India "Reizen met de rugzak" in zijn ruimere betekenis: individueel, alles zélf georganiseerd met plaatselijk vervoer. Soms met wagen en chauffeur.
23-04-2014
Het Rode Fort
Al vele jaren geleden bezochten we de belangrijkste bezienswaardigheden van New Delih.
Nu hebben we nog enkele dagen te vullen en Marc vond het geen slecht idee om nog eens naar het Rode Fort te gaan.
We namen een motorfietsriksja en stoven naar de meest bezochte plaats van de hoofdstad.
We waren zeer verwonderd te zien dat er nog zoveel fietsriksjas zijn. Duizenden pezige mannetjes duwen hun ketting rond om hun clienteel naar hun bestemming te brengen.
Ik kan het niet over mijn hart krijgen om me te laten vervoeren door zo n frêle uitziende, niet meer zo jonge mannen. De Indiërs zelf hebben daar duidelijk minder problemen mee: je ziet vaak 2, soms zelfs 3 Bourgondische burgers hun dikke pens neervleien op de stukgetrokken keukenplastiek dat over de gammele zitting getrokken is. Vaak zijn ze dan nog geladen met zakken rijst of handtassen vol met prullaria.
Nee, dan liever een tuktuk, er zijn er tegenwoordig zelfs electrische! Wat een flinke vooruitgang is ivm pollutie.
HetRodeFort is mooi, maar ook niet meer dan dat. Sedert 2007 nu ook World Heritage.
Het was al flink warm geworden, toch beslisten we om nog s naar de bazar te gaan.
Er werd flink wat gezeurd: " PLEASE Madam, Nice sari... Want gold? Silver? " ( wil je n sari kopen? Goud? Zilver? )
Het werd ons letterlijk en figuurlijk te warm onder de voeten en keerden terug naar het hotel.
Vanmorgen zijn we vertrokken voor onze laatste tocht: een taxiritje van +/- 3 u naar New Delhi.
De weg was mooi: bijna de hele tijd autostrade, 6 rijvakken zonder obstakels... Ttz... Als je de vele vrachtwagens, tuktuks, paardekarren, bromfietsen, fietsers en voetgangers niet meerekent.
Marc zit altijd vooraan, ik achterin. Het durft wel eens gebeuren dat mijn ogen dichtvallen, zo ook vanmorgen.
Ik schrik wakker, kijk door de voorruit en roep:
" rijden we nu aan de rechterkant van de weg? "
" ja " zegt Marc kalm " we zijn aan het spookrijden "
" Op de snelweg? "
" ja, waarom? "
Enfin, alles went zeker?
Hoe dichter we bij New Delhi kwamen, hoe meer de beschaving zichtbaar werd: veel hoge bebouwing, veel huizengroepen, maar ook bijna de ene fabriek naast de andere, elk wedijverend om de meest vieze rookwolk naar buiten te blazen!
De vuilnisbelten waren meer dan torenhoog en iedere seconde kwam er meer verkeer bij.
Toen we dicht bij Delhi kwamen wist onze chauffeur niet zo goed welke weg hij moest nemen. Ik kneep mijn ogen ( en billen ) dicht toen hij achteruit reed om een andere afslag te nemen.
In het centrum zaten we constant in de file.
Het was ondertussen heel erg warm geworden en gezien we om de haverklap de weg moesten vragen stonden onze ramen open en hadden we geen airco. Puffen geblazen.
Gelukkig viel het hotel dat we via booking.com geboekt hadden reuze mee. We genoten van een café latte en van de rust.
Hier zijn green grote feestzalen waar trouwfeesten kunnen gegeven worden, na drie dagen ( hopelijk ) een lange, rustige nacht...
Ondanks de 2 trouwfeesten in ons hotel hebben we toch goed geslapen. ( worden we het gewoon ? )
Na het ontbijt vertrokken we met een tuktuk ( taxibromfiets ) om 4 interessante plaatsen te bezoeken.
De Durgatempel ( vd godin Durga ) was mooi maar werd overspoeld vd vliegen.
Daarna bezochten we het park daar rechttegenover. Prachtig aangelegd, super netjes en fris: hahaha... T was er heel warm, maar men was bezig het gras te besproeien en die fonteintjes sproeiden ook op de gangpaden: heeeeerlijk!
De volgende tempel was ook maar gewoon, maar er was een spannend ritueel aan de gang:
Een ganse familie was opgetrommeld rond een lingam ( fallussymbool ) in een vulva. Op de lingam werd van alles gelegd: bloemen, rijst, blaadjes, bloem... Dat werd dan overgoten met water, melk... Ondertussen spoten de mannelijke aanwezigen door middel van een speciaal pijpje water (?) over het hele gebeuren. De oudere vrouwen stonden in voor het constant aanbrengen van water, bloemen enz. En dat alles terwijl er gebeden opgezegd of gezongen werden.
Als laatste op het programma stond de Graftombe van Sheik Chilli. Of die man graag Chilli at, ik zou het niet weten. Ik weet er voorlopig ook niet zoveel van, weinig of niets in het Engels...
Feit is: het was een muzelman, en zijn tombe doet erg denken aan al deze in Uzbekistan!
Tegen de middag waren we terug. Veel rust zal er weer niet zijn: ze zijn weer volop de zalen aan het decoreren voor komende trouwfeestjes en op onze gang zijn ze begonnen met de hele gang van lambrisering te voorzien.
2uur met de taxi over hobbelige wegen naar Kurukshetra. We hebben weer een goed hotel gevonden. Deze namiddag deden we al een toertje met de tuktuk. Kurukshetra is een " heilige stad " van Krishna. We hebben nu al bij animisten gezeten, boeddhisten, sikhs, en dan nu bij aanhangers van Lord Krishna. Boeiend landje, India!
Het eerste wat we bezochten was een prachtig museum over hun godsdienst en de Mahabarata. Fantastische verhalen van stoere goden, niets ontziende slechterikken en medelijdende moeders.
Prachtige schilderijen, sculpturen in hout en steen en borduurwerken. Overal met Engelstalige uitleg.
Morgen zetten we ons bezoek verder, als we tenminste n beetje kunnen slapen want het loopt hier weer vol met genodigden voor het volgende trouwfeest... Joehoe!!!
Ligt het aan de tijd van het jaar, de stand van de zo'n of de maan? Ik weet het niet, feit is dat de laatste dagen getrouwd wordt aan de lopende band.
In ons hotel begon het gisterenavond al.
Naast gewone slaapkamers waren in ons hotel ook kamers met grote salons: salontafels met zetels voor wel 20 personen. We vroegen ons al af waarvoor die gebruikt werden. Stilaan liepen die vol met mannen in geklede broek en hemd zonder stropdas. De prachtig uitgedoste dames trokken zich terug in het restaurant. Dat werd voor ons plots verboden terrein, we mochten in de bar gaan eten.
De klok wees zo' 21u aan. Om half 11 kwamen dan de bruid en bruidegom aan met veel toeters en bellen. Ze moesten een lint doorknippen ad ingang vh hotel. Iedereen kreeg een drankje ( geen alcohol ) en samen verdwenen ze met zijn allen in een feestzaal in de kelder. Ik denk dat daar gedanst werd, er was toch luide muziek.
Wij konden gaan slapen. Om half 2 weer veel lawaai, vooral vd kinderen die zich rot amuseerden met lopen en vliegen, roepen en tieren in de gangen. Ik ging toch maar s kijken. " Sorry Madame, we leave in 10 minutes "
OK, dan, ik weer in bed. Om half 5 begon weer een heel orkest te spelen: het bruidspaar ging naar huis.
Wat ze ondertussen allemaal gedaan hebben, ik zou het niet weten.
