Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Vandaag vroeg uit de veren, ging een wandeling maken van de wandelclub Florastappers uit Gent. Deze maal startte de wandeling vanuit Sint Denijs Westrem.
Sint-Denijs-Westrem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Gent. Sint-Denijs-Westrem ligt ten zuidwesten van Gent-centrum, naast Sint-Martens-Latem, De Pinte, Zwijnaarde en Afsnee. De parochie telt (einde 2007) 5134 inwoners (823 inwoners/km²). De grens met Gent wordt gevormd door de Rietgracht, waardoor het Maaltekasteel en het ziekenhuis Maria Middelares net nog in Gent zelf liggen. Rond Flanders Expo werden opgravingen gedaan waarbij sporen van nederzettingen vanaf de prehistorie tot aan de Middeleeuwen werden gevonden, en een Romeins dorp met begraafplaats. In de late Middeleeuwen werden verschillende kastelen gebouwd zoals het kasteel van Idewalle, het Borluutkasteel, Hof ten Broecke en het Maaltekasteel. De eerste geschreven bronnen van een kerk in Sint-Denijs-Westrem dateren uit 1111. De kerk werd uitgebreid in de 17de eeuw, maar weer afgebroken in 1845. Toen werd ze vervangen door een kerk in neogotische stijl. De Kortrijksesteenweg werd aangelegd tussen 1716 en 1720, waarna hij nog verschillende malen werd vernieuwd. Vanaf 1838 werden er op het Willemsveld, waar nu Flanders Expo zich bevindt, paardenkoersen gehouden. Bijna een eeuw lang was dit een echt society-evenement waar alle rijken aanwezig waren. Begin 20ste eeuw werd het terrein een vliegveld. Het vliegveld van Sint-Denijs-Westrem werd ook in de Eerste en Tweede Wereldoorlog gebruikt. Kort voor de Eerste Wereldoorlog werd het tracé van de spoorlijn Kortrijk-Gent verlegd langs Sint-Denijs-Westrem en het station Sint-Denijs-Westrem opende zijn deuren. Tot de tweede helft van de twintigste eeuw was Sint-Denijs-Westrem vooral landelijk, maar nadien nam de bebouwing toe. In 1950 werd de autosnelweg E5 Brussel-Oostende (nu A10/E40) door Sint-Denijs-Westrem en over een stuk van het vliegveld getrokken. In 1969 werd ten noordoosten van Sint-Denijs-Westrem de Ringvaart gegraven, die het dorp afsneed van de stad Gent. Halverwege de jaren 80 verdween het vliegveld om plaats te maken voor het beurscomplex Flanders Expo. Daar hebben jaarlijks belangrijke beurzen plaats zoals de Gentse Floraliën en muziekhappenings zoals I Love Techno. Rond Flanders Expo en langs de Kortrijksesteenweg staan tegenwoordig heel wat bedrijven en handelspande.
Start aan de Bib, het beloofde een hele mooie tocht te worden volgens het parcours. Het weer was zeker heel goed.
Dit is het te volgen traject. de tocht is bijna 11km. Gemeentehuis van St-Denijs-Westrem.
Een eerste stukje groen onder de voeten.
Nu een beetje kriskras door de gemeente tot we aan de Kortrijksestraat kwamen die we moesten dwarsen om in het Parkbos te geraken. Hier aan de ingang van dit mooi domein. Dit beestje verwelkomde mij. Het Parkbos, variatie troef in de 1200 ha van het Parkbos: behalve bos vind je er ook natte natuur, speelnatuur, door oude knotbomen omzoomde graslanden en statige kastelen met imposante tuinen en toegangsdreven. Een kruisbestuiving tussen rijke geschiedenis en nieuwe natuurontwikkeling. Het Parkbos is nog steeds in ontwikkeling. Zo komen er in 2020 maar liefst twee speelbossen bij. Binnen een aantal jaren zal het Parkbos volledig af zijn, maar zo lang moet je natuurlijk niet wachten om op ontdekking te gaan. Het Parkbos, het stadsbos van Gent, is al meer dan een bezoekje waard. Breng bijvoorbeeld eens een bezoek aan het portaal Grand Noble. Of kies daar één van de bewegwijzerde wandel-, fiets- en ruiterpaden. Verken het beschermde cultuurhistorische landschap rond Kasteel Scheldevelde en haar zeven dreven. Struin tussen de ezels in het begrazingsblok. Of neem het vlonderpad om de Rosdambeekvallei te verkennen. Het was heel rustig om er in te wandelen, af en toe een jogger en voor de rest het fluiten van de vogels.
Ik wandelde een hele tijd over knuppelpaden.
Hier een infobord Het Parkbos strekt zich uit over Gent (Zwijnaarde en Sint-Denijs-Westrem), De Pinte en Sint-Martens-Latem. Het is het gebied van bijna 1200 hectare tussen de Ringvaart, de Kortrijksesteenweg, de autosnelweg E17 en de woonkern van De Pinte: • 340 ha oud en nieuw bos • 200 ha park- en natuur • 500 ha duurzaam landbouwgebied. Het parkbos is nog in volle ontwikkeling en zal pas binnen een aantal jaren volledig af zijn. Met zijn prachtig landschap met parkachtige sfeer, talrijke kasteelparken en mooie wandelwegen is het nu al een absolute aanrader voor een daguitstap met het gezin, familie of vrienden.
Een heel prachtig natuurdomein.
Heel veel afwisseling
Op weg naar de uitgang van het mooie domein De Steenweg oversteken en ik wandelde een mooie dreef in. Hier een zicht op het kasteel Borluut. De wandelaars mochten door de tuin van het kasteel wandelen. Het Kasteel Borluut is een kasteel in het Belgisch dorp Sint-Denijs-Westrem, een deelgemeente van Gent. Het kasteel bevindt zich in de Kleine Gentstraat, vlak bij het dorpscentrum. Sinds 1997 is het kasteel[1] samen met het park en bijgebouwen[2] en de kasteeldreef[3] een beschermd monument. Het gebied Borluut wordt voor het eerst vermeld in het leenboek van Sint-Pieters in 1411. Het was van Jakob Borluut en bleef in handen van de familie Borluut tot 1744. Op de Ferrariskaart staat het domein vermeld als ‘Wit Kasteel’.[4] Het huidige Kasteel Borluut kwam na verkoop in 1858 in bezit van de familie van graaf Balthazar Borluut d'Hoogstraete. Hij liet het door architect Joseph Van Damme verbouwen tot zomerverblijf. De toren kwam er pas in 1914 door de toenmalige eigenaar Lucien Morel de Boucle Saint-Denis. De laatste particuliere eigenaars, jonkheer Mertens de Wilmars en zijn echtgenote Suzanne Morel de Boucle Saint-Denis (1920-2013), verkochten het kasteel met park en Lindendreef (richting Kortrijksesteenweg) aan de gemeente Sint-Denijs-Westrem. Na de fusie van de gemeenten kwam het in het bezit van de stad Gent. Die stelde het voormalige Château Blanc open voor het publiek en gaf het een culturele functie. De benedenverdieping wordt verhuurd aan culturele verenigingen. Op de eerste en tweede verdieping bevinden zich de kantoren van het Internationaal Gent Festival van Vlaanderen, de European Festivals Association en de Federatie van Muziekfestivals in Vlaanderen. Aan de inrichting is eigenlijk weinig veranderd en bij gebruik waant men zich 100 jaar terug in de tijd. Die had waarschijnlijk al honger Zicht op de kasteelvijver.
Achterkant van het kasteel. Was nu terug naar de start van deze mooie wandeling.
Vandaag ging ik richting Oostkamp, waar de wandelclub uit Ruddervoorde(Godelievestappers) er een tocht had uitgestippeld. De wandelaars konden kiezen uit 5-7-13 - 18 -22km. De start was op de grote parking rechtover de Oostcampus in Oostkamp. Daar had de wandelclub de verschillende parcours opgehangen, en die bliven hangen tot eind april.
Oostkamp is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 23.000 inwoners, die men Oostkampenaren noemt. Oostkamp komt van de naam "orscamp" (paardenplaats). Het oude woord "ors" is identiek met het oude Engelse woord "Horse". Oostkamp werd bevrijd op 8 september 1944 door Canadese strijdkrachten (4th Canadian Armoured Division) onder leiding van majoor Wood. De Majoor Woodstraat in het centrum van Oostkamp is naar hem genoemd. Kort na de bevrijding van Oostkamp begon de slag om Moerbrugge. In de deelgemeente Moerbrugge staat een monument ter ere van de gevallen Canadese soldaten en werd een straat genoemd naar de leidinggevende majoor R.A. Paterson, namelijk de Patersonstraat.
Het parcours van de 18km en de 22km waren in 2 lussen. Geniet even mee van enkele sfeerbeelden.
Het te volgen parcours het beloofde een mooie dag te worden. Hier door het Valkaartpark.
Het was nog heel kalm deze morgen.
Het Kasteel Gruuthuse in Oostkamp in de Belgische provincie West-Vlaanderen behoorde ooit aan de familie Gruuthuse en is sinds het begin van de zeventiende eeuw eigendom van de familie d'Ursel. Jammer dat we er niet mochten in wandelen.
In het eerste gedeelte kregen we veel afwisseling, onverhard en verharde paden.
Mooi om door dit stukje groen te wandelen. Hier op de knuppelpaden. De Warandeputten, gelegen langs het kanaal Gent-Oostende te Moerbrugge (Oostkamp), bestaan uit een mix van open water, moeras en soortenrijk grasland. In het westen wordt het gebied begrensd door de Rivierbeek, in het zuiden door de spoorweg Brugge-Gent. Het is integraal gelegen in Europees beschermd Habitatrichtlijngebied en vormt de toegangspoort tot het Landschapspark Bulskampveld. In 2002 werden recreatieve inrichtingswerken uitgevoerd om mensen via vlonderpaden en vogelkijkhutten in contact te brengen met de rijke natuur. Ondertussen maakt het gebied deel uit van het provinciaal wandelnetwerk ‘Velden en Meersen’. Bijna 20 jaar na de openstelling voor het publiek is het gebied aan een make-over toe. Het vlonderpad aan de kant van het spoor, doorheen fraai moerasbos met drijftillen, moest verdwijnen voor de verbreding van het spoor. Het vlonderpad aan de kant van het kanaal had zijn beste tijd gehad. Vrijwilligers van Natuurpunt Oostkamp zijn daar nu (corona-proof) gestart met de vernieuwingsoperatie. Een volledig nieuw bovendek uit duurzame, gerecycleerde materialen wordt momenteel aangebracht. Waar de waardevolle moerasvegetatie te veel dreigde dicht te groeien met wilgenopslag zijn de wilgen in hakhout omgezet.
Deze waren aan vervanging toe
Een mooi kunststukje
Zalig
Deze foto is genomen door een doorkijkluik. het 2°gedeelte was iets minder qua natuur. Toch een mooie tocht gehad.
Deze tocht begon aan de receptie van het vakantiepark Landall aan Lac de l'eau d'Heure. Het was een andere wandeling dan gisteren, enkel op de terug weg zou ik terug aan de stuwdam van Plate de la taille uitkomen.
Dit was mijn parcours voor deze wandeling. Gisteren wandelde ik de onderkant van het stuwmeer, dit ging de tocht naar boven.
Ook vandaag begon de wandeling met wat lichte mist. Er was meer bewolking dan gisteren. De zichten zijn totaal verschillend bij de tocht van gisteren.
Kreeg ook mooie vergezichten.
Hier een zicht op het dorpje Erpion.
Mijn eerste halte om iets te drinken.
Erpion is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Froidchapelle. Erpion was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Froidchapelle Heel veel afwisseling.
Ook terug heel rustig om te wandelen. Zelden iemand tegengekomen. Hier een zicht op Boussu-Lez-Walcourt. Het verste punt van deze wandeling.
Dit is een oorlogskerkhof.
De kerk van Walcourt. Boussu-lez-Walcourt is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Froidchapelle. Boussu-lez-Walcourt was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Froidchapelle.
Hier kan men met de jetski varen. Begon aan de afdaling langs de bovenkant van het ander meer richting stuwdam.
Hier kwam ik terug aan de stuwdam.
Laatste foto genomen, het laatste stuk was hetzelfde als dit van gisteren. Deze wandeling is ongeveer 21km lang.
Ditmaal een wandeling in de laars van Henegouwen. Ik reed naar Froidchapelle om eens te wandelen rond de meren van lac de l'eau d'heure.
Froidchapelle is een dorp en gemeente in de Belgische provincie Henegouwen. De landelijke gemeente telt bijna 4.000 inwoners. Froidchapelle ligt in een bosrijk gebied, in de Laars van Henegouwen. Naast Froidchapelle zelf, telt de gemeente nog de deelgemeenten Boussu-lez-Walcourt, Fourbechies, Vergnies en Erpion. De dorpskern van Froidchapelle ligt langs het riviertje de Hantes, met net ten zuiden het gehucht Froidchapelle au Coq. Het grondgebied strekt zich ruim vijf kilometer zuidwaarts uit in dunbevolkt bebost gebied. Het kleine dorpje Fourbechies ligt eveneens langs de Hantes, iets meer naar het noordwesten. De andere drie dorpen liggen in het noorden, met tussenin het stuwmeer de Plate Taille.
Deze wandeling start aan het domein Landall en is 17km lang. het was een heel rustige en mooie wandeling. Toen ik vertrok was het nog een beetje mistig, maar het beloofde een mooie dag te worden.
Het parcours. Een wazig zicht op het meer.
De bewolking liet in het begin het wat afweten. De opklaringen zijn aan het komen. Zicht op het golfterrein.( heel groot)
Wat info Af en toe een klimmetje
de zon is aan het proberen brugje over
Het is zover, Lora is daar. Wat wandelen door het bos.
Een zwaan kopje onder
Sierlijk
Zicht op de stuwdam. De Meren van de Eau d'Heure (Frans: Lacs de l'Eau d'Heure) zijn kunstmatig aangelegde meren in Wallonië op het stroomverloop van de Eau d'Heure. Ze ontstonden in de jaren zeventig van de twintigste eeuw. De meren met een gezamenlijke oppervlakte van 6,17 km² vormen het grootste watergebied in België, gelegen circa 30 km ten zuiden van Charleroi, deels in de provincie Namen (gemeente Cerfontaine), deels in Henegouwen (gemeente Froidchapelle). In totaal zijn er vijf meren met een gezamenlijke oeverlengte van 70 km. Het gebied omvat de volgende meren:la Plate Taille - meer van Feronval - meer van de Eau d'Heure - meer van Ry Jaune - meer van Falemprise Met de volgende stuwdammen: Barrage la Plate Taille-Barrage Feronval-Barrage l’Eau -d'Heure - Barrage Ry Jaune - Barrage Falemprise In dit gebied is La Plate Taille met een oppervlakte van 3,74 km² het grootste meer van België. Het is een stuwmeer met een stuwdam. De pompcentrale van de dam is te bezichtigen. Bij maximale vulling van het meer kan de diepte 43 m bedragen aan de voet van de helling. Het water van het kunstmatig meer is vrij helder en vaak staat er wat stroming. Het meer herbergt een groot aantal vissen. Mooi zicht Ondertussen is de hemel helemaal opengegaan.
De zeilbootjes liggen er nog verlaten bij.
Mooie zichten Terug langs het meer
Hier ben ik dan aangekomen aan de stuwdam.
Zicht vanop de stuwdam
Hier voorbij een avonturenpark.
nog een laatste blik op het stuwmeer.
Terug aangekomen op het park waar de wandeling begon. Deze wandeling was ietsjes langer dan aangegeven.
Na gisteren te hebben gewandeld in Everbeek, besloot ik vandaag om eens een knooppunten wandeling te maken in Flobecq(Vloesberg).
Vloesberg (Frans: Flobecq) is een plaats en faciliteitengemeente in de provincie Henegouwen in Wallonië (België). De gemeente telt ruim 3000 inwoners. Vloesberg ligt in het noorden van de provincie, in de streek Pays des Collines tegen de grens met Oost-Vlaanderen (Vlaamse Ardennen). Vloesberg stond aanvankelijk sterk onder invloed van Doornik en er werd zoals in Doornik Picardisch gesproken. Vanaf de dertiende eeuw was het gebied een voortdurend twistpunt tussen Vlaanderen en Henegouwen. Daardoor werd de streek vaak aangeduid als het Debattenland (terre des débats Bij de vastlegging van de taalgrens in 1962 was in de gemeente Vloesberg enkel het gehucht D'Hoppe Nederlandstalig. Het gehucht D'Hoppe bestaat uit twee delen: een toeristisch gedeelte in het bos dat bij Vloesberg aanleunt, en een deel op de steenweg N48 (België) Ronse - Brakel. Dit was en is sinds generaties een Vlaamse wijk, met eigen kerk en school, een wijk die aansluit bij de omliggende Vlaamse gemeenten en ver van de rest van Vloesberg verwijdert ligt. Franstalige politici wilden niet dat het gehucht van Vloesberg naar Vlaanderen zou worden overgegeven omdat de gemeente Vloesberg te grote investeringen had gedaan in de toeristische infrastructuur. (veel wegeniswerken in het bos) Ook het voorstel om het Vlaams gehucht over te hevelen en het toeristisch centrum bij Vloesberg te laten werd afgewezen omdat dit volgens de Franstaligen onaanvaardbaar zou zijn dat Vloesberg de lasten van de toeristische wijk op zich moest nemen en de inkomsten zou verliezen uit het gehucht, die deze lasten moeten helpen dragen. Er werd besloten het gehucht niet naar Oost-Vlaanderen over te hevelen maar van Vloesberg in zijn geheel een faciliteitengemeente te maken.
De start is aan de parking van de kerk in Flobecq bij knooppunt 42. Onderweg is het toch wat uitkijken hier en daar omdat de bordjes niet altijd langs de weg staan. Sommige zijn bevestigd aan de betonnen verlichtingspalen. Er is heel veel afwisseling tijdens deze wandeling.
Kerk van Flobecq en tevens de start van deze wandeling.
Fijn wegeltje met direct een mooi zicht Nog eens een zicht op Flobecq.
Regelmatig kreeg ik mooi zichten Afwisseling tijdens de wandeling
Brede wandelpaden
Dit is een museum in Wodecq. Een ommetje maken in Wodecq
Hier een zicht op de kerk van Wodecq. Wodecq (Nederlands: Wodeke) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Elzele. Wodecq was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Elzele. In Wodecq staat de watermolen Moulin du Tordoir.
Het was wel een fris windeke, maar ideaal wandelweer. De zon was al van in het begin fel aanwezig.
Hier heb ik eventjes gerust om wat te drinken. De achterkant van mijn rustplaats Terug een lang wandelpad. Monument langs de weg.
Hier wat klimwerk Wandelen door de weide.
Bijna terug aan de auto. terug zicht op de kerk
Einde van deze tocht. Nu nog enkel de weg oversteken en ben aan de parking waar mijn auto stond.
Vandaag ging het richting Everbeek om te wandelen. Het beloofde een mooie maar frisse dag te worden, dus ideaal om te wandelen.
Everbeek (Frans: Everbecq) is een plaats in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel. Everbeek ligt in de Vlaamse Ardennen in het zuiden van de provincie, tegen de grens met Wallonië, en in de Denderstreek. De oude dorpskern ligt in het zuiden van de deelgemeente, en wordt Everbeek-Beneden genoemd. Een jongere en afzonderlijke parochie ligt in het noorden en wordt Everbeek-Boven genoemd. Bij de officiële vastlegging van de taalgrens in 1963 werd de toenmalige gemeente van Henegouwen naar Oost-Vlaanderen overgeheveld.De wandeling start aan de kerk van Everbeek-Boven. Er is parking tussen het schooltje en de kerk.
Deze keer koos de wandelclub de Padstappers om te starten in Everbeek-Boven, een deelgemeente van Brakel en één van de mooiste wandelgebieden van de Vlaamse Ardennen. Starten gebeurt aan de kerk, Muiterij 8, Brakel. Wie lus 2 wenst te wandelen kan ook starten aan de kerk van Parike, gelegen langs de Steenweg. De eerste lus blijft op het grondgebied van het voormalige dorp. Je kan kiezen voor de volledige lus van 11 km of de afkorting van 8 km. De wandeling brengt jullie langs de mooiste plekjes van Everbeek met al even mooie namen: Pevenage, Trimpont, Hemelrijk Spinele en Ter Kleppe. Stuk voor stuk prachtige gebieden waar het heerlijk wandelen is. De tweede lus verlaat Everbeek en zoekt zijn weg via Parike. Ook hier de mogelijkheid om een korte versie en een lange wandeling te stappen. Keuze uit 7 en 12 km, die de wandelaar brengt langs Steenberg, Priem, Peperendaal, Kleie en Kalenberg. Afsluiten doen we de wandeling door de Everbeekse Bossen, de ontluikende natuur zal dag na dag veranderen en met wat geluk zien we niet alleen sneeuwklokjes, maar krijgen we de eerste bosanemoontjes te zien.
De parcours hangen aan een bordje einde parking. Achterkant kerk van Everbeek-Boven We waren direct in de natuur. Mooie vergezichten.
Heel veel afwisseling
Eventjes een rustpauze inlassen(iets drinken)
Heerlijk om hier te wandelen en zo stil. Af en toe wat modder, maar het was OK
Eenzame schaapjes
Prachtige streek om er te wandelen.
Deze kwam toevallig een kijkje nemen,dus vlug een fotootje maken.
Hier over de knuppelpaden
Hier zijn op weg naar Parike.
Hier de dorpskern in zicht. Parike is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel. De plaats ligt in de Vlaamse Ardennen Parike had een eigen gemeentebestuur en burgemeester tot de fusie van 1976. De laatste burgemeester was Hubert Burens. De oudste vermelding van Parike dateert van 866. In 1453 werd het dorp platgebrand door de Gentenaars ten gevolge de opstand tegen Filips de Goede. Het is aan dit voorval dat Parike zijn bijnaam "Het verbrande dorp" te danken heeft. Vandaar dat hier ook het evenement "Walmke Brand" plaatsgrijpt, de laatste zondag van februari.
De kerk van Parike. De Sint-Lambertuskerk is beschermd. De kerk dateert van het jaar 1750. De kerk bezit bijzonder kerkmeubilair zoals het altaar in Louis XIV-stijl en de preekstoel in Louis XIII-stijl. In 2005 werd de kerk volledig gerestaureerd. Op 3 oktober 2016 sloot de kerk voor de restauratie van het interieur. Op 2 december 2017 werd de heropening van de kerk gevierd met een eucharistieviering. Een kijkje binnenin.
terug op weg.
Mooie vergezichten
De laatste knuppelpaden alvorens ik terug aan de start kwam. het was een hele mooie wandeling. Proficiat aan de wandelclub uit Geraardsbergen.
Na gisteren te hebben gewandeld in Oedelem, ging ik vandaag naar het Heuvelland, nl naar Westouter.
Westouter is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Westouter is gelegen in de Westhoek, tegen de Franse grens. Westouter werd voor het eerst vermeld in 1089 als Wistaltare (Altaar naar het westen gericht). Op het grondgebied van Westouter werden voorwerpen uit het neolithicum aangetroffen. In 1069 werd Westouter een zelfstandige parochie, waarvan het patronaatsrecht toekwam aan het kapittel van Terwaan. Op het grondgebied lagen drie heerlijkheden, waarvan de heerlijkheid Westouter onder de Kasselrij Belle viel. In 1678 werd dit gebied onderdeel van Frankrijk en in 1781 kwam het weer bij de Oostenrijkse Nederlanden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bleef het dorp in geallieerde handen, maar het werd wel verwoest door beschietingen, waarna herbouw volgde. Op 6 september 1944 werd het dorp bevrijd van de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Poolse bevrijders werden geëerd met de bouw van een kapel op het dorpsplein, gewijd aan de Zwarte Madonna van Częstochowa
Ik deed daar een knooppunten wandeling met alles erop en eraan.Steile beklimmingen en afdalingen,mooie zichten en modderpaden. De wandeling begon aan een zijstraat van de kerk, eerst wat verharde weg volgen en dan was het richting Rode Berg, 80% onverhard tijdens deze wandeling. Enkel op het einde dwars door het slijk.
Vandaag ging het richting Oedelem om te wandelen. Ik besloot om er de Beverhoutsveld wandelroute te stappen.
Oedelem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Beernem. In het oosten van Oedelem ligt het gehucht Oostveld.
Oedelem is sinds 906 terug te vinden in geschreven bronnen. De schrijfwijze was toen Udelhem. De naam komt van "odila" en "haima" en betekent "woning van het erfgoed of van het domein", een naam die geen verwondering wekt gezien de heren van Praet al in de jaren 900 een Heerlijkheid stichtten in Oedelem. De Oedelemse geschiedenis gaat echter veel vroeger terug in de tijd. In een grafheuvel op Wulfsberge zijn sporen teruggevonden van prehistorische bewoning. Er zijn ook sporen van Romeinse aanwezigheid. In de kleiput van de vroegere steenbakkerij is zelfs een waterput uit de Romeinse tijd teruggevonden. In die tijd waren Oedelem, Maldegem en Aardenburg de meest noordelijke bewoonde plaatsen in de streek. Wat noordelijker lag was een groot moerassig gebied. Bij Oedelem ondernam Filips van Artevelde op 3 mei 1382 een verrassingsaanval op de aanhangers van graaf Lodewijk II van Male die hij versloeg, in wat men de Slag op het Beverhoutsveld noemt.
Toen ik vanmorgen vertrok was het nogal mistig. Volgens het KMI gingen we een mooie dag krijgen, dus ideaal om te wandelen. De Beverhoutsveld wandelroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes en de afstand bedraagt 15km. De start van deze wandeling is in de Beekstraat gelegen tussen huisnr 111- 115. Kleine parking aan de linkerkant van de weg.
Start van deze wandeling. Direct in de natuur.
Als je houdt van de weidsheid van akkers en velden, dan is de Beverhoutsveldwandelroute in Beernem een uitgelezen kans om het historische “Beverhoutsveld” te ontdekken. Dit 483 ha groot akker- en weidegebied ligt op de grens van Beernem en Oostkamp. De route start aan de Veldmolen in Oedelem/Beernem. Daarna loop je via mooie wandeldreven door het waardevolle landschap. Voorbij het kanaal Gent-Oostende sluipt de route door een agrarisch gebied en gaat het via rustige, landelijke wegen terug naar het startpunt. De mist heeft ook zijn charmes. Geniet even mee van de foto's
Geen drassige dreven of paden
De zon was nu en dan heel goed zichtbaar, later ging ze zich terug schuilen achter enkele laaghangende wolken.
De zon speelde een spelletje
Hier betrad ik het natuurgebied in. Gevaerts-Noord is een natuurgebied in de West-Vlaamse plaats Beernem. Het wordt beheerd door Natuurpunt. Dit gebied ligt aan de noordelijke oever van het Kanaal Gent-Brugge, in de vallei van de vroegere Zuidleie. Het gebied kwam tot stand toen in 1995 de keersluis werd aangelegd. Toen werd een strook van 1500 meter lang en 20 tot 60 meter breed, in totaal 7 ha omvattend, ingericht als natuurontwikkelingsgebied. Hier lagen voorheen bemeste akkers, maar de voedselrijke bovenlaag werd verwijderd. Zo ontstond een terrein met voedselarme vegetatie, waaronder gaspeldoorn. Het smalle maar langgerekte gebied langs het kanaal heeft oevers waarin de ijsvogel en de oeverzwaluw nestelt. Het terrein is vrij toegankelijk voor wandelaars.
Zeker een aanrader. Heel mooie en rustige wandeling.
Vandaag besloot ik een knooppunten wandeling te maken in Kluisbergen.
