De dood grijpt in , in het leven haalt de mensen bij ons weg om wie we het meeste geven Het geeft ons vreselijke pijn laat ons achter in wanhoop omdat ze er niet meer zjn
Soms komt de dood als een vriend maar toch blijf je denken waarin hebben we dit verdient? Waarom de mensen van wie ik hou? Waarom mijn vader Waarom die lieve man Hij die nog zo graag wilde leven maar door ziekte en pijn kon dat niet meer tewijl hij deze kille wereld nog zoveel liefde kon geven.
Ik had hem zo graag beter leren kennen maar de dod gaf mij geen kans en daar zal ik aan moeten wennen.
Want de dood grijpt in , in het leven haalde mijn vader bij me weg waar niet alleen ik maar ook mijn kinderen die nog steeds om hem geven je dochter Diny je schoonzoon giel Je kleinkinderen: Maik en mona Nancy en Roel Debby en Marc en je achterkleinkinderen: Kim-Tijn-Didi
Nog heel even zul jij mogen leven Nog een maand of nog slechts een half jaar Dan sta ik bij je graf en denk aan de liefde die jij gaf Ik hoop niet dat je mijn verdriet ziet want ik wil je deze laatste tijd de tijd voor de eeuwigheid nog mijn liefde geven nog heel even.
Als ik morgen dood ga Vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield Vertel het aan de wind Vertel het aan iedereen Die het begrijpen kan Vertel het aan een vrouw Vertel het aan een man Vertel het aan mijn kinderen Vertel het aan de dieren Vertel het aan het gras Vertel het aan de bloemen Vertel dat onze liefde echt was Dat onze liefde echt bestond Dat de liefde ons verbond
Als ik morgen dood ga Treur dan niet om mij Huil geen bittere tranen Maar denk met liefde aan mij
Als ik orgen dood ga Vertel dan aan de vlinders Hoeveel ik om je gaf Vertel het aan de vogels Vertel het aan mijn graf
Maar als ik morgen blijf leven Vertel ik het aan jou Vertel ik heel de wereld Hoeveel ik van je hou.
Waarom ziet niemand mijn wanhoop Waarom ziet niemand mijn smart Ben ik dan alleen op de wereld Of zijn er nog meer met een hart.
Een hart met vertrouwen Een glimlach, een groet Waarom ben ik steeds degene Die zo iemand nooit eens ontmoet
Ik kijk om me heen en wat zie ik Een maatschappij zo vol geweld Ik wil gillen,, Wees lief voor elkander, Hoe is het met ons toch gesteld
Een werelde van wapens, egoisme en afgunst maar praten dat is men verleerd Het helpen van anderen, het luisteren Men denkt toch gauw , het is verkeerd.
Je komt op een keerpunt in het leven Je twijfelt aan de zin van het bestaan Alleen als je dan iemand vindt die je helpt Dan kun je het leven weer aan.
Soms vraag ik me af , ben ik ziek soms Verward of misschien abnormaal Ik kan allleen leven met inhoud Ik geef toch een duidelijk signaal
Als iemand toch zoekt naar wat liefde Wat tederheid en een hartelijk gebaar Waarom word je dan niet begrepen Valt dat dan de mensen zo zwaar
Waarom moet je een ander verdriet doen Verzacht toch die wanhoop en pijn Dan zal die ander ook zorgen Dat jou bestaan niet hopeloos zal zijn
En als je probeert om te geven In plaats van te nemen altijd Dan kun je aan het eind van je leven Steeds zeggen,, Nee ik kende geen spijt.
De klok staat stil De tijd tikt door Soms huil of schreeuw ik En denk ik, waar doe ik het voor?
Waarom ga ik verder-zoals jij? Seizoen na seizoen trekt voorbij Er hangt gen blad meer aan de bomen En ik kom allang niet meer voor, in jouw dromen.
En als je me nog tegenkomt-zonder moeten Geef je me alleen nog uit de verte-stille groeten.
