Vanmorgen kwam Monnik Giel zijn mama langs. We hadden aangeboden om een pakje mee te nemen naar zoonlief waar de mama dankbaar gebruik van wou maken. Nu, het gaat goed met Giel, alleen de keuken valt een beetje tegen. Tja, je moet maar een Belgische Bourgondiër zijn en plots in Tibet verzeilen... De ranzige yakboter laten wij ook aan ons voorbijgaan, niet echt ons ding...

Onze rugzakken stonden al klaar maar dat pakje kon er nog wel bij. 

We raakten aan de babbel. Sabine is een echte spraakwaterval en al gauw zaten we gezellig te keuvelen over India, Tibet, kloosters...

Hoe spreek je zo n monnik eigenlijk aan?

Kunnen we de gemeenschap ergens een pleziertje mee doen? Blijkt wel zo te zijn. We mogen de 90 monikken vergasten op een extra ontbijt: "dat is helemaal niet duur ginder, je moet het maar afspreken met de keuken.

Zoals bijna overal kampt de gemeenschap met geldgebrek. Ze zijn dan ook dapper op zoek naar geldschieters. Of VTM daar niet zou kunnen bij helpen?

Had de Dalai Lama die er enkele dagen geleden op bezoek was geen antwoord op deze prangende vraag?

Ach, het zal wel aan hun Karma liggen...

We propten de doosjes nog tussen onze propere sokken en T shirts en bonden alles veilig dicht. Nog een groot etiket erop: Brussels/Frankfurt/Delhi/Bubaneshwar voor t geval de rugzakken een eigen leven zouden gaan leiden.

De malariatabletten liggen klaar, daarmee beginnen we morgenvroeg. Het huis is gepoetst, de lakens gewassen.

Nu zijn we er helemaal klaar voor!