Kluisbergen is een gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente, genoemd naar de Kluisberg in het zuiden, ligt in het heuvelachtige landschap van de Vlaamse Ardennen aan de rechteroever van de Schelde. Ten zuiden ligt de Waalse fusiegemeente Mont-de-l'Enclus, die eveneens hiernaar genoemd is. Kluisbergen telt ruim 6000 inwoners, die Kluisbergenaars[1] worden genoemd. De hoofdplaats van de gemeente is Berchem. Kluisbergen bestaat uit vier deelgemeenten, namelijk Berchem, Kwaremont, Ruien en Zulzeke.
Deze wandeling is bijna 11km.Eén minpuntje aan deze wandeling is: een bordje te weinig.Een hele mooie wandeling met regelmatig een klim en daling. het grootste gedeelte gaat de wandeling door het Kluisbos, zowel het Vlaams - en het Waals gedeelte. De start van deze wandeling is in de Ronde van Vlaanderenstraat( dit is de straat waar al de winnaars hun naam staat). Ik heb mijn auto aan het monument van Karel Van Wijnendaele geparkeerd.
Dit is het traject dat ik deze morgen wandelde. Opletten aan knooppunt 76 je moet nog een beetje doorwandelen tot aan het einde van de parking, links staat dan het bordje met nr 8 en dan ben je gerust tot je terug komt.
Een mooi verzicht Op weg naar de Vierschaar.
Hier ben je aan de Vierschaar en je wandelt tot aan het einde van de parking en daar vind je het vervolg van deze wandeling.
Wat uitleg over de Taalgrens Het was heel rustig om te wandelen. Hier aan de Toren heb ik even halte gehouden om een warme chocomelk te drinken. De Toren staat op Waals grondgebied, op het hoogste punt van het Kluisbos (141 meter). Hij is gebouwd uit baksteen en dateert uit de eerste helft van de 19de eeuw. De Toren deed wellicht dienst als uitkijktoren ten tijde van Napoleon. Daarnaast is hij al meer dan 100 jaar een toeristische attractie. Van hieruit kan je genieten van een schitterend panorama.
Op de terugweg van knooppunt 8 naar 76 moet je voor enkele meters nr 53 volgen tot aan de parking van de Vierschaar en daar volg je dan terug de bordjes. Vanaf hier kan je gewoon de bordjes terug volgen.
Het Kluisbos is een natuurgebied (deels domeinbos, deels openbaar bos, deels bosreservaat (Pensemont/Doveleenbos)) in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Pays des Collines in Henegouwen (België). Het bosgebied is ongeveer 300 hectare groot. Het Vlaamse deel is 200 hectare groot en ligt op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen (deelgemeenten Ruien en Kwaremont). Het Waalse deel (Bois de l'Enclus) is 100 hectare groot en ligt op het grondgebied van de deelgemeenten: Rozenaken, Orroir en Amougies in de streek Pays des Collines. Het Vlaamse deel van het bos wordt beheerd door de overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos. Het bos is erkend als Europees Natura 2000-gebied als deel van de Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen (BE230007) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Het Bois de l'Enclus aan de Henegouwse kant is Europees beschermd als deel van Natura 2000-gebied 'Pays des Collines' (BE32003). Binnen de Europese natuurdoelstellingen wordt op termijn 350 hectare extra bos gecreëerd in de Vlaamse Ardennen; het Kluisbos wordt via Beiaardbos, Fonteinbos en Ingelbos, Hotond-Scherpenberg, Kuitholbos en Spijkerbos verbonden met het Koppenbergbos[1][2]. Sinds 2006 is een 50 hectare groot deel aangemerkt als bosreservaat.
Hier krijg je een mooi zicht op de Kwaremont
Terug aangekomen waar mijn auto stond. Een hele mooie wandeling in en rond het Kluisbos.
Vandaag stond de Wildenburg wandelroute op mijn agenda. Dit is een wandelroute uitgestippeld door Westtoer. Deze wandeling start aan de St-Joriskerk van Wildenburg.
Wildenburg is een dorp van de gemeente Wingene in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het ligt op enkele kilometers ten noorden van het centrum langs de weg van Wingene(Wingene is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 14.000 inwoners. De inwoners worden Wingenaars genoemd en hun dialect is het Wingens, een variant van het West-Vlaams. Wingene staat bekend om zijn vele aantal varkenskwekerijen, naast andere landbouwactiviteiten. Ook de varkenspest bracht Wingene in 1990 in het wereldnieuws. De gemeente is gekenmerkt door de aanwezigheid van vele landbouwactiviteiten. Grasland, landbouwgrond, boomkwekerijen en tuinbouw nemen het meeste oppervlakte in. Ook rundvee, varkens en pluimvee zijn in grote mate aanwezig in Wingene.) naar Beernem.
Deze wandelroute is met zeshoekige bordjes bewegwijzerd die de naam Wildenburg dragen. Een mooie natuurwandeling met heel veel variatie.
Parking achteraan deze kerk. De wandeling begint aan het paaltje links van de kerk. De Sint-Joriskerk, in 1860 door familie van der Bruggen als familiekapel opgericht. In 1897 werd de kapel een parochiekerk. Na een paar honderd meter begonnen we aan een mooi stukje natuur.
heel veel variatie tijdens deze wandeling.
Ook heel rustig Hier enkele Gallowayrunderen
Zicht op de Gulke putten. De Gulke putten. Het natuurgebied De Gulke Putten is gelegen in de Belgische gemeente Wingene, op gronden van het Radiozendstation Belradio, op de grens met Ruiselede. Het natuurreservaat situeert zich in de nabijheid van de site Sint-Pietersveld en wordt beheerd door Natuurpunt vzw. Het gebied is rijk aan natte en droge heide, heischrale graslanden, hakhout met bloemrijke paden en open plekken met orchideeënrijk hooiland. Het gebied is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'
Zalig om te wandelen met zo'n mooi lenteweer
Een en al rust.
Hier een zicht op het Kasteel(het kasteel van de moord op de schoonzoon van Gysbrechts)
Enkel zwaluwnestjes hangen aan deze mast. Mooie vijver
Deze bordjes moet je volgen.
De Vagevuurbossen (of het Vagevuurbos) is een 220 hectare groot bos- en natuurgebied bij Wingene in het 'Landschapspark Bulskampveld'. Het bos sluit aan bij Lippensgoed-Bulskampveld (domeinbos 90 hectare en 230 hectare provinciedomein); samen vormen ze het grootste complex van openbaar bos (540 hectare) in West-Vlaanderen. Het Vagevuurbos ligt niet ver van de De Gulke Putten. De Vagevuurbossen wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het bosgebied strekt zich uit ten zuiden van de E40 op het grondgebied van de gemeenten Beernem, Hertsberge en Wingene. De naam Vagevuurbos(sen) verwijst naar de Vagevuurkapel die langs de Blauwhuisstraat gebouwd werd. De Vagevuurbossen zijn Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-habitatrichtlijngebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'.
hier ben ik op weg naar het eindpunt van deze mooie en rustige wandeling.
Vandaag ging ik eens wandelen in Elverdinge (mijn eerste wandeling van 2021), waar de wandelclub uit Boezinge er hun coronawandeling doorging. De weerdiensten voorspelden een droge dag met in de voormiddag wat zon, dus ideaal om te wandelen. Het vertrekpunt van deze wandeling was aan het OC den Elver in Elverdinge. Elverdinge is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Ieper. De wandelaar kon kiezen uit 6-7-9 en 13km.
Iedereen vertrok richting de Galgebossen via autoluwe wegen en enkele paden.
De parcours kan je bekijken aan de deur van het OC. De start is aan het OC. De eerste km was uitkijken voor gladde plaatsen op het wegdek. We kregen enkele mooie vergezichten.
Mooie haan De kleinste afstand mooest deze wegel niet nemen , zij gingen rechtdoor. Dit was een modderpad Een beetje uitkijken waar men stapte.
Terug op de verharde ondergrond. Deze heeft zeker gene kou. en die was reddeloos
Aangekomen aan de Galgebossen. De Galgebossen zijn een bos op de grens tussen Poperinge, Elverdinge en Vlamertinge. Het is een recreatiegebied en heeft een oppervlakte van 111 hectare. Het wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos en is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-habitatrichtlijngebied 'West-Vlaams Heuvelland'. Het natuurgebied is een overblijfsel van een veel uitgestrekter bos dat van de 9e tot de 11e eeuw vrijwel geheel ontgonnen is. Tot in de 18e eeuw fungeerde het bos ook als galgenveld. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bleven de bossen, in tegenstelling tot andere bosgebieden, gespaard omdat ze een rustgebied vormden voor Britse soldaten. Er was een barak waar Anglicaanse erediensten werden gehouden, en er was een bioscoopzaaltje. Een nabijgelegen hoeve, de tegenwoordige Hospitaalhoeve, deed dienst als hospitaal. De Plank Road leidde naar het centrum van Vlamertinge en hierlangs trokken de soldaten naar het front. Aan de rand van het bos ligt het Hagle Dump Cemetery. Ook hier was het nu en dan wat ploeteren
Aangenaam wandelen, weinig mensen tegen gekomen.