De evenzovele keren dat ik dan bijna huilde Het binnen hield omdat ik wist Ja jongen, dat zijn de kleine dingen, die je zo mist
Geloof me: het is moeilijk nog steeds van jou te houden Maar het is moeilijker om het te negeren Ik heb geleerd met m,n gevoel om te gaan M,n eigen taal te verstaan Je ziet dus, dat ik het begin te leren
Door een nevelige waas aanschouw ik mijn ziel Vind geen moed om de spiegel te schonen Trouwens wie zal zo,n inspanning belonen Littekens achterlatend als sporen van een karrewiel.
Beschutting zoekend sluip ik binnen en kniel Laat mijn ogen dwalen langs de ikonen Leg mijn geweten bloot om het te verschonen Maar besef dan-pijnlijkerdan ooit-wat ik verniel.
Daarna, doelloos dwalend door donkere straten word ik bevangen door een sterk verlangen Om alles uit te praten :alles wat wij vroeger vergaten.
Weet nu zeker, mijn hart zal altijd aan jou hangen Haastig hol ik huiswaarts en vind de deur open gelaten Je vliegt in mijn armen en ik kus de tranen van je wangen
Heel even zou ik alleen willen zijn Heel even niet denken aan moeite en pijn Even aandacht voor al die vragen die diep in mijn binnenste blijven knagen.
Even zou ik willen beseffen dat iemand luisterd Even licht zien, in een wereld, die steeds verder verduistert Een moment slechts zou ik wensen te mogen zien door andere lezen.
Heel even zou ik willen blijven staan Heel even maar, om daarna weer gelukkig verder te gaan Heel even zou ik willen begrijpen de zin van alle dingen Even allleen en dan blij te kunnen zingen.
Heel even weten dat er iemand is die hoort En dan gelukkig te kunnen zeggen"ik heb antwoord.
Als het donker wordt om je heen en je nergens uitkomst ziet de muren grauwe schaduwen krijgen dan, zou ik bij je willen zijn!
Als tranen je gezicht verzilten en je armen moe op de leuning rusten je aan niets meer kunt denken dan, zou ik bij je willen zijn
Als je geen radio meer wilt horen en geen T.V meer kan zien ellende je in alles down maakt dan zou ik bij je willen zijn.
Ik zou twaalf kaarsen aansteken en je tranen afwissen een dichtbundel zou ik openen dan met mijn arm om je heen voel je je mischien voor een moment niet meer alleen.!
Mensen veroordelen vaak zo snel Wanneer men iemand opsluit in een cel Er word dan over hen gesproekn ,koud en koel Maar ook zij hebben toch gevoel.
Een misstap kan iedereen begaan Maar moeten zij daarom alleen door het leven gaan? Soms zijn zij innerlijk niet slecht Doch om hen daden worden zij berecht.
Ook zij verlangen naar een vriendelijk woord Maar word hen bede wel verhoord? Al wat zij vragen in hun verdriet Vergeet ons in deze eenzaamheid niet.
Niet zonder zorgen Denk ik aan de dag van morgen Zal er wel een morgen zijn zonder verdriet, ongeluk en pijn? Morgen streven er mensen Die nog zoveel hadden te wensen Morgen worden er ook mensen geboren Tot welke generatie zullen zij behoren? Morgen kan de zon schijnen Die alle zwarte gedachten doen verdwijnen Maar morgen kan ook een wereld vergaan Een wereld waar wij eens , vol plannen, hebben gestaan Mischien zullen wij morgen niet meer leven Zullen atoom wapens onze wereld doen beven Moord en doodslag , je hoort en leest het alle dagen En daarom zou ik iedereen willen vragen Laten we wat meer geduld en begrip voor elkaar tonen Opdat liefde en vrede in ons hart kunnen wonen En laten we niet vergeten vandaag te leven Want de dag van morgen duurt maar even.
Langs de mimoza zingt de blauwe maan Langs de mimoza blijnken vreemde sterren Ik volg van verre hen lichte baan
De bronzen bergen op de maan hebben grote ronde gaten Ze zijn verlaten van alles ontdaan
Diep ik de kringloop van de sterren ontstaat de wijde eenzaamheid De wijdheid is zo grenzeloos naar het verre verloren ben ik in metalen tijd
Verloren ben ik ,zonder met mijn voeten te steunen op de benen van de grond Hoe lang nog zal ik in die ruimte dwalen moeten waar ik mimoza zocht, maar leegte vond
Een boeket van zeven rozen,ieder een andere kleur Elk zijn eigen karakter en zijn eigen geur typeren de stemmingen van mij in 7 dagen van verdrietig tot blij.
