Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Vandaag eens een wandelen in Torhout, om daar deel te nemen aan de Groenhovebostocht. Het weer viel nog best mee, weinig regen voorspelling voor het westen van het land. Dus ideaal om er te wandelen.
Torhout (Frans: Thourout) is een plaats en stad in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ruim 20.000 inwoners. Torhout wordt als hoofdstad van het Houtland beschouwd en ligt op de overgang tussen zandstreek en zandleemstreek, langs de zuidelijke steilrand van het plateau van Wijnendale. Voor de spellingshervormingen werd Torhout als Thourout gespeld; in West-Vlaanderen wordt de naam dan ook nu nog steevast als "Toeroet" uitgesproken.
Torhout heeft geen echte, vroeger onafhankelijke, deelgemeenten, maar op het grondgebied liggen wel nog enkele kleine dorpjes, zoals Wijnendale en Sint-Henricus. De kleine parochie Sint-Henricus bevindt zich op de weg van Kortemark naar Lichtervelde (Rijksweg / N35), en ligt dichter bij de dorpskernen van deze beide gemeenten dan het stadscentrum van Torhout zelf. Aan de rand van Torhout-centrum bevinden zich nog de parochies De Driekoningen (parochie Sint-Jozef Arbeider) en Don Bosco. Twee grote wijken in het centrum zijn nog Maria Assumpta (of het Rozeveld) en De Goede Herder. Beide wijken zijn sinds enkele jaren als kapelanie opgegeven. De kapellen zijn als school in gebruik.
De start was in zaal Rosedale en men kon uit eenzestal afstanden kiezen. Het was nog wat donker toen we aankwamen, en ik dronk eerst nog een kop koffie alvorens ik aan de tocht begon.
Veel natuur gekregen, het begon enkele druppels te vallen toen ik terug aan de auto was, toch eendroge wandeling gehad.
Vandaag terug een wandeling in eigen provincie. Ik ging wandelen in Passendale, waar de wandelclub uit Zonnebeke(Drevestappers) er hun tocht rondom Passendale hielden.
Passendale is een landelijk dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en tegenwoordig de hoofdgemeente van Zonnebeke. Het ligt op de Midden-West-Vlaamse Heuvelrug, die doorloopt richting Westrozebeke. Tot 1977 was Passendale een zelfstandige gemeente.
Passendale is vooral bekend vanwege de vele oorlogsmonumenten en -begraafplaatsen die refereren aan de Eerste Wereldoorlog, met name de Derde Slag om Ieper. Passendale is bekend van gebeurtenissen uit de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de Derde Slag om Ieper in 1917 sneuvelden er meer dan honderdduizend geallieerde en Duitse militairen in een uitzichtloze strijd die maanden duurde. Vooral in het Brits Gemenebest is Passendale een begrip geworden. De slag werd beschreven als een hel van modder en vuur, één der bloedigste veldslagen aller tijden, die duurde van 4 oktober tot 6 november 1917. Doordat het Britse leger (Franstalige) Belgische stafkaarten gebruikte, met de oude schrijfwijzen van de Vlaamse toponiemen, is de plaats in de Engelse oorlogsliteratuur bekend als Passchendaele, door de Britten uitgesproken als passion dale of "dal van de lijdensweg". Het dorp werd totaal verwoest. Op 28 september 1918 werd Passendale definitief op de Duitsers heroverd door het 4e Regiment Karabiniers en door de Grenadiers. Naar deze legeronderdelen werden dan ook twee straten genoemd. Passendale was een zelfstandige gemeente tot 1 januari 1977, wanneer het fusioneerde met de gemeenten Beselare, Geluveld, Zandvoorde en Zonnebeke tot de fusiegemeente Zonnebeke. De laatste burgemeester van het zelfstandige Passendale was Paul Deforche.
De start ging vanuit het OC de Craeye, en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ik ging voor de 18km.
Herfsttocht richting Poelkapelle langs autoluwe en tal van onverharde wegen tijdens het weekend 'Dag van de Trage Weg'. Geniet van het kaasdorp Passendale.
Vandaag ging ik een wandeling maken in Lichtervelde, een gemeente waar ik niet veel ga, maar was benieuwd naar hun Veldtocht. Ze beloofden veel groen in deze tocht. Dus ging ik een kijkje nemen.
Lichtervelde is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is een woon- en pendelgemeente met landbouw en wat nijverheid en telt iets meer dan 9000 inwoners. Lichtervelde ligt in het Houtland, in het centrum van de provincie tussen Torhout en Roeselare. West-Vlaams is er de spreektaal.
Lichtervelde ligt op de grens van Zandig- (in het noorden) en Zandlemig Vlaanderen (in het zuiden). De waterrijke gemeente ligt in een van de beekvalleitjes opgevuld met alluviale bodems. Onder meer de Drielinden-, de Muizeveld- en de Zwanebeek wateren af naar de IJzer. Het licht golvend reliëf varieert van 49 meter in het zuiden, zijnde het Heihoekplateau, tot 17 meter in het noorden. Dit plateau vormt de waterscheiding tussen het noordelijke IJzerbekken en het zuidelijke Mandel-Leie-Scheldebekken. In het noorden ligt het "Veld" als uitloper van het Bulskampveld, zoals de Ferrariskaart van 1770-1778 toont. In dit heidegebied legden de heren van Lichtervelde plassen en visvijvers aan met namen zoals "Ronde Vijver", "Damplas", "Lange Vijver", "Hogelane." Straatnamen verwijzen er nog naar. De hoofdactiviteit in dit onvruchtbare gebied was turfsteken. De wijk "De Turfhauwe" herinnert hieraan. De kaart van Vandermaelen uit 1851 toont dat het gebied drooggelegd en bebost werd. In het interbellum werd het ontbost. Tot de natuurgebieden in de gemeente behoren de Huwynsbossen, een domeinbos van 33 ha. Een ander gebied is Papesputten.
De start was vanuit het CC De Schouw en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ik besloot er de langste afstand te wandelen, zo'n 25km.
De Schouw voor het CC.
Via enkele paden gaan we richting het Drielindenpad.
Dit pad is pas 14dagen geleden ingehuldigd.
Infobord betreft het pad
Heel mooi en rustig.
Heel veel afwisseling tijdens het eerste gedeelte.
Hier aangekomen op de eerste rustpost.
Terug enkele trage of autoluwe wegen gaan we naar onze 2° rustpost.
Na deze rustpost moest ik een mooie lus maken richting Groenhovebos en terug.
Hier aangekomen aan de ingang van Groenhovebos.
Het domein meet ruim 100 ha en is in eigendom van voornamelijk het Bisdom Brugge, de stad Torhout en Natuurpunt. Er is een oud loofbos waarin kwel optreedt, met onder meer bosanemoon, witte klaverzuring, dalkruid, muskuskruid en waterviolier. Van de amfibieën kan de vinpootsalamander worden genoemd. In het zuiden loopt de Regenbeek, ook Velddambeek genaamd. Het geheel ligt in een betrekkelijk laaggelegen gebied.
Na de laatste stop , nog een 5tal km te gaan alvorens ik terug aan de startzaal aankwam. Dit laaste gedeelte was een beetje saai.
Een rustige en aangename wandeling, er waren 1500 deelnemers aanwezig.
Terug een mooie dag , dus wandelweer en ging vandaag richting Otegem om een wandeling van de Waterhoekstappers uit Heerstert te maken.
Otegem is een dorp in het zuidoosten van West-Vlaanderen en een deelgemeente van Zwevegem. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Otegem bleef een landelijke gemeente, ondanks de fusie. Bestuurlijk en gerechtelijk behoort de gemeente tot het arrondissement "Kortrijk". Sinds 1977 vormt het samen met "Heestert", "Moen", "Sint-Denijs" en "Zwevegem" de fusiegemeente Zwevegem. Otegem wordt omschreven als een landbouw- en woondorp waarbij de bodem bestaat uit klei-, zandleem- en zandgronden.
