India "Reizen met de rugzak" in zijn ruimere betekenis: individueel, alles zélf georganiseerd met plaatselijk vervoer. Soms met wagen en chauffeur.
02-04-2014
Terug in de bewoonde wereld...
Na een lange rit zijn we vanmiddag aangekomen in Raipur.
Onze reisorganisatie heeft een prima hotel uitgekozen: hotel Mayura.
Na die lange, stoffige rit een zalig gevoel. Een prima douche en prima airco.
De stad heeft, volgens onze " lonely Planet bijbel " niets te bieden. Wij vinden dat niet erg: we arriveerden om 16u. Veel te warm om buiten te komen. We zullen een uurtje wachten en dan n wandelingetje doen in de omgeving.
Als ik tijd heb en niet te moe ben schrijf ik vanavond een samenvatting over het eerste deel van de reis.
Sedert een paar dagen logeren we in een " jungleresort ". Bungalowtjes rond een mooi verzorgde tuin.
Er is zelfs internet op ons terras ( tenminste wanneer Marc het af en toe " reset " ). In deze streek is er overal jungle. Niet dat dat er voor ons zo uitziet: wij zien alleen maar bomen. Wanneer je echter op een hoogte staat zie je wat jungle betekent: zover je kan kijken bomen, bomen en nog eens bomen. Ander dan regenwoud, maar toch...
Ik kan op geen 20 personen schatten hoeveel personeel hier rondloopt, klaar om ons te bedienen, want wij zijn de enige gasten hier.
Zondagavond kwamen hier enkelen dineren en was er een " trouwfeestje ". Maar maandag was hier al niemand meer te zien.
Op de foto: Marc aan het ontbijt: geen eieren, alles vegetarisch!
Zoals eerder verteld zijn de " tribals " animisten. Ze wonen meestal in ver afgelegen dorpen. Medische verzorging vindt slecht de weg naar de zieken.
Al eeuwen doen mensen beroep op sjamanen en witchdocters.
Er zijn 2 verschillende: voor positieve zaken & voor negatieve.
De negatieve zijn moeilijk te vinden, zeker voor buitenlanders. Zij kunnen bijvoorbeeld een vloek uitspreken over iemand waarmee jij een probleem hebt.
De positieve daarentegen, daar ga je naartoe om iets te bekomen. Bijvoorbeeld ( zo vertelt onze gids ):
Ik ben een hele lelijke man en ben verliefd op een mooi meisje. Zij wil mij niet, voor duidelijke redenen. Ik ga naar de sjamaan, die geeft me iets. Ik moet dat mengen onder het eten van het meisje. Wanneer zij dat gegeten heeft zal ze mij met totaal andere ogen zien en verliefd worden op mij. " Dat is waar hè... Ik heb het zelf gezien... Geloof je mij niet? Echt waar hoor!!! "
Daar kan ik natuurlijk niets tegenin brengen.
Wij dus op zoek naar zo n sjamaan. Een heel eind rijden, de heuvels in. Dan nog een stukje te voet... Om te horen dat de arme man vorige maand overleden is...
Hij was dan toch ook al 96, niet mis in deze regio.
Zoals meestal in de dorpen krijgen we n stoel aangeboden en moeten we " beleefdheidsgesprekken " voeren. Het hele dorp was er het hart van in. Ze zijn hun steun en toeverlaat verloren.
Nu maar wachten tot de Godin een nieuwe stuurt, want sjamaan dat wordt je niet van vader op zoon!
Niet iedereen kan zo makkelijk in trance komen, trance die nodig is om genezingen te doen.
Ik ben blij met mijn huisdokter, zonder veel hocus-pocus schrijft hij mij een siroopje voor. Maar mocht hem iets overkomen, het zou op mij veel minder impact hebben, gelukkig maar!
Op de foto: dame uit het dorp vertelt over haar gemis bij het verlies van de sjamaan
Vandaag een lastige namiddag gehad. De stammenmarkt vindt plaats van 's middags tot 17u. Ik begrijp die gasten niet, dat is op het warmste van de dag! Natuurlijk moeten velen onder hen vele kilometers te voet afleggen, zowel heen als terug. Da's misschien de reden?
Maar dan gaan ze ook nog eens onder een " afdakje " zitten ergens in de volle zo'n zodanig dat de klanten de hele tijd gebraden worden...
Onze belezen gids wil dan nog eens veel uitleg geven ( er valt heel wat te vertellen over de stammen... ).