Feit is, we zitten nu in Kurkishes ( geloof ik ), en t was hier vanmiddag t zelfde scenario. Met het verschil dat in de tuin de ceremonie verder ging: het bruidspaar moest elkaar achterna zitten rond een klein vuurtje en daarna was er een oudere man die, zo leek het toch, hen de levieten kwam lezen. Iedereen zat muisstil te luisteren...
In beide gevallen leek het bruidspaar gelukkig. Wij hebben het ooit anders gezien in India...
Op de foto: het koppel met een deel vd familie in de hal vh hotel op het ogenblik dat ze net binnenkomen.
Verkeersagressie. Ik ben er niet fier op, maar soms, in België bezondig ik me er ook wel eens aan.
Vooral op smalle, kronkelende binnenpaadjes waar 70 mag gereden worden en waar dan een lieve opa op gezapige wijze zijn ros tegen 40 km per uur de weg opjaagt...
In India gaat dat anders. Er zijn weinig landen waar het verkeer zo chaotisch is als hier.
OK, in de meeste Aziatische landen zijn er weinig of geen verkeersborden, ieder voertuig wriemelt maar tussen de massa zoals het uitkomt. Rode lichten zijn er amper, meestal niet.
De wegen zijn slecht tot heel slecht. Wat ervoor zorgt dat om de haverklap een voertuig uitwijkt om putten te vermijden.
En dan zijn er nog de andere weggebruikers waarmee je rekening dient te houden: stootkarren, fietsen, bromfietsen, ijscokarretjes... Noem maar op. En allemaal rijden ze met een verschillende snelheid.
Komt daar nog bij dat er bij daglicht ( gelukkig niet s nachts ) getoeterd wordt dat het een lieve lust is! Het is me niet altijd duidelijk waarom er precies geclaxonneerd wordt, maar meestal is het om te zeggen: " hier ben ik " . Op alle vracht-, bestel- en andere wagens staat op de achterkant in grote letters : " HORN PLEASE ! ". Precies of het nodig is om dat nog te vermelden... Volgens mij is hun vinger gewoon vastgegroeid rond dat vervelende knopje.
Nu, die toestanden vind je in heel veel derde wereldlanden.
Wat India zo speciaal maakt is het volgende extraatje: de heilige koeien.
In geen enkele stad ontbreken ze. Je ziet ze vaak alleen, maar soms is de hele familie van de partij: koe, stier en kalfje genieten van hun uitstapje en proeven van de locale specialiteiten .
Tegenwoordig ligt er jammer genoeg heel veel plastiek op de openbare weg. De koeien zijn de vuilbakken van de straat: zij eten gewoon alles. Niet erg bevorderlijk voor de gezondheid.
Nu goed, die koeien vindt je niet alleen in de stad, zelfs midden op de autostrade kunnen ze, al herkauwend, genieten van een deugddoend middagdutje.
En de chauffeur? Die blijft daar kalm bij!
Snijdt iemand hem de pas af, is er een spookrijder op de autoweg?
Niets om je zenuwachtig over te maken...
Tja, wij kunnen nog wat leren van de Indiërs !
Op de foto: nog een nederig stulpte van een ( overleden ) Maharadja. Helaas in slechte staat, we konden enkel te buitenkant bewonderen
Vandaag gingen we dus op stap in het stadje Patiala.
De supervriendelijke baliebediende gaf ons een stadsplan, wat documentatie en een kaartje waarop een stadswandeling aangegeven stond. Wanneer je die route afloopt heb je de belangrijkste bezienswaardigheden gezien. Da s nu de eerste keer dat ons dat overkomt. Goed van de dienst toerisme vd Punjab!
Ik voelde me lekker, had van een sober ontbijt genoten en ging er helemaal voor gaan.
Ons eerste bezoek was aan het paleis van de Maharadja dus. Toen we voor de poort stonden werd ik al helemaal wild: prachtig ommuurd domein. We moesten geen ingang betalen. Al op het binnenplein had ik minstens 10 foto s genomen. Het fort leek heel erg op die die je in Rajastan kan zien, super romantisch!