Otegem is het kleinste dorp van de fusiegemeente Zwevegem. Het ligt uitgestrekt op de heuvelrug tussen de Schelde en de Leie. Het dorp is landelijk gebleven. In 1998 werd het 1000-jarig bestaan van het dorp gevierd. De bewoners zijn trots op hun dorp, vandaar de West-Vlaamse spreuk Tiegem, berg en dal, Yvegem lang en smal, maar Otegem de fleure van al! (Yvegem = Ingooigem). Het 1000-jarig bestaan werd uitbundig het hele jaar gevierd. De cultuurstoet was hiervan het hoogtepunt op 28 september. Het Diesveldpad werd ter ere van het 1000-jarig bestaan van Otegem aangelegd. De naam van het pad is afkomstig van de Diesveldstraat, die de enige straat is die aan het historische verleden van Otegem doet herinneren. Diesveld was vroeger een kasteel, namelijk Kasteel te Diesvelt.De naam van het kasteel wordt met een t geschreven. Dit zorgde dan ook voor enige discussie. De bewoners van de hoeve kozen voor Diesvelt, en houden het ook hierop.
De start was vanuit het OC De Spoele en men kon kiezen uit een 6tal afstanden, ditmaal deed ik 18km. Er waren 2 rustposten voorzien op deze afstand, Ingooigem en Tiegem. Heel veel afwisseling op het parcours.
Een aangename en rustige wandeling. Hier bij aankomst , weinig volk in de startzaal.
Het beloofde een mooie dag te worden, dus besloot ik om naar Ingelmunster te rijden om daar deel te nemen aan hun Nazomertocht.
Ingelmunster is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners. Ingelmunster wordt ook weleens de Brigandsgemeente genoemd, ter herinnering aan Brigandszondag (28 oktober 1798), toen hier de opstand van de Brigands tijdens de Boerenkrijg door de Fransen neergedrukt werd. Sinds 1979 is Ingelmunster gejumeleerd met het Duitse Hüllhorst in de deelstaat Noordrijn-Westfalen.
Bij de gemeentelijke fusies van 1977 is Ingelmunster niet samengesmolten met andere gemeenten; de gemeente heeft dus geen deelgemeenten. Tot de gemeente behoort wel nog het gehucht Krieke, dat in het zuiden van Ingelmunster ligt. Ingelmunster zelf is ontstaan ten noorden van de Mandel, op de linkeroever. Het dorp ontwikkelde zich later ook ten zuiden uit. Het centrum bestaat nu uit duidelijk gescheiden delen ten noorden en ten zuiden van de Mandel, die elk een eigen parochie vormen. De Mandel loopt grotendeels parallel met het kanaal Roeselare-Leie en vormt samen met het natuurreservaat Mandelhoek en de kasteeltuin, een natuurlijke splitsing van Ingelmunster in twee delen.
De start is altijd vanuit het Sportcomplex te Ingelmunster en men kon kiezen uit 4 afstanden, ik besloot om de 20km te wandelen. het ging richting Ardooie, waar we een centrale rustpost hadden en de 15 en 20km deden daar een mooi lus door heen het t'Veld.
Vertrek aan de Sporthal
Mooie zonsopkomst
Zicht op Ardovries
Na de rustpost op weg richting het Veld
Dit 44 hectare ongerepte bosgebied is vrij toegankelijk voor elke bezoeker. In het provinciale domein ontdek je o.a. een prachtig classicistisch kasteel uit de 18de eeuw (privaat eigendom), diverse wandelpaden, een gezellige cafetaria met speeltuin en enkele (hengel)vijvers. De aanwezige eilandjes maken het geheel erg aantrekkelijk. Wie het domein uitgebreid wil verkennen, kan dit aan de hand van de Ardooieveldwandelroute.
Na gisteren te hebben gewandeld in Flobecq, ging ik vandaag richting Wervik, waar de plaatselijke wandelclub er hun Tabakstocht hielden.
Wervik is een stad in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad ligt langs de Leie, die er de grens met Frankrijk vormt. Aan de overzijde van de Leie ligt de Franse gemeente Wervicq-Sud (Zuid-Wervik). De stad heeft een oppervlakte van 4361 ha en ruim 19.000 inwoners, die Wervikanen worden genoemd.
Op de Romeinse wegenkaarten uit de 2de-3de eeuw is Wervik te vinden onder de naam Viroviacum (Itinerarium Antonini) of Virovino (Peutingerkaart). In de jaren 1950 werd daardoor etymologisch afgeleid dat er ooit een stam onder leiding van een hoofdman met de naam Virovos gewoond zou hebben. Dit is niet bewezen.
Viroviacum was een Romeinse halte op de Romeinse heirweg van Kassel naar Bavay. Tijdens de aanleg van de parking van de sporthal "De Vogel" in 1991 werd een deel van die weg teruggevonden. In 2009 werden ter hoogte van de splitsing Ten Brielensesteenweg - Virovioslaan de werken voor een nieuw sportcentrum gestart waarbij een splitsende Romeinse heirweg werd opgegraven. Er wordt aangenomen dat de weg daar vertakte naar Kassel en Belle. Er werden onder andere ook brandrestengraven en een Romeinse verdedigingsgracht opgegraven. Daarnaast vond men ook een Keltische boerderij met een waterput. In die waterput stak nog een stuk ladder. Na onderzoek bleek die te dateren uit de 3de tot 5de eeuw voor Christus. Het stratenpatroon van het oudste gedeelte van de stad Wervik (Nieuwstraat - Groenstraat - Donkerstraat) vertoont een opmerkelijk dambordpatroon vergelijkbaar met Romeinse steden. In 2012 werd van werken aan de centrumstraten gebruikgemaakt om extra onderzoek uit te voeren naar het Romeins verleden van die straten. Er werden geen opmerkelijke vondsten gedaan. In 2016 en 2017 werd er op het bouwterrein van het toenmalige Volksbelang in de Duivenstraat, een aantal pottenbakkersovens ontdekt. Een kleinere voor en met fijner aardwerk, een aantal grotere die op 'industriële' praktijk wezen. De ovens zouden dateren uit de Flavische periode (69-96). In de ovens werden resten van misbaksels teruggevonden. Een dergelijke oven werd in de jaren 50 van de 20ste eeuw teruggevonden op de Steenakker en later op Oosthove, alle op ongeveer dezelfde afstand van de Sint-Jansbeek. Dit zou kunnen duiden op vroegere pottenbakkersindustrie.In de stad zijn in de loop van de geschiedenis verschillende opmerkelijke vondsten uit de Romeinse tijd gedaan. Verschillende Romeinse munten, een aardewerken duifje, een beeldje van Mercurius, een Romeinse weegschaal en wat terra sigillata. De vondsten zijn te zien in het Wervikse Erfgoedhuis René Defrancq.Opgravingen op het Sint-Maartensplein in het centrum legden onder meer de funderingen van de verdwenen Romaanse Sint-Maartenskerk bloot die gedeeltelijk bestonden uit Romeins afvalmateriaal. Volgens Jean-Baptiste Gramaye stond op die plaats een Romeins fanum ter ere van Mars of Priapus en was er in de 17de eeuw nog een standbeeld van die god te zien in de ruïnes van de kerk. De resten van de kerk werden in de 18de eeuw gesloopt. Ook nog volgens Gramaye werd er in 1514 een muntstuk van Julius Caesar gevonden.
De start was vanuit het OC Oosthove en men kon uit diverse afstanden kiezen. Rustige en afwisselende omlopen door de tabakstreek, de Leievallei en richting Frankrijk en het recreatiedomein De Balokken. Gratis bezoek aan het Tabaksmuseum.
Kerk van Werviq-Sud.
Stadhuis van Werviq-Sud
Kerk van Wervik Deze brug vormt de grens met Werviq-Sud.
Een rustige en mooie wandeling rond de grens met Frankrijk. het grootste gedeelte van deze wandeling was op Frans grondgebied.(Werviq-Sud en Bousbecque.)
Eens een wandeling maken over de taalgrens. Ik ging wandelen in Flobecq(Vloesberg).
