|
Wat begon als n ordinaire reizigersdiarree is een beetje " uitgelopen " om t kleurrijk uit te drukken.
Na 2 dagen medicijnen van thuis te gebruiken ( medrol ), rijstzakjes met electrolyten was er nog steeds geen beterschap in zicht. Ik kon ook geen eten ruiken, ver van dat ik al iets tss de kiezen kreeg.
Dan maar naar de dokter.
In de wachtzaal waren nog net2stoelen vrij, 8 wachtenden voor ons.
Het was er allemaal erg oud, maar zeker niet vies. Na 5 minuutjes kwam iemand ons al halen. We protesteerden lichtjes, omdat we niet wilden voorkruipen, maar gingen toch naar binnen.
Ik moest op de behandeltafel gaan zitten, de dokter zou zo komen. Dat gaf ons de tijd om even rond te kijken: de dokter was n Jain, n godsdienst die vooral gekenmerkt is voor hun liefde voor alle levende wezens. Ik dacht al: die wil die microben in mijn buik niet dood! Help!
Aan de muur hingen foto s van voorbeeldige adepten met een mondmasker voor. Ze doen dat omdat ze zeker per ongeluk geen vlieg zouden inslikken.
Op een tafeltje allerhande flesjes van beduimeld tot redelijk bedenkelijk. Ik had al spijt dat ik mijn injecteernaalden niet had meegebracht. Gelukkig was dat niet nodig.
Toen de dokter binnenkwam voelde ik me al redelijk op mijn gemak: een kleine, bebrilde man van rond de 50.
Hij stelde me eerst wat algemene vragen, bekeek mijn tong en nam een gewone zaklamp om nog een beetje dieper ( ? ) te kijken.
" Moet je braken? Nee? Da s al goed, want wanneer je moet overgeven....." Zijn gezicht zag er onheilspellend uit.
Hij gaf ons een A4 tje mee met instructies: die en die s morgens, andere s middags en nog andere s avonds. Veel drinken, rijst eten en yoghurt.
" Tomorrow you Will feel much beter! "
Ok, wij terug nr het hotel. Ik neem de eerste 3 pillen en val in slaap. Een half uur later lig ik te kronkelen vd pijn op bed. Begin dan later ook nog eens over te geven.
Marc belt terug naar de dokter. Was ondertussen al 23u.
Een bediende vh hotel ging om nieuwe medicijnen ( apotheker v wacht ? )
De pijn ging direct over en ik heb dan goed geslapen
Om half 12 , we hadden net t licht uitgedaan, werd er op de deur geklopt. Een oud mannetje die hielp in het hotel kwam zowaar een ouwe sinaasappel brengen: " voor madamme "
Dat was nu wel het laatste waar ik zin in had maar heb de man toch uitvoerig bedankt !
De volgende dagen hielden we platte rust. Ik nam braaf mijn medicijnen maar kon nog steeds bijna niets naar binnen krijgen en voelde me heel zwak.
Marc is een strenge maar heel goeie verpleger waar ik heel veel steun aan had.
Vandaag zijn we dan toch maar verder gereden zonder iets gezien te hebben van de stad van Le Corbusier . Jammermaar helaas... Niets aan te doen.
|
