in India nog gewerkt wordt door velen is zichtbaar:
op de toiletten opent men de deur voor je en geeft een handdoeken aan, terwijl 2 ijverige kuismiekes de vloer schoonvegen... We hebben het ooit anders gekend.
De chauffeur was n beetje te laat, maar de supergekoelde Toyota Nirvana (soort Jeep)maakte veel goed.
Na een (veel te kort) hazenslaapje genoten we van een heel pikante lunch, toch altijd n beetje wennen.
Straks gaan we water kopen en afspraken maken met onze chauffeur en gids. Als er dan nog tijd over is brengen we nog een blitsbezoek aan Bubaneshwar. Het lijkt een niet zo drukke provinciestad te zijn met heel veel groen, we kijken ernaar uit!
Vanmorgen kwam Monnik Giel zijn mama langs. We hadden aangeboden om een pakje mee te nemen naar zoonlief waar de mama dankbaar gebruik van wou maken. Nu, het gaat goed met Giel, alleen de keuken valt een beetje tegen. Tja, je moet maar een Belgische Bourgondiër zijn en plots in Tibet verzeilen... De ranzige yakboter laten wij ook aan ons voorbijgaan, niet echt ons ding...
Onze rugzakken stonden al klaar maar dat pakje kon er nog wel bij.
We raakten aan de babbel. Sabine is een echte spraakwaterval en al gauw zaten we gezellig te keuvelen over India, Tibet, kloosters...
Hoe spreek je zo n monnik eigenlijk aan?
Kunnen we de gemeenschap ergens een pleziertje mee doen? Blijkt wel zo te zijn. We mogen de 90 monikken vergasten op een extra ontbijt: "dat is helemaal niet duur ginder, je moet het maar afspreken met de keuken.
Zoals bijna overal kampt de gemeenschap met geldgebrek. Ze zijn dan ook dapper op zoek naar geldschieters. Of VTM daar niet zou kunnen bij helpen?
Had de Dalai Lama die er enkele dagen geleden op bezoek was geen antwoord op deze prangende vraag?
Ach, het zal wel aan hun Karma liggen...
We propten de doosjes nog tussen onze propere sokken en T shirts en bonden alles veilig dicht. Nog een groot etiket erop: Brussels/Frankfurt/Delhi/Bubaneshwar voor t geval de rugzakken een eigen leven zouden gaan leiden.
De malariatabletten liggen klaar, daarmee beginnen we morgenvroeg. Het huis is gepoetst, de lakens gewassen.
een mens moet soms een beetje geluk hebben, net zoals die keer ergens op het platteland in Zuid India.
De ober van het piepkleine restaurant vroeg ons of we naar de Slangentempel op zoek waren. Daar stond niets van in onze Lonely Planet reisgids, en we hadden er ook nog nooit van gehoord, tenminste niet in deze streek.
De man had niet veel woorden nodig om ons te overtuigen. Met veel handengezwaai toonde hij ons waar de tempel zich verstopt had. Diep in het oerwoud slingerde een smal paadje naar het heiligdom.
Een groot, verkleurd bord gaf aan dat fotograferen verboden was. Dat was een tegenvaller, maar wat we binnen zagen maakte alles goed.
We waren op zoek naar slangen, maar die waren er niet en ook de tempel was niet veel soeps, er was eigenlijk zelfs bijna geen gebouw, alleen enkele muren en soorten houten zuilen met heel veel Hindoeïstische heiligenbeelden tussen honderden, misschien wel duizenden brandende kaarsjes. stemmig, dat wel, maar wat was hier nu te beleven? We hadden al zoveel tempels gezien dat we toch wel lichtjes teleurgesteld waren. Wat viel hier nu te fotograferen?
De tientallen biddende gelovigen weken plots uiteen toen een volledige cameraploeg het Heiligdom betrad. Niets minder dan de Britse BBC had ook de weg gevonden naar dit zorgvuldig weggestoken juweeltje. Blijkbaar had harde valuta ervoor gezorgd dat die mannen wél mochten filmen...
Plots kwam iedereen in actie. we volgden de meute naar een levensgroot beeld van Ganesh. Rechttegenover het beeld hing een reuzegrote weegschaal.
Een treurig uitziend meisje ging aan de ene kant van de weegschaal zitten, aan de andere kant ploften pezige mannen zakken rijst en suiker in de mand zoveel tot de weegschaal aan beide kanten evenveel woog.
Dit ritueel herhaalde zich tientallen keren, steeds met een andere jonge vrouw en altijd met zware zakken voedsel. Ik vroeg aan het meisje van BBC wat dat te betekenen had, want blijkbaar was iedereen te hard met het ritueel bezig of sprak geen Engels.
"Dit is de tempel van de vruchtbaarheid" sprak de jonge vrouw "dames die niet zwanger geraken komen naar deze tempel. Ze offeren voedsel gelijk aan hun eigen gewicht aan de Godheid. Wanneer ze dan uiteindelijk toch zwanger geraken komen ze terug naar deze tempel, en offeren opnieuw voedsel gelijk aan het gewicht van de baby, als dank"
En inderdaad, toen alle jonge vrouwen gewogen waren kwamen dankbare moedertjes met hun baby en volgeladen manden.
Had dit ritueel dagelijks plaats? Kwamen de vrouwen van heinde en verre om hun geluk te manipuleren? Ik weet het niet, ik heb alleen maar genoten.
Het zachte neuriën van devote gezangen werd af en toe onderbroken door een korte jammerklacht van één of andere baby. De sfeer was te snijden. Zoveel vragen, zoveel verwachtingen, zo intens...
Als er één woord is dat je kan zeggen van India: het is intens!!