Hier waren aan de uitgang van dit natuurgebied. verder gingen we over verharde paden en wegen. Het Hagle Dump Cemetery. Hagle Dump Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Elverdinge, een deelgemeente van Ieper. Ze ligt 3,250 km ten zuidwesten van het dorpscentrum. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield met medewerking van Arthur Hutton en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein heeft een rechthoekige vorm met een afgeschuinde hoek en is omgeven door een bakstenen muur. De oppervlakte bedraagt 1.800 m². Het Cross of Sacrifice staat vooraan, vlak bij de toegang. Er worden 439 slachtoffers herdacht. Elverdinge lag de hele oorlog achter de Britse linies. De begraafplaats werd aangelegd in april 1918 in de nabijheid van een opslagplaats dat Hagle Dump werd genoemd. Er werden slachtoffers begraven die gevallen waren tijdens het Duitse lenteoffensief. De begraafplaats werd tot oktober 1918 door gevechtseenheden en door Field ambulances (medische posten) gebruikt. De graven van 26 Amerikanen en 2 Fransen, omgekomen tussen juli en september 1918 werden later overgebracht naar andere begraafplaatsen. Na de wapenstilstand werden graven afkomstig uit het omliggende slagveld en de Ypres salient toegevoegd. Ook graven afkomstig van het ontruimde Brielen Military Cemetery werden naar hier overgebracht. Ze bevatte slachtoffers die gevallen waren tussen april 1915 en september 1917, daarbij waren 31 Fransen die toen naar elders overgebracht werden. Er rusten nu 397 Britten (waaronder 117 niet geïdentificeerde), 26 Australiërs (waaronder 16 niet geïdentificeerde), 14 Canadezen (waaronder 7 niet geïdentificeerde) en 2 geïdentificeerde Duitsers. De begraafplaats werd in 2009 als monument beschermd.
Rond de middag waren er al enkele wolken komen binnen drijven en de zon verdween langzamerhand. Vanaf hier moesten we nog een modderpad doorstaan.
Terug aangekomen in Elverdinge Een beeldje rond de Sint Pieter en Paulus kerk
Aan het einde van deze tocht passeerden we nog aan het kasteel van Elverdinge. Het kasteel van Elverdinge is gelegen aan de Vlamertingsestraat in Elverdinge. Het kasteel werd gebouwd in rococo-stijl. Het eerste kasteel in Elverdinge werd gebouwd rond de 12de eeuw. Het behoorde oorspronkelijk toe aan de bastaards van de graven van Vlaanderen. Adrianus Vander Borcht kreeg de heerlijkheid in 1629. Hij liet een kasteel in Vlaamse renaissancestijl bouwen. Het werd omringd door water. Dit kasteel stond op de plaats waar nu het oude klooster staat. Tijdens de Eerste Wereldoorlog brandde het kasteel uit, maar in 1925 begon de heropbouw van beide kastelen (naar het ontwerp van Jules Coomans). Het "nieuwe" kasteel was herbouwd vanaf de bestaande muren. De enige opmerkelijke verandering is de afwezigheid van een torelleke en een gesimplificeerd dak. Het "oude " kasteel was herbouwd in lokale gele bakstenen met een Franse Mansardedak, in de Lodewijk XV-stijl. Tijdens de Tweede Wereldoorlog namen Duitse stafofficieren hun intrek in het kasteel, zodat het na 1945 nog eens opgeknapt moest worden. Het kasteel is nog steeds eigendom van de nakomelingen van de familie de Laubespin: Graaf Eric du Cauzé de Nazelle en zijn echtgenote Isabelle de Rochechouart de Mortemart.Een goede en rustige tocht.
Vandaag eens gebruik gemaakt van de gratis treintickets en we spoorden eens naar Ieper, hebben daar een stadswandeling gemaakt.
Ieper (Frans: Ypres) is een stad in de Westhoek, in het zuidwesten van de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ongeveer 35.000 inwoners en is daarmee de op vijf na grootste stad van West-Vlaanderen. Ieper is tevens het centrum van het gelijknamige arrondissement en de grootste stad in de Westhoek. De bijnaam van Ieper luidt 'de Kattenstad' of sinds het bezoek van paus Johannes Paulus II, 'Vredesstad'. Vroeger werd de stad soms ook Ieperen genoemd, zoals ook het Franse Ypres als een meervoud klinkt. Ieper ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland.
Het begin van de wandeling is aan de Lakenhallen. De Lakenhalle van Ieper is een van Europa's grootste burgerlijke gebouwen in gotische stijl. De oorspronkelijke lakenhal werd gebouwd tussen ongeveer 1230 en 1304 en vormde een van de vroegste grote gebouwen ten noorden van de Alpen.[1] Het 70 meter hoge belfort werd gebouwd vanaf 1250 als teken van de macht der burgerij. Aan de oostzijde werd in 1360 het Gulden Halleke aangebouwd tegen het hallencomplex, in 1620 vervangen door het Nieuwerck. Het gebouw werd tijdens de Eerste Wereldoorlog volledig vernield en later weer opgebouwd. De gerestaureerde lakenhal werd in 1967 voltooid. De architecten, waaronder Jules Coomans, opteerden voor een getrouwe reconstructie van de vooroorlogse toestand. Onder aan de lakenhallen zijn de originele stenen nog zichtbaar, deze zijn de grootste. Hoe meer men naar boven gaat, hoe kleiner de stenen worden. De lakenhallen werden vroeger gebruikt als verhandelingsplaats van laken. In elke deuropening onder aan het belfort werd het laken verkocht. Ieper was in de middeleeuwen zeer beroemd vanwege de goede kwaliteit van het laken. Volgens een eeuwenoude traditie werden tijdens de Ieperse jaarmarkt een drietal katten levend van de belforttoren gegooid. Dit gebruik doofde uit in 1817 maar werd in 1938 hernomen tijdens de Kattenstoet, zij het dat de stadsnar sindsdien speelgoedkatten werpt. Tegenwoordig is de Lakenhalle een door UNESCO beschermd monument als onderdeel van de gezamenlijke inschrijving van een groep belforten in België en Frankrijk. In de belforttoren bevindt zich een beiaard met 49 klokken met een totaal gewicht van 11.892 kg. Om het kwartier speelt een automatisch spel het Iepers Tuindaglied. Kwart voor en kwart na het uur speelt een korte versie, op het half uur een langere, en op het uur zelf speelt het volledige lied. In de hallen zijn twee musea gevestigd: het In Flanders Fields Museum, sinds 1998, en het Yper Museum, sinds 2018. Een beetje zigzag door de straten rond de Grote Markt en gingen richting de vestingen.
Hier een zicht op de vestingen. Ieperse vestingen zijn de vestingen waarmee de Belgische stad Ieper sinds de vroege middeleeuwen is omringd. De huidige structuur van de vestingen is gebaseerd op het werk van de Franse vestingbouwkundige Vauban, in opdracht van de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV, in 1678. De huidige vorm is het resultaat van de ingrepen van de Nederlandse vestingbouwkundige Willem Lobrij (1773-1835) tussen 1815 en 1830. Vanaf 1852 werd de stad gedemilitariseerd en verdwenen de voorversterkingen. Ook ongeveer één derde van de hoofdomwalling verdween in deze tijd en werd vervangen door een afwateringsgracht met een rondweg aan de binnen- en de buitenkant van de stad, de huidige Wieltjesgracht.
Een groot deel van deze wandeling verliep over de vestingen. Met enkele mooi zichten
Naar het einde toe kwamen we aan de Menenpoort. De Menenpoort is een herdenkingsmonument in de Belgische stad Ieper. De stadspoort werd in 1927 door de Britten gebouwd aan de oostzijde van de stad, ter nagedachtenis van de ongeveer 54.900 Britse soldaten die in de Eerste Wereldoorlog sneuvelden en niet meer geïdentificeerd of teruggevonden werden. De naam verwijst naar de stad Menen, een stad waar men vanuit Ieper-centrum via de Menenpoort naartoe kan. De poort is een van de herdenkingsmonumenten voor vermisten van de Commonwealth War Graves Commission Op de Menenpoort staan de namen van 54.896 vermiste soldaten, onderofficieren en officieren van het Britse Gemenebest. De poort werd ontworpen door Reginald Blomfield en heeft de vorm van een Romeinse triomfboog. Omdat er te weinig plaats bleek te zijn om alle vermisten te vermelden werden degenen die na 16 augustus 1917 sneuvelden vermeld op het Tyne Cot Memorial. Als scheidingsdatum tussen deze twee groepen werd de nacht van de Slag bij Langemark genomen. Vermisten van Nieuw-Zeeland en Newfoundland staan op aparte memorialen. De stoffelijke overschotten van deze soldaten hebben geen bekend graf en liggen ofwel ergens verloren in de Ieperse velden, ofwel op een oorlogskerkhof rond Ieper met als vermelding op de grafsteen Known Unto God (alleen gekend bij God). Indien een lichaam geïdentificeerd wordt met een naam vermeld op de Menenpoort (of een ander monument voor vermiste gesneuvelden) wordt in principe zijn naam van de Menenpoort weggehaald. Deze gedenksteen, die opgedragen werd aan Koning Willem I, werd in 1822 geplaatst boven de ingang van de Rijselpoort en verving de gelijkaardige steen die opgedragen was aan Lodewijk XIV (In feite staat de tekst van Willem I op de achterkant van de gedenksteen die opgedragen was aan Lodewijk XIV). Hij verwijst naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden waar vanaf 1815 de Zuidelijke Nederlanden en dus de stad "Iprensem" toe behoorden. De vestingmuren werden grondig hersteld en aangepast tussen 1814 en 1822. De Menenpoort werd eind 19de eeuw afgebroken, enkel deze gedenksteen bleef bewaard. Hij is te bezichtigen aan de Rijselpoort. Sinds 1928 (uitgezonderd 1940 tot 1944) wordt hier iedere avond, klokslag acht uur door een groep klaroenblazers van de Last Post Association de Last Post gespeeld opdat we niet vergeten hoe zij voor ons streden (Lest we forget ...). De Menenpoort is sedert 14-09-2009 opgenomen in de inventaris van het Bouwkundig erfgoed
Achterzijde.Deze was een rustige wandeling door de Ieperse binnenstad. Weinig volk op de been. We hadden geluk wat het weer betreft.