Vloesberg (Frans: Flobecq) is een plaats en faciliteitengemeente in de provincie Henegouwen in Wallonië (België). De gemeente telt ruim 3000 inwoners. Vloesberg ligt in het noorden van de provincie, in de streek Pays des Collines tegen de grens met Oost-Vlaanderen (Vlaamse Ardennen). Vloesberg stond aanvankelijk sterk onder invloed van Doornik en er werd zoals in Doornik Picardisch gesproken. Vanaf de dertiende eeuw was het gebied een voortdurend twistpunt tussen Vlaanderen en Henegouwen. Daardoor werd de streek vaak aangeduid als het Debattenland (terre des débats)
Bij de vastlegging van de taalgrens in 1962 was in de gemeente Vloesberg enkel het gehucht D'Hoppe Nederlandstalig. Het gehucht D'Hoppe bestaat uit twee delen: een toeristisch gedeelte in het bos dat bij Vloesberg aanleunt, en een deel op de steenweg N48 (België) Ronse - Brakel. Dit was en is sinds generaties een Vlaamse wijk, met eigen kerk en school, een wijk die aansluit bij de omliggende Vlaamse gemeenten en ver van de rest van Vloesberg verwijderd ligt. Franstalige politici wilden niet dat het gehucht van Vloesberg naar Vlaanderen zou worden overgegeven omdat de gemeente Vloesberg te grote investeringen had gedaan in de toeristische infrastructuur. (veel wegeniswerken in het bos) Ook het voorstel om het Vlaams gehucht over te hevelen en het toeristisch centrum bij Vloesberg te laten werd afgewezen omdat dit volgens de Franstaligen onaanvaardbaar zou zijn dat Vloesberg de lasten van de toeristische wijk op zich moest nemen en de inkomsten zou verliezen uit het gehucht, die deze lasten moeten helpen dragen. Er werd besloten het gehucht niet naar Oost-Vlaanderen over te hevelen maar van Vloesberg in zijn geheel een faciliteitengemeente te maken.
De start was vanuit de busmaatschappij Geenens en de wandelaars konden kiezen uit een 5tal afstanden. vandaag ging ik voor de grootste afstand. het beloofde een mooie wandeling te zijn.Het weer was zeker goed.
Het was een hele mooie wandeling, heel veel variatie en bina 90% onverhard.
Vandaag eens met de trein richting Zottegem om er een wandeling te maken van de wandelclub De Egmontstappers uit Zottegem. Eenmaal uit het station, was het nog een kleine 3km te gaan alvorens ik aankwam aan het OC van St Goriks Oudenhove, waar uiteindelijk de wandeling startte.
Sint-Goriks-Oudenhove is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Zottegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp is gelegen in de Zwalmstreek (Vlaamse Ardennen).
De oudste geattesteerde vorm van deze nederzettingsnaam werd gevonden door Maurits Gysseling in het Latijns Fonds van de Nationale Bibliotheek van Parijs en dateert uit 1172: oudenhoua sancti gaugerici. In 1172 werd door bisschop Nicolaus van Kamerijk aan abt Gillebertus de plechtige overdracht gedaan van het bezit en de inkomsten van de kerk van Sint-Goriks-Oudenhove. Andere attestaties zijn oudenoue sancti gaugerici[, sente goriicx oudenhouene en sente guericx haudenhoue[. De plaats werd in de 15de eeuw ook vermeld als sente gheericx houdenhoue, maar dat is een schrijffout van de scribent. De naam heeft eenzelfde oorsprong als Sint-Maria-Oudenhove en zou liggen bij het ontstaan van een gemeenschap rond een hof dat er altijd (van ouds) heeft gestaan. Oudenhove kan dan geïnterpreteerd worden als "het oude hof”. Sint-Goriks-Oudenhove hing af van de baronie van Zottegem. Al in 1172 stond er een kasteelwoning (met herenwoning, brouwerij, windmolen, boerderij), het Huys t'Audenhove (in leen van de heren van Zottegem). In de 15de en ook nog begin 18de eeuw was het in het bezit van de familie de Vilain (heren van Ressegem en Izegem), waardoor het ook t Goed van Resseghem of t Goed van Iseghem werd genoemd. In 1769 verkochten de erfgenamen van de Vander Meerens wat ervan restte; het geheel werd omgebouwd tot hoeve.
Sint-Goriks-Oudenhove ligt in de Vlaamse Ardennen op een hoogte van 25-92 meter. Ten westen van de dorpskom stroomt de Zwalm in noordelijke richting. Op de grens met Erwetegem (Traveinsbeek) ligt natuurgebied Steenbergse bossen. Het Mijnwerkerspad in natuurgebied Middenloop Zwalm is het verharde gedeelte van de vroegere spoorlijn Zottegem - Brakel - Elzele (Ellezelles), die deel uitmaakte van de spoorlijn 82 (Aalst - Elzele). De spoorlijn werd in 1963 afgeschaft. Tot dan bracht het "Fosttreintje" mijnwerkers van Zottegem en omstreken, naar de Borinage (Henegouwse steenkoolmijnen). Sinds 1978 werd een gedeelte (van de Slijpstraat te Sint-Goriks-Oudenhove tot Opbrakel) als recreatieve weg ter beschikking gesteld van wandelaars en fietsers.
Bij wielrenners zijn de hellingen De Vlamme, Kortendries, Langendries en Wolvenhoek bekend.
De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen en ik deed de 22km.
Het OC van Sint Goriks Oudenhove
Met de dorpskern in het zicht bereiken we zo terug de startzaal.Een hele mooie wandeling met heel veel variatie.
Bavikhove is een dorp (deelgemeente) in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Harelbeke. Het ligt tussen Harelbeke-centrum en Hulste, langs de Leie.
Het staat bekend om de Bavik Brouwerij die onder andere een pils en Wittekerke Bier brouwt.
Bekende Bavikhovearen zijn wielrenners Stijn Devolder, Leif Hoste, Dirk Demol en de Vlaamse acteur en zanger Wim Opbrouck. De naam van het dorp kwam voor in een sketch van In de gloria waar Gerrit Callewaert, gespeeld door Wim Opbrouck, protesteerde tegen het ondertitelen van West-Vlaamse sprekers op de Vlaamse televisie.
De start van de wandeling was in het lokaal De Torengalm, de wandelaars konden uit 3lussen kiezen en 2 grotere afstanden met een rustpost. Ik besloot om de grootste afstand te wandelen. Het was een wandeling met heel veel afwisseling, enkel het midden gedeelte (de lus) viel tegen.Wandeling door natuurgebied. Via een tweede oude Leie-arm wandel je voorbij het kasteel in Ooigem.
Een aangename en rustige door de weekse wandeling, met bijna 700 deelnemers.
Vandaag wandelen richting oost-Vlaanderen, ik reed naar Deinze waar de plaatselijke wandelclub WND er hun jaarlijkse Canteclaermarsen hielden.
Deinze is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen, langs de rivier de Leie. De gemeente fuseerde met Nevele op 1 januari 2019 en telde op 1 januari 2023 44.930 inwoners, die Deinzenaars worden genoemd. De gemeente bestaat uit 17 deelgemeentes waarbij Deinze en Petegem-aan-de-Leie een stedelijke kern vormen met 17.900 inwoners. Deinze heeft een oppervlakte van 127,38 km².
Deinze ligt aan de Leie op een hoogte van ongeveer 7 meter. Iets ten zuiden van Deinze begint het Schipdonkkanaal met een loop in noordelijke richting, waar de Leie zich naar het noordoosten begeeft. De omgeving van Deinze is sterk verstedelijkt.Vlak bij het stadscentrum ligt het natuur- en recreatiedomein De Brielmeersen. In dit park is er een grote speeltuin, een dierenpark en een aantal sportvelden. De gronden werden in 1971 door het stadsbestuur aangekocht en vanaf 1975 werd het dierenpark ontwikkeld. Sinds januari 2015 wordt het park beheerd door de provincie Oost-Vlaanderen. De stad telt 17 deelgemeenten, heeft drie treinstations (Station Deinze, Station Hansbeke en Station Landegem) en heeft zowel aan de E40 als de E17 een op- en afrit.
