Was ik nog maar een kind dat het leven een uitdaging vindt dat bij pijn gerust mag huilen bij angst achter moeders rok kan schuilen en dat bij kinderverdriet na een snoepje alles weer rooskleurig ziet dat nooit hoeft te zorgen voor de dag van morgen.
Maar nu ik volwassen ben en alleen maar verdriet ken door de grote liefde wordt verlaten heeft niemand in de gaten dat ik het liefst de hele dag zou huilen en niet meer achter moeders rokken kan schuilen Nu wordt er van je verwacht dat je dit draagt met moed en kracht wat doet het ontzettend pijn om volwassen te zijn.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek