De bomen laten van ellende
hun bladeren vallen
de winterkou is al voelbaar
in de stilte van de morgen.
We lopen op en bruin tapijt
van afgestorven liefde
En in de dichte ochtend mist
scheiden onze wegen.

Maar bomen laten zich niet kennen
als het voorjaar komt
zullen knoppen van geluk
open springen in de lente zon
We lopen door een bloezemtuin
de aarde ademt tederheid
en zonder het te weten
komen onze wegen saam.