Waarom ziet niemand mijn wanhoop Waarom ziet niemand mijn smart Ben ik dan alleen op de wereld Of zijn er nog meer met een hart.
Een hart met vertrouwen Een glimlach, een groet Waarom ben ik steeds degene Die zo iemand nooit eens ontmoet
Ik kijk om me heen en wat zie ik Een maatschappij zo vol geweld Ik wil gillen,, Wees lief voor elkander, Hoe is het met ons toch gesteld
Een werelde van wapens, egoisme en afgunst maar praten dat is men verleerd Het helpen van anderen, het luisteren Men denkt toch gauw , het is verkeerd.
Je komt op een keerpunt in het leven Je twijfelt aan de zin van het bestaan Alleen als je dan iemand vindt die je helpt Dan kun je het leven weer aan.
Soms vraag ik me af , ben ik ziek soms Verward of misschien abnormaal Ik kan allleen leven met inhoud Ik geef toch een duidelijk signaal
Als iemand toch zoekt naar wat liefde Wat tederheid en een hartelijk gebaar Waarom word je dan niet begrepen Valt dat dan de mensen zo zwaar
Waarom moet je een ander verdriet doen Verzacht toch die wanhoop en pijn Dan zal die ander ook zorgen Dat jou bestaan niet hopeloos zal zijn
En als je probeert om te geven In plaats van te nemen altijd Dan kun je aan het eind van je leven Steeds zeggen,, Nee ik kende geen spijt.
De klok staat stil De tijd tikt door Soms huil of schreeuw ik En denk ik, waar doe ik het voor?
Waarom ga ik verder-zoals jij? Seizoen na seizoen trekt voorbij Er hangt gen blad meer aan de bomen En ik kom allang niet meer voor, in jouw dromen.
En als je me nog tegenkomt-zonder moeten Geef je me alleen nog uit de verte-stille groeten.
De evenzovele keren dat ik dan bijna huilde Het binnen hield omdat ik wist Ja jongen, dat zijn de kleine dingen, die je zo mist
Geloof me: het is moeilijk nog steeds van jou te houden Maar het is moeilijker om het te negeren Ik heb geleerd met m,n gevoel om te gaan M,n eigen taal te verstaan Je ziet dus, dat ik het begin te leren
Door een nevelige waas aanschouw ik mijn ziel Vind geen moed om de spiegel te schonen Trouwens wie zal zo,n inspanning belonen Littekens achterlatend als sporen van een karrewiel.
Beschutting zoekend sluip ik binnen en kniel Laat mijn ogen dwalen langs de ikonen Leg mijn geweten bloot om het te verschonen Maar besef dan-pijnlijkerdan ooit-wat ik verniel.
Daarna, doelloos dwalend door donkere straten word ik bevangen door een sterk verlangen Om alles uit te praten :alles wat wij vroeger vergaten.
Weet nu zeker, mijn hart zal altijd aan jou hangen Haastig hol ik huiswaarts en vind de deur open gelaten Je vliegt in mijn armen en ik kus de tranen van je wangen
Heel even zou ik alleen willen zijn Heel even niet denken aan moeite en pijn Even aandacht voor al die vragen die diep in mijn binnenste blijven knagen.
Even zou ik willen beseffen dat iemand luisterd Even licht zien, in een wereld, die steeds verder verduistert Een moment slechts zou ik wensen te mogen zien door andere lezen.
Heel even zou ik willen blijven staan Heel even maar, om daarna weer gelukkig verder te gaan Heel even zou ik willen begrijpen de zin van alle dingen Even allleen en dan blij te kunnen zingen.
Heel even weten dat er iemand is die hoort En dan gelukkig te kunnen zeggen"ik heb antwoord.
Als het donker wordt om je heen en je nergens uitkomst ziet de muren grauwe schaduwen krijgen dan, zou ik bij je willen zijn!
Als tranen je gezicht verzilten en je armen moe op de leuning rusten je aan niets meer kunt denken dan, zou ik bij je willen zijn
Als je geen radio meer wilt horen en geen T.V meer kan zien ellende je in alles down maakt dan zou ik bij je willen zijn.
Ik zou twaalf kaarsen aansteken en je tranen afwissen een dichtbundel zou ik openen dan met mijn arm om je heen voel je je mischien voor een moment niet meer alleen.!
Mensen veroordelen vaak zo snel Wanneer men iemand opsluit in een cel Er word dan over hen gesproekn ,koud en koel Maar ook zij hebben toch gevoel.
Een misstap kan iedereen begaan Maar moeten zij daarom alleen door het leven gaan? Soms zijn zij innerlijk niet slecht Doch om hen daden worden zij berecht.
Ook zij verlangen naar een vriendelijk woord Maar word hen bede wel verhoord? Al wat zij vragen in hun verdriet Vergeet ons in deze eenzaamheid niet.
Niet zonder zorgen Denk ik aan de dag van morgen Zal er wel een morgen zijn zonder verdriet, ongeluk en pijn? Morgen streven er mensen Die nog zoveel hadden te wensen Morgen worden er ook mensen geboren Tot welke generatie zullen zij behoren? Morgen kan de zon schijnen Die alle zwarte gedachten doen verdwijnen Maar morgen kan ook een wereld vergaan Een wereld waar wij eens , vol plannen, hebben gestaan Mischien zullen wij morgen niet meer leven Zullen atoom wapens onze wereld doen beven Moord en doodslag , je hoort en leest het alle dagen En daarom zou ik iedereen willen vragen Laten we wat meer geduld en begrip voor elkaar tonen Opdat liefde en vrede in ons hart kunnen wonen En laten we niet vergeten vandaag te leven Want de dag van morgen duurt maar even.
Langs de mimoza zingt de blauwe maan Langs de mimoza blijnken vreemde sterren Ik volg van verre hen lichte baan
De bronzen bergen op de maan hebben grote ronde gaten Ze zijn verlaten van alles ontdaan
Diep ik de kringloop van de sterren ontstaat de wijde eenzaamheid De wijdheid is zo grenzeloos naar het verre verloren ben ik in metalen tijd
Verloren ben ik ,zonder met mijn voeten te steunen op de benen van de grond Hoe lang nog zal ik in die ruimte dwalen moeten waar ik mimoza zocht, maar leegte vond