Gisterenavond een wandeling gemaakt door het park van Wevelgem, het is er mooi verlicht. Je kan het nog bezoeken tot 3 januari 2021. Hier enkele sfeerbeelden.
Dit keer gingen we richting Waardamme waar we de Kampveld wandelroute gingen wandelen. Dit is een wandeling uitgestippeld door Westtoer en deze is bewegwijzerd met zeshoekige plaatjes met vermelding Kampveld.
Waardamme is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Oostkamp. De patroonheilige van Waardamme is Sint-Blasius. Het dorp ligt een tweetal kilometer van het centrum van een andere deelgemeente Ruddervoorde, en de twee kernen zijn tegenwoordig door een nijverheidsgebied met elkaar verbonden.
Deze wandeling is bijna 90%onverhard.Heel veel variatie tijdens de wandeling.
Het 294 ha grote domeinbos Kampveld bestaat uit vier delen: Rooiveld, Kampveld, Papenvijvers en Nieuwenhove. Bossen, graslanden en moerassen wisselen er elkaar af en twee natuurlijk meanderende beken stromen doorheen het gebied. Je kan het gebied gemakkelijk verkennen aan de hand van een korte bewegwijzerde wandeling (2,6 km) met start op de parking. Je kunt ook kiezen voor de uitgebreide Kampveldwandelroute (10,3 km), die zowat het hele domein doorkruist. Ook voor de mountainbikers is er een mooie avontuurlijke route (4 km) voorzien.
Een nieuw aangelegd brugje. Natuur en Bos liet twee nieuwe bruggen plaatsen in de overstroombare vallei van de Rivierbeek. Het gaat om stalen gelakte boogbruggen met draadstalen roosters die op een hoogte van 70 cm boven het maaiveld werden geplaatst. De ene brug verbindt Kampveld met Nieuwenhove enerzijds en Erkegem anderzijds. De tweede brug nabij het nieuwe speelbos in Waardamme maakt een wandeling rond het bosreservaat mogelijk. Door deze twee bruggen worden de wandelmogelijkheden sterk verhoogd. Let wel, de graslanden langs de Rivierbeek blijven overstroombaar, dus laarzen of stevige wandelschoenen zijn ten sterkste aangeraden. Veel wandelplezier!
Hier en daar waren de paden modderig
Heel veel variatie tijdens deze wandeling. In het grote domeinbos Kampveld wisselen bossen, graslanden en moerassen elkaar af. Langs verschillende wandel- en fietsroutes ontdek je deze onbekende parel aan de zuidrand van Brugge. Flaneer langs de kronkelende Rivierbeek en Hertsbergebeek, spot een buizerd of bosuil, geniet van de stilte of laat je kinderen ravotten in het speelbos. Enkel buggy’s kunnen je pad kruisen. Kampveld maakt deel uit van het landschapspark Bulskampveld.
Af en toe kwam er lichte mist opduiken.
Dit is de 2°maal dat ik een eekhoorntje kon vast leggen op de gevoelige plaat. Telkens was dit als het diertje aan het eten is.Heb hier de achtergrond wat veranderd.
Rustig om hier te wonen Nog wat werk aan de winkel Waardamme terug in zicht. Hier de kerk waar onze auto stond geparkeerd.
Mooie houten beelden. Een krokodil Een bonte specht en de vos.
Hier is het 2°brugje die dit domein verbindt. deze is gelegen aan het speelpleintje. Het was een hele mooie wandeling.
Gisteren naar Oost-Vlaanderen, vandaag Henegouwen.We gingen wandelen in de streek van Flobecq(Vloesberg). De start was in het gehucht La Houppe(D'Hoppe) aan de Sint Christoffelkapel.
D'Hoppe (Frans: La Houppe) is een gehucht in de Belgische provincie Henegouwen. Het is een overwegend Nederlandstalig gehucht behorend tot de gemeente Vloesberg (Frans: Flobecq). Het ligt op de Pottelberg, ten oosten ligt de Rhodesberg. De gemeente Vloesberg is sinds zeer lang een twistgebied tussen Vlaanderen en Wallonië, vroeger tussen de graafschappen Vlaanderen en Henegouwen. Men sprak in die tijd van het Debattenland. De gemeente Vloesberg bleef bij de vastlegging van de taalgrens bij de provincie Henegouwen en dus in het Franse taalgebied. De gemeente heeft evenwel taalfaciliteiten voor de Nederlandstaligen die erom vragen.
De Sint Christoffelkapel waar de wandeling begint. Dit is een knooppuntenwandeling. Knooppunt 6 is links naast de kapel. We starten direct richting Brakelbos.
Het Brakelbos Het Brakelbos is een natuurgebied in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen (België). Het bosgebied van 52 ha ligt op het grondgebied van de gemeente Brakel (deelgemeente Opbrakel). Het natuurgebied ligt pal op de taalgrens op een flank van de Rhodesberg (Modderode) en sluit naadloos aan op het Pottelbergbos (Bois du Pottelberg) op de Pottelberg in D'Hoppe, een gehucht van Vloesberg, in het Waalse Pays des Collines. Het domeinbos wordt beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos. Het bos is erkend als Europees Natura 2000-gebied (Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Het Brakelbos behoorde toe aan de heren van Opbrakel. Van de zestiende tot de achttiende eeuw was het in handen van verschillende Gentse adellijke families, waaronder D'Hane de Steenhuyse, Vander Meersche, Walckiers en Faligan. Na erfenissen en verkopen werd de Commissie voor Openbare Onderstand (later het OCMW) van Oudenaarde eigenaar in 1951. Sinds 1976 is het bos opengesteld voor het publiek.
Nog eventjes en we verlaten het domein Talrijke bronnen in het bos, waaronder het 'Rietfonteintje', voeden de visrijke Sassegembeek, die zich in steile ravijntjes en via een aantrekkelijke beekvallei (Bovenlopen Zwalm) een weg naar de Zwalm baant. In de Sassegembeek (genoemd naar Thadée van Saceghem, eigenaar van 120 hectare bos en landerijen vanaf de Franse bezetting tot aan zijn dood in 1855) vindt men beekprik en rivierdonderpad. Tot voor kort was deze beek de enige vindplaats van beekforel in de Vlaamse Ardennen. Het bos verschaft ook onderdak aan talrijke andere diersoorten, waaronder levendbarende hagedis, boompieper en hazelworm, glanskop, ree en vos. Het Brakelbos is vooral bekend om de voorjaarsbloeiers. In de lente zorgen boshyacint, bosanemoon, salomonszegel en wilde narcis voor een bontgekleurd lappendeken. Het bos herbergt ook struiken zoals blauwe bosbes en hulst. Hier en daar modderpaden.
Enorm veel afwisseling.Af en toe hadden we ook enkele autoluwe wegen. Afgewisseld met veldwegels.
Ook hindernissen.
De temperatuur was ietsje onder nul deze morgen. De zon deed haar best om zich te tonen.
We kregen vele mooie vergezichten tijdens deze wandeling. Uitkijken waar men moest gaan
We kwamen regelmatig mensen met een atbfiets tegen. Hier waren we in het Lievierenbos, waar je in de 16e en 17e eeuw nog wolven aantrof. Het gebied wordt gekenmerkt door voorjaarsbloeiers. Geniet onderweg van de steile valleiwanden en glooiende heuvels. Je eindigt de route met het fenomenale uitzicht over de omliggende velden aan de Ferme de Géron. Deze route is uitermate geschikt voor wandelaars die het reliëfrijke gebied van de Vlaamse Ardennen willen ontdekken.
Hier moesten we het bos uit omdat de weg niet meer toegankelijk was.Een brede en diepe scheur was de oorzaak .Het was nog een 500tal meter van het einde van deze mooie tocht . Enkele hout beelden aan het einde van deze tocht.
Een mooie tocht, een aanrader en ook stevig schoeisel is geen overbodige luxe.Nu in deze periode van het jaar zijn er veel paden onder de modder.
Vandaag reden we naar Gentbrugge waar de Florastappers er een coronawandeling hadden uitgepijld. De wandeling was aan de Gentbrugse meersen. Deze wandeling was gedeeld in een Gentbrugse Meersen Noord en Zuid.
De Gentbrugse Meersen is een van de vier Gentse groenpolen. De naam verwijst naar het verleden van het gebied, een meers in een bocht van de Zeeschelde gelegen in de deelgemeente Gentbrugge. Het park- en natuurgebied is ongeveer 240 hectare groot en de aanleg ervan startte begin 2013. Het Frans Tochpark met het Braemkasteel, het geboortebos en het Rattendaelepark maken er deel van uit. Een gedeelte van de Gentbrugse Meersen is eigendom van de stad Gent. De volkstuinen werden uitgebreid in 2014 en sport- en speelterreinen legde men achter het dienstencentrum in hetzelfde jaar aan. Ook het Braembos wordt heringericht. Via de Weversbosdreef geraken fietsers en wandelaars gemakkelijk in Heusden via betonnen wandel- en fietspaden. Banken werden langs de paden neergezet en hier en daar geraakt men via staketsels tot aan kleine waterplassen. Vlak bij het Vredesbos staat het Vredesmonument. In 2015 begon de aanleg van 100 hectare in het zuidelijk deel van gebied. Hier ligt de nadruk op de natuur. Een achttiental runderen en paarden begrazen een deel aan de oostrand, tegen de Zeeschelde. Een deel van het park aan de oostrand waar plassen een aantrekkingspunt vormen voor watervogels is afgeschermd voor het publiek.
