Toeren met de caravan door Frankrijk en Centraal Spanje
14-04-2015
Een bergtocht door Andalusía
Vandaag deed ik samen met mijn gidsen een bergtocht door Andalusía. Met de Landrover deden we een tripje naar de nabijgelegen Comunidad Andalucía. Het weer was schitterend en de vergezichten adembenemend. Door veldweggetjes, bospaden en tussen doornige takken stapten we naar de top van een berg, waarvan ik de naam vergeten ben. Maar dat is niet belangrijk. Het gaat immers om de tocht door het onherbergzame Spanje, Andalusía. Af en toe mochten we door het pad van de everzwijnen, de jabalís, lopen (zie foto).
Ja, en het is droog en warm. Mijn dierbare tabak, Harelbeke en Semois, begint nu ook uit te drogen. Ik moet er snel een oplossing voor vinden.
Yeste en zijn Aldeas: dorp van eenvoudige lieve mensen
Vandaag was het een dagje Yeste. Het kasteel gaf een goed beeld van de eeuwenlange strijd tussen de Moren en de katholieken. De Moren of Arabieren hadden in deze streek en in zoveel andere in Spanje een vergevorderde cultuur en landbouwtechnieken gebracht. De Katholieken moesten persé hun levensstijl en godsdienst doordrukken en voerden eeuwen lang strijd om de moren uiteindelijk te verdrijven.
We waren op bezoek bij vele mensen in de Aldeas, de gehuchten. Hun leven is een voorbeeld van rust en vriendelijkheid. Ze leven immers in een dunbevolkt land waar modern comfort ver te zoeken is. Een (h)eerlijke samenleving!
En gisteren kwamen we nog een slang tegen op onze voettocht.
Vandaag was het tijd voor een heerlijke bergtocht in het aroma van de kruiden. Onze twee gidsen waren voorop en hadden een fantastische tocht uitgestippeld naar het verloren gehucht Paúles. We zien hoe wijds het landschap van Castilla La Mancha is aan de grens met Andalousië. Vele huizen zijn verlaten of worden enkel bewoond tijdens vakantieperiodes. En voor we vertrokken werd de picknick verrijkt met een heerlijke snede Jamón Iberico. Het weer was schitterend, gelukkig nog zonder de zinderende hitte van de zomer.
Het weer is nog niet rijp voor een bergtocht. Er hangen nog lage wolken in de bergen en de lucht is nog grijs. De weergoden zullen zorgen dat we morgen kunnen stappen in de bergen. We mochten een gezellige babbel hebben met onze gastheer en -vrouw en met Alfonso en Fanny, twee postbeambten die instaan voor de postbedeling in Yeste en de Aldeas, de gehuchten. Alfonso heeft me zijn “taller”, zijn werkplaats, laten zien met allerlei werktuigen voor houtbewerking. Een leuke namiddag in volle spaanse sfeer.
We zitten nu op een afgelegen privé terrein in Plañel, een gehucht van de gemeente Yeste in Castilla La Mancha. Hoge bergen omringen onze verblijfplaats. Helaas is het weer nog niet voldoende stabiel voor een bergtocht en de foto’s zijn er ook nog niet. Overdag en ’s nachts is het hier bijzonder stil en rustig. We horen enkel geluiden van vogels, padden en krekels. Foto’s volgen later in ruim aantal.
Zo kennen we Spanje ook van zijn andere zijde: we zitten op een hoogte van 1.500 meter en dan kan je alle soorten weer verwachten. Dus speelden de wolken en de regen ook mee. Een tweede verkenningstocht door de oude stad Albarracín bracht ons naar de omwallingen van de Arabieren en naar de befaamde “jamones”, de typisch Spaanse hespen.
Op de camping zagen we een leuk treintje met rupsen, alsof een polonaise is.
Morgen zijn we weer weg voor een trip van ruim 400 kilometer zuidwaarts, via Cuenca over Albacete en Hellín naar Yeste. We zitten dan in Castilla La Manche, het land van Don Quijote. Op de kaart wijst het puntje van de naald de bestemming aan.
We zitten nu in Albarracín op de camping de la Ciudad de Albarracín. Het is een eerder kleine camping op twee kilometer van het stadscentrum gelegen. Bij aankomst om 15 uur hebben we een middagmaal genomen in het restaurant. De stad is historische juweeltje, ooit gebouwd door de Arabieren. Nu zijn er geen Arabieren meer, maar enkel toeristen en ik hoor niets dan Spaans. Dít is het authentieke Spanje. Steegjes vol oude stemmige gebouwen en stille winkeltjes weggedoken in de schaduw zonder prullaria made in Taiwan. Ik heb ook een gesprek gehad met een man van 89 jaar. Over de burgeroorlog was hij weinig van zeg, omdat hij deze zwarte periode van armoede, onderdrukking en verraad als voltooid verleden beschouwt. Verder was de man heel vriendelijk. Hij had nog nooit van België gehoord en nog minder van Vlaanderen.