De eerste roos voor zondag zal een roze zijn Het teken van de droom, zo doezelig als wijn Want jij vormt mijn gedachten Is het soms om de werkelijkheid te verzachten?
Maandag stelt mij echter weer voor een keihart feit en dan voel ik o zo goed mijn machteloosheid Daarom is het dat ik een zwarte roos bestel en voor de rest zien we het vandaag wel.
Dan trekt zich kabbelend dinsdag aan mij voorbij Af en toe herinner ik me iets van wat jij zei Dan glimlach ik en denk het is een witte roos die ik je vandaag schenk.
Woensdag geeft me echter weer het gevoel van : waar leef ik voor , wat is mijn doel? Mijn stemming slaat om in kwaadheid, eerste graads Daarom lijkt me een gele roos het best op zijn plaats.
Voor donderdag heb ikweer een roos in mijn gedachten Ik kan bijna niet meer wachten voor mij nog een eeuwigheid.
Vrijdag zou ik heel welwillend mijn gedachten naar een punt willen sturen want ze zijn zo verschillend Daarom een rode roos vol verlangen en vol vuur die ik je vandaag stuur.
Dan zaterdag is het nog van enig belang? Dat ik je vertel hoe ik naar je verlang Immers, met een vuur rode roos weet je wat ik bedoel Maar vooral wat ik voor je voel De zaterdag te eindigen met jou is een hemel voor mij Dan voel ik me gelukkig, verliefd en blij Daarom wil ik best wachten 6 dagen en 7 nachten.
Laat maar, het is nu niet meer nodig Ik heb op jou maar al te lang gewacht Jij maakt je voor mij zo overbodig Ik huil nu niet meer, iedere nacht.
Laat maar, je hebt me nimmer kunnen troosten Jij ging aan mijn gewonde ziel koud voorbij Mijn tranen en mijn pijnen waren het grootste Wat jij verwaarloosde, wilde jij niet zien in mij.
Laat maar ik heb mijn stijd nu wel gestreden Ik heb op jou maar al te lang gewacht Jij maakt je voor mij zp overbodig Ik huil nu niet meer iedere nacht
Laat maar, ik heb mijn strijd nu wel gestreden hoewel ik jouw sterke armen toch zo mis Ik voel me zo onzeker en ontevreden Jij geeft mij nog steeds geen boter bij de vis.
Laat maar het is nu niet meer nodig Ik heb op jou maar al te lang gewacht Jij maakte je voor mij zo overbodig Ik huil nu niet meer, iedere nacht.
Laat maar ik voel me nu niet meer belangrijk Ik hou van jou en weet nu wat ik aan je heb Ik zie je nu heel anders als ik zo eens naar je kijk Mijn lief jij zit gevangen in je eigen web.
Laat maar, het is nu niet meer nodig Ik heb op jou toch al zolang gewcht Jij maakt je voor mij zo overbodig Ik huil nu niet meer in de nacht
Laat maar, het is nu niet meer nodig Kom maar, als je mij nodig hebt.
Probeer niet te leven zonder uiting te geven aan verdriet of aan geluk Heb wat meer vertrouwen in mensen die van je houden en zet je zelf niet onder druk
De toekomst geeft houvast als je jezelf daarin past en je niet afzijdig houd Want het geluk hier op aard moet door jou worden aanvaard zonder oponthoud.
Wacht niet op het verleden maar richt je op het heden en kijk niet achterom Zie toch de heerlijkheid en de oneindigheid van het leven onder de zon.
Als woorden zeggen konden wat ik voor je voel zou ik ze koesteren in mijn hart zou ik ze warmen in mijn hand zou ik ze fluisteren in je oor En als ik de woorden zwijg hoop ik dat je begrijpt dat woorden toch slechts woorden zijn Ik kijk je daarom enkel aan en glimlach mijn onzegbare liefde
Ze is niet meer zoals vooheen dat kleine meisje dat zo zorgeloos scheen ze zingt, danst en lacht niet meer en je kunt zien, het leed doet haar zeer.
Wat heeft haar dan zo gemaakt? Wie heeft haar dan aangeraakt? Komt het door een onverwachte afscheidsgroet? Of is het de liefde die haar pijn doet?
Vaak dwaalde ze door de bloeirijke velden en luisterde naar de geluiden en de vogels die ze telde zweefden boven haar hoofd en streken dan neer om met haar mede te genieten van het warme , zomerse weer.
Ze is niet meer, zoals voorheen dat meisje dat zo gelukkig scheen ze zit het liefs boven op haar kamer en draait een plaat dan beneden te moeten horen hoe het met de elende op de wereld gaat.
Dan komt er iemand in haar leven die haar wel wat vertrouwen en liefde zou willen geven maar hoe kan zij, een meisje dat niemand haat er ooit achter komen of die liefde wel bestaat.
Waarom zou zij, zoals zovelen haar lief en leed met iemand delen die niet in staat is te bekennen nooit aan haar te zullen wennen?
Zeis niet meer zoals voorheen het jonge vrouwtje dat zo vrolijk scheen zal ze ooit het ware geluk vinden zoals zovelen van haar vrinden?
Er zal vast wel iemand komen die haar ontwaakt uit haar dromen en haar mee neemt en bemint als een moeder en haar kind.
Zou ze alles kunnen vergeten wat ze eens heeft willen weten? Ja , nee of misschien? Het leven gaat verder , ze zal wel zien
Er is al weer een tijd voorbij sinds je afscheid nam van mij toch is het moeilijk me lleen te weten nee , ik kan je niet vergeten soms lig ik nachtenlang aan je te denken, ik ben bang en zo ontzettend eenzaam deze wonde heelt te langzaam dat zie ik s,morgens in de spiegel een wit vermoeid gelaat van iemand die het huilen nader dan het lachen staat overdag gaat het dan wel weer maar s, avonds doet het zeer dan huilt mijn hart heel zacht en zoek ik weer de weg naar het einde van die lange nacht.
Een gebaar is meestal vluchtig en ook meestal ijl dus luchtig je ziet het bij een aangeboden arm zo,n heerlijk gevoel van menselijk warm je ziet het in een oogopslag of ineen warme lach ook in het voelen van een hand wanneer je zelf aan lagerwal bent aangeland je ruikt het in een zachte geur van een mensenhart met open deur een gebaar , dat kun je ook nog voelen als je weet wat mensen bedoelen een gebaar , je kunt het proeven omdat je in een innig toeven als streling in je mond je in een kus elkander vond.
Op deze blijde dag drukt toch een stempel Nog aan het begin sta je , juist op de drempel Je kindertijd ging veel te snel voorbij Verdriet en zorgen kwamen snel langzij.
Het ging niet goed, het ging niet slecht? Zij besliste eenzijdig over vijf levens En bracht tweestrijd, verdriet ook tevens.
Waarom moest het allemaal zo gaan? En zijn wij in de kou blijven staan? Het leven is zo moeilijk, soms ok verrot Hier gaat toch de hele Maarschappij aan kapot.
Je toekomst is nog vaag en duister Maar ik wens je meer geluk en luister Probeer te leven ,doet het goed en ik mag hopen Blijft verdere ellende aan jullie verstoken Moge god mijn smeekbede verhoren Er ging reeds teveel geluk verloren
De lucht is donker, grauw het zal zo gaan stormen maar ik zit veilig binnen met jou en kijk hoe de wolken vervormen.
Buiten gaat de wind te keer alles is nu duister met mijn hoofd op jouw schouder met jouw hand in mijn hand doe ik mijn ogen dicht en luister.
In dit geweldige onweer zijn wij ontzettend klein maar hou mooi is dit moment van stilte dit besef , van gelukkig zijn.
Met de eerste zonnestraal raken we uit de betovering nooit zal ik vergeten wat ik hier ontving De totale rust, die ik bij jou vond toen de tijd even stil stond.