We begonnen met deel Zuid.
Zicht vanop de uitkijkheuvel
Dit is deel noord
Een rustige en mooie wandeling in het groen rond de stad Gent.
Het beloofde een mooie herfstdag te worden en we reden richting Zedelgem, alwaar de wandelclub 4 op een rij een uitgepijlde wandeling hadden gemaakt. De start was op een priveparking, We konden daar onze auto achterlaten en direct beginnen aan de wandeling.
Zedelgem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente ligt tussen Brugge en Torhout en telt ruim 22.000 inwoners. Zedelgem (in de volksmond Zilleghem) bestaat uit de deelgemeenten Aartrijke, Loppem, Veldegem en Zedelgem zelf.
Onze gele startborden zal je terugvinden op de parking van ’t Klokhof, deze leunt aan tegen de prachtwegel die je meteen naar het Merkenveld stuurt. Reeds van ver zie je het bos-en recreatiegebied liggen, we stappen het via de brede verhoogde Bruggeweg binnen. Algauw sturen de gele pijlen je dwars door het bos, volg hier goed de geel-zwarte lintjes want nu volgt er een avontuurlijk stukje. Plots bots je op de Spinneweg die je naar het nieuw opengestelde pad stuurt langs de Kerkebeek. Geniet ten volle van dit pas opengestelde stuk (hopelijk wordt deze lange wegel na deze coronatocht verder onderhouden). Nadat je het bruggetje hebt gedwarst volgen er opnieuw enkele spannende bospassages waar je de lintjes en fluo-pijlen goed in de gaten moet houden. Aan de rand van het bos splitsen de 2 afstanden, de 17km gaat nu de richting uit van de Vloethemveldzate. Via deze leuke oude spoorwegbedding stappen we richting de drukke Torhoutsesteenweg die we nu eventjes naar rechts moeten volgen. Ter hoogte van een boszone slaan we deze in, we bevinden ons nu in “Ter Loo”.
Het Merkemveld (soms ook gespeld als: Merkemveld) is een bos- en recreatiegebied in de West-Vlaamse gemeente Zedelgem, gelegen op het grondgebied van Zedelgem, Veldegem en vooral Loppem. Het ligt direct ten oosten van buurtschap De Leeuw. Het Merkenveld sluit aan bij het domein van Kasteel Baesveld (20 ha), particuliere bossen (22 ha) en het natuurgebied Doeveren (57 ha), waarmee de totale oppervlakte op ongeveer 110 ha komt. Het Merkenveld, ruim 18 ha, werd in de jaren 1980 aangekocht door de gemeente Zedelgem en staat sindsdien bekend als het Gemeentelijk domein Merkemveld. Het gebied wordt doorstroomd door de Kerkebeek. Het Merkenveld was onderdeel van het 390 ha grote Lichterveldeveld, een heidegebied met een aantal vennen die zich boven een leemlaag bevonden. In de tweede helft van de 18e eeuw werden deze vennen drooggelegd, deels in opdracht van de eigenaar, jonkheer Van Outryve de Merckem, kasteelheer van Baesveld. Begin 19e eeuw was een groot deel van de woeste grond ontgonnen en beplant met bos, of in landbouwgrond omgezet. Tussen 1815 en 1830 werd een jachtpaviljoen gebouwd dat enkele decennia later tot het Kasteel Baesveld werd uitgebouwd. In 1899 kwam het domein aan Gaston de Kerckhove d'Ousselghem. Na diens overlijden in 1943 kwam een klein deel in bezit van François Joly-Janssens de Bisthoven, de rest werd verkocht en raakte versnipperd over diverse eigenaren. Bijna 40 hectare van het gebied was in gebruik voor verblijfsrecreatie en werd uiteindelijk aangekocht door de gemeente. Een deel bleef eigendom van de scoutingorganisatie.
Aangekomen naar Park Ter Loo Het goed “Ter Loo” heeft een belangrijke rol in de geschiedenis van Loppem en heeft in de loop der eeuwen belangrijke veranderingen ondergaan. Tijdens de 2eWO werd het verkocht aan de priesters van het Heilig Hart om nadien als bezinningscentrum dienst te doen
Heel veel variatie tijdens deze wandeling. Onze wandeling kronkelt door de mooie tuin met schapenweide vooraleer we richting het sportcomplex “De Groene Meersen”. Enkele honderden meters later passeren we “Hoeve-ijs Z”, een ambachtelijke ijshoeve (hopelijk is deze open want een ijsje gaat er het ganse jaar in). Via een leuke single-track botsen we weer op de Vloethemveldzate die ons nu richting doet terugkeren
Hier zijn we terug in het Merkemveld.
Via een een lange graswegel stuurt de wandelaars langs de achterzijde van het industrieterrein opnieuw richting Merkenveld. Ter hoogte van het station slaan we net voorbij de sporen de wijk in die aanpaalt aan het bosdomein. Samen met de 10km ontdekken we verder die boscomplex. Langs verdoken en ongekende paadjes vallen we van de ene verrassing in de andere. Opnieuw volgen we die ‘vergeten’ bospaadjes die we via deze coronawandeling een nieuw leven willen inblazen. Bijna ongemerkt wandelen we het natuurgebied “Doeveren” binnen alwaar 16 Galloway-runderen grazen. Het domein Doeveren Langs de oostzijde bevindt zich Doeveren, dit domein bestaat uit 60 ha bos, heide, dreven en grasland. Het maakt deel uit van de groene gordel rond Brugge. Leuk voor de bezoekers is dat het gebied wordt begraasd door de sympathieke Gallowayrunderen, deze worden ingezet als begrazers op de hooilanden en verblijven er de hele winter.
Eens dit domein te hebben verlaten was het nog enkele honderden meters vooraleer we terug bij onze wagen waren. pracht van een wandeling. Heel goed bewegwijzerd. Dikke proficiat aan deze club.
Vandaag eens een wandeling in het Meetjesland, nl in Knesselare waar we een knooppuntenwandeling deden in het Drongengoedbos.
Knesselare is sinds 1 januari 2019 een deelgemeente van de nieuwe fusiegemeente Aalter, in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Knesselare ligt in de regio Meetjesland en telt ruim 5.600 inwoners. De N44 loopt ten oosten van de dorpskern Knesselare. De oorspronkelijke benaming "Knesselare" zou komen van "clesse" of kliskruid, een vochtminnende plant, wat wijst op een moerassig gebied; een "lare" is een onbebouwd, woest stuk grond. Samengevoegd betekent dit dus een moerassig, onherbergzaam en ruw gebied. De gemeente Knesselare bestond, tot de fusie in 2019, uit twee deelgemeenten: Knesselare in het westen, Ursel in het oosten. Beide waren zelfstandige gemeenten tot eind 1976 waarna ze opgingen in de gemeente Knesselare. Buiten deze twee kernen liggen nog enkele gehuchten: Kapelle, Hulhoek, Westvoorde en Pietendries. Het Drongengoedbos is het grootste bos van de provincie Oost-Vlaanderen. Het bos is 750 hectare groot en ligt vooral op het grondgebied van Ursel (Aalter). Het Drongengoedbos is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen: oostelijk deel' . Een groot stuk van het bos is ontstaan door aanplantingen in de negentiende eeuw op een oud heidegebied, het Maldegemveld. Nu is Natuurpunt bezig een deel van het Drongengoedbos terug in zijn oorspronkelijk staat te herstellen. Vroeger was het grotendeels heide en venen en die worden nu terug aangelegd. Het Drongengoedbos maakt deel uit van het 'Landschapspark Drongengoed'. Het terrein ligt in het Meetjesland tussen Knesselare, Ursel en Maldegem, en is deels in privaat bezit, en deels militair terrein. Een ander deel is eigendom van het Vlaamse Gewest (Agentschap voor Natuur en Bos). Midden in het Drongengoedbos ligt de Drongengoedhoeve, een abdijhoeve die door de Norbertijnen gebruikt werd om vooral in de 18de eeuw bos te ontginnen. Nu is de Drongengoedhoeve een bezoekerscentrum. De dorpen Knesselare, Ursel, Oostwinkel en Kleit zijn de culturele toegangspoorten naar de groene long Drongengoed-Maldegemveld. Breng een bezoekje aan het landschapspark. Fiets en wandel, vanuit de dorpskernen, langs de verschillende attractiepunten binnen dit boeiend landelijk lappendeken. Het Maldegemveld is een natuurgebied in Knesselare en Maldegem in België. Het is gelegen aan de noordoostelijke rand van het Drongengoedbos, op een langgerekte rug die zich uitstrekt van Oedelem tot Zomergem en waarvan de hoogte oploopt tot 29 meter, de cuesta van het Meetjesland. Het gebied bestaat zowel uit heide als bos. Het Maldegemveld is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen: oostelijk deel.
Vandaag een wandeling gedaan in Zillebeke, namelijk de Palingbeek wandelroute. Ik reed naar het Bezoekerscentrum, wagen op de parking en we konden direct starten met de wandeling. Deze wandeling is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes en is ongeveer 13km lang.
