De tweede keer in dit fascinerende land bezochten we centraal India.

We begonnen in Mumbai, gelegen aan de Westkust. Op de eerste belangrijke stop bevonden zich de grotten van Elora en Ajanta.

Onvoorstelbare schoonheid! In die van Elora zijn niet alleen boeddhistische, maar ook hindoeïstische en jaïnistische gebedsplaatsen en kloosters uitgehakt uit de rotswand, tussen de 6e en 10e eeuw na Christus.

Die van Ajanta zijn grotendeels beschilderde muren. Nu hebben wij wel al wat grottempels gezien, maar deze waren toch van een uitzonderlijke schoonheid: eerst en vooral de "setting": in het laaggebergte is een vallei en de grotten lopen in een halve cirkel terwijl ze de berghelling volgen. Iedere grot wedijvert met de volgende om schoonheid. De vloer, de muren en het plafond zijn versierd met metershoge, prachtige Buddhistische afbeeldingen. De eerste werden al gebouwd 2000 voor CHR. !

We reisden steeds Noorwaards, verwonderd voor de vele bedevaartplaatsen die we onderweg tegenkwamen. Iedere rivier is voor de Indiërs een Godin. Ze brengen haar offergaven om haar gunstig te stemmen en hebben eerbied voor haar.

We bezochten ook Sarnath, de plaats waar Buddha zijn eerste Dharma aan zijn volgelingen onderwees, en waar de Buddhistische gemeenschap van monikken ontstond. Ook Bhopal, een trieste streek met een afgrijselijke geschiedenis, ontbrak niet op het plannetje, en een tijgerreservaat waar we veel plezier hadden, maar geen enkele tijger zagen.

Twee plaatsen die me steeds zullen bijblijven:

de eerste Kajuraho:  een beetje reiziger in India moet deze tempels bezoeken. De erotische afbeeldingen laten niets aan de verbeelding over en zijn prachtig gerestaureerd. Je moét die gewoon gezien hebben. Maar ik heb niet zo'n leuke herinnering aan de plaats. Het ziet er zwart van de rijke toeristen die vlug-vlug een vliegtuig of helikopter nemen, de plaats bezoeken en later op de dag nog zo'n drie toeristische oorden bezoeken. Die mensen zijn gehaast, denken niet na over wat ze doen en betalen overal handen vol geld voor alles: voor het toiletbezoek, voor de souvenirtjes ... noem maar op. Met als gevolg: de verkopers zijn ràzend verwend. Zijn super opdringerig en zelden tevreden met de prijs die je betaalt.

De tweede plaats is Varanasi, het oude Benares. De plaats aan de Ganges is zo heilig dat mensen ernaar toe komen om er te sterven, ze worden dan gecremeerd en hun as wordt in de rivier gestrooid.

Het is een plaats waarvan ik dacht: hier kom ik nooit 100% gezond vandaan. Ik heb nergens zoveel ellende gezien als daar. Maar het is zo een verschrikkelijk moeilijk omschrijfbaar gevoel dat je daar krijgt. Iedereen is er zo gelukkig omdat ze dicht bij hun Goden zijn, zelfs in de grootste ellende. Alles ervaarde ik er 100 keer uitvergroot:  zo is een boottochtje op de Ganges bij het opkomen van de zon een onvergetelijke ervaring; mensen staan op voor dag en dauw om er de Puja te doen: offergaven aan de Godin de Ganges. Ontbijten aan de rand van de rivier en de zoetwaterdolfijnen voor je buitelingen zien maken terwijl je zachtgekookte eitje rustig ligt te wachten om verorberd te raken... Jonge meisjes die je vragen te komen kijken hoe zij dagenlang aan een weefgetouw zde prachtigste zijden stoffen weven.

De smalle straatjes waar de gezangen nooit ophouden, de cimbalen die je herinneren aan de goedheid der Goden en overal bloemetjes... bloemetjes om de Goden te eren.

Ik kan onmogelijk omschrijven wat Varanasi is: tegelijk mooi en lelijk, warm en koud, stinkend en ook geurig, arm en rijk, kleurrijk en zwart/wit vooral "beklijvend & intens!"

Ik wil er wel een keertje terugkeren. Alhoewel dat eigenlijk nooit in onze planning staat: terugkeren naar een plaats is eigenlijk nooit een goed idee: je hebt een goeie herinnering en hou dat zo!

Maar voor Varanasi wil ik wel s een uitzondering maken, de enige dan.