De start was vanuit het VTI, en de wandelaars konden uit een 5yal afstanden kiezen. Vandaag koos ik voor de 12km, omdat ik eergisteren niet 100% was en dus niet wilde overdoen.
Nieuw parcours richting Grammene met veel landelijke wegels. Veel natuur rond de oude Leiemeanders en het Beekmeerspad. Gratis versnapering voor iedere ingeschreven wandelaar.
Een bewolkte dag met wat lichte mist die regelmatig uitviel, maar een aangename temperatuur om te wandelen. helaas zag ik de zon niet.
Een aangename en rustige wandeling , met veel afwissling. Na de tocht kreeg iedere wandelaar 2 gebakken kippeboutjes.
Vandaag besloot ik een wandeling te maken niet ver van huis, dit is voor de warmte die men beloofde.
Vichte is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Anzegem. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De dorpsnaam Vichte is afgeleid van Fifta of Vehta, de oude benaming van de Kasselrijbeek, die door Vichte stroomt en de grens vormde tussen de kasselrijen Oudenaarde en Kortrijk. Tot op vandaag spreken lokale bewoners nog van 'Der Vichten'. Vichte is vlot bereikbaar door zijn ligging bij een afrit (nummer 4) van de A14/E17. Een groot deel van het grondgebied is dichtbebouwd, behalve de zone achter het Beukenhof en de zone "Steverlynck Noord")
Beroemd om zijn 12e-eeuwse rooms-katholieke kerk (nu dienend als een cultureel centrum) en zijn particuliere kasteel. Het is ook de locatie van Brouwerij Verhaeghe, bekend om zijn Vlaamse Rode Ales.
Het Vichtse wapenschild is een van de oudste wapenschilden van België, ongewijzigd sinds de Middeleeuwen. Het oudst bekende zegel van de heer van Vichte, vinden we bij een oorkonde (1245) waarin Baldouinus de le Victe belooft het akkoord te zullen naleven dat gesloten werd tussen Lodewijk IX van Frankrijk en gravin Margareta van Konstantinopel. Het toont een schild getralied van zes stukken en de legende: + S' Bauduins de le Veste
De start was zoals gewoonlijk vanuit de Stringe en de wandelaars konden uit een 7tal afstanden kiezen. Wegens de grote warmte heb ik geozen voor de 12km.
Tocht naar het hinterland rond de vaart Kortrijk-Bossuit. Via talrijke land- en veldwegen en de streekeigen tegelpaden bereik je de rustposten. Je doorkruist de Vaarttaluds, een natuurgebied met een onverhard wandelpad.
Veel afwisseling gekregen
We hadden een controlepost ongeveer halverwege te Sint-Lodewijk Deerlijk.
Een rustige en aangename wandeling, toch nog een 765deelnemers die de hitte trotseerden.
Voordat ik ging wandelen, eerst nog naar het verjaardagsontbijt van een kleinkind. Omstreeks 10u30 kon ik vertrekken naar de wandeling, gelukkig was er eentje in eigen gemeente.
Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Lauwe was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft. Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt.
In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder.
De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd. Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802. Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt. Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren. In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, deze werd in 1965 gesloten.
De start van deze wandeling was aan de statie en werd georganiseerd door de sportclub Vaste Vuist. Na het vervullen van de papperassen kon ik beginnen aan de wandeling. Kon uit een 6tal afstanden kiezen en besloot de 21km te wandelen.
Natuurwandeling, wandelen langs rustige, landelijke wegen en paadjes. De moeite waard! Prachtige natuurgebieden zoals Biezenveld, Preshoekbos en Leieboorden, gebieden waar de stilte enkel doorbroken wordt door het vogelrijk.
Het was een hele mooie en aangename wandeling, met heel veel variatie en stukken beter dan hun grotere broer De 12uren van Lauwe.
Ik ging vandaag naar Oostkamp(Moerbrugge) om daar deel te nemen aan een wandeling van de Vredeseilanden. Natuur staat altijd vooraan bij die mensen.
Moerbrugge is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het ligt op het grondgebied van de gemeente Oostkamp, twee kilometer ten noordoosten van het dorpscentrum van Oostkamp, ervan gescheiden door de Rivierbeek. Moerbrugge wordt doorsneden door het Kanaal Gent-Brugge.
In september 1944 had aan de kanaalbrug van Moerbrugge een hevige strijd plaats tussen Duitsers en geallieerden: de Slag om Moerbrugge. Vooral veel Canadese soldaten kwamen om, een monument (zie lager) ter hoogte van die brug herinnert aan die slag.
Moerbrugge ligt aan het Kanaal Gent-Brugge op een hoogte van ongeveer 5 meter, in Zandig Vlaanderen. De Warandeputten bestaan uit waterplassen, moeras, wilgenbroek en grasland. Ze zijn ontstaan door de herkalibrering van het aangrenzende kanaal, de naam verwijst naar het domein de Warande. Het gebied is vrij toegankelijk en de ingang ligt dicht bij de kanaalbrug, is 10 ha groot en ligt aan de monding van de Rivierbeek. Men wandelt er op knuppelpaden en er zijn 2 observatiehutten voor vogels.
De start was vanuit de zaal Zuidleie in Moerbrugge en de wandelaars konden uit een 6tal afstanden kiezen.
Pure natuurtocht met als blikvangers het Beverhoutsveld, De Leiemeersen, de Assebroekse Meersen en het bos van Ryckevelde. I.s.m. Calcutta Sponsor Aid. Toen ik begon aan de wandeling was het nog wat mistig en hoopte toch dat ik wat foto's kon nemen.
De startzaal
Hier wat wandelen door de Meersen
De Assebroekse Meersen is een natuurgebied in de Belgische stad Brugge ten zuiden van de wijk Ver-Assebroek. Het 420 ha grote gebied wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. De meersen vormen een geheel van laaggelegen vochtige weiden en hooilanden, omringd door rijen knotwilgen en populieren. Tot rond de Tweede Wereldoorlog kwam het gebied regelmatig onder water. Wie er hooide liep het risico zijn hooi te zien wegdrijven. Op Sint-Pietersdag (29 juni) verpachtte de eigenaar bij opbod perceeltjes weiland aan boeren uit de omgeving, die er tijdens de zomer enkele stuks vee konden laten op grazen.
Op weg naar de rustpost Ook deze lus was heel mooi, heel veel variatie tijdens de wandeling.
De Gemene Weidebeek is een natuurgebied in de tot de West-Vlaamse stad Brugge behorende deelgemeente Assebroek. Het 32 ha grote gebied ligt aan de rand van de bebouwing van Assebroek en bestaat uit laaggelegen weilanden omgeven door bos. Er zijn sloten, knotwilgen, poelen en heggen. Er zijn 3 km wandelpaden in het gebied uitgezet.
Eénmaal uit de gemene weidebeek trokken we richting domein Ryckevelde
Ryckevelde (ook: Rijkevelde) is een domein van 180 ha op grondgebied van Assebroek en Sint-Kruis (deelgemeenten van Brugge), Sijsele (Damme) en Oedelem (Beernem). Een deel is militair domein, het kasteel krijgt een nieuwe bestemming en de bossen zijn deels beschermd natuurgebied. "Ryckevelde" gaf ook zijn naam aan de vzw Ryckevelde, beweging voor Europees burgerschap, die van 1956 tot 2014 zijn kantoor had in het kasteel van het domein. Rijkevelde heeft drie landschapstypes: bos, heiderestanten en een binnenduin of landduin (het Wit Zand of de Schobbejakshoogte).
Ooit vormden het Maleveld, Beverhoutsveld (bekend door de Slag om het Beverhoutsveld) en Sijseleveld een aaneengesloten heidegebied. Door aanplantingen werd Rijkevelde een ietwat eenzijdig naaldbos. Op vandaag zijn er weer bescheiden heidezones en een heemtuin. Het volledige domein is 180 ha groot. In 2016 werd beslist dat het met 14 ha zou uitgebreid worden
Was heel rustig in het domein
Na het verlaten van het domein, kwam k terug aan in de rustpost. Na de rust gingen de wandelaars terug richting Assebroekse meersen om zo terug te komen aan de startzaal.
Een hele mooi tocht met heel veel natuur. Een pluim voor de parcoursbouwer.
Vandaag eventjes in de provincie blijven, ging wandelen naar Schuiferskapelle, waar de wandelclub uit Tielt er hun Zomertocht hielden.
Schuiferskapelle is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Tielt. Het is een landelijk dorpje, ruim drie kilometer van Tielt-centrum. Het telt een 1000-tal inwoners. Schuiferskapelle was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977.
Schuiferskapelle was een gehucht dat deel uitmaakte van de stad Tielt, waar het ressorteerde onder de Roede van Tielt, als deel van Tielt-Buiten. Schuiferskapelle werd pas in 1862 een zelfstandige gemeente (wet van 8 augustus). Kerkelijk keert Schuiferskapelle echter terug tot in 1242, wanneer de heer van Meulebeke en zijn echtgenote het kapittel van Harelbeke schenken. Deze kapel blijkt de Onze-Lieve-Vrouwkapel te zijn, gelegen binnen de heerlijkheid Hulswalle. Deze heerlijkheid omvatte een groot deel van het huidige Schuiferskapelle. In de 14de eeuw, was de kapel in sterk verval geraakt en de inwoners van het gehucht bouwden op eigen kosten hun bedehuis weer op, gezien de grote afstand waarop zij verwijderd waren van de kerk van Tielt. Daarom ook vroegen zij aan de bisschop van Doornik en aan de kapittelheren van Harelbeke te voorzien in een kapelaan voor de lokale eredienst. Dit werd door de bisschop in 1328 ingewilligd, tot groot ongenoegen van de grote tienheffers, de kapittels van Harelbeke en Doornik, het klooster van Deinze en de kerk van Tielt. In 1626 kon Mgr. Triest, bisschop van Gent, het altaar wijden. Een plaatselijke kapelaan werd echter niet aangesteld en de kapelanie werd toegewezen aan de onderpastoor van Tielt. De eredienst zou pas na een langdurig proces, bij vonnis van de Raad van Vlaanderen in 1780, volledig hernemen. De huidige O.L.V.-Geboortekerk (1785) werd de waardige opvolger van de oorspronkelijke Hulswalle-kapel (1243), waaraan de familienaam de Scuvere verbonden was. Dit is meteen ook de verklaring van de plaatsnaam Schuiferskapelle. De kerk van Schuiferskapelle werd daarbij een succursale van die van Tielt. In 1797 door de Franse bezetter gesloten, werd pas in 1831 de kerk van Schuiferskapelle, nu echter met als patroon de H. Antonius, een parochiale kerk. Dit zette de bewoners van de nieuwe parochie aan te ijveren voor een zelfstandige gemeente. Ingezet met verzoekschriften tot de Koning gericht in 1838, zou het nog meer dan een kwarteeuw duren eer hun verzuchtingen voldoening kregen. In 1862 werd het dorp een zelfstandige gemeente, maar een goede honderd jaar later (in 1977) werd het weer bij Tielt gevoegd.
De start was vanuit Club77 en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ditmaal deed ik de 18km, die in werkelijkheid 20k was.
Genieten in de onbewandelde streek van de Tieltse deelgemeente. Landelijke verrassingen, rustige landbouwwegen en goed begaanbare dreven en wegels. Op verkenning naar Egem en verder door het heuvelend agrarisch gebied naar de heuvelrug van Tielt.
Een rustige wandeling, jammer van de geringe opkomst.
Vandaag met de club gaan wandelen naar kruibeke. We vertrokken met de bus (wat vertraging) richting Kruibeke om daar deel te nemen aan de Barbierbeektocht. Kruibeke is een plaats en gemeente in het noordoosten van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen, en is gelegen in het Waasland. De gemeente ontstond in 1977 als fusie van de voormalige gemeenten Kruibeke, Bazel en Rupelmonde en telt ruim 17.000 inwoners, die Kruibekenaars worden genoemd. Kruibeke ligt tussen de rivier Schelde en de autosnelweg E17. Kruibeke hoort bestuurlijk tot het arrondissement Sint-Niklaas, gerechtelijk tot het arrondissement Dendermonde (Vredegerecht Beveren, Politierechtbank, Arbeidsrechtbank en ondernemingsrechtbank Sint-Niklaas). De kiesindeling is kanton en district Temse, arrondissement Sint-Niklaas - Dendermonde Dendermonde.
Het dorp Kruibeke ontstond als een gehucht van Bazel. Op het grondgebied werd de burcht Altena opgericht. De eerste bekende vermelding is in een oorkonde van 1055 uit de Sint-Pietersabdij in Gent, aangaande een zekere Irma, een vrije vrouw uit Crubeca, die zichzelf en haar nakomelingen onder bescherming plaatst van Onze-Lieve-Vrouw aan het altaar in de kerk van Melsele. De naam zou mogelijk verwijzen naar de vele kruiden die rond een van de beken aldaar groeiden, maar als naam van een beek is hij in ieder geval niet bewaard gebleven. De huidige schrijfwijze verscheen op 21 juni 1929 in het Belgisch Staatsblad.
Ergens in de middeleeuwen werd de parochie onafhankelijk van Bazel. In 1262 behoorde de heerlijkheid Cruebeke aan de familie Vilain van Gent.In 1547 werd de heerlijkheid Kruibeke en de burcht Altena eigendom van Gaspard Ducci, een rijke Italiaanse zakenman uit Antwerpen die er een lusthof van maakte, met een kasteel dat waarschijnlijk de basis vormde van het huidige kasteel. Mogelijk werden kasteel en burcht in 1583 zwaar beschadigd tijdens de aanloop van de val van Antwerpen. De erfgenamen van Ducci verkochten in 1594 kasteel en heerlijkheid aan de familie de Lanfranchi, eveneens rijke, van oorsprong Italiaanse, zakenlieden. Zij bewoonden het kasteel tot 1850. De aangetrouwde lijn Le Boucq de Beaudignies nam over en burggraaf Julius liet het kasteel moderniseren en uitbreiden in 1878 door architect Joseph Schadde. Het huidige neovlaams-renaissance gebouw dateert van die tijd.Vanaf 1904 tot 1952 reed hier ook tramlijn H Van Hamme naar Antwerpen-Linkeroever. Op 1 januari 1977 werd Kruibeke samen met Bazel en Rupelmonde opgenomen in de fusiegemeente Kruibeke. In het voorjaar van 2010 hebben voorbereidende gesprekken plaatsgevonden rond een mogelijke fusie tussen de gemeenten Kruibeke en Beveren. Begin april 2022 werd bekendgemaakt dat Beveren en Kruibeke in 2025 willen fuseren.
Men kon uit verschillende afstanden kiezen, met enkele clubleden deed ik de 30km.
Dit was een hele mooie wandeling, heel veel afwisseling en ook heel warm weer.
Na de fantastische reis naar Ijsland, terug in België ben ik vandaag gaan wandelen in Wichelen. Wichelen is een plaats en gemeente in de Denderstreek en het Scheldeland in de provincie Oost-Vlaanderen in België. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners, die Wichelaars worden genoemd. Wichelen ligt aan de Schelde. In het eigen dialect wordt de plaatsnaam als "'wiχəln" (Wiecheln) uitgesproken.
De start was in GIBO de Meander en men kon kiezen uit een 3tal afstanden. Ik besloot de langste afstand te wandelen, en die bestond uit eerst de 12km volgen om zo terug aan de startzaal te komen en daarna nog eens de kleinste afstand te volgen. Genieten in het mooie natuurgebied van de Bergenmeersen en langs de bloeiende Scheldeboorden. Rustige, landelijke wegen en uitgestrekte groene velden ontdekken via trage wegen.
Bergenmeersen is een natuurgebied in een meander van de Schelde in de Belgische gemeente Wichelen. Ten westen van de Bergenmeersen en aan de overkant van de Schelde liggen Uitbergen en een deel van de Kalkense Meersen; ten oosten overstromingsgebied Paardenweide. Het maakt deel uit van het Natura 2000-gebied 'Schelde en Durme-estuarium van de Nederlandse grens tot Gent'.