De Palingbeek is een natuurgebied en West-Vlaams Provinciaal Domein in Zillebeke, een deelgemeente van de Belgische stad Ieper. Het is meer dan 230 ha groot en ligt een paar kilometer ten zuiden van het dorpscentrum, op de grens met Voormezele en Hollebeke. Het domein ligt rond het oude kanaal Ieper-Komen. De Palingbeek is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland' Het gebied ligt op de waterscheidingskam tussen de bekkens van de IJzer en de Schelde, via de Leie. Men wenste een kanaal te graven dat de Leie zou verbinden met het Ieperleekanaal. In 1864 vingen de werkzaamheden aan. Probleem was dat men de tot 63 m hoge heuvelrug ten zuiden van Ieper moest doorsnijden. Men trachtte dit te bereiken hetzij met de aanleg van tunnels dan wel het graven van een diepe sleuf. De bodem was echter zeer instabiel en bestond uit een zandlaag die op klei was gelegen. Voortdurend stortten de constructies in. Ook een over het kanaal aangelegde brug verzakte en brak. In 1913 staakte men de werkzaamheden. Eén jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit, waarna de werkzaamheden nimmer werden hervat. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag de Palingbeek aan het front van Ieperboog. Zowel Britten als Duitsers bouwden hier stellingen uit. De Britten noemden de steile noordelijke oever van het kanaal The Bluff. In de loop van de oorlog werd hier regelmatig ondergronds oorlog gevoerd, waarbij beide kampen via ondergrondse mijnen probeerden de vijandelijke stellingen te uit te schakelen. De oevers wisselden regelmatig van bezetter. Verschillende betonnen constructies uit die periode zijn bewaard in het gebied. In het domein liggen ook een aantal Britse militaire begraafplaatsen. Wat van het kanaal bleef bestaan was een 3 km lange sleuf die geleidelijk aan in bezit werd genomen door de natuur. Deze Palingbeek, met het omliggende bos (Molenbos en landgoed De Vierlingen) van meer dan 200 ha en bovendien nog 30 ha open landschap, werd in 1970 ingericht als provinciaal domein. Het omvat onder meer een bezoekerscentrum. Een aantal wandelingen is in het gebied uitgezet. In de jaren 90 werden ten zuiden van het domein de golfbaan van de Golf & Countryclub De Palingbeek aangelegd.
Hedge Row Trench Cemetery. Hedge Row Trench Cemetery is een kleine Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Zillebeke, een deelgemeente van Ieper. De begraafplaats ligt 1,8 km ten zuidwesten van Zillebeke dorp in het provinciedomein De Palingbeek en is via een 300 m lang graspad bereikbaar vanaf de Verbrandemolenstraat. Ze werd ontworpen door John Truelove en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein is 676 m² groot en is omgeven door een bakstenen muur. Het Cross of Sacrifice staat centraal opgesteld. Er liggen 96 Britten (waarvan 2 niet geïdentificeerd konden worden) en 2 Canadezen begraven. Vlakbij bevinden zich ook nog Woods Cemetery en First D.C.L.I. Cemetery, The Bluff. De naam van deze begraafplaats heeft zijn oorsprong door een nabijgelegen boerderij die Hagereke heette, wat "hagen rij" betekent. Vroeger werd ze soms ook Ravine Wood Cemetery genoemd. De eerste slachtoffers werden er op 24 maart 1915 begraven en de laatste op 18 september 1917. Tijdens het Duitse lenteoffensief in april 1918 kwam dit terrein in handen van de Duitsers maar werd op 28 september 1918 heroverd door de Britten. Door de nabijheid van het Kanaal Ieper-Komen en de strategisch belangrijke hoogte The Bluff werd dit terrein door de hevige gevechten en artilleriebeschietingen zodanig beschadigd dat de graven niet meer gelokaliseerd konden worden. Daarom heeft men na de oorlog alle oorspronkelijke graven als Special Memorials[1] opgericht en deze in een cirkel rondom het Cross of Sacrifice opgesteld. De begraafplaats werd in 2009 als monument beschermd.
Een gedachte opschrijven in het register. Alles netjes terug in de kluis steken.
De installatie "Coming World Remember Me" van Koen Vanmechelen lokte vorig jaar meer dan 200.000 bezoekers naar het provinciedomein De Palingbeek in Zillebeke. De 600.000 beeldjes stonden symbool voor de 600.000 slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog die vielen in ons land. De beeldjes waren allemaal handgemaakt. Iedereen kon zo'n beeldje maken. Heel wat mensen namen nadien een beeldje mee naar huis, maar de overblijvende 200.000 beeldjes vormen nu samen met het grote ei een nieuw, permanent kunstwerk. Het geheel vormt de wereldkaart waarbij alle continenten met elkaar verbonden zijn.
Op weg naar de Hill60
De Hill60 Hill 60 is een heuvel even buiten het Belgische dorp Zillebeke, waar fel werd gestreden tijdens de Eerste Wereldoorlog. De heuvel ligt nabij de spoorweg Ieper-Kortrijk (Spoorlijn 69), langs de Zwarteleenstraat. De heuvel is onderdeel van de zogenaamde Hoogte van Wijtschate-Zillebeke waar ook de Helling van Mesen, Helling van Wijtschate en Hill 62 deel van uitmaken. De hoogte van Hill 60 reikt tot 60 meter boven zeeniveau.[1] Eigenlijk is deze heuvel opgebouwd uit grond die vrijkwam bij de aanleg van 'de' spoorweg. De Gedenksite van Hill 60 is bewaard gebleven en kan vrij bezocht worden. Vlakbij was vroeger het 'Hill 60-museum' gevestigd in een typisch Belgisch café. De collectie van het voormalige museum werd in 2007 door de stad Ieper aangekocht. Op 10 december 1914 werd Hill 60 veroverd door het Duitse leger. De Britse 171e Tunneling Company begon echter in februari 1915 tunnels onder de Hill te graven. In april 1915 waren de tunnels klaar en waren zes mijnen geplaatst onder de Duitse posities. Op 17 april 1915 om 19.05 uur werden de mijnen tot ontploffing gebracht. De explosies duurden ongeveer tien seconden en verwoestten de verdedigingswerken van de Duitsers. Een Britse soldaat die boven de borstwering keek werd gedood door rondvliegend puin. De Britten konden Hill 60 innemen; ze verloren hierbij zeven man. De overwinning was echter van korte duur: op 18 april werden de Britten na een nachtelijke Duitse aanval weer verdreven van de heuvel. Britse versterkingen zorgden voor een nieuw offensief, en met succes: de heuvel kwam weer in Britse handen.
Aan ‘The Bluff’ werd een infobox gecreëerd waar het verhaal van de Palingbeek en de Zuidelijke Ieperboog gebracht wordt. Langs een vlonderpad wandel je doorheen het kraterlandschap. Dit verblijf werd gescreend maar bleek onvoldoende toegankelijk om een label A of A+ te ontvangen. Voor sommige mensen met een minder ernstige mobiele beperking, kan het verblijf toch bruikbaar zijn. Lees het detailrapport van de toegankelijkheidsscreening. Looproutes en niveauverschillen De toegang tot The Bluff start aan het vlonderpad ter hoogte van het paviljoen. De paden zijn voldoende breed en drempelloos. Op het vlonderpad is er een ruime zone ter hoogte van de kraterwand. Op dit punt is een infobord voorzien, waarna het pad via trappen naar het uitkijkpunt leidt. Als rolstoelgebruiker keer je terug naar het hoofdpad om zo naar het uitkijkpunt te gaan. Het pad loopt net voor het kijkpunt steil omhoog. Hulp kan nodig zijn.
Sluis 7Bis Beneden aan de Vaart ontdek je stenen resten. Het zijn overblijfselen van Sluis 7 bis. Dit was één van de zestien afgewerkte sluizen langs het kanaal. Wist je dat iedere sluis ook een sluiswachterswoning had? Nu is het een prachtige natuurplek, maar ook het verhaal van de mislukte vaart en het oorlogsverhaal.
Vandaag een wandeling aan zeetje. Reed naar De Panne waar wij de Westhoekwandeling gingen stappen. De start van deze mooie wandeling is aan het Provinciaal Bezoekers en Natuureducatiecentrum Duinpanne.
Het 340 ha groot Vlaams natuurreservaat De Westhoek met zijn unieke biotopen vormt het decor voor deze wandelroute. De Westhoekwandelroute gaat van het Provinciaal Bezoekerscentrum Duinpanne naar het Calmeynbos, een 55 ha groot duinbos dat aan het begin van de 20ste eeuw werd aangeplant. Via de residentiële Westhoekverkaveling stap je naar het strand. Daarna volg je de kustlijn tot aan het natuurreservaat De Westhoek. In dit beschermd landschap doorkuis je verschillende duintypes. Kale duinruggen wisselen af met ondoordringbaar struweel, grasland en bos. De terugweg leidt door het waterwinningsgebied van de IWVA en het Calmeynbos. Natuurreservaat De Westhoek is het grootste aaneengesloten duinmassief van onze kust.
Sedert 18 september 2020 om 16u, wordt het département du Nord code rood voor Belgen. Dit betekent dat we niet meer mogen reizen naar dit departement en dat niet-essentiële verplaatsingen verboden zijn. Recreatief wandelen behoort ook tot een niet-essentiële verplaatsing. Gezien deze route grensoverschrijdend is, kan je vanaf 18 september het stuk aan Franse zijde niet meer wandelen.Geniet even mee van enkele mooie kiekjes.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