We zijn nu, 20.30 uur, net terug van het restaurant op de camping. We waren er de enige gasten en pas nu, vanaf 20.30 uur - 21 uur komen de andere gasten binnen. Dit is hoogst normaal in Spanje, en het is bijna niet normaal dat je, zoals wij, al om 19 uur in een restaurant binnen komt. De rekening was ook merkwaardig: 14 euro voor een menu van drie gangen is niet veel. En een volle fles huiswijn en een cola kosten evenveel, 1 euro elk, dus één euro voor fles wijn! Hier is geen sprake van echt toerisme en daarom zijn de prijzen en de gewoonten afgestemd op inlanders. Zo hebben we het graag, te gast zijn in een vreemd land, niet als platte toerist, maar als bezoeker.
We staan hier in Mendigorría op camping El Molino en op 25 kilometer van Pamplona, in Navarra. En ik dacht dat het slecht weer ging zijn, maar het is nu al 20 graden en de lucht is nog nooit zo blauw geweest, al hebben we sneeuwtoppen gezien in de Pyreneëen.
De grote camping heeft een kraaknet sanitair en er is zelfs rustgevende muziek met vogels en andere natuurgeluiden. Aan de receptie, 100 meter van onze kampeerplaats is het een en al animo. Heerlijke ophitsende Spaanse muziek, veel volk aan het restaurant en de bodega. De siesta mag beginnen. En dan ben ik blij dat ik mijn geliefkoosde Spaanse taal mag boven halen. Mensen praten met mij alsof ze me al eeuwen kennen. ¡Qué alegría y sigo hablando el castellano!
De camping ligt op een boogscheut van het mooie stadje Mendigorría.
We zijn nu een week van huis en nog maar 1.200 kilometer ver. Veel spectaculairs heb ik de lezer nog niet te bieden gehad. Vandaag is het de laatste dag Frankrijk, voorlopig natuurlijk. Morgen steken we de grens met Spanje over naar Mendigorría in Navarra. Overmorgen doorkruisen we Áragon en zetten de caravan neer in Albarracín tegen Teruel. Het weer belooft geen voltreffer te worden en we zullen het Spaanse binnenland ook eens leren kennen van zijn frisse kant. Maar we zijn twee dagen onderweg en zitten lang in de auto. Dan is een fris buitentemperatuurtje meer dan welkom.
Ondertussen is het hier in de Landes nog steeds stevig zomerweer.
De camping Les Acacias is in vergelijking met de vele andere campings hier in de buurt eerder een kleintje. Het is hier bijzonder rustig, het sanitair is gloednieuw en het onthaal is gemoedelijk. Op een Paaszondag kan je dan best wat zitten lezen en de edele kunst van het kantklossen beoefenen.
Het is duidelijk Semana Santa in Spanje. Het is hier in Vieux Boucau een drukte van belang met al die Spaanse toeristen. In het dorp is er heel wat te beleven.
De Golf van Biskaye is bekend om zijn wilde zee en enorme golven. Zwemmen is er dan ook redelijk gevaarlijk. Maar niets gaat boven de zoete geur van de alom gekende Semois tabak in een felle zon en de zilte zeelucht.
Voor wie eraan zou twijfelen waar we momenteel zitten, voeg ik hier een kaartje bij. Aan het uiteinde van de naald ligt Messanges en Vieux Boucau.
De Landes: bos, bos en nog eens bos. Er loopt een kaarsrecht wandel- en fietspad tussen Messanges en Vieux Boucau. Het weer is perfect voor een wandeltripje van 8 kilometertjes naar Vieux Boucau. 90% van de toeristen zijn Spanjaarden. Het lijkt wel de uittocht uit Païs Vasco. Je hoort hier bijna enkel Spaans praten. Dat is alvast een goede voorbereiding voor volgende week. Op de camping staan er ook veel spaanssprekenden. Daarnet heb ik nog een gesprek gehad met een jong gezin uit Bilbao. Zij kennen ons land niet en weten nog minder hoe onze staatsstructuur eruit ziet met onze vele deelregeringen en een federale regering. "Me duele la cabeza", na de uitleg in het Spaans over ons "dierbaar" België. Toffe mensen, die Spanjaarden. Ze zijn nu met vakantie tijdens hun "semana santa", de week voor Pasen. Gans Spanje is dan met vakantie. Mijn plan om maandag door te reizen naar Spanje ga ik lichtjes wijzigen. In plaats van maandag reis ik pas dinsdag, omdat de wegen naar en in Spanje ook om Paasmaandag nog heel druk bezet blijven. Al die Spaanse toeristen moeten dan naar huis. Dinsdag zou het een kalme dag worden.