Bergenmeersen was vroeger een functioneel gecontroleerd overstromingsgebied (GOG) dat bij stormvloed water kon bergen. In het kader van het Sigmaplan werd het gebied in 2013 een gecontroleerd overstromingsgebied met gecontroleerd gereduceerd getij (GOG-GGG). Bij vloed passeert een beperkte hoeveelheid water de in- en uitwateringssluis, bij eb stroomt het terug naar de rivier. Bij spring- en stormtij functioneert de Bergenmeersen als een gewoon overstromingsgebied. Door de introductie van geregelde overstromingen herbergt de Bergenmeersen relatief zeldzame getijdennatuur.
Dag 8: Reykjavik - Keflavik - Zaventem - Moorslede
We nemen vandaag afscheid van het prachtige IJsland. Omstreeks 4u30’ vertrekken we uit ons hotel voor een transfer naar de luchthaven. Rond 7u40’ stegen we op richting Zaventem. By By IJsland. Het was een hele mooie reis, iets om nooit meer te vergeten. Het was een droom die werkelijkheid geworden is.
Na een half uurtje rijden komen we bij de Skógafoss. Alleen de wandeling langs de rivier naar deze machtige waterval is al een ongelooflijke ervaring: de vlakte lijkt te verdwijnen in wolken spatwater en een overdonderend geraas. Je kon ook de trap naar de top beklimmen voor nog meer cascades en uitzicht over de Zuid-IJslandse kust. De Skógafoss is een van de grootste watervallen van het land, met een breedte van 25 meter (82 voet) en een verval van 60 meter (200 voet). Vanwege de hoeveelheid water die de waterval voortdurend produceert, is op zonnige dagen normaal gesproken een enkele of dubbele regenboogzichtbaar. Bezoekers kunnen doorweekt raken als ze te dicht bij de waterval komen, wederom als gevolg van het opspattende water. Het Skógar Museum ligt op 1 minuut van de Skógar - waterval, vlakbij de ringweg, 30 km ten westen van Vik en 150 km ten oosten van Reykjavik. Het Skógar Museum in Zuid-IJsland is een collectie cultureel erfgoed van 18.000 regionale volkskunstvoorwerpen tentoongesteld in 3 musea en 6 historische gebouwen. Het Volksmuseum omvat landbouw- en visserijwerktuigen, boten en maritieme uitrusting, textiel en kostuums, muziekinstrumenten, zeldzame boeken en manuscripten, natuurlijke historie en fascinerende IJslandse curiosa. Het Openluchtmuseum omvat een traditionele turfboerderij, een 19e-eeuwse boerderijmet puntgevel, een huis gemaakt van scheepswrakhout, een multi confessionele kerk samengesteld uit 16 regionale kerken, en natuurlijk een miniatuur turfhuis voor elfen.
We reden nog een eindje verder om de volgende waterval te bezichtigen, de Seljalandsfoss waterval. Seljalandsfoss wordt gevoed door het smeltwater van de Eyjafjallajökull. Hij is smal en niet erg hoog, maar hij stort met verbazende kracht in een veld aan de zuidkust. Het pad achter het watergordijn langs levert u een mooi nat pak op. Vlakbij zijn nog enkele kleinere watervallen. Na deze mooie rondreis konden we, tijdens deze laatste dag, genieten van een bezoek aan de “Secret Lagoon” en er is misschien nog wat vrije tijd om nog een laatste keer van de hoofdstad te genieten. Overnachten gebeurd, zoals de eerste dag, in Fosshotel Lind Reykjavik.
De Skógafoss is een 60 meter hoge en 25 meter brede waterval in het zuiden van IJsland niet ver van het plaatsje Skógar. De Skógá rivier stroomt daar nu over de rand van een klif van de voormalige kustlijn van IJsland. Nadat de kustlijn zich door het omhoogrijzen van IJsland na de laatste ijstijd teruggetrokken had (die ligt nu op een afstand van ongeveer 5 km), bleven de kliffen achter en vormen nu over vele kilometers samen met de er achter liggende bergen de begrenzing tussen het laagland en de hooglanden. Het verhaal gaat dat Þrasi Þórólfsson, een van de kolonisten van IJsland, een kist met goud achter de waterval verborgen heeft. Ongeveer 1 kilometer naar het oosten valt de kleinere Kvernufoss waterval in een kloof naar beneden. Deze waterval is via een schapenpaadje te bereiken. Aan de oostzijde van de waterval gaat een pad omhoog stroomopwaarts langs de rivier. Dat pad is het begin (of eind) van de wandelroute die via de bergpas Fimmvörðuháls tussen de gletsjers Eyjafjallajökull en Mýrdalsjökull naar Þórsmörk voert. Vandaar gaat het verder via de zogenaamde Laugarvegur (warme bronnenweg) naar Landmannalaugar. De Skógafoss waterval is uniek aangezien deze direct door twee gletsjers wordt gevoed: de Eyjafjallajokull en Myrdalsjokull. De toch wel flinke klim van 370 treden naar de top van de waterval beloont je wel met een schitterend uitzicht langs de IJslandse zuidkust. Deze trap is tevens het vertrekpunt van de populaire wandelroute Fimmvorduhals Pass. De waterval stort zich over een indrukwekkende breedte van 25 meter zo’n 60 meter de diepte in. Deze lange, zware sluier van water geeft een donderend geluid en hult de wijde omgeving in een dichte spray en gebroken licht, waardoor je bij zonneschijn soms zelfs een dubbele regenboog kunt waarnemen.
Nog even op de foto
Hier ben je nooit uitgekeken op het landschap, je kan er uren blijven naar kijken.
Hier een paraponte aan het werk. Daarna gaan we naar het Skogar museum.
Het museum bestaat uit twee grote panden en op het buitenterrein zijn enkele typisch IJslandse woningen te zien. De ene grote hal huisvest het volksmuseum en de andere het transportmuseum. In het volksmuseum vind je zo’n 6000 attributen, waaronder archeologische vondsten, maar ook lokale klederdracht, en gebruiksvoorwerpen uit het verleden. De absolute topper uit de museumcollectie is de volledig getuigde houten vissersboot Pétursey. Deze boot is meer dan 150 jaar oud en deed dienst tot halverwege vorige eeuw. Met dit soort zeilboten was het eenvoudig te landen op de zwarte stranden van de zuidkust, aangezien hier nauwelijks natuurlijke havens zijn.
Het museum heeft verschillende zalen over verschillende gebouwen, waarin het leven in Ijsland aan de hand van enkele thema’s wordt geschetst en presenteert vervolgens verschillende kleine lage huizen met turfdaken, zoals die tot in de 19°eeuw werden gebouwd.
Hier binnen kregen we uitleg over de verschillende attributen
Na het bezoek gaan we verder naar de adembenemende Seljalandsfoss waterval.
De Seljalandsfoss waterval zie je al vanaf de Zuidelijke Ringweg liggen. Deze opvallende waterval is dan ook erg populair om te bezoeken, zeker omdat je er
achterlangs kunt doorlopen. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat er naast de toeristen die een individuele rondreis doen, ook bussen met toeristen deze plek aandoen. Hoewel de Seljalandfoss niet bijzonder hoog of krachtig is, is deze waterval vooral populair omdat deze letterlijk vanuit 360 graden te fotograferen is. Bovendien is de waterval bijzonder goed bereikbaar over verharde wegen tot bijna aan de voet van de waterval. De Seljalandsfoss is IJslands enige waterval die ’s nachts verlicht is. Vanaf de Seljalandsfoss kun je bij in de verte de Westman-eilanden zien.
Aangezien het mogelijk is om achter de waterval langs te lopen, is een regenjas aan te raden, want anders word je echt kletsnat. Het is geweldig om langs de Seljalandsfoss waterval te wandelen, vooral op een zonnige dag wanneer men een regenboog kan zien door de mist die van de waterval afkomt. In de winter is het pad achter de waterval gesloten, aangezien het dan meestal te glad en gevaarlijk is om daar te lopen. Het smeltwater dat deze waterval voedt is afkomstig van de gletsjer op de Eyjafjallajökull vulkaan, die in 2010 nog voor een chaos in het luchtverkeer zorgde door een uitbarsting. De ijskap bedekt een relatief klein oppervlak op de vulkaan van ongeveer 100 vierkante kilometer.
