een mens moet soms een beetje geluk hebben, net zoals die keer ergens op het platteland in Zuid India.

De ober van het piepkleine restaurant vroeg ons of we naar de Slangentempel op zoek waren. Daar stond niets van in onze Lonely Planet reisgids, en we hadden er ook nog nooit van gehoord, tenminste niet in deze streek.

De man had niet veel woorden nodig om ons te overtuigen. Met veel handengezwaai toonde hij ons waar de tempel zich verstopt had. Diep in het oerwoud slingerde een smal paadje naar het heiligdom.

Een groot, verkleurd bord gaf aan dat fotograferen verboden was. Dat was een tegenvaller, maar wat we binnen zagen maakte alles goed.

We waren op zoek naar slangen, maar die waren er niet en ook de tempel was niet veel soeps, er was eigenlijk zelfs bijna geen gebouw, alleen enkele muren en soorten houten zuilen met heel veel Hindoeïstische heiligenbeelden tussen honderden, misschien wel duizenden brandende kaarsjes. stemmig, dat wel, maar wat was hier nu te beleven? We hadden al zoveel tempels gezien dat we toch wel lichtjes teleurgesteld waren. Wat viel hier nu te fotograferen?

De tientallen biddende gelovigen weken plots uiteen toen een volledige cameraploeg het Heiligdom betrad. Niets minder dan de Britse BBC had ook de weg gevonden naar dit zorgvuldig weggestoken juweeltje. Blijkbaar had harde valuta ervoor gezorgd dat die mannen wél mochten filmen...

Plots kwam iedereen in actie. we volgden de meute naar een levensgroot beeld van Ganesh. Rechttegenover het beeld hing een reuzegrote weegschaal.

Een treurig uitziend meisje ging aan de ene kant van de weegschaal zitten, aan de andere kant ploften pezige mannen zakken rijst en suiker in de mand zoveel tot de weegschaal aan beide kanten evenveel woog.

Dit ritueel herhaalde zich tientallen keren, steeds met een andere jonge vrouw en altijd met zware zakken voedsel. Ik vroeg aan het meisje van BBC wat dat te betekenen had, want blijkbaar was iedereen te hard met het ritueel bezig of sprak geen Engels.

"Dit is de tempel van de vruchtbaarheid" sprak de jonge vrouw "dames die niet zwanger geraken komen naar deze tempel. Ze offeren voedsel gelijk aan hun eigen gewicht aan de Godheid. Wanneer ze dan uiteindelijk toch zwanger geraken komen ze terug naar deze tempel, en offeren opnieuw voedsel gelijk aan het gewicht van de baby, als dank"

En inderdaad, toen alle jonge vrouwen gewogen waren kwamen dankbare moedertjes met hun baby en volgeladen manden.

Had dit ritueel dagelijks plaats? Kwamen de vrouwen van heinde en verre om hun geluk te manipuleren? Ik weet het niet, ik heb alleen maar genoten.

Het zachte neuriën van devote gezangen werd af en toe onderbroken door een korte jammerklacht van één of andere baby. De sfeer was te snijden. Zoveel vragen, zoveel verwachtingen, zo intens...

Als er één woord is dat je kan zeggen van India: het is intens!!