We werden geacht eerst naar de Durbar hall te gaan, waar vroeger de koningen ( wo. Koningin Elisabeth van Engeland ) en andere heel belangrijke personen ontvangen werden. De zaal was heel groot, met wel 10 monsterachtig grote hangende luchters. Nu was het een museum met vooral wapentuig, maar oa ook zijn eerste auto. Voor t museum moesten we wel ingang betalen: 10 roepies ( 8 eurocent )
Ik was superenthousiast! Het eigenlijke paleis werd binnen de muren nog eens verstopt binnen een andere muur. Men leidde ons rond de binnenste muur. Daar stonden enkele oude kanonnen en de stallen waar vroeger waarschijnlijk de paarden verbleven.
En dan... Ik stond al te watertanden: naar het eigenlijke paleis.
Er stond een gewapende militair aan de poort die ons vriendelijk tegenhield: no, no, sorry, privat property!!
Zo, eraan voor de moeite. Toch ontgoocheld, weer s niets aan te doen.
We zetten onze stadswandelingen dan maar verder: flaneerden door de bazaar en genoten van een frisse limonade. Onderweg bezochten we ook nog een oude Jaintempel, zeer mooi onderhouden, geen inkom, ook geen andere bezoekers.
We waren toch wel enkele uurtjes zoet geweest en keerden dan ook terug met de taxi.
Na de lunch en nodige middagdutje gingen we nog naar een ander oud paleis van een Maharadja. Dit was omgevormd tot hotel. In de tuin genoten we van een " afternoon tea " ( nee, Arlette, geen scones ;0)), en gingen s piepen binnenin het hotel. Dat was prachtig gerestaureerd en er liep ook veel volk rond.
We hebben genoten van onze uitstapjes, en ik was vooral blij dat ik me eindelijk beter voelde! Ik heb nog niet zoveel gegeten en ben nog redelijk snel moe, maar t verschil is gigantisch !
We hebben besloten hier nog n dagje te blijven, we zijn nog helemaal niet klaar in deze stad!
Gisteren namen we n taxi naar Patiala. We vonden er een mooi hotel met restaurant. De 2 vorige hotels hadden dat niet. Wel roomservice, maar wij gaan liever aan tafel zitten. Vooral ook omdat we de laatste dagen veel te veel op de kamer bleven uit noodzaak.
Toen we uitgepakt hadden en n beetje gerust gingen we eten.
Ik had ontzettend veel zin in een tomatensoepje. En het heeft me gesmaakt! Van de hoofdschotel heb ik bijna niets gegeten.
Daarna snel de " koffer in " om nog wat te rusten ( voelde me nog heel moe ).
Daarna bezochten we een mooie en erg populaire Hindu tempel.
Er waren verschillende tempels elk met zijn eigen goden en priesters. In de grootste tempel nodigde een priester me uit om in het Heilige der Heiligen te komen. Normaal gezien mogen buitenlanders ( lees: ongelovigen ) daar niet binnen.Zag ik er zo slecht uit?
Marc zat buiten geduldig te wachten tot ik een tika kreeg, een lange bloemenkrans en zakjes grote suikerkristallen.
We gingen dan nog wat drinken in een mall, en keerden op t gemak terug. Hoognodig om terug wat adem op te komen.
's Avonds kozen we een hartige maaltijd: eindelijk n beetje vlees. Ik heb geen probleem om 5 weken vegetarisch te eten maar voelde me toch n beetje flauw en dacht dat n beetje kip zeker geen kwaad zou doen.
En dat t me gesmaakt heeft! Was al een tijdje geleden!
Straks gaan we het nederig stulpje van de Maharadja gaan bekijken. Naar het schijnt woont hij daar nog maar zijn belangrijke zalen open voor t publiek.
Mahardja s verloren heel veel van hun macht onder het Britse bewind. Momenteel zijn er nog n boel ( dat wordt je v vader op zoon ). Maar die kunnen amper hun hoofd boven water houden omdat ze niet meer de functies uitoefenen van weleer. Ze kunnen hun prachtige paleizen niet meer onderhouden en verval treedt op.
Daarom verhuren sommigen delen vh paleis, maken er n museum van, sommige worden zelfs deels gerestaureerd om een hotel van te maken.
In heel India zijn de meest prachtige paleizen, en n geluk dat sommige dan toch van enige vorm van restauratie kunnen genieten. Mensen die Rajastan bezochten zullen dit alleen maar beamen.
Wat begon als n ordinaire reizigersdiarree is een beetje " uitgelopen " om t kleurrijk uit te drukken.
Na 2 dagen medicijnen van thuis te gebruiken ( medrol ), rijstzakjes met electrolyten was er nog steeds geen beterschap in zicht. Ik kon ook geen eten ruiken, ver van dat ik al iets tss de kiezen kreeg.
Dan maar naar de dokter.
In de wachtzaal waren nog net2stoelen vrij, 8 wachtenden voor ons.
Het was er allemaal erg oud, maar zeker niet vies. Na 5 minuutjes kwam iemand ons al halen. We protesteerden lichtjes, omdat we niet wilden voorkruipen, maar gingen toch naar binnen.
Ik moest op de behandeltafel gaan zitten, de dokter zou zo komen. Dat gaf ons de tijd om even rond te kijken: de dokter was n Jain, n godsdienst die vooral gekenmerkt is voor hun liefde voor alle levende wezens. Ik dacht al: die wil die microben in mijn buik niet dood! Help!
Aan de muur hingen foto s van voorbeeldige adepten met een mondmasker voor. Ze doen dat omdat ze zeker per ongeluk geen vlieg zouden inslikken.
Op een tafeltje allerhande flesjes van beduimeld tot redelijk bedenkelijk. Ik had al spijt dat ik mijn injecteernaalden niet had meegebracht. Gelukkig was dat niet nodig.
Toen de dokter binnenkwam voelde ik me al redelijk op mijn gemak: een kleine, bebrilde man van rond de 50.
Hij stelde me eerst wat algemene vragen, bekeek mijn tong en nam een gewone zaklamp om nog een beetje dieper ( ? ) te kijken.
" Moet je braken? Nee? Da s al goed, want wanneer je moet overgeven....." Zijn gezicht zag er onheilspellend uit.
Hij gaf ons een A4 tje mee met instructies: die en die s morgens, andere s middags en nog andere s avonds. Veel drinken, rijst eten en yoghurt.
" Tomorrow you Will feel much beter! "
Ok, wij terug nr het hotel. Ik neem de eerste 3 pillen en val in slaap. Een half uur later lig ik te kronkelen vd pijn op bed. Begin dan later ook nog eens over te geven.
Marc belt terug naar de dokter. Was ondertussen al 23u.
Een bediende vh hotel ging om nieuwe medicijnen ( apotheker v wacht ? )
De pijn ging direct over en ik heb dan goed geslapen
Om half 12 , we hadden net t licht uitgedaan, werd er op de deur geklopt. Een oud mannetje die hielp in het hotel kwam zowaar een ouwe sinaasappel brengen: " voor madamme "
Dat was nu wel het laatste waar ik zin in had maar heb de man toch uitvoerig bedankt !
De volgende dagen hielden we platte rust. Ik nam braaf mijn medicijnen maar kon nog steeds bijna niets naar binnen krijgen en voelde me heel zwak.
Marc is een strenge maar heel goeie verpleger waar ik heel veel steun aan had.
Vandaag zijn we dan toch maar verder gereden zonder iets gezien te hebben van de stad van Le Corbusier . Jammermaar helaas... Niets aan te doen.
Ja, dat kan gebeuren hè. ' t Begon al onderweg van Dharamsala naar Shimla. Een ellendige weg: geen 100 meter recht en constant op en neer, letterlijk volgepakt met vrachtwagens, en dit gedurende 8 uur! En voor amper 230km!
Toen we in Shimla aankwamen wisten we niet wat we zagen: de stad is gebouwd op enkele hellingen van de bergen. Sommige straten zijn niet per auto te bereiken. Tot overmaat van ramp waren alle hotels volzet! Wij wisten het niet, maar er was in India een lang vakantieweekend. En de " begoede " Indiërs komen dan naar de bergen ( Shimla ligt op 2200 meter ) om af te koelen. Dus: een beetje zoals Blankenberge op 15 augustus op een stralende, zomerse dag....
Een heel verhaal hoe we dan toch aan een hotel geraakt zijn. ' t Was redelijk basic, nu heb ik daar op zich zo geen problemen mee, was het niet dat ' t daar weer erg koud was, en weer geen verwarming!
's Nachts heb ik dan een kopvalling gekregen en diarree dat 't niet erg proper meer was. We waren van plan om daar een paar dagen te blijven, maar toen 's morgens dan ook nog eens ferm begon te regenen besloten we naar monnik Giel te gaan en van daar verder te reizen naar Chandigar. Wat een prima beslissing bleek.
Gisteren zijn we dan op bezoek gegaan in het klooster waar monnik Giel verblijft. Nog een half uurtje hoger de bergen in. Het laatste stuk moesten we dan ook nog te voet doen... Lastig.
2 kleine monnikjes brachten ons bij hem. We namen plaats in zijn kamer waar de tweede abt ons al zat op te wachten, samen met een tolk.
Giel vertelde ons een boel over zijn leven daar: eerst en vooral de taal: hij leert nu Tibetaans, echt niet makkelijk zegt hij. Ook staat hij 's morgens al om 4u30 op, dan zijn er lessen, meditatie, stretchen enz.
Hij deelt zijn kamer met n jongen van 12, " die er maar 10 uitziet ". Er heerst veel discipline maar er wordt weinig echt gestraft.
Het eten is goed, maar eentonig.
Hij zal waarschijnlijk in juni eens terug nr België komen.
We gaven de cadeau s af voor Giel en de andere monniken.
We konden dan nog wat foto s nemen, werden vergast op thee, we mochten ook blijven eten, zelfs blijven slapen, maar daar hebben we allemaal voor bedankt. We kregen dan elk een wit Tibetaans sjaaltje. Ik voelde me echt niet goed. Wilde echt verder reizen.
Drie uur later stonden we al in Chatisgarh.
Paar daagjes rustig aan, we zitten toch serieus voor op ons programma, dus dat is niet erg.
Een geluk dat Marc zich zo goed houdt. We hebben nochtans de hele tijd exact hetzelfde gegeten, tja, zal wel beteren zeker?!?
Als kind van de zestiger jaren kon het niet anders of ik moest me goed voelen in McLeod .
Zittend op een terrasje, genietend van het uitzicht op de krioelende menigte onder je, waan je je bijna in Woodstock.
Luchtjes van wierook en patjoeli begeleiden de kleurige meisjes huppelend in veel te wijde harembroeken.
Frivole strikken in het haar en een zelfverzekerde blik geven een gemengd gevoel: ze zijn romantisch, op het zweverige af. Maar tegelijkertijd ook manhaftig, zeker van hun stuk: zij kunnen de wereld aan!
OK, er zijn er ook zoals wij: bezadigd, rustig glimlachend, van: wij hebben het allemaal al gezien, ons kunnen ze niets meer maken. Met een beetje heimwee misschien naar die leuke tijd, zo lang geleden...
Sommigen zijn hier zelfs blijven hangen, wonen hier al jaren en zagen, ongetwijfeld, McLeod veranderen.
Mcleod is een beetje een " getto " voor mensen die " een betere wereld " willen. Daarvoor moet het Boeddhisme zorgen, met de Dalai Lama op kop. Je kan er lessen volgen in van alles en nog wat: yoga, massage, houtsnede... En heel veel lessen over Boeddhisme natuurlijk.
Wij stellen ons de vraag: wat als de Dalai Lama komt te overlijden? De man is al niet piep meer ( geboren in 1935 )
Zijn opvolger zit ergens in China ( wordt daar " gebrainwashed " volgens de Tibetanen hier ). OK, hij heeft hier al zijn privé tempel, maar zal hij die ooit te zien krijgen?