Als alle tranen in je ogen Me konden zeggen wat je voede Als de schaarse lachjes om je mond Me konden zeggen wat je bedoelde Dan kon ik je helpen,tegen je praten Nu zit je hier stil. gelaten En ik weet niet wat te doen Als de glinsteringen in je ogen Me konden zeggen wat er was Als ik je gedachten maar kon lezen Terwijl ik naast je zit in het gras Klein meisje, je bent niet meer dan een plantje Alles wordt voor je gedaan Toch zou ik je zo graag echt laten leven Nu zit je daar, je mompelt maar wat en je ogen kijken me zo doordringend aan Ik zou je zo graag willen helpen Als ik je blikken maar kon verstaan.
In de uren voor de dageraad als de zon nog niet aan de hemel staat en ook de maan zijn licht verborgen houdt juist in deze urenin mijn lichaam koud en alles wat je hebt beloofd vliegt als wartaal door mij hoofd.
Jij , jij bent nu weg heb ik geluk of is het pech ik weet het niet te taxeren maar de tijd zal het me leren en de muziek zal me bijstaan in de moeilijke tijd, nu te gaan.
Vaak loop ik over het strand mijn gedachten bij jou, het zweet in m,n hand en de striemende wind in mijn gezicht daar ontstaat ook dit gedicht mijn enige steun en toeverlaat in de uren voor de dageraad
Ja, dit gedicht helpt mij er bovenop want ik heb geen zin nog in de strop die ik bijna had gespannen toen ik uit je hart was verbannen Ik kom er wel weer overheen en gelukkig hoeft dat niet alleen
Nu ga ik weer mijn eigen gang en ook al was ik eerst nog bang dat dat niet meer zou lukken het ging vanzewlf, met beetjes en stukken en de persoon die weer op eigen benen staat zal niet meer bang zijn in die uren voor de dageraad
Mijn gezicht gedrukt tegen de ramen en ogen, die zich zonder te schamen met ranen vullen denk ik terug aan de ene nacht die jij bij mij hebt doorgebracht De verukking van het eerste ogenblik wij twee samen, jij en ik de warmte van je lichaam te voelen en eindelijk begrijpen, wat mensen bedoelen wanneer ze zeggen dat je zulke gevoelens moeilijk in woorden uit kunt leggen Nu ben ik alleen met de schaduw van de nacht om me heen duisternis brengt verdriet en eenzaamheid een verloren hoop Ik laat mijn tranen de vrije loop.
Gedachtenloos verdronken in de wijn van jou ogen draag ik je als zeven ganzendonzen gewichteloos in mijn hoofd.
Soms ook wel, zweef je op de adem van mijn lied en de wind voert je mee Maar een kind een rieten fluit een zonnestraal of wat bladgefluister brengt je weer terug.
Vaak ook zul je zijn pasklaar in mijn glimlach maar vaker nog verblindend zacht als een wimper op mijn wang Zo bewaak ik mijn verwardheid in haast vervreemde gvoel van zachtheid in retour.
Oma,s merken niet dat ze oud zijn geworden tot hun kleinkinderen hen aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen. Ze zien de rimpeltjes, de haartjes op je kin bruine vlekjes, grijze haren blauwe aderen en hangwangen. En dan zeggen ze heel lief Je bent wel erg oud he Oma? Geef het dan maar gewoon toe
Oma,s kunnen je veel beter dingen leren dan iemand anders. Ze gebruiken stukjes chocola en je mag je sommen op eten als je klaar bent. ...................... Grootmoederes leven erg met je mee als je huiswerk moet maken en ze laten je rustig en heel lief begrijpen dat het allemaal niet zo erg is dat te doen.
Grootmoeders en kleinkinderen(bijzondere vriendjes)
Oma,s en kinderen leven bij de dag ............................... Grootmoeders en kleinkinderen blijven naar vlinders staan kijken en praten tegen katten.
................................... Grootmoeders en kleinkinderen die een dagje uitgaan, zien er altijd uit of ze kattekwaad gaan uithalen. ............................ Dochters moeten altijd net doen of ze de knipoogjes tussen oma,s en kleinkinderen niet zien het is beter voor hen gemoedsrust als ze niet weten wat ze in hun schild voeren. .......................................... Oma,s schuiven snel de groente van je bord die jij hebt laten staan en niet lust .......................................... Grootmoeders zijn het meestal met moeders eens maar ze krijgen het voor elkaar haar soms een beetje van idee te laten veranderen.