Bewust geen mensen van onze groep op de blog geplaatst.
Na deze mooie rondreis kunnen we tijdens deze laatste dag genieten van een bezoek aan de geheime lagune.
De Secret Lagoon, lokaal bekend als Gamla Laugin, is het oudste zwembad van IJsland. Het werd gemaakt in 1891 in Hverahólmi, een geothermisch gebied in de buurt van Flúðir. Wat onze plek speciaal maakt, zijn de rijke natuurlijke bronnen van warm water afkomstig van warmwaterbronnen. Vaðmálahver, Básahver of Litli Geysir (actieve geiser die om de paar minuten spuit en pronkt voor de gasten), zorgen voor 100% van de watervoorziening in de lagune. Het zwembadwater stroomt continu en
het duurt slechts 24 uur om het volledig te vervangen. Warm, schoon, rijk aan zwavel, blijft het hele jaar door op 38-40 graden Celsius. Deze warmwaterbron is lang niet meer zo geheim als de naam doet vermoeden, maar de Secret Lagoon (Gamla Laugin) in het zuidwesten van IJsland is nog steeds een heerlijke plek om in de buitenlucht ontspannend te badderen. Het hele jaar door kun je terecht in dit geothermische ‘openluchtzwembad’, met een heerlijke watertemperatuur van 38 °C tot 40 °C.
In dit bloedhete water kun je dus niet echt zwemmen, maar deze natuurlijke hotspring is perfect om sloom te genieten van het wonderlijke IJslandse rotslandschap om je heen. De Secret Lagoon is een klein vulkanisch meertje waar de laaghangende bewolking en de stoomdampen voor een mysterieuze sfeer zorgen. In de omgeving hoor je het gesis en geborrel van geothermische activiteiten en elke 5 minuten spuit in de verte de kleine geiser Litla Geysir omhoog. Vanaf wandelpaden kun je de bemoste lavavelden en kokende bronnen beter bekijken.
Na ons avondmaal hebben we nog wat gewandeld in Reyjavik.
Höfði (De kop of de kaap), sinds 1986 ook bekend als het Reagan-Gorbatsjov-huis, is een witgeschilderde houten villa in Reykjavík, de hoofdstad van IJsland. Het huis ligt aan de Félagstún tussen de Sæbraut (zeeboulevard) en Borgartún. Op een tiental meters ten noorden van het huis ligt de Kollafjörður tegen de achtergrond van de tafelbergEsja.
Blijkens een herinneringsplaquette op het gebouw was dit de plek waar op 26 juni 1905 de eerste draadloze communicatie plaatsvond tussen IJsland en de buitenwereld door de ontvangst van een telegram uit Poldhu Wireless Station in Cornwall. Op instigatie van de latere bewoner Einar Benediktsson werden de proeven op deze plek door Marconi's Wireless Telegraph Company voortgezet totdat in oktober 1906 een staatsmonopolie op telecommunicatie van kracht werd. Het huis zelf moest toen nog gebouwd worden.
Na deze wandeling gingen we terug naar ons hotel, zal een korte nacht worden, want we vertrokken om 4u30 in de morgen naar het vliegveld om tijdig onze vlucht te nemen.
Vandaag rijden we naar het zuiden van het IJsland. Onze eerste halte was aan een haventje in Djúpivogur. Djúpivogur is een vissersplaatsje en de oudste handelsplaats, dat ligt tussen de Berufjörður en de Hamarsfjörður, in de Oost fjorden. Er staan oude gebouwen bij de haven die dateren uit de tijd dat de Denen hier de handel beheersten van 1788 tot 1920. Langabúð is het oudste gebouw dat dateert uit 1790. Wat verderop stopte onze bus om ons de kans te geven een kiekje te nemen van het zwarte strand. Vandaar ging het verder tot in het dorp Höfn. We ontdekken de Vatnajokull gletsjer en in het bijzonder de indrukwekkende site van Jökulsarlon - de lagune van de Vatnajokull gletsjer. Nationaal Park Vatnajökull, een Unesco- werelderfgoed, beslaat zo’n 14700 km², 14 % van de oppervlakte van IJsland, en omvat de ijskap Vatnajökull en enkele losse gebieden aan de rand ervan. Met een amfibieboot (jaki) maken we een cruise op de Jökulsarlon lagune te midden van de blauwe ijsbergen van de Vatnajokull gletsjer, één van de grootste gletsjers in Europa. We hebben ook een zeehond gespot.
Na het middagmaal vertrekken we naar het Nationaal Park Skaftafell, één van de mooiste gebieden van het land. Hier bevind zich de Svartifoss waterval, beroemd om zijn prachtige orgelvormige basalt formaties. Wij verkozen de wandeling tot aan de voet van de gletsjers. We rijden nadien verder naar ’s werelds grootste lavagebied, Eldraun. We hielden nog eens halt in Vik, de wol hoofdstad van IJsland, en beroemd om zijn sublieme zwarte zandstrand. We kregen nog eens de kans om in een mooi winkelcentrum wat souvenirs, wollen sokken of truien te kopen. Vandaar rijden we verder in zuidelijke richting om te stoppen bij de sublieme zwarte zandstranden van Reynisfjara. De sneakergolven maken het strand van Reynisfjara tot een van de gevaarlijkste bestemmingen in IJsland. De zuidkust van IJsland ligt langs de open zee van de Noord-Atlantische oceaan die krachtige golven naar de kust brengt. De hoogste golven die daar (en waar ook ter wereld) worden gemeten, stijgen tot 40 meter, vergelijkbaar met een gebouw van tien verdiepingen.
Sneakergolven (ook bekend als sleeper-, king- of rouge-golven) zijn enorme kustgolven die plotseling kunnen verschijnen in een reeks kleinere golven. De sneakergolven zijn veel groter dan die ertussenin en reiken veel verder. De tijd tussen de gigantische golven kan variëren, soms komt de een direct na de ander, of kunnen er tientallen kleinere golven tussen zitten. De golven kunnen heel snel stijgen vlak voordat ze de kust raken. Dit gebeurt omdat de oceaanbodem zich snel verdiept buiten de kust. Bovendien zijn de oceaanstromingen zeer krachtig en vergroten ze het gevaar.
Andere gevaren in Reynisfjara zijn het vallen van rotsen en aardverschuivingen. De kliffen boven het oostelijke deel van het Reynisfjara-strand zijn steil en onstabiel, dus steenslag komt vaak voor. Daar kon Jean-Pierre een papegaaiduiker spotten op een nest in de rotsen. Voor onze overnachting reden we naar Hotel Dyrhölaey in Brekkur.
Nog eventjes wat landschappen fotgraferen.
We ontdekken de Vatnajokull gletsjer en in het bijzonder de indrukwekkende site van Jökulsarlon – de lagune van de Vatnajokull gletsjer.
Jökulsárlón is het bekendste en grootste gletsjermeer in IJsland. Het ligt ten zuiden van de Vatnajökullgletsjer tussen het nationale park Skaftafell en het stadje Höfn. Het gletsjermeer is vrij nieuw, aangezien het pas in de jaren 1934-1935 ontstond. Het meer groeide echter snel van 7,9 km² in 1975 tot minstens 23 km² hedendaags door het smelten van de gletsjers. Met een diepte van ongeveer 250 meter is Jökulsárlón momenteel[(sinds) wanneer?] het diepste meer van het land. Het meer is door de altijd ronddrijvende ijsbergen met fraaie ijsformaties populair bij toeristen. Er is een informatiecentrum en er zijn boottochten met onder andere een amfibievoertuig mogelijk op het meer. Het gletsjermeer Jökulsárlón ligt vlak bij de Atlantische Oceaan en is daar met een zeer smalle strook land van gescheiden. Deze landstrook wordt door
een rivier, die het smeltwater afvoert, doorsneden. Door de toenemende groei van het meer wordt gevreesd dat het meer ooit een diepe baai kan worden die van aan de gletsjertong rechtstreeks in de oceaan uitmondt. Er zijn echter plannen om dit te verhinderen, aangezien deze landengte de enige plaats is waar de Hringvegur een vlotte verbinding garandeert tussen het westen van het land en de streek rond Höfn
Daarna gaan we varen met een amfibiboot op de Jökulsarlon lagune tussen de ijsschotsen.