Kort na de middag zijn we aangekomen op camping Les Acacias in Messanges in de Landes aan de Atlantische kust. Het weer is super en ik kon meteen mijn korte broek aantrekken. We zitten op anderhalve kilometer van de ontstuimige oceaan. Hier blijven we vijf dagen.
Weinig toeristen kennen de stad Surgères. Bij mooi weer is het een kleurrijke stad met veel groen en een groot stadspark. De oude gebouwen getuigen van een rijk verleden. De onderste afbeelding toont het immense petanqueterrein. Deze nationale sport wordt hier goed in stand gehouden.
Gisteren zijn we aangekomen op de Camping "les Bords de l"Eure" in Chartres. Er stond een beetje wind en af en toe gingen de hemelsluizen open. Verder heb ik niets speciaals te vertellen, want na een trip van 500 km in regen en wind is het genoeg geweest. Vandaag staan we in Surgères, de Charente-Maritime tegen La Rochelle, aan de rivier de Gères. Het weer is ook niet al te bijster, maar het belooft beter te worden. We staan hier twee nachtjes. Er is dus tijd om de stad Surgères te verkennen, wat inkopen te doen en ons klaar te maken voor de volgende trip zuidwaarts naar de Landes
De Fendt is correct beladen. Hij staat klaar om aan de auto gekoppeld te worden. Morgenvroeg, zondag, vertrekken we rond 8 uur. Het wordt een trip van 500 km van Beveren-Waas tot Chartres, ten zuidwesten van Parijs. Ik hoop niet te veel in het verkeer te zitten op zondag. Het gras heeft al een mooi kleurtje en zal er nog anders uit zien als we terug in Beveren zijn. Nu moet ik nog verder het huis opruimen en de koelkast leeg maken.
We gaan niemand de zorg voor het onderhoud van het gras op de schouders laden. Met een kleine ingreep is de groei van het gras aan banden gelegd en maken we het perceel klaar voor de aanplant van struiken, boompjes en bodembedekker. Maar dat is een zorg voor deze zomer.
Het beladen van de caravan moet met de grootste zorg gebeuren. Er mag absoluut niet over het maximum toegelaten gewicht geladen worden. Dat maximum heb je eerder bereikt dan je denkt. Nog altijd zijn 40 % van de caravans en motorhomes overladen. De gebruikers ervan zijn zich onvoldoende bewust van de problemen hiermee: de verzekering telt niet meer, zware boetes bij controle en kans op averij. Ik blijf onder mijn MTM en zo worden de zwaarste en grootste stukken in de auto geladen, zoals de voortent, reisgidsen, haringen (piketten in 't Vlaams), werkmateriaal met reserve-onderdelen, houten blokken, keggen en schotelantenne en de P8 natuurlijk.
Ik ben Pee Acht. Wellicht vind je dat een wat vreemde naam. P8 is de type aanduiding van de beroemste stoomlocomotief ooit. Hij werd rond 1911 in Pruisen, een deelstaat van het toenmalige Duitsland, in het leven geroepen. Er werden duizenden exemplaren van de P8 gebouwd. De stoomlocomotief was na de eerste wereldoorlog te vinden in bijna gans Europa, omdat de Duitsers een aantal van hun machines moesten afgeven als oorlogsbuit. De P8 kreeg dan in Duitsland de titel "Baureihe 38" mee. In België was de P8 gekend als het type 64. Na de tweede wereldoorlog moest de machine vervangen worden wegens ouderdom. Maar de P8 bleef het goed doen. En vandaag nog kan je een van de laatste exemplaren zien rijden op evenementen, waarop de NMBS aanwezig is. De machtige machine is nu meer dan 100 jaar oud en spreekt nog steeds tot de verbeelding van jong en oud.
Inderdaad, veel heeft dit met reizen niet te maken, of misschien toch. Maar nog vreemder is dat de aanloop tot dit blogje begint met de verheerlijking van een vuile en amechtige stoomlocomotief, door velen vervloekt. Dit komt omdat ik als hobby ook aan modelspoor doe en dan blijf ik helemaal in mijn nopjes, dwalend door de Franse bossen en luierend onder de Spaanse zon naast mijn caravan met de gedachte aan mijn dierbare P8.
Het verhaal zal niet altijd even spectaculair zijn. Het wordt een weergave van de alledaagse ervaringen van een doorsnee kampeerder met caravan, die de tijd van zijn leven doorbrengt.
De start van de reis is nog niet onmiddellijk. De caravan gaat aan de trekhaak van de auto tegen het einde van de maand. We hebben nog even tijd om alles voor te bereiden en de wegenkaart te bestuderen.
