|
Als kind van de zestiger jaren kon het niet anders of ik moest me goed voelen in McLeod .
Zittend op een terrasje, genietend van het uitzicht op de krioelende menigte onder je, waan je je bijna in Woodstock.
Luchtjes van wierook en patjoeli begeleiden de kleurige meisjes huppelend in veel te wijde harembroeken.
Frivole strikken in het haar en een zelfverzekerde blik geven een gemengd gevoel: ze zijn romantisch, op het zweverige af. Maar tegelijkertijd ook manhaftig, zeker van hun stuk: zij kunnen de wereld aan!
OK, er zijn er ook zoals wij: bezadigd, rustig glimlachend, van: wij hebben het allemaal al gezien, ons kunnen ze niets meer maken. Met een beetje heimwee misschien naar die leuke tijd, zo lang geleden...
Sommigen zijn hier zelfs blijven hangen, wonen hier al jaren en zagen, ongetwijfeld, McLeod veranderen.
Mcleod is een beetje een " getto " voor mensen die " een betere wereld " willen. Daarvoor moet het Boeddhisme zorgen, met de Dalai Lama op kop. Je kan er lessen volgen in van alles en nog wat: yoga, massage, houtsnede... En heel veel lessen over Boeddhisme natuurlijk.
Wij stellen ons de vraag: wat als de Dalai Lama komt te overlijden? De man is al niet piep meer ( geboren in 1935 )
Zijn opvolger zit ergens in China ( wordt daar " gebrainwashed " volgens de Tibetanen hier ). OK, hij heeft hier al zijn privé tempel, maar zal hij die ooit te zien krijgen?
Gaat McLeod een stille dood sterven?
Wij vrezen ervoor. De meeste mensen komen naar hier om de Dalai Lama te zien...
Enfin. Wij, en zovelen met ons, hebben de sfeer kunnen opsnuiven. En even voelden we ons terug 18 ;0))
|