Dat betekent dus dat je op het heetst vd dag een paar uurtjes in de volle zo'n kuiert!
Ik vind bovendien dat er heel weinig zuurstof in lucht zit, of is dat een voorstel van mij?
Feit is dat ik thuisgekomen ben met een barstende koppijn.
Een mandi ( oosterse douche ) deed veel deugd maar een dafalgannetje bleek toch een beter medicijn.
Nog 2 dagen en we gaan naar het noorden waar het nu 20 graden is, dat wordt dan weer aanpassen!
We zijn ondertussen al 2 dagen in Chitorgargh, een provincie naast Orissa. Er is toch wel een verschil: hier zie je dat weinig reizigers de weg naar deze streek vinden. We worden aangestaard alsof we uit de ruimte komen, maar overal met een glimlach tot achter de oren verwelkomd.
De mensen leven hier nog erg primitief: ze jagen nog met pijl en boog en zijn animist: ze aanbidden alles uit de natuur. We werden zelfs een keertje uitgenodigd op een ceremonie.
Gisteren bezochten we een reuzemarkt waar ook hanengevechten plaats hadden. Nu niet echt mijn ding, maar hetgeen daarrond gebeurde was boeiend!
We hebben een nieuwe gids ( Hij wordt vermeld in LoNelly Planet ), hij is echt goed: kent alle talen vd tribes, hun problemen en gebruiken. Hij komt met ons een dorp binnen en babbelt eerst met iedereen voor hij begint uitleg te geven.
We hebben een heel leuk hotel: een resort met bungalows. We zitten hier vlak naast een grote jungle, waar Bengaalse tijgers, luipaarden, beren en ander moois hun thuishaven hebben. Maar er zijn hier ook veel muskieten! Niet te doen!
In ons hotel kunnen we enkel vegetarisch eten, is geen alcohol, maar prima service en veel rust.
Vanmorgen bezochten we n mooie waterval, jammer dat t al een tijdje niet geregend heeft. Na de moesson moet die waterval indrukwekkend zijn.
Gisteren waren problemen met het internet. Marc heeft er zich eens mee gemoeid en het lukt!
In een tropisch klimaat groeit en bloeit alles welig. Zo ook de beestjes. In alle maten en gewichten. En dan heb je nog andere: Marc werd vandaag " aangevallen " door een heilige koe. Nu, aangevallen is een groot woord. Waarschijnlijk heeft hij Mevrouw iets te dicht benaderd, daardoor draaide ze nogal wild haar kop en stootte met haar hoorn aan de binnenkant van Marc's arm.
Nu moet je nooit te dicht bij een ( heilige ) koe lopen. Zeker niet aan haar achterkant. Dat lieve dier zwaait met haar staart dat het een lieve lust is om vliegen weg te jagen, en soms durft daar nog wel eens iets aanhangen...
Gisteren was ik dan weer het slachtoffer van een ander onverwachte bezoek. Bij het verlaten van een tempel wou ik mijn sandalen terug aandoen toen Mr Manus, in paniek, aan mijn arm begon te sleuren " take care " ( pas op). Ik begreep er niets van, sprong weg en zag net een piepkleine soort salamander wegvluchten. Manus zei dat n beet daarvan dodelijk kan zijn. Ik heb daar mijn twijfels over, maar wou het lot toch niet tarten.
En dan zijn er nog andere lieve vriendjes: de muggen... Ik heb onderhand zo n tiental bubbels staan die wedijveren in jeuk! Ik smeer me in maar t mag allemaal niet baten.
We zullen daar in het Noorden allemaal veel minder last van hebben.
Ook van de warmte. Vandaag zagen we op het nieuws dat de thermometer 42 graden aanwees. Morgen vertrekken we naar Jagdalpur. Onze chauffeur zei dat het daar nog een paar graden warmer is... Dat wordt puffen!!!
Vandaag hebben Maoisten roet in het eten gegooid. Volgende maand zijn er verkiezingen in India. Altijd en overal is de verkiezingstijd een spannende periode. Verschillende ideeën, verschillende partijen, demonstraties enz.
Nu is er een communistische groepering actief in de regio: de Maoisten. Die zijn er bijvoorbeeld ook in Nepal.
Zij vertegenwoordigenoveral de oppositie en zorgen voor nogal wat onrust. Zij grijpen deze periode aan om zieltjes te winnen. Of dat gaat lukken op de manier zoals ze vandaag te werk gaan, stel ik me de vraag.