Gaat McLeod een stille dood sterven?
Wij vrezen ervoor. De meeste mensen komen naar hier om de Dalai Lama te zien...
Enfin. Wij, en zovelen met ons, hebben de sfeer kunnen opsnuiven. En even voelden we ons terug 18 ;0))
Vandaag op halve daguitstap. We huurden een auto met chauffeur en gingen op stap.
Eerst naar de tempels van Masrur, een vd oudste van India, bouw startte in de 10'de E. Veel werd beschadigd tijdens de aardbeving van 1905, weinig gerestaureerd . Gesculpteerde tempels in monolitische zandsteen.
Toch de moeite om daarvoor n langdurige rit te ondernemen: 2 uur rijden voor 40 km.: in de bergen en slechte wegconditie.
Daarna reden we naar het fort van Kangra. Impressionant, boven op heuvel tussen 2 rivieren.
Daarna nog een Buddhistiche tempel bezocht, maar alles was ons daar teveel "merchandising ". !!!
Om 15u. terug, beetje gegeten en afscheid genomen van McLeod. Afspraak gemaakt met chauffeur, voor 50 Euro wil hij ons morgen naar Shimla brengen. Daarvoor gaan we niet in een oude, aftandse bus dooreen zitten schudden!
Vanmorgen het verplichte bezoek afgehandeld: bezoek aan de thuishaven van de Dalai Lama.
Ok, ik ben niet zo " godsdienst gevoelig " , maar is Boeddhisme niet eerder een levenshouding, eerder dan een godsdienst? Predikt Buddha niet eerder verdraagzaamheid, tollerantie ? Is hij niet gekant tegen iedere vorm van racisme? Is niet iedereen gelijk? Zwart, wit of geel?
Ik kan mijn ontgoocheling niet ontkennen: toen wij enkele passen in de hoofdtempel gezet hadden werden we al geconfronteerd met de wreedheden gepleegd door de Chinezen in de jaren 50, en nog steeds, tot op heden.
Ok, daar kan je geen voorstander van zijn, en t is ook goed dat hier alles uit de doeken gedaan wordt, teveel mensen zijn niet op de hoogte van wat daar allemaal gebeurd is, en nog gebeurt.
Maar daar is het apparte museum goed voor: daar wordt alles haarfijn uitgelegd met sprekende foto s.
Maar in de tempel zelf nog vele afbeeldingen van vermiste personen, zelfs een wand die de wandaden uitbeeldt...
Ik had meer rust, meer mededogen verwacht. Ook n beetje meer Potala gevoel: de tempel is wel heeeel sober!
Nu goed, wie ben ik, t zal wel allemaal de keuze zijn vd Dalai Lama, vooral de eenvoud siert hem.
Wij gaan genieten van het " bacjkpackersparadijs " , en, sorry, nee, geen foto s vd tempel, we moesten aan de ingang alles afgeven, we gaan wel genieten van : " een heerlijk bakje troost " ;0))))
Reizen, en vooral in India, stelt vragen ivm hygiene. Een mens probeert zo netjes mogelijk het land te doorkruisen.
Omdat we het gewoon zijn om netjes door het leven te gaan, maar ook uit veiligheidsoverweging. Al gauw vinden ongenode gasten de weg naar je bereidwillige lippen en dan is het hek al gauw van de dam: toerista belagert al snel je lagere regionen en je bent niet meer van de pot weg te rukken.
Sommige restaurants beschikken over een lavabo met een stuk, al dan niet sponzige, zeep. De handdoek laat je maar liever links liggen. Je gaat dan, tot grote hilariteit van de andere restaurantbezoekers, al handenwapperend de eetzaal door.
Bij gebrek aan een wastafel kan je ook je ziektekiemen kwijt door het gebruik van een ontsmettend flesje. Tenminste, dat denk ik toch...
De voeten, dat is een heel andere kwestie! Om het even welke tempel je bezoekt, je wordt geacht je schoenen aan de ingang achter te laten. Avatokilesvara, Vishnu, Hanuman en al die andere goden moeten wel niet over een goeie neus beschikken: het aroma van versgebakken zweetvoeten komt je dikwijls meters op voorhand tegemoet .
Het mag dan buiten 43 graden zijn, meedogenloos worden je voetzolen gebakken op de gloeiendhete marmeren plaveien. Soms liggen er kokosmatten, maar wanneer je met oververhitte voeten op die harde, harige matten strompelt krijg je al gauw het gevoel van boetedoening.. ( misschien is dat de bedoeling ?)
Feit is: je krijgt daar zwarte voeten van! En soms nog erger: enkele jaren geleden liep Marc verwonderd foto s te nemen in een prachtige tempel. Niet gemerkt dat daar ook Heilige koeien ronddartelden.
Hij merkte het pas toen iets mals en lauw tussen zijn tenen doorpiepte....
Ik kon hem ñiet helpen door te zeggen: da s goed tegen reuma...
Gisteren lange en lastige rit gehad naar Dharamsala.
Zes uur en een half hotsen en botsen op beenharde stoelen is geen sinecure . Het eerste deel vd reis was dan nog niet erg interessant: ok, veel rijstvelden ( wat zijn we toch gauw verwend... Foei ). De tweede helft was prachtig! In de verte kwamen de hoge, besneeuwde toppen van de Himalaya in zicht. De bus klom hoger en hoger en we werden vergast op prachtige postkaartuitzichten.
Toen we dichter bij Dharamsala kwamen was in een of ander dorp een kermis aan de gang, compleet met reuzerad en al. Veel kraampjes waar " Tsongpa met de Pet " pluchen tijgers en suikerspin kon kopen. Massa's volk, ook massa's auto's tussen nog veel meer " massa's " vrachtwagens.
Resultaat: een verkeersopstopping om " U " tegen te zeggen! De tientallen politieagenten die er rondliepen stonden te draaien en te keren, wisten, bij Boeddha niet wat gedaan. Het dorp had slechts een straat, laat ik te raden wat n dikke soep dat werd!
We gingen nog voor donker aankomen... Niet dus.
In Dharamsala moesten we nog n taxi nemen naar McLeod, de thuishaven van Dalai.
Onze piepkleine wagen draaide zich de ene haarspeldbocht na de andere de hoogte in. Ik dacht: wat n geluk dat t donker is, dat ziet er hier redelijk gevaarlijk uit.
Enfin, we zijn goed aangekomen. Het dorp doet een beetje denken aan Monshau: enkele smalle straatjes aan weerszijden versierd met toeristenwinkeltjes. Wat hier te koop is vind je natuurlijk niet in Monshau: beeldjes van Boeddha, olielampjes en massa s Tibetaanse stoffen en kleurige kralen, en nog veel, veel meer!
Het is hier een echt " backpackersparadijs " : we gaan hier spaghetti en pannenkoeken eten, en misschien eens de tsampa proberen ( yakmelk met zure boter ).
Vandaag gaan we eens kijken naar Dalai zijn " nederig stulpje "
Een mens weet niets op voorhand, en maar goed ook. Van uit Srinagar wilden we overland in 2 dagen met de bus naar Amritsar. Maar het was ons te koud en voelden ons niet lekker, daarom namen we het vliegtuig, en maar goed ook!
Door hevige regen was de weg tss Srinagar en Amritsar weggespoeld. Alle verkeer zat vast, en voor hoelang?
Volgens de planning gingen we nu naar Chamba, maar daarvoor zouden we een bergpas van meer dan 4000 Meter moeten passeren... Met wat tegenslag is de pas gesloten vanwege de sneeuw...
Nee, we zitten in de startblokken om naar Dharamsala te vertrekken, en dan naar het klooster van Monnik Giel, oftewel: Lobsang Niyima.
