Probeer niet te leven zonder uiting te geven aan verdriet of aan geluk Heb wat meer vertrouwen in mensen die van je houden en zet je zelf niet onder druk
De toekomst geeft houvast als je jezelf daarin past en je niet afzijdig houd Want het geluk hier op aard moet door jou worden aanvaard zonder oponthoud.
Wacht niet op het verleden maar richt je op het heden en kijk niet achterom Zie toch de heerlijkheid en de oneindigheid van het leven onder de zon.
Als woorden zeggen konden wat ik voor je voel zou ik ze koesteren in mijn hart zou ik ze warmen in mijn hand zou ik ze fluisteren in je oor En als ik de woorden zwijg hoop ik dat je begrijpt dat woorden toch slechts woorden zijn Ik kijk je daarom enkel aan en glimlach mijn onzegbare liefde
Ze is niet meer zoals vooheen dat kleine meisje dat zo zorgeloos scheen ze zingt, danst en lacht niet meer en je kunt zien, het leed doet haar zeer.
Wat heeft haar dan zo gemaakt? Wie heeft haar dan aangeraakt? Komt het door een onverwachte afscheidsgroet? Of is het de liefde die haar pijn doet?
Vaak dwaalde ze door de bloeirijke velden en luisterde naar de geluiden en de vogels die ze telde zweefden boven haar hoofd en streken dan neer om met haar mede te genieten van het warme , zomerse weer.
Ze is niet meer, zoals voorheen dat meisje dat zo gelukkig scheen ze zit het liefs boven op haar kamer en draait een plaat dan beneden te moeten horen hoe het met de elende op de wereld gaat.
Dan komt er iemand in haar leven die haar wel wat vertrouwen en liefde zou willen geven maar hoe kan zij, een meisje dat niemand haat er ooit achter komen of die liefde wel bestaat.
Waarom zou zij, zoals zovelen haar lief en leed met iemand delen die niet in staat is te bekennen nooit aan haar te zullen wennen?
Zeis niet meer zoals voorheen het jonge vrouwtje dat zo vrolijk scheen zal ze ooit het ware geluk vinden zoals zovelen van haar vrinden?
Er zal vast wel iemand komen die haar ontwaakt uit haar dromen en haar mee neemt en bemint als een moeder en haar kind.
Zou ze alles kunnen vergeten wat ze eens heeft willen weten? Ja , nee of misschien? Het leven gaat verder , ze zal wel zien
Er is al weer een tijd voorbij sinds je afscheid nam van mij toch is het moeilijk me lleen te weten nee , ik kan je niet vergeten soms lig ik nachtenlang aan je te denken, ik ben bang en zo ontzettend eenzaam deze wonde heelt te langzaam dat zie ik s,morgens in de spiegel een wit vermoeid gelaat van iemand die het huilen nader dan het lachen staat overdag gaat het dan wel weer maar s, avonds doet het zeer dan huilt mijn hart heel zacht en zoek ik weer de weg naar het einde van die lange nacht.
Een gebaar is meestal vluchtig en ook meestal ijl dus luchtig je ziet het bij een aangeboden arm zo,n heerlijk gevoel van menselijk warm je ziet het in een oogopslag of ineen warme lach ook in het voelen van een hand wanneer je zelf aan lagerwal bent aangeland je ruikt het in een zachte geur van een mensenhart met open deur een gebaar , dat kun je ook nog voelen als je weet wat mensen bedoelen een gebaar , je kunt het proeven omdat je in een innig toeven als streling in je mond je in een kus elkander vond.
Op deze blijde dag drukt toch een stempel Nog aan het begin sta je , juist op de drempel Je kindertijd ging veel te snel voorbij Verdriet en zorgen kwamen snel langzij.
Het ging niet goed, het ging niet slecht? Zij besliste eenzijdig over vijf levens En bracht tweestrijd, verdriet ook tevens.
Waarom moest het allemaal zo gaan? En zijn wij in de kou blijven staan? Het leven is zo moeilijk, soms ok verrot Hier gaat toch de hele Maarschappij aan kapot.
Je toekomst is nog vaag en duister Maar ik wens je meer geluk en luister Probeer te leven ,doet het goed en ik mag hopen Blijft verdere ellende aan jullie verstoken Moge god mijn smeekbede verhoren Er ging reeds teveel geluk verloren
De lucht is donker, grauw het zal zo gaan stormen maar ik zit veilig binnen met jou en kijk hoe de wolken vervormen.
Buiten gaat de wind te keer alles is nu duister met mijn hoofd op jouw schouder met jouw hand in mijn hand doe ik mijn ogen dicht en luister.
In dit geweldige onweer zijn wij ontzettend klein maar hou mooi is dit moment van stilte dit besef , van gelukkig zijn.
Met de eerste zonnestraal raken we uit de betovering nooit zal ik vergeten wat ik hier ontving De totale rust, die ik bij jou vond toen de tijd even stil stond.
Als alle tranen in je ogen Me konden zeggen wat je voede Als de schaarse lachjes om je mond Me konden zeggen wat je bedoelde Dan kon ik je helpen,tegen je praten Nu zit je hier stil. gelaten En ik weet niet wat te doen Als de glinsteringen in je ogen Me konden zeggen wat er was Als ik je gedachten maar kon lezen Terwijl ik naast je zit in het gras Klein meisje, je bent niet meer dan een plantje Alles wordt voor je gedaan Toch zou ik je zo graag echt laten leven Nu zit je daar, je mompelt maar wat en je ogen kijken me zo doordringend aan Ik zou je zo graag willen helpen Als ik je blikken maar kon verstaan.
In de uren voor de dageraad als de zon nog niet aan de hemel staat en ook de maan zijn licht verborgen houdt juist in deze urenin mijn lichaam koud en alles wat je hebt beloofd vliegt als wartaal door mij hoofd.
Jij , jij bent nu weg heb ik geluk of is het pech ik weet het niet te taxeren maar de tijd zal het me leren en de muziek zal me bijstaan in de moeilijke tijd, nu te gaan.
Vaak loop ik over het strand mijn gedachten bij jou, het zweet in m,n hand en de striemende wind in mijn gezicht daar ontstaat ook dit gedicht mijn enige steun en toeverlaat in de uren voor de dageraad
Ja, dit gedicht helpt mij er bovenop want ik heb geen zin nog in de strop die ik bijna had gespannen toen ik uit je hart was verbannen Ik kom er wel weer overheen en gelukkig hoeft dat niet alleen
Nu ga ik weer mijn eigen gang en ook al was ik eerst nog bang dat dat niet meer zou lukken het ging vanzewlf, met beetjes en stukken en de persoon die weer op eigen benen staat zal niet meer bang zijn in die uren voor de dageraad
Mijn gezicht gedrukt tegen de ramen en ogen, die zich zonder te schamen met ranen vullen denk ik terug aan de ene nacht die jij bij mij hebt doorgebracht De verukking van het eerste ogenblik wij twee samen, jij en ik de warmte van je lichaam te voelen en eindelijk begrijpen, wat mensen bedoelen wanneer ze zeggen dat je zulke gevoelens moeilijk in woorden uit kunt leggen Nu ben ik alleen met de schaduw van de nacht om me heen duisternis brengt verdriet en eenzaamheid een verloren hoop Ik laat mijn tranen de vrije loop.
Gedachtenloos verdronken in de wijn van jou ogen draag ik je als zeven ganzendonzen gewichteloos in mijn hoofd.
Soms ook wel, zweef je op de adem van mijn lied en de wind voert je mee Maar een kind een rieten fluit een zonnestraal of wat bladgefluister brengt je weer terug.
Vaak ook zul je zijn pasklaar in mijn glimlach maar vaker nog verblindend zacht als een wimper op mijn wang Zo bewaak ik mijn verwardheid in haast vervreemde gvoel van zachtheid in retour.