Er was een bomexplosie net in de regio waar wij van plan waren naartoe te gaan. 2 mensen overleden. Daardoor natuurlijk heel wat wegen gesloten. Buitenlanders krijgen geen permit om in de buurt rond te reizen.
Ik ben zeker dat de regio nu veilig is, maar we mogen er niet in. Manus nam ons mee, de stad in om nog maar eens wat tempels te bezoeken. Hij heeft onderhand al de hele Ramayana verteld, wij denken soms dat hij dat doet om de tijd te rekken, maar hij zegt dat hij " gepassioneerd " is, wat we niet durven tegen te spreken!
En er valt een en ander te vertellen over die duizenden Goden en hun incarnaties. Soms zijn we wat oneerbiedig en luisteren we maar met een half oor. We kunnen al die vreemde namen toch niet onthouden, bovendien is het soms toch wel een opgave bij die warmte blijvend alert te zijn.
We hebben dus voorgesteld om vanmiddag een siësta te houden. We denken dat vandaag de warmste dag is, echt niet doen!
We kunnen natuurlijk al een heel boek schrijven over de Indische keuken.
Nu, op deze reis zijn er 2 verschillen: de gerechten die we krijgen in de hotels, en die onderweg.
In de hotels is het simpel: je krijgt een prachtige menukaart met maaltijden uit alle Indiase regio, daarnaast nog een boel Chinese gerechten en om af te sluiten nog enkele Europese.
Meestal draait het hierop uit: van hetgeen je bestelde is slechts de helft voorradig, voor de rest doen zij voorstellen. We zijn uiterst tevreden van de hotels, het eten is er lekker tot heel lekker, mild pikant en meer dan genoeg.
De restaurants onderweg is een ander paar mouwen: op het eerste zicht helemaal niet proper. Je eet er meestal de dagschotel, altijd lekker, meestal betrouwbaar. Marc had eens een aanvalletje van toerista, maar was eenmalig en heeft niet lang geduurd. We staken het op het eten onderweg. Vandaag zei onze gids: "lunch in verry clean restaurant!" Dus gingen we mee.
De dagschotel was er ( ik denk alme dagen ) : Gujarat Thali. Laat dit nu een van mijn favorieten zijn:
je krijgt een groot soort aluminium dienbord met rijst in het midden. Rondom rond staan kleine potjes met verschillende gerechten. Je kan kiezen: vegetarisch of niet vegetarisch. Er hoort ook chapati ( soort brood ) of papadum ( soort gefrituurde pikante pannenkoek ) bij. De kleine potjes worden steeds aangevuld, á volonté dus!
Het voordeel is dat je alleen die schoteltjes eet die je lekker vindt ( ik vind ze meestal allemaal lekker ).
We hebben genoten! Het was echt super lekker!!!
En zeg nu zelf: waar vindt je nog een dagschotel voor 1 Euro?
gisteren bezochten we een Hindutempel. Plots begint er wat te rommelen in mijn buik.
Echt waar: dat gebeurt steeds op de meest onmogelijke plaatsen... Nu heb ik wel al wat ervaring in het toiletbezoek, maar het blijft altijd een beetje spannend.
Een bewaker van de tempel had al snel door waarnaar ik op zoek was en leidde me, langs smalle paadjes en achterdeurtjes naar een bouwvallig stalletje. De afgebladderde deur hing scheef in haar hengsels. Voorzichtig duwde ik die open en bekeek angstig de vloer.
Een Frans toilet, ok, ik vind dat lastig, maar ook wel hygienisch, tenminste wanneer de vorige gebruiker zo vriendelijk was zijn souveniertjes op te ruimen. Dat bleek dit keer wel zo te zijn. Niet direct dat je van de vloer kon eten, dat zou ik nu niet direct doen, maar toch. De hele boel was afgespoeld en drooggemaakt.
Ik knikte goedkeurend, stapte binnen en sloot de deur: aardedonker! Och, niets aan de hand, ik stroopte mijn broek af en ging zitten. Mijn haren kwamen recht toen ik iets langs mijn billen voelde kruipen.
Snel opende ik de deur om te kijken wat er gebeurd was.
In de hoek van het kleine kamertje hing een reuzespinnenweb met een reuzespin! Het beestje was waarschijnlijk evenveel van mij geschrokken als ik van haar. Ik had zo danig naar de vloer gekeken dat het me niet was opgevallen dat ik niet alleen was.
Gelukkig dat we in de hotels nette badkamers hebben... Maar daarover valt natuurlijk niets te schrijven...