Hier zijn we nog aan wal
Bij een terreinwagen Infobord betreft de lagune
Hier is onze amfibiboot. Pakje aandoen tegen de kou En nu zoeken of we nog wat robben kunnen spotten. We zullen geen ijsberen zien, die leven niet op Ijsland.
Prachtig
Hier heb ik een de kop van een zeehond kunnen nemen. En deze kon ik niet missen.
Wat uitleg tijdens de rondvaart (alles was in het Engels) Na de rondvaart nog een bezoek brengen aan de zwarte stranden.
Zicht op de gletsjer
Hier leven er papegaaiduikers. Sluwe vogels die zich moeilijk laten fotograferen. Hopelijk kan ik er een vastleggen.
Eventjes een fotootje van ons beiden.
Ook hier staat er een kerkje.
Basaltformties
Gevaarlijke golven Op deze rotsen zitten de papegaaiduikers en komen regelmatig opvliegen naar de rotsen op het vasteland.
Mooi poseren
Hier op het nest zit er een papegaaiduiker
De papegaaiduiker stond op mijn lijstje om er een te proberen op een foto vast teleggen.Hierbij had ik heel veel geluk, het zijn schuwe vogels en moeilijk te fotograferen. Mijn dag kon niet meer stuk.
Dag 5: Myvatn - Egilstadir - Oostelijke fjorden regio
Om 8u35’ vertrokken we alweer voor een dag vol verrassingen. We hielden een eerste keer halt bij de pseudokraters van Myvatn. De naam van het Muggenmeer doet het ergste vrezen, maar het is een vredig meer ten oosten van Akureyri, waar ’s zomers zwermen vogels op afkomen. Het omringende landschap is niet zo rustig, want Myvatn ligt te midden van een spectaculaire combinatie van uitgedoofde askegels en verwrongenlavaformaties, warme baden, kokende modderpoelen en sissende vulkaankraters. De pseudokraters zien eruit als minivulkaantjes. Ze ontstonden uit stoomblaren in de hete lava toen deze over moeras stroomde. Er zijn veel pseudokraters rond Myvatn, maar de mooiste, bedekt met groene wandelpaden, zijn die in Skútustaðir, die we dan ook een bezoekje brachten. Na ons ochtendwandelingetje reden we tot Dimmuborgir.Dimmuborgir is een natuurreservaat op Noord-IJsland. Het gebied kenmerkt zich door zeer grillige en grote rotsformaties die bestaan uit vulkanisch gesteente dat ontstond bij vulkanische uitbarstingen van ongeveer 3000 jaar geleden. Het afgekoelde lava lag waarschijnlijk op een zachte onderlaag, en toen die eenmaal was weggespoeld stortte het lava dak in. De naam samengesteld uit twee IJslandse woorden:
Dimmur→ grimmig/donker
Borg → fort/kasteel/stad.
Het is duidelijk waarom dit gebied deze naam draagt: de rotsformaties hebben veel weg van een oud, vervallen en grimmig kasteel. De IJslandse overheid verplicht toeristen op de paden te blijven, omdat ze gemakkelijk de tere natuur kunnen beschadigen. Bovendien is het niet moeilijk om in het reservaat te verdwalen. We zetten onze trip verder tot aan de geothermische centralevan Krafla, die in 1977 de eerste grootschalige geothermische centrale was die groene energie gebruikte. Ten noordoosten van Myvatn ligt de Krafla, die het laatst actief was rond 1725. Toen verwoestte de lava bijna de kerk van Reykjahlíð. Víti, de ondergelopen krater is helderblauw. Nu was het tijd om de magen te vullen. Na ons middagmaal reden we naar Hverir. Tussen 1975 en 1984 deden aardbevingen een lange vulkanische spleet ontstaan bij Leirhnjúkur, ten westen van de vulkaan Krafla, een verschijnsel dat de Vuren van Krafla werd genoemd. Lava stroomde over de vlakte en liet een veld van nog altijd rokende formaties achter die we te voet konden verkennen. We hielden onderweg nog een tussenstop in het Fjallakaffi. Dit ‘café in de bergen’ hoort bij hoogstgelegen boerderij in IJsland. Daar serveren ze traditionele kost, zoals kjötsupa (lamssoep), slaturterta (lamsquiche) en kleina (een Ijslandse donut). Aan dit laatste kon ik niet weerstaan en proefde deze lekkernij. We reisden verder via de uitgestrekte vlaktes van het Mödrudalsöraefi woestijnplateau met maanlandschappen naar de oostelijke fjorden. Overnachtingsplaats was dit keer Hotel Breiðdalsvík.Hotel Breiðdalsvík werd geopend in 1983 en wordt omgeven door majestueuze bergen en zwart zand. Het hotel is een vredige oase in de rauwe schoonheid van Breiðdalsvík in de Austfjörður. Het hotel heeft 37 goed uitgeruste kamers, evenals een gezellige lounge met open haard en een bibliotheek, een Finse sauna en een restaurant. Het restaurant biedt authentieke IJslandse gerechten, bereid met verse ingrediënten uit de omgeving van het hotel.
Nog een uitzicht vanaf ons hotel Hier brachten we de nacht door, in de middle of no ware
We verlaten het muggengebied en rijden naar Dimmuborgir
Aangekomen in Dimmuborgir(duistere burchten)
We verkennen de vele natuurwonderen van de regio zoals de beroemde lavaformaties van Dimmuborgir,(het donkere kasteel) met zijn mystieke vulkanische grotten. Het is duidelijk waarom dit gebied deze naam draagt: de rotsformaties hebben veel weg van een oud, vervallen en grimmig kasteel. De IJslandse overheid verplicht toeristen op de paden te blijven, omdat ze gemakkelijk de tere natuur kunnen beschadigen. Bovendien is het niet moeilijk om in het reservaat te verdwalen.
Heel indrukwekkend
Efkes hallo zeggen
Na deze rotsformaties gingen we verder richting Krafla. Het gebied rondom de Krafla-vulkaan is een vulkanisch gebied, met lava en kraters, dat o.a. in de jaren tachtig nog actief was. Overal komt stoom uit de grond en ruikt het naar zwavel. Rondom de geothermische Krafla-centrale ziet het landschap er futuristisch uit. Overal lijken de buizen kris kras door het landschap te lopen. Sinds 1977 wordt er in dit gebied door elektriciteitscentrale geothermische energie opgewekt uit stoom. De stoom wordt door de buizen geperst en Mývatn en Reykjahlid worden o.a. voorzien van duurzaam stroom door deze centrale.
Na het verlaten van deze site gaan we wat eten om daarna naar de lavavelden te gaan.
Het hotel waar we s'middags wat aten.
Zicht op het hotel waar we aten in de middag Aangekomen aan de lavavelden.
Zwavelhoudende modderbronnen Net maanlandschappen
je kan het je niet voorstellen als je er niet bent geweest.
Echt PRACHTIG!!! Ongeveer 6 km ten zuiden van het Krafla gebied ligt (vlak bij de bergpas Námaskarð) Hverir. Het pastelkleurige gebied is een van de grootste solfatarenvelden van IJsland. Het ligt daar bezaaid met stoompluimen, solfataren, fumarolen en kokende modderpotten.
Na de lavavelden was er nog een verrassing voor ons. De gidse toverde nog een soort Bokrijk te voorschijn. Een mooi kerkje Wat oude huisjes uit de vervlogen jaren
Hier kon men wat drinken
Wat oude machines
Woeste landschappen Kaart van Ijsland. Na ons avondmaal nog een klein toertje gemaakt rond het haventje